Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Βερόνικα ζει με τα ίδια όνειρα και τις ίδιες επιθυμίες που έχει ο κάθε νέος σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Κάνει μια καλούτσικη δουλειά και μένει σ' ένα μικρό διαμέρισμα που της παρέχει την ευχαρίστηση του ιδιωτικού της χώρου. Συχνάζει σε μπαρ με κίνηση. Συναντά όμορφα αγόρια και βγαίνει με μερικά.
Παρ' όλα αυτά, η Βερόνικα δεν είναι ευτυχισμένη. Κάτι της λείπει στη ζωή. Γι' αυτό, το πρωί της 11ης Νοεμβρίου 1997, η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει.
Φαντασία και όνειρα. Ερωτας και τρέλα. Επιθυμία και θάνατος. Οδεύοντας προς τον θάνατο, η Βερόνικα διαπιστώνει ότι κάθε στιγμή της ύπαρξης αποτελεί μια επιλογή για το αν θα ζήσουμε ή αν θα τα παρατήσουμε όλα.
Η Βερόνικα δοκιμάζει νέες ηδονές και ανακαλύπτει ότι πάντα υπάρχει κάπιο νόημα για τη ζωή. Μόνο που ο χρόνος είναι λίγος. Η Βερόνικα αποφάσισε να πεθάνει και αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.

Προσωπική άποψη:
Σε ποιους δρόμους μπορεί να οδηγηθεί ένας άνθρωπος αν πιστέψει ότι η ζωή δεν έχει να του προσφέρει τίποτα περισσότερο απ' όσα του έχει δώσει μέχρι την στιγμή που νομίζει ότι βρίσκεται στο τέλμα της; Δύο είναι θεωρητικά τα μονοπάτια. Εκείνο μιας άγνωστης συνέχειας και εκείνο του σίγουρου τέλους που μονάχα ο θάνατος μπορεί να προσφέρει. Η Βερόνικα απόφασίζει να επιλέξει το δεύτερο μονοπάτι. Άραγε το κάνει γιατί είναι δειλή ή απλά γιατί είναι αφελής. Καθώς το σκέφτομαι καλύτερα, νομίζω προς τείνω προς την δεύτερη περίπτωση. Η Βερόνικα δεν φοβάται να ζήσει αλλά για κάποιον αφελέστατο λόγο πιστεύει ότι δεν έχει να ζήσει τίποτα περισσότερο και χορτασμένη από την ζωή της, αποφασίζει να δώσει τέλος στην ανία και την πλήξη της και παραλίγο να το πετύχει.

Από τύχη, σύμπτωση, μοίρα, πείτε το όπως θέλετε, η Βερόνικα γλιτώνει από την απόπειρα αυτοκτονίας της και βρίσκεται σε μια ψυχιατρική κλινική. Οι μέρες της, ίσως ακόμα και οι ώρες της, ωστόσο είναι μετρημένες. Καθώς περιμένει το τέλος, συναντάει ανθρώπους, ανταλάσσει σκέψεις και εμπειρίες για να βρεθεί αντιμέτωπη με την αμφιβολία. Είναι ο θάνατος η λύση σε αυτά που εμείς θεωρούμε προβλήματα; Η ζωή είναι κάτι που εμείς αποφασίζουμε πότε και πως θα τελειώσει; Και τελικά, πότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ζήσει αρκετά; Η Βερόνκια μπορεί να πίστευε πως δεν μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα απ' όσα ήδη είχε κάνει. Παρ' όλα ταύτα, μέσα στην κλινική όπου νοσηλεύεται, ανακαλύπτει ότι όχι μόνο μπορεί να κάνει νέα πράγματα αλλά, να ζήσει ακόμα πιο ολοκληρωμένες εμπειρίες σε όσα έχει ήδη βιώσει.

Το βιβλίο παίζει ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικές βάσεις. Η μία εξ αυτών έχει να κάνει με την ψυχολογία των ανθρώπων και τους λόγους που μπορεί να οδηγηθούν σε κατάθλιψη ή και σε διάφορα σύνδρομα. Παράλληλα, κάθε ψυχολογική νόσος δεν έχει να κάνει μόνο με τον ασθενή αλλά και με όσους αποτελούν τον οικείο, συγγενικό ή φιλικό τους περίγυρο γιατί μερικές φορές, είναι πιο δύσκολο για εκείνους να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση σαν αυτή, οδηγώντας τους παθόντες σε αποξένωση και τελικά, σε μια νέα, εξαναγκαστική πραγματικότητα, την μοναδική που μπορούν πλέον να αποτελούν μέρος. Τελικά, αν οι φόβοι μας είναι που μας προκαλούν ανασφάλειες, οι φόβοι των γύρω μας είναι αυτοί που μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να μας οδηγήσουν στην απόλυτη μοναχικότητα ή έστω, στην κατάσταση εκείνη που αυτοί θεωρούν μοναχική. Μήπως όμως είσαι λιγότερο μόνος μέσα σε ίδιους ή απλά είσαι πολύ δειλός για να δικεδικήσεις ξανά την ζωή σου;

Η δεύτερη βάση του βιβλίου έχει να κάνει με τις εμπειρίες του ανθρώπου, την ολοκήρωσή τους και τελικά, με τον θάνατο. Όσο γενναίος και αν θες να σταθείς απέναντί του, ακόμα κι αν τον προκαλείς να έρθει, όταν βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο, δεν μπορείς παρά να νιώσεις το αίσθημα του φόβου και της κενότητας. Ακόμα και η Βερόνικα, που πίστευε ότι δεν έχει να ζήσει τίποτα, που μόνη της αφέθηκε στα χέρια του Χάρου, ανακάλυψε λίγο πριν το τέλος ότι δεν έχει ζήσει πραγματικά αφού ποτέ δεν βίωσε βαθύτερα συναισθήματα ή και που αν τα ένιωσε, δεν τα άφησε να εκφραστούν. Επιπλέον, έζησε τα πάθη της όμως, τα άφησε πραγματικά να την παρασύρουν; Αφέθηκε στις αισθήσεις που μπορούν να προσφέρουν μια ηδονή μεγαλύτερη από τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων; Αφέθηκε στην απελευθέρωση του νου από τα πρέπει και τα δεδομένα;

Ίσως ο θάνατος να είναι αυτό που χρειάζεται ο άνθρωπος για να εκτιμήσει όσα έχει ζήσει και έχει αισθανθεί στην ζωή του αλλά, ίσως να είναι παράλληλα αυτό που χρειάζεται να απελευθερωθεί, να λύσει τα δεσμά του με τα πρέπει, τους ηθικολογισμούς και τους συμβατικούς κανόνες μιας κοινωνίας που ασφυκτυά μέσα στην ίδια της την φύση. Αυτό ακριβώς συνέβει στην Βερόνικα, αλλάζοντας όχι μόνο την δικιά της κοσμοθεωρία αλλά και εκείνη όσων έμελλε να βρεθούν στο διάβα της τις δύσκολες ώρες του τέλους. Εκείνων που κλειδώθηκαν σε μια δική τους πραγματικότητα επειδή η αδυναμία τους, τους οδήγησε μακριά από την πρηγούμενη ζωή, μια ζωή που πίστεψαν ότι δεν θα μπορούσε να τους αποδεχτεί ποτέ ξανά ως ενεργό μέλος, άσχετα από το αν δεν προσπάθησαν καν. Αν η ζωή είναι σημαντική, ίσως ο θάνατος να είναι σημαντικότερος απλά γιατί σε κάνει να την εκτιμάς όσο της αξίζει.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Paolo Coelho
Μεταφραστής: Πουρνιάς Δημήτρης
Εκδόσεις: Λιβάνη
Κατηγορία: Ξένη Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 1999
Αρ. σελίδων: 322
ISBN: 960-14-0123-7