Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Σαμάνθα Κίνγκστον έχει τα πάντα: βγαίνει με ένα αγόρι που το θέλουν όλες, έχει τρεις απίστευτες κολλητές και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει στο σχολείο της – απ’ το να διαλέγει το καλύτερο τραπέζι στο κυλικείο μέχρι το να πιάνει την καλύτερη θέση στο πάρκινγκ.
Η Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου θα έπρεπε να είναι ακόμα μία μέρα στην υπέροχη ζωή της. Να όμως που είναι η τελευταία της μέρα. Έπειτα όμως της δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία. Στην πραγματικότητα, έχει συνολικά επτά ευκαιρίες.
Ζει και ξαναζεί την τελευταία της μέρα επτά φορές – μέσα σ’ αυτή την εβδομάδα πρέπει να λύσει το μυστήριο που περιβάλλει το θάνατό της και να ανακαλύψει την πραγματική αξία όλων αυτών που κινδυνεύει να χάσει.
Προσωπική άποψη:
Είμαι σίγουρη πως όλοι έχετε αναρωτηθεί τι συμβαίνει όταν πεθαίνουμε. Η ψυχή μας είναι όντως αθάνατη; Περιφέρεται στον κόσμο μας μέχρι να βρει την ηρεμία της και μετά φεύγει για ένα άλλο μέρος, όμορφο και γαλήνιο; Πονάει; Θα σε θυμούνται όσοι αγάπησες όταν πλέον η εικόνα σου θα μοιάζει μακρινή; Αυτές είναι μάλλον ερωτήσεις τις απαντήσεις των οποίων θα πρέπει να περιμένουμε για όσο καιρό ακόμα μας είναι γραμμένο. Είμαι όμως εξίσου σίγουρη ότι έχετε σκεφτεί τι θα θέλατε να κάνετε πριν πεθάνετε, πόσο μάλλον αν το γνωρίζατε ότι σύντομα θα φύγετε. Να μαντέψω; Να κάνετε όσες τρέλες ονειρευτήκατε ή επιθυμήσατε αλλά δεν σας δόθηκε η ευκαιρία; Να φάτε το αγαπημένο σας φαγητό, να πείτε στην οικογένεια και τους φίλους σας πόσο τους αγαπάτε, να δείτε μια τελευταία ανατολή κι ένα τελευταίο δειλινό; Να μυρίσετε την αλμύρα της θάλασσας και να νιώσετε τον αέρα στο πρόσωπό σας; Να ξαπλώσετε στο δροσερό χορτάρι και να κλείσετε τα μάτια με τον ήλιο να πέφτει στο πρόσωπό σας; Να φιλήσετε εκείνο το πρόσωπο που κάνει την καρδιά σας να χτυπάει ξέφρενα; Μήπως να σώσετε κάποια ζωή; Όλα αυτές οι ιδέες και οι επιθυμίες είναι που ενέπνευσαν την Lauren Oliver και την οδήγησαν στην συγγραφή μιας ιστορίας που πραγματεύεται ακριβώς αυτό. Τι θα έκανες πριν φύγεις...
Πρωταγωνίστρια της ιστορίας, η δεκαεφτάχρονη Σαμάνθα, ή Σαμ όπως την φωνάζουν η οικογένεια, οι φίλοι και οι εχθροί της. Είναι ένα από τα πιο δημοφιλή κορίτσια του σχολείου της, οι κολλητές της ανήκουν στην ίδια κατηγορία και δεν είναι λίγοι εκείνοι που τις ζηλεύουν, έχει ένα αγόρι που τα περισσότερα κορίτσια θα ονειρεύονταν και γενικώς, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, έχοντας πάντα τα βλέμματα στραμμένα πάνω της. Η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου αποτελεί μια ξεχωριστή μέρα στην παράδοση του σχολείου της καθώς, όσα πιο πολλά τριαντάφυλλα μαζέψεις, τόσο πιο δημοφιλής και αγαπητός είσαι. Αυτή είναι η μοναδική της σκέψη εκείνη την μέρα συν το ότι σκοπεύει να κάνει για πρώτη φορά έρωτα με τον Ρομπ, αποδεικνύοντάς του την αγάπη της. Όμως η μέρα εξελίσσεται πολύ διαφορετικά απ' όσο περίμενε. Εξαιτίας εκείνης και των φίλων της, συμβαίνει μια σειρά από γεγονότα τα οποία έχουν αντίκτυπο όχι μόνο στις ίδιες αλλά και στους γύρω τους. Η κορύφωση της ημέρας έρχεται όταν μετά από μια πρόσκρουση με το αυτοκίνητο της σούπερ κολλητής της, Λίντσι, η Σαμ χάνει την ζωή της. Ωστόσο, φαίνεται να μην έχει ολοκληρώσει τον κύκλο της σε αυτή η γη και έτσι η Σαμ ξυπνάει το επόμενο πρωί στο κρεβάτι της και η μέρα είναι και πάλι, Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου.
Η Σαμ ζει την ημέρα του θανάτου της ξανά και ξανά για επτά συνεχόμενες φορές. Ωστόσο λάθε φορά είναι διαφορετική, ως προς την εξέλιξή της τουλάχιστον. Αρχικά η Σαμ πιστεύει ότι βλέπει ένα όνειρο και αργότερα ότι αρχίζει να τρελαίνεται όμως πολύ σύντομα καταλαβαίνει ότι σε αυτή την κατάσταση δεν βρέθηκε τυχαία. Της δίνεται μια ευκαιρία για να αλλάξει τα πράγματα, για να σωθεί. Ή μήπως όχι; Ό,τι και να κάνει η Σαμ, όσο κι αν προσπαθεί να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων οδηγώντας τα σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, πάντα το τέλος είναι δραματικό. Ακόμα κι όταν καταφέρνει να σώσει την ζωή της, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα και ο λόγος δεν είναι άλλος από το ότι σκοπός της επαναλαμβανόμενης αυτής ευκαιρίας της δεν είναι να σώσει την ζωή της, όχι τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνεται εκείνη αρχικά. Μέσα από κάθε επαναλαμβανόμενη μέρα, η Σαμ παίρνει μαθήματα ζωής, γνωρίζει την αλήθεια πίσω από τα πρόσωπα που χλεύαζε, αντιλαμβάνεται ότι υπήρξε κακιά με τους γύρω της χωρίς ωστόσο να υπάρχει πραγματικός λόγος ή να τους μισεί, συνειδητοποιεί ότι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι πράξεις μας πάντα έχουν αντίκτυπο όχι μόνο σε μας, αλλά και όσους βρίσκονται γύρω μας και μπορεί να μην έχουμε εκτιμήσει τα πρόσωπα ή τις καταστάσεις όσο τους άξιζε, ότι μπορεί να χάνουμε μικρές στιγμές που θα ήταν ικανές να αλλάξουν όλο μας τον κόσμο.
Από την αρχή κι όλας της ιστορίας είναι ξεκάθαρο πως σκοπός της Oliver δεν είναι να μας κάνει να συμπαθήσουμε την Σαμ. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο γιατί τολμώ να πω ότι είναι από τους πιο αντιπαθητικούς λογοτεχνικούς χαρακτήρες που έχω συναντήσει ποτέ. Αυτό δε που σε εξοργίζει περισσότερο απ' όλα πάνω της είναι το γεγονός ότι είναι κακιά χωρίς στην πραγματικότητα να έχει λόγο να το κάνει, απλά ακολουθεί και υιοθετεί μία συμπεριφορά γιατί αυτή ήταν που στάθηκε ικανή να την βγάλει από την αφάνεια και να την κάνει να ξεχωρίσει. Έχει όλες τις προδιαγραφές που χρειάζονται προκειμένου να έχει μια όμορφη ζωή και να περιτριγυρίζεται από ανθρώπους που θα την αγαπάνε γι' αυτό που πραγματικά είναι και όχι γι' αυτό που φαίνεται κι εκείνη απλά τους γυρίζει την πλάτη. Αυτό ισχύει τόσο για την ίδια όσο και για τις φίλες της. Παρ' όλα ταύτα, η αντιπάθεια, και ο θυμός που αυτή προκαλεί, αρχίζει σταδιακά να μετατρέπεται σε κάτι άλλο. Όχι συμπάθεια, σε καμία περίπτωση, αλλά, σε κατανόηση, λύπη, ακόμα και οίκτο. Η Σαμ και οι παρέα της δεν είναι κακές για κανέναν άλλον λόγο πέραν του ότι αυτός είναι ο τρόπος τους να αμυνθούν σε όλα όσα τις φοβίζουν, σε όλες τις αναμνήσεις του παρελθόντος που πάντα τις κυνηγάνε, στα καλά κρυμμένα μυστικά που δεν θέλουν να βγουν στην επιφάνεια, στην αλήθεια που βρίσκεται βαθιά μέσα τους και νιώθουν ότι μπορεί να τις διαλύσει καθιστώντας τες αδύναμες και ανήμπορες.
Για να λέμε την αλήθεια, η Oliver είχε μια εξαιρετική ιδέα την οποία όμως δεν κατάφερε να αξιοποιήσει από την αρχή του βιβλίου. Οι δύο πρώτες μέρες της Σαμ μοιάζουν κάπως άνευρες κι αβέβαιες, κάτι που ευτυχώς δεν ισχύει από την τρίτη επανάληψη και μετά όπου η συγγραφέας φαίνεται πραγματικά να βρίσκει τον ρυθμό της. Παρά το γεγονός ότι μιλάει εφτά φορές για την ίδια μέρα, οι ομοιότητές τους είναι στα σημεία και οι επαναλήψεις ελάχιστες. Μέσα από την κάθε μέρα η Σαμ ανακαλύπτει και κάτι νέο για τον εαυτό της και κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια που θα την λυτρώσει. Η ιστορία άλλες φορές μας προκαλεί υπερένταση και άλλες πάλι κινείται σε πιο χαμηλούς τόνους. Υπάρχουν εκρήξεις αγανάκτησης αλλά και απόλυτης κατανόησης. Θυμώνουμε μαζί της και μετά από λίγο την λυπόμαστε και ευχόμαστε τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Θέλουμε δικαίωση και ταυτόχρονα συγκινούμαστε με το δράμα που εκτυλίσσεται γύρω της και με τον τρόπο που ο κάθε εμπλεκόμενος στην ιστορία αυτή απογυμνώνεται λίγο-λίγο μπροστά στα μάτια μας από τους φόβους και τα πάθη του.
Με πολύ απλά λόγια, όσο κι αν αρχικά αυτός φαίνεται να είναι, σκοπός της δεύτερης ευκαιρίας που δίνεται στη Σαμ δεν είναι να μην πεθάνει αλλά, να σώσει την ζωή της και αυτά είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Να καταλάβει όλο το κακό που έχει προκαλέσει ασυναίσθητα εκείνη και οι φίλες της και να προσπαθήσει να το διορθώσει. Να συνειδητοποιήσει ότι ο έρωτας είναι κάτι περισσότερο από μια παιδική εμμονή που σε ακολουθεί μέχρι και την εφηβεία. Ότι στην πραγματική φιλία αγαπάμε τον άλλον γι' αυτό που είναι, ακόμα και για τον κακό του εαυτό, ακόμα κι αν δεν συμφωνούμε πάντα απόλυτα με τις πράξεις του, ακόμα κι όταν ανακαλύπτουμε τα πιο κρυφά μυστικά του που μπορεί να ρυτιδώνουν το πέπλο της τελειότητας. Μέσα από την ιστορία της Oliver παίρνουμε ένα μεγάλο και σημαντικό μήνυμα που δεν είναι άλλο από το ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και ποτέ δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει. Ωστόσο πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούσε για όσο αυτή διαρκέσει. Πρέπει να προσπαθούμε να είμαστε όσο το δυνατόν καλύτεροι άνθρωποι, τόσο για τους γύρω μας όσο και για εμάς του ίδιους, όχι για να γίνουμε τέλειοι αλλά, για να φύγουμε όταν έρθει η ώρα μας όσο πιο ολοκληρωμένοι μπορούσαμε, έχοντας ζήσει κι αισθανθεί όσο το δυνατόν περισσότερα.
Βαθμολογία 8,5/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Lauren Oliver
Μεταφραστής: Μοσχονά Αριάδνη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2011
Αρ. σελίδων: 448
ISBN: 978-960-453-890-4
19 Σχόλια:
αρκετά καλό μου φαίνεται! Και το έχω πολύ καιρό στα υπόψιν αφού η ιστορία με ιντριγκάρει! Θα το τιμήσω λοιπόν!
Πάλι ήσουν το πειραματόζωο μου!!! χα, χα, χα!!! :Ρ
@ Αλεξία μην βιαστείς και γι' αυτό! Ξέρεις εσύ! ;)
Βασικά θα είχε καλύτερη βαθμολογία αν δεν με είχε χαλάσει λίγο η αρχή (150 σελ. υπολόγισε - από 'κει κι έπειτα βρίσκει τον ρυθμό του)
Και έχω και μια μικρή ένσταση με το τέλος. Είναι ωραίο, είναι δυνατό αλλά, είναι το τέλος που οι μισοί θα λατρέψουν και οι μισοί θα μισήσουν.
το έχω ένα χρόνο στη βιβλιοθήκη μου αλλά σκοπεύω σύντομα να το διαβάσω!
σίγουρα πάντως δεν είναι τόσο καλό όσο το παραλήρημα!
α επίσης να ξέρετε ότι ετοιμαζεται ταινία!
@ Μαίρη σίγουρα στο "Παραλήρημα" έχει βρει καλύτερα τον ρυθμό της αλλά θέλω να μου δώσει κάτι ακόμα!
Βασικά έχει πουλήσει τα δικαιώματα και των δύο βιβλίων! ;)
το ξέρω απλώς το "πριν φύγω" προχωράει ήδη έχουν βρεί τον σκηνοθετή και σύντομα θα αρχίσουν και οι οντισιόν!
@ Μαίρη το κακό είναι ότι λόγω κρίσης, πολλά βιβλία που έχουν αγοραστεί τα δικαιώματά τους έχουν μπλοκάρει. Για να δούμε...
πάντως ήδη έχουμε σίγουρε ταινίες για το 2013!το "σώμα" τα "όμορφα πλάσματα" το "catching fire" α και μαλλόν και τα "θανάσιμα εργαλεία"!ενταξει δεν τα έχουμε όλα αλλά νομίζω ότι και αυτά είναι μια χαρά!
@ Μαίρη ναι, αυτό να λέγεται! Θα έχουμε πολύ κινηματογραφικό υλικό του χρόνου! Αχ... ποιος ακούει τον άντρα μου. Θα με πρήξει πάλι ότι τον σέρνω. Τουλάχιστον για τους "Αγώνες Πείνας" παραδέχτηκε ότι είχε άδικο. Του άρεσε πολύ!
χαχαχα!ε πιστεύω ότι και το "σώμα" θα του αρέσει!τώρα λίγο για τα "όμορφα πλάσματα" αμφιβάλλω αλλά που ξέρεις!
α τελικά το τελείωσα το Ταίρι!μου άρεσε πάρα πολύ όχι όσο το Παραλήρημα αλλά και πάλι ήταν πολύ ενδιαφέρον και η γραφή της condie ήταν όντως πολύ όμορφη και λυρική!σίγουρα πάντως περιμένω και από τα δύο συνέχεια!
@ Μαίρη θα δείξει... ελπίζω ότι αν δεν του αρέσουν, ότι τουλάχιστον δεν θα μου το κοπανάει! :P
Κι εγώ περιμένω την συνέχεια και από τα δύο με αγωνία μάλιστα! :)
έτσι που τα λές κάτι από "το όνομά μου είναι μνήμη" μου θυμίζεις.. όχι στην πλοκή απλά τις ενστάσεις για την αρχή και το τέλος.. τέσπα δεν βιάζομαι ούτε και γι'αυτό!
ματς-μουτς-ματς-μουτς-ματς-μουτς!!!!!
@ Χμ... απλά Αλεξία μου και προφανώς επειδή είναι το πρώτο της βιβλίο, ήθελε λίγο χρόνο να βρει τον ρυθμό της. Και το τέλος δεν είναι ότι δεν μου άρεσε... μου άρεσε αλλά μέσα μου μπορεί να το ήθελα διαφορετικό.
Δεν το είχα ακούσει αυτό το βιβλίο και δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά μου κίνησε την περιέργεια, θα ήθελα να το διαβάσω. ;)
@ Μαράκι οι πρώτες 150σελ. είναι λίγο άνευρες αλλά από 'κει και μετά παίρνει τα πάνω του. Νομίζω ότι αξίζει τον κόπο! ;)
Hmmm...Interesting!!!
Και ξέρεις πόσο μου αρέσουν τα...ανατρεπτικά τέλη --> "...τέλος που οι μισοί θα λατρέψουν και οι μισοί θα μισήσουν..." I liked that!!! :D
@ Ιφιγένεια το μόνο σίγουρο είναι ότι εγώ τέτοιο τέλος δεν το περίμενα! ;)
Πω πω Γιώτα μου...το κάνεις χειρότερο!!! Σε παρακαλώ πες μου ότι είναι αυτοτελές και όχι συνέχειες!! Γιατί αυτό κατάλαβα....ότι τελειώνει εδώ!!
@ Ιφιγένεια όχι καλέ... αυτοτελές είναι! Κλασσικό μυθιστόρημα!
Τέλεια!!! :))
Δημοσίευση σχολίου