
Συνοπτική περίληψη του έργου:
Ο Tyler, ένας νεαρός Νεοϋορκέζος, έχει μια δύσκολη σχέση με τον πατέρα του, από τότε που ένα τραγικό γεγονός διέλυσε την οικογένειά τους.
Ποτέ δεν πίστευε ότι θα μπορούσε κανείς να καταλάβει τι περνάει, μέχρι που γνωρίζει την Ally. Ο έρωτας ήταν το τελευταίο πράγμα που τον ένοιαζε, ωστόσο την ερωτεύεται τρελά.
Μέσα από τη σχέση τους, αρχίζει να βρίσκει και πάλι την ευτυχία και ένα νόημα στη ζωή του. Ωστόσο, κρυμμένα μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και διάφορες περιστάσεις απειλούν να τους χωρίσουν.
Προσωπική άποψη:
Ξεκίνησα να παρακολουθώ το "Remember Me" έχοντας ακούσει πολλές και διφορούμενες απόψεις για το αν τελικά η ταινία αξίζει να αφιερώσεις το χρόνο σου για να την παρακολουθήσεις. Και κάπου βαθιά μέσα μου, περιμένοντας ένα μάλλον δακρύβρεχτο σενάριο που θα κατέτασσε την ταινία σε εκείνα τα μελοδραματικά ρομάντζα που μας βομβαρδίζουν κατά καιρούς στις κινηματογραφικές αίθουσες, μάλλον περίμενα η τελική μου άποψη να κλίνει περισσότερο με εκείνων που το έργο, αν όχι δεν τους άρεσε, δεν κατάφερε να τους ικανοποιήσει. Το αίσθημα αυτό τελικά κατέρρευσε καθώς η ταινία, όχι απλά κατάφερε να με συγκινήσει αλλά, μπόρεσε να με αγγίξει στις πιο ευαίσθητες χορδές μου, εκείνες που συνδέονται με τις ανθρώπινες σχέσεις και τα όποια όμορφα ή δυσάρεστα πράγματα μπορεί να τις συντροφεύουν.
Η ιστορία μπορεί να περιστρέφεται γύρω από τον Tyler και την Ally και τις προβληματικές, για διαφορετικούς λόγους, οικογένειές τους όμως σκοπός της ταινίας δεν είναι σαφέστατα το να προσωποποιήσει τα προβλήματα αλλά, να τα γενικεύσει, χρησιμοποιώντας τους δύο νέους απλά ως ένα μέσο έκφρασης κι επιβεβαίωσης ότι οι ανθρώπινες σχέσεις δε μπορούν να είναι πάντα εύκολες. Ο Tyler και η οικογένειά του έχουν σημαδευτεί από την αυτοκτονία του μεγαλύτερου αδερφού, αποξενώνοντάς τους και προκαλώντας εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα στον πρώτο και τον πατέρα του ο οποίος δείχνει να αδιαφορεί για τα πάντα και πολύ περισσότερο για τη μικρή κόρη της οικογένειας. Η Ally και ο πατέρας της από την άλλη, έχουν σημαδευτεί από την εν ψυχρώ δολοφονία της μητέρας της, στην οποία η ίδια ήταν παρούσα, δημιουργώντας ένα αίσθημα φόβου και ανασφάλειας για όλα όσα το μέλλον μπορεί να επιφυλάσσει χωρίς εμείς καν να τα περιμένουμε, διαταράσσοντας τις ισορροπίες.
Το σενάριο από μόνο του μπορεί να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο ή κάτι το πρωτότυπο ωστόσο, οι διάλογοί του είναι καλοδουλεμένοι, κοφτοί και ουσιώδεις, καθόλου φορτωμένοι, αφήνοντας τα συναισθήματα να εκφραστούν μέσω των πράξεων και της εικόνας και όχι μέσω του λόγου. Μπορεί οι χαρακτήρες, κυρίως των δύο πατεράδων, να είναι αρκετά τετριμμένοι ως πατρικές αμερκάνικες φιγούρες ωστόσο αυτό είναι αμελητέο μέσα στο γενικότερο σύνολο. Οι ταξικές διαφορές και οι κοινωνικές συμβάσεις παίζουν βασικό ρόλο σε μια ταινία που κατά κύριο λόγο μιλάει για τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και την δυσκολία που πολλές φορές αντιμετωπίζουν οι ίδιοι προκειμένου να εκφράσουν όλα όσα αισθάνονται, όλα εκείνα που τους πληγώνουν και τους προβληματίζουν, τους φόβους και τις ανησυχίες τους, την κραυγαλέα ανάγκη τους για κατανόηση και στήριξη όταν όλα γύρω τους μοιάζουν να καταρρέουν.
Ο Allen Coulter κατά κύριο λόγο είναι τηλεοπτικός σκηνοθέτης το γεγονός όμως αυτό καθέ αυτό, δεν τον εμποδίζει να διαχειριστεί όσο καλύτερα μπορεί τόσο το σενάριο όσο και τους ηθοποιούς του, αξιοποιώντας τα πιο δυνατά χαρτιά του. Φαίνεται να κατανοεί απόλυτα τους ήρωές του δημιουργώντας ένα μελαγχολικό και συναισθηματικά φορτισμένο μοτίβο μέσα στο οποίο οι ίδιοι κινούνται. Δεν επιλέγει πορτρέτα προσώπων αλλά ένα μειωμένο, σχεδόν ασφυκτικό κατά στιγμές contrast της εικόνας προκειμένου να αποτυπώσει όχι μόνο το πρόσωπο του εκάστοτε πρωταγωνιστή αλλά, του πλαισίου μέσα στο οποίο αυτός βρίσκεται, συμπεριλαμβανομένων των προσώπων που τον περιστοιχίζουν. Υπάρχει μια αλληλουχία και μια συνέπεια, τόσο στη δράση, όταν αυτή υπάρχει, όσο και στις εκρήξεις ανάμεσα στις σχέσεις των πρωταγωνιστών όταν αυτές δεν διστάζουν να εκδηλωθούν.
Όσο γι' αυτούς που βιάστηκαν με το "Twilight" να αποκηρύξουν τον Robert Pattinson, ίσως θα έπρεπε να το ξανασκεφτούν βλέποντας την συγκεκριμένη ταινία καθώς αποδεικνύει ότι μπορεί να κάνει περισσότερα απ' ότι ίσως αρχικά νομίζαμε. Διατηρώντας χαμηλούς τόνους, είναι απόλυτα πειστικός με κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του και πολύ περισσότερο, με κάθε έκφραση του προσώπου του, γεγονός που αποτελεί για μένα και το πιο δυνατό του χαρτί, ξεχωρίζοντάς τον από τους υπόλοιπους. Η Emilie de Ravin από την άλλη μεριά δεν είναι κακή όμως έχω την αίσθηση ότι στο πλευρό του συμπρωταγωνιστή της χωλαίνει. Απόλαυση είναι η μικρή και σπιρτόζα Ruby Jerins στον ρόλο της αδερφής του Tyler, με τον οποίο ανταλλάσσουν μερικούς από τους πιο έξυπνους και ευφάνταστους διαλόγους ολόκληρης της ταινίας, εξωτερικεύοντας παράλληλα έναν εκπληκτικά όμορφο δεσμό.
Η ταινία καταλήγει σε ένα απρόσμενο φινάλε που προσωπικά μου σύνθλιψε το στομάχι. Η 11η Σεπτεμβρίου είναι μια μέρα που ακόμα και δέκα χρόνια μετά, μοιάζει σα να 'ταν μόλις χθες και μπορεί να ταράζει τους Αμερικάνους περισσότερο από τον καθένα όμως κι εμάς δε μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους. Είναι ένα μέσο το οποίο χρησιμοποιείται όχι μόνο για να πιστοποιήσει τον τίτλο της ταινίας αλλά, για να μας πείσει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε και ότι η ζωή μας είναι πολύ απρόβλεπτη και πρέπει πριν αυτή να φτάσει στο τέλος της, όσο σύντομη ή μη αν είναι, να έχουμε καταφέρει να πετύχουμε το αίσθημα της ικανοποίησης, της κατανόησης, της συγχώρεσης, του να έχουμε βιώσει πράγματα και συναισθήματα και να μην φοβόμαστε να εκφραστούμε γιατί ποτέ δε γνωρίζουμε πότε το τέλος θα είναι κοντά. Οι τραυματικές εμπειρίες είναι άλλωστε αυτές που καμιά φορά φέρνουν στη ζωή μας την λύτρωση και με έναν σκληρό και συγκινητικό τρόπο, η ταινία αυτή το αποδεικνύει με την αγάπη να έρχεται φυσικά και αληθινά και εμείς ως θεατές, να μην εκβιαζόμαστε στο να νιώσουμε.
Βαθμολογία 7,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Να Με Θυμάσαι
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Allen Coulter
Πρωταγωνιστές: Robert Pattinson, Pierce Brosnan, Emilie de Ravin, Chris Cooper, Tate Ellington, Lena Olin, Ruby Jerins, Peyton List, Meghan Markle, Gregory Jbara
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 113'
Επίσημο site:










12 Σχόλια:
Εντάξει , πλάκα μου κάνεις ??!!! 7,5/10?????????????
@ Χα, χα, χα... γιατί ήμουν σίγουρη για την ανατίδρασή σου μπέμπα;
αχ Γιωτάκι μου δυστυχώς εγώ κατατάσσομαι σε αυτούς που δεν τους άρεσε η ταινία..Η ερμηνία του Robert ήταν πράγματι πολύ καλή αλλά ενώ το έβλεπα ευχάριστα το τέλος με απογοήτευσε..αυτοί οι αμερικάνοι πια!
μου χάλασε όλη την ταινία...
@ Άρα Αλεξία, μόνο το τέλος δεν σου άρεσε, όχι η ταινία σαν σύνολο!
Εμένα, περιέργως, δε με χάλασε! Αντίθετα λειτούργησε ως ένας ισχυρός καταπέλτης για όλα όσα υποστήριζε η Ally.
Αχ έμενα αυτή η ταινία μου άρεσε πάρα πολύ. Απέφευγα ασυναίσθητα να την δω χωρίς συγκεκριμένο λόγο περισσότερο από φόβο μην απογοητευτώ. Γιατί μετά από ένα trailer που υπόσχεται πολλά φοβομουν ότι η ταινία δεν θα ικανοποίουσε τις προσδοκίες μου.
Μόλις όμως την είδα μετάνιωσα που δεν το είχα κάνει νωρίτερα. Από την πρώτη κίολας σκήνη στο μετρό με μάγεψε. Υπέροχη ταινία γεμάτη συναισθήματα και ανατροπές.
Το τέλος είδικα δεν το περίμενα με τίποτα. Όταν το είδα σφίχτηκε το στομάχι και λεω αποκλείεται πλάκα μας κάνει. Στην άρχη νευρίασα και είχα παρόμοια αντίδραση με της Αλεξίας αλλά τελικά το τέλος δεν θα μπόρουσε να είναι διαφορετικό σε μια τέτοια ταινία. Και μπόρει να ακόυγεται χαζό αλλά λάτρευω και σε βιβλία και σε ταινίες τα άσχημα τέλη. Μου αρέσει όταν δεν υπάρχει πάντα happy end.
Πολύ καλή ταινία και πιστεύω ότι η βαθμολογία που έβαλες Γιώτα την χαρακτηρίζει απόλυτα.
@ Εγώ πάλι Γεράσιμε ενώ ήθελα να την δω απλά δεν μου προέκυπτε!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου και όσο αμερικανιά κι αν φαίνεται το τέλος, νομίζω ότι είχε ως σκοπό να αποδείξει ότι ακόμα και το πιο ακραίο γεγονός μπορεί να συμβεί και να μας στερήσει τη δυνατότητα να συγχωρήσουμε, να καταλάβουμε, να πούμε ένα σ' αγαπώ!
τι να πώ, με ενέπνευσες, Γιώτα και είπα να το δω. αρχικά πιστευα οτι θα βαρεθώ γιατί ειδικά στην αρχή δεν είχα ιδέα που το πήγαινε ο σκηνοθέτης. Απο ένα σημείο και μετά η ταινία βρήκε το ρυθμό της θα έλεγα και ήταν αρκετά καλή. Θα συμφωνήσω για το τέλος, ήταν απρόβλεπτο, ήταν γροθιά στο στομάχι αλλά και λυτρωτικό. Επίσης, δε θυμάμαι αν το ανέφερες αλλά η μελαγχολική ατμοσφαιρα και τα "χρώματα" της ταινίας είναι υπέροχα.
@ Μ ακριβώς έτσι και πολύ χαίρομαι που δεν σκέφτηκες ότι σε πήρα στο λαιμό μου! :p
Το τέλος εμένα προσωπικά, μου τάραξε το νεύρα. Όταν ψιλιάστηκα πλέον που το πάει είπα 'όχι, δε μπορεί, πλάκα μου κάνει...' και πήρα τηλέφωνο την φίλη που μου είπε να το δω και την χέξεσα που δεν με προειδοποίησε. Χα, χα, χα...
χαχα! Εμένα μου είχαν πει οτι θα ρίξω πολύ κλάμα, γι'αυτό περίμενα κάτι δραματικό αλλά όχι και κάτι τέτοιο!
Παντως, έτσι για αλλαγή, θα ήθελα να δω τον Παττινσον σε μια πιο κωμική ταινία. Βαρέθηκα να τον βλέπω με την ίδια μεαγχολική φάτσα συνέχεια. Να πει και κανενα αστειο το παιδί!
@ Μ εμένε την άμοιρη με είχαν αφήσει στο σκοτάδι! Χα, χα, χα... Μου είχαν πει ότι έχει κλάμα αλλά περίμενα να είναι συγκίνησης, όχι ότι ο Rob θα τίναζε τα πέταλα και μάλιστα με αυτό τον τρόπο.
Που ξέρεις... μπορεί να έρθει η μέρα που θα παίξει και κάτι κωμικό αλλά νομίζω ότι τώρα κάνει καλές επιλογές για να ξεκολλήσει ο κόσμος από το ότι μόνο για "Twilight" και λοιπά είναι.
Καλημέρα σε όλη την παρέα!!!
Μόλις έναν χρόνο μετά από εσας είδα την ταινία..λίγο αργά όχι επειδή δεν ήθελα αλλά για διάφορους λόγους συνεχώς το ανέβαλλα.
Λοιπόν η όλη ατμόσφαιρα και τα χρώματα της ταινίας ήταν λίγο "σκοτεινά" δίνοντας μου την εντύπωση οτι βλέπω ταινία του Ευρωπαικού κινηματογράφου (που μου αρέσει πολύ περισσότερο από τα φανταχτερά χλιδάτα Αμερικάνικα φιλμ)
Γενικά μου άρεσε πολύ και θεωρώ πλέον οτι ακόμη και οι ταινίες χωρίς happy end έχουν και αυτές τη μαγεία τους. Ο Pattinson μου άρεσε πολύ περισσότερο από τους vampir ρόλους. Όσο για το τέλος της ταινίας ήταν πολύ δυνατό λόγω της 11ης Σεπτεμβρίου, όπως προανέφερες Γιώτα μου.
Συνέχισε να μας κρατάς ενημερους για όλα αυτά τα υπέροχα που διαβάζεις ;-)
@ Καλημέρα Κατερινάκι και σε 'σένα!
Κι εγώ το είδα χθες στο Star. Άλλωστε η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης που λέει και ο σοφός μας ο λαός! :P
Ακριβώς αυτό! Έχει μια αισθητική που δεν παραπέμπει σε αμερικάνικα πρότυπα, παρά την... "αμερικανιά" με την ενσωμάτωση της 11ης Σεπτεμβρίου που ενώ σε άλλες περιπτώσεις είναι ενοχλητική, στην προκειμένη λειτούργησε υπέρ της ταινίας και της συναισθηματικής φόρτισης του θεατή.
Ο Robert είναι πολύ καλός και αυτό το αποδεικνύουν όλες του οι επιλογές μετά το "Saga". Θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει ως τον James Dean της γενιάς μας.
Άλλωστε και το "Saga" δεν είναι κακός απλά, έχει έναν ρόλο που δεν του επιτρέπει, υποκριτικά πάντα, να μας δείξει και πολλά!
Κάνω ό,τι μπορώ Κατερίνα μου και χαίρομαι που είσαστε εδώ μαζί μου! :D
Δημοσίευση σχολίου