Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Βερόνικα ζει με τα ίδια όνειρα και τις ίδιες επιθυμίες που έχει ο κάθε νέος σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Κάνει μια καλούτσικη δουλειά και μένει σ' ένα μικρό διαμέρισμα που της παρέχει την ευχαρίστηση του ιδιωτικού της χώρου. Συχνάζει σε μπαρ με κίνηση. Συναντά όμορφα αγόρια και βγαίνει με μερικά.
Παρ' όλα αυτά, η Βερόνικα δεν είναι ευτυχισμένη. Κάτι της λείπει στη ζωή. Γι' αυτό, το πρωί της 11ης Νοεμβρίου 1997, η Βερόνικα αποφασίζει να πεθάνει.
Φαντασία και όνειρα. Ερωτας και τρέλα. Επιθυμία και θάνατος. Οδεύοντας προς τον θάνατο, η Βερόνικα διαπιστώνει ότι κάθε στιγμή της ύπαρξης αποτελεί μια επιλογή για το αν θα ζήσουμε ή αν θα τα παρατήσουμε όλα.
Η Βερόνικα δοκιμάζει νέες ηδονές και ανακαλύπτει ότι πάντα υπάρχει κάπιο νόημα για τη ζωή. Μόνο που ο χρόνος είναι λίγος. Η Βερόνικα αποφάσισε να πεθάνει και αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.
Προσωπική άποψη:
Σε ποιους δρόμους μπορεί να οδηγηθεί ένας άνθρωπος αν πιστέψει ότι η ζωή δεν έχει να του προσφέρει τίποτα περισσότερο απ' όσα του έχει δώσει μέχρι την στιγμή που νομίζει ότι βρίσκεται στο τέλμα της; Δύο είναι θεωρητικά τα μονοπάτια. Εκείνο μιας άγνωστης συνέχειας και εκείνο του σίγουρου τέλους που μονάχα ο θάνατος μπορεί να προσφέρει. Η Βερόνικα απόφασίζει να επιλέξει το δεύτερο μονοπάτι. Άραγε το κάνει γιατί είναι δειλή ή απλά γιατί είναι αφελής. Καθώς το σκέφτομαι καλύτερα, νομίζω προς τείνω προς την δεύτερη περίπτωση. Η Βερόνικα δεν φοβάται να ζήσει αλλά για κάποιον αφελέστατο λόγο πιστεύει ότι δεν έχει να ζήσει τίποτα περισσότερο και χορτασμένη από την ζωή της, αποφασίζει να δώσει τέλος στην ανία και την πλήξη της και παραλίγο να το πετύχει.
Από τύχη, σύμπτωση, μοίρα, πείτε το όπως θέλετε, η Βερόνικα γλιτώνει από την απόπειρα αυτοκτονίας της και βρίσκεται σε μια ψυχιατρική κλινική. Οι μέρες της, ίσως ακόμα και οι ώρες της, ωστόσο είναι μετρημένες. Καθώς περιμένει το τέλος, συναντάει ανθρώπους, ανταλάσσει σκέψεις και εμπειρίες για να βρεθεί αντιμέτωπη με την αμφιβολία. Είναι ο θάνατος η λύση σε αυτά που εμείς θεωρούμε προβλήματα; Η ζωή είναι κάτι που εμείς αποφασίζουμε πότε και πως θα τελειώσει; Και τελικά, πότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε ζήσει αρκετά; Η Βερόνκια μπορεί να πίστευε πως δεν μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα απ' όσα ήδη είχε κάνει. Παρ' όλα ταύτα, μέσα στην κλινική όπου νοσηλεύεται, ανακαλύπτει ότι όχι μόνο μπορεί να κάνει νέα πράγματα αλλά, να ζήσει ακόμα πιο ολοκληρωμένες εμπειρίες σε όσα έχει ήδη βιώσει.
Το βιβλίο παίζει ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικές βάσεις. Η μία εξ αυτών έχει να κάνει με την ψυχολογία των ανθρώπων και τους λόγους που μπορεί να οδηγηθούν σε κατάθλιψη ή και σε διάφορα σύνδρομα. Παράλληλα, κάθε ψυχολογική νόσος δεν έχει να κάνει μόνο με τον ασθενή αλλά και με όσους αποτελούν τον οικείο, συγγενικό ή φιλικό τους περίγυρο γιατί μερικές φορές, είναι πιο δύσκολο για εκείνους να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση σαν αυτή, οδηγώντας τους παθόντες σε αποξένωση και τελικά, σε μια νέα, εξαναγκαστική πραγματικότητα, την μοναδική που μπορούν πλέον να αποτελούν μέρος. Τελικά, αν οι φόβοι μας είναι που μας προκαλούν ανασφάλειες, οι φόβοι των γύρω μας είναι αυτοί που μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να μας οδηγήσουν στην απόλυτη μοναχικότητα ή έστω, στην κατάσταση εκείνη που αυτοί θεωρούν μοναχική. Μήπως όμως είσαι λιγότερο μόνος μέσα σε ίδιους ή απλά είσαι πολύ δειλός για να δικεδικήσεις ξανά την ζωή σου;
Η δεύτερη βάση του βιβλίου έχει να κάνει με τις εμπειρίες του ανθρώπου, την ολοκήρωσή τους και τελικά, με τον θάνατο. Όσο γενναίος και αν θες να σταθείς απέναντί του, ακόμα κι αν τον προκαλείς να έρθει, όταν βρεθείς πρόσωπο με πρόσωπο, δεν μπορείς παρά να νιώσεις το αίσθημα του φόβου και της κενότητας. Ακόμα και η Βερόνικα, που πίστευε ότι δεν έχει να ζήσει τίποτα, που μόνη της αφέθηκε στα χέρια του Χάρου, ανακάλυψε λίγο πριν το τέλος ότι δεν έχει ζήσει πραγματικά αφού ποτέ δεν βίωσε βαθύτερα συναισθήματα ή και που αν τα ένιωσε, δεν τα άφησε να εκφραστούν. Επιπλέον, έζησε τα πάθη της όμως, τα άφησε πραγματικά να την παρασύρουν; Αφέθηκε στις αισθήσεις που μπορούν να προσφέρουν μια ηδονή μεγαλύτερη από τα λόγια ή τις πράξεις των άλλων; Αφέθηκε στην απελευθέρωση του νου από τα πρέπει και τα δεδομένα;
Ίσως ο θάνατος να είναι αυτό που χρειάζεται ο άνθρωπος για να εκτιμήσει όσα έχει ζήσει και έχει αισθανθεί στην ζωή του αλλά, ίσως να είναι παράλληλα αυτό που χρειάζεται να απελευθερωθεί, να λύσει τα δεσμά του με τα πρέπει, τους ηθικολογισμούς και τους συμβατικούς κανόνες μιας κοινωνίας που ασφυκτυά μέσα στην ίδια της την φύση. Αυτό ακριβώς συνέβει στην Βερόνικα, αλλάζοντας όχι μόνο την δικιά της κοσμοθεωρία αλλά και εκείνη όσων έμελλε να βρεθούν στο διάβα της τις δύσκολες ώρες του τέλους. Εκείνων που κλειδώθηκαν σε μια δική τους πραγματικότητα επειδή η αδυναμία τους, τους οδήγησε μακριά από την πρηγούμενη ζωή, μια ζωή που πίστεψαν ότι δεν θα μπορούσε να τους αποδεχτεί ποτέ ξανά ως ενεργό μέλος, άσχετα από το αν δεν προσπάθησαν καν. Αν η ζωή είναι σημαντική, ίσως ο θάνατος να είναι σημαντικότερος απλά γιατί σε κάνει να την εκτιμάς όσο της αξίζει.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Paolo Coelho
Μεταφραστής: Πουρνιάς Δημήτρης
Εκδόσεις: Λιβάνη
Κατηγορία: Ξένη Πεζογραφία
Έτος Έκδοσης: 1999
Αρ. σελίδων: 322
ISBN: 960-14-0123-7
Αναρτήσεις
16 Σχόλια:
ενδιαφέρον ακούγεται. είναι στη λίστα "αναμονής" μου πάντως...
@ Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον αρκεί να σε απασχολούν συγγραφικά και άλλα θέματα εκτός τα φαντασίας. :)
Το είχα διαβάσει και θυμάμαι ότι δεν μου είχε αρέσει όσο περίμενα. Ίσως βέβαια γιατί είχα ως μέτρο σύγκρισης τον Αλχημιστή, το οπιο είχα διαβάσει μόλις πριν.
Να και ένα βιβλίο που πραγματικά αξίζει να διαβάσεις... Το είχα διαβάσει πολύ μικρός Γιώτα μου και πραγματικά έπαθα ένα σοκ...
@ Καλά Σωκράτη... δεν σοκαρίστηκα και όλας αλλά μου άρεσε.
@ Eskli μπορεί να φταίει αυτό, μπορεί ότι όντως ο "Αλχημιστής" είναι καλύτερος, ίσως και το ότι η θεματολογία δεν σε άγγιξε τόσο πολύ. Όλα είναι σχετικά!
Είναι καιρό που έλεγα ότι ήθελα να διαβάσω Paulo Coelho αλλά, δεν ξέρω γιατί, δεν είχε τύχει να πάρω κάποιο βιβλίο στα χέρια μου. Ίσως γιατί κάθε φορά που πήγαινα στο βιβλιοπωλείο, ένα άλλο μου τραβούσε την προσοχή? Ίσως γιατί όλοι μου λέγανε ότι δεν είναι πολύ κατανοητός και υποσυνείδητα το απέφευγα? Τι να πω? Γι'αυτό σε ευχαριστώ Γιώτα μου που μου χάρισες αυτό το βιβλίο, έτσι για να κάνω την αρχή!
Μου άρεσε αρκετά! ΟΚ...μη κατανοητός δεν είναι (τουλάχιστον έτσι όπως τον παρουσίαζαν), απλά γράφει με έναν δικό του τρόπο (αν μπορώ να το κρίνω από ένα μόνο βιβλίο) και περνάει μηνύματα που ίσως να μην είναι φάτσα φόρα μπροστά σου!
Διαβάζοντάς το, εκτός από όλα αυτά που λες Γιώτα μου στην ανάλυσή σου, η οποία όπως πάντα είναι εξαιρετική, ξύπνησε μέσα μου και ένα ερώτημα που κάνω χρόνια στον ευατό μου...το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι? Τι είναι τρελό και τι όχι? Ο άνθρωπος είναι αυτός που όρισε αυτές τις έννοιες και δεν είναι λίγες οι φορές που με όσα βλέπω να συμβαίνουν απορώ αν οι πραγματικά τρελοί είναι αυτοί που είναι κλεισμένοι σε ψυχιατρεία ή κλινικές ή αυτοί που κυκλοφορούν ελεύθεροι!!
Πολλά είναι αυτά που με προβλημάτισαν σε αυτό το βιβλίο κι επειδή τα αναφέρεις κι εσύ, δε θέλω να επεκταθώ!
Μόνο όσον αφορά τη ζωή και το θάνατο, θα κλείσω με τη δική σου φράση με την οποία συμφωνώ απόλυτα... "Αν η ζωή είναι σημαντική, ίσως ο θάνατος να είναι σημαντικότερος απλά γιατί σε κάνει να την εκτιμάς όσο της αξίζει."
@ Ιφιγένεια νομίζω ότι έπιασες για τα καλά το νόημα του βιβλίου.
Χαίρομαι γι' αυτό και περισσότερο, για το ότι σου άρεσε και δεν με καταρριέσαι που σε ανάγκασα να μπεις στον κόσμο του.
Χα, χα, χα...
Πάντως είναι αξιόλογος συγγραφέας και αξίζει της προσοχής του αναγνώστη. Και όχι, δεν τον βρίσκω καθόλου μη κατανοητό. Δεν ξέρω από που προέκυψε αυτό! :/
Γιώτα μου, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση να σε καταραστώ για κάποια πρόταση! Εσύ απλά προτείνεις και από εκεί και πέρα είναι καθαρά δική μου επιλογή αν θα διαβάσω το βιβλίο ή όχι, σωστά? :)) Για το συγκεκριμένο σε ευχαριστώ πολύ και που το πρότεινες και που έστειλες! Είναι πραγματικά πολύ καλό!
Ούτε κι εγώ τον βρίσκω μη κατανοητό. Αυτό που μου είπαν σίγουρα είναι ότι είναι δύσκολος, για το μη κατανοητός δεν είμαι και απολύτως σίγουρη γιατί έχει και καιρό που είχε γίνει η κουβέντα γύρω από τον συγκεκριμένο συγγραφέα. Ίσως εγώ να υπέθεσα ότι εννοούσαν μη κατανοητός. Πάντως, αν κάποιοι το πιστεύουν αυτό, τότε τι να πω? Ή εμείς είμαστε πολύ έξυπνοι (ψώνιοοοοο!!! :Ρ) ή αυτοί είναι πολύ χαζοί! LOL
Η αλήθεια είναι ότι περνάει αρκετά νοήματα μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο και ίσως σε κάποιους να μην είναι τόσο εμφανή...
Αλλά όπως λες κι εσύ, είναι αξιόλογος συγγραφέας και αξίζει της προσοχής μας! Θα χαρώ πολύ κάποια στιγμή να διαβάσω και άλλα του βιβλία μόλις αδειάσει κάπως η βιβλιοθήκη από αυτά που έχω τώρα! :Ρ
@ Μην το λες Ιφιγένεια! Ξέρω μερικούς που μπορεί να ήθελαν να με τουφεκίσουν! Χα, χα, χα... :P
Έχει ένα συγκεκριμένο στυλ συγγραφής και αυτό είναι που τον κάνει να ξεχωρίζει γιατί, είναι ολότελα δικό του.
Να κάτσεις και να διαβάσεις κι άλλα αλλιώς, θα φροντίσω εγώ! Χα, χα, χα...
Αλήθεια!? Ελπίζω να μην το κάνουν γιατί πραγματικά σε χρειαζόμαστε!! Κι εξαλου δε φταις εσύ...η τελική επιλογή όπως είπα είναι του καθενός μας! :)
Όντως έχει ένα τελείως δικό του στυλ...και πιστεύω ότι θα το καταλάβω όταν διαβάσω κι άλλα βιβλία του!
Χα χα!! Αυτό το τελευταίο σαν απειλή μου ακούστηκε!!! :))
@ Ιφιγένεια ναι, έχεις δίκιο αλλά, μερικές φορές, μπορεί να πέσεις και έξω! ;)
Εγώ δεν απειλώ ποτέ! Μόνο προειδοποιώ... :P
Χαχαχαχα!!!!!!!!! ΟΚ...προειδοποίση ελήφθη! ;)
Το έχω διαβάσει και δεν μπορώ να πω ότι μ' ενθουσίασε. Βέβαια, σε κάνει να σκεφτείς πράγματα, όπως τι θεωρείται τρέλα, που μπορούν να οδηγήσουν τα πράματα που κάνεις μόνο για το χατίρι των γονιών ... Επίσης υπάρχει η φιλοσοφία "να ζεις κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία" και διερεύνηση σχέσης ζωής θανάτου. Ωραία όλα αυτά, αλλά εμένα μου φάνηκε ότι τα πραγματεύεται με πολύ επιφανειακό τρόπο. Επίσης, τα πραγματεύεται πολύ κυριολεκτικά, ενώ σίγουρα είναι πράγματα που δεν μπορούν να συμβούν στη ζωή, τουλάχιστο τόσο άμεσα.
@ Βάγια, προσωπικά, διαφωνώ. Όχι μόνο είναι από τα βιβλία που αγαπώ ιδιαίτερα, αλλά κάθε φορά που το ξεφυλλίζω, ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο. Δε νομίζω πως είναι καθόλου επιφανειακό, αλλά και πάλι, αυτή είναι μια καθαρά προσωπική εκτίμηση. Θεωρώ πως είναι ένα από τα βιβλία εκείνα που σε αναγκάζουν να κοιταχτείς στον καθρέφτη και να αναρωτηθείς ποιος είσαι, να ψάξεις το παρελθόν σου και να αναρωτηθείς γιατί και για ποιον έκανες ό,τι έκανες και τελικά, ποιος θες να είσαι, πως θες να ζήσεις.
Όταν το πρωτοδιάβασα, στην εφηβεία μου, πραγματικά με συγκλόνισε και με έκανε να σκεφτώ και να αναρωτηθώ πάνω στις επιθυμίες μου και τα όνειρά μου. Όμως, κακά τα ψέματα, ένας έφηβος μπορεί να νιώθει έτσι, αργότερα όμως, ευτυχώς ή δυστυχώς, κανείς συμβιβάζεται με τις δυσκολίες και τα σκαμπανεβάσματα στη ζωή. Για αυτό, όταν το ξαναδιάβασα αργότερα, μου φάνηκε κάπως υπερβολικό και λίγο αφελές. Οι αλλαγές στη ζωή των πρωταγωνιστών είναι πολύ απότομες, ενώ τα φιλοσοφικά και υπαρξιακά θέματα αντιμετωπίζονται πάρα πολύ κυριολεκτικά. Συνήθως νομίζω οι αλλαγές και τα αποτελέσματα από τέτοιου είδους υπαρξιακές αναζητήσεις φαίνονται σιγά-σιγά.
Μπορεί όμως να φταίει και ο χαρακτήρας μου που δεν μπόρεσα να εκτιμήσω το βιβλίο σε μεγαλύτερη ηλικία: γενικά είμαι πολύ διστακτική στο να παίρνω ρίσκα και φοβάμαι τις μεγάλες αποφάσεις, οπότε για αυτό με ξένισε η ευκολία των ηρώων να παίρνουν ρίσκα.
Δημοσίευση σχολίου