Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Nina είναι μια μπαλαρίνα στην Νέα Υόρκη και ο χορός παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή της, όπως γίνεται συνήθως στα επαγγέλματα αυτά. Ζει με την ψυχαναγκαστική πρώην μπαλαρίνα μητέρα της, η οποία της ασκεί ασφυκτική πίεση.
Όταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής Thomas Leroy αποφασίζει να αντικαταστήσει την πρίμα μπαλαρίνα για την παράσταση “Η Λίμνη Των Κύκνων”, η Nina είναι η πρώτη του επιλογή, αλλά θα πρέπει να κερδίσει τον ρόλο από την ανταγωνίστρια της, την νέα χορεύτρια Lily.
Καθώς αναπτύσσεται μια ιδιόμορφη φιλία ανάμεσα στις δύο αντίπαλες χορεύτριες, η Nina έρχεται όλο και περισσότερο σε επαφή με την σκοτεινή της πλευρά.

Προσωπική άποψη:
Οι περισσότεροι θα ξέρετε πως έχω ένα θέμα με τον Aronofsky. Δεν τον θεωρώ σε καμία περίπτωση ατάλαντο και μπορώ να δεχτώ την όποια ψυχεδελική τάση έχει ο κάθε καλλιτέχνης, και δεν έχω καμία αντίρρηση να προσπαθεί να την ενσωματώσει και προσαρμόσει στα έργα του όμως, ο συγκεκριμένος, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, δεν είχε καταφέρει να με πείσει. Ναι, ντροπή μου θα πείτε αλλά ειλικρινά, δεν με νοιάζει. Δεν έχω καταφέρει να δω το "Ρέκβιεμ Για Ένα Όνειρο", παρά τις πάμπολλες προσπάθειες που έχω κάνει και ίσως συνεχίσω να κάνω σε κάποιο μακρινό μέλλον, ο "Παλαιστής" ήταν μια κάτω του μετρίου ταινία και το "The Fountain" απλά δεν έχει τύχει να το δω. Μπορεί να μην έχω πλήρη εικόνα του έργου του ωστόσο, δεν ταιριάζει στα δικά μου τα χνώτα τουλάχιστον. Όχι με τις προαναφερόμενες προδιαγραφές τουλάχιστον γιατί το  "Black Swan" αποτελεί μια άλλη ιστορία.

Όπως ακριβώς έκανε και στον "Παλαιστή", έτσι κι εδώ ο Aronofsky επιχειρεί να μας δείξει τι επιπτώσεις μπορεί να έχει ο κόσμος του θεάματος στην ψυχοσύνθεσή μας και τι κακοποίηση μπορούμε να προκαλέσουμε ακόμα κι εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας επιζητώντας την τελειότητα και την αναγνώριση, απλά αυτή τη φορά, αντί για έναν δήθεν σκληροτράχηλο, ξεπεσμένο γορίλα με στραπατσαρισμένη μούρη επιλέγει την ντελικάτη, ευαίσθητη και εύθραυστη φιγούρα μιας μπαλαρίνας. Και μπορεί οι τεχνικές της να είναι άψογες, να αποτελεί ένα αψεγάδιαστο πρότυπο στον χώρο της ωστόσο, μαθαίνοντας πως να χορεύει χωρίς λάθη, ξέχασε πως να ζει. Έγινε μια τέλεια τεχνικά επαγγελματίας αλλά παράλληλα, και μια άψυχη, χωρίς προσωπικότητα, με κατεστραμμένη εντύπωση για το τι είναι πραγματικά σημαντικό, κενή συναισθηματικά προσωπικότητα. Επιδιώκοντας πάντα το τέλειο αποτέλεσμα, φτάνει στο σημείο να κακοποιεί όχι μόνο την ψυχή της αλλά και το σώμα της, δύο έννοιες που στην πραγματικότητα συνδέονται απόλυτα αφού η υγεία του ενός συνδέεται απόλυτα με την υγεία του άλλου.

Το καλό στην όλη υπόθεση είναι πως ο Aronofsky δεν επιχειρεί να προσεγγίσει το όλο θέμα συγκινησιακά αλλά αντίθετα, να μας οδηγήσει σε μια ψυχολογική κόλαση, ταξιδεύοντας ως τον προορισμό μέσα από μια αλλοιωμένη εικόνα της πραγματικότητας, μια πλήρης διαστρέβλωση του πως φαίνονται τα πράγματα και πως είναι πραγματικά, ποιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι, ποιοι μπορούμε να γίνουμε και μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για να το πετύχουμε αυτό. Η πάντα πειθαρχημένη και φοβισμένη Nina, σταδιακά βγαίνει από το καλούπι της και όταν πλέον αισθάνεται ότι απειλείται πραγματικά το όνειρό της, αφήνεται να παρασυρθεί από τον σκοτεινό εαυτό της, μέχρι που την κυριεύει ολοκληρωτικά, την οδηγεί στα άκρα και από εκεί, σε μια διεστραμμένη ψυχοσωματική ελευθερία που δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Η Nina έχει ουσιαστικά να αντιμετωπίσει μια μεγάλη πρόκληση και αυτή δεν είναι, παρά να αφεθεί και να ξεπεράσει τον εαυτό της ο οποίος, είναι το μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα σε εκείνη και την επιτυχία, ανάμεσα στον Λευκό και το Μαύρο Κύκνο.

Το ότι η Natalie Portman θα κέρδιζε τελικά το Oscar Α' Γυναικείου Ρόλου ήταν αδιαμφισβήτητο, κανένας δεν αμφέβαλε γι' αυτό και τώρα μπορώ να καταλάβω απόλυτα το γιατί. Όμορφη και αέρινη, ακριβώς όπως θα έπρεπε κάθε μπαλαρίνα και ταυτόχρονα, τρομαγμένη, ευάλωτη, κυριευμένη από φοβίες και κατατρεγμένη από προσωπικούς δαίμονες, ανορεξική συναισθηματικά, ψυχολογικά και σωματικά, όπως ακριβώς είναι η Nina. Η κοριτσίστικη αθωότητα με την οποία μας συστήνεται σταδιακά καταρρέει στην εξέλιξη του έργου και από φερέφωνο των ανεκπλήρωτων ονείρων της μητέρας της μεταμορφώνεται σε κάτι διαφορετικό, σκοτεινό και άρρωστο. Ο Vincent Cassel είναι το αντρικό αντικείμενο του πόθου της ταινίας, κάτι που καταφέρνει να υποστηρίξει με άνεση και χωρίς υπερβολές και ουσιαστικά, αποτελεί το σημείο έναρξης της μετάλλαξης της Nina. Η Barbara Hershey από τη μία ως καταπιεστική μητέρα που στερήθηκε το όνειρο με το οποίο γαλούχησε αυστηρά την κόρη της καταπνίγοντας την ίδια την προσωπικότητα και θάβοντας την ζωή της και η Mila Kunis στον αντίποδα ως μπαλαρίνα η οποία ξεφεύγει από τα μέτρα και τα σταθμά που επιτάσσει ο χώρος, γεννώντας στη Nina ένα αίσθημα ζήλιας και ανταγωνισμού, οδηγώντας την στην υπέρβαση του εαυτού της, μπορεί να μην έχουν την λάμψη της Portman ωστόσο, σαφέστατα δεν χάνονται και δεν περνάνε απαρατήρητες.

Μέσα από ένα διαστρεβλωμένο πρίσμα της πραγματικότητας, μέσα από παραμορφωτικούς καθρέπτες που αιχμαλωτίζουν μια εικόνα πέραν από αυτή που μπορεί να δει κανείς με γυμνό μάτι, μέσα από τσακισμένες σάρκες που στάζουν αίμα, ζούμε μια νοσηρότητα που ίσως να μην μπορούμε να φανταστούμε καν πως μπορεί ν υφίσταται στην πραγματικότητα. Και όμως, όπως ο Λευκός και ο Μαύρος Κύκνος αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, έτσι και ο καθένας από εμάς, έτσι ακριβώς και η Nina, όλοι μας κρύβουμε μέσα μας τον καλό και τον κακό μας εαυτό, εκείνον που είναι λουσμένος στο φως και εκείνον που τον τυλίγει το σκοτάδι. Το θέμα δεν είναι να επιλέξεις κάποιον, ούτε να αφεθείς σε εκείνον που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη αλλά, να μπορέσεις να τους ελέγξεις και να τους ισορροπήσεις βαθιά μέσα σου. Μέσα λοιπόν από της μελωδίες του Tchaikovsky και από εικόνες που περνάνε από την απόλυτη ηρεμία σε μια σταδιακή μεν, ανοδική δε προς την κορύφωση πορεία, από την μαγεία του μπαλέτου, την σκληρή πραγματικότητα πίσω από την επιτυχία που μπορεί να σε καταρρακώσει, μέσα από εικόνες που μοιάζουν να περνάνε από καλειδοσκόπιο, έχουμε μια ταινία που μοιάζει με σκοτεινό παραμύθι και παρά που δεν φτάνει την τελειότητα, μας προκαλεί μια ανατριχίλα με την ψυχεδελική της αλήθεια.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Μαύρος Κύκνος
Είδος: Θρίλερ
Σκηνοθέτης: Darren Aronofsky
Πρωταγωνιστές: Natalie Portman, Mila Kunis, Vincent Cassel, Winona Ryder, Ksenia Solo, Barbara Hershey, Toby Hemingway, Janet Montgomery, Christopher Gartin, Kristina Anapau, Deborah Offner, Benjamin Millepied, Sebastian Stan
Παραγωγή: 2010
Διάρκεια: 108'

Επίσημο site: