Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Severine είναι μια όμορφη γυναίκα που είναι παντρεμένη με έναν γιατρό. Αγαπάει πολύ τον σύζυγό της, αλλά δεν μπορεί να έρθει πλέον σωματικά κοντά του. Στη φαντασία της ζει διάφορες ερωτικές ιστορίες για να ικανοποιήσει τις επιθυμίες της.
Μετά από λίγο καιρό καταλήγει να ζει διπλή ζωή, περνώντας τα πρωινά ως αγνή κι ενάρετη γυναίκα στο σπίτι της, ενώ τα απογεύματα δουλεύει ως πόρνη σε έναν οίκο ανοχής.

Προσωπική άποψη:
Ορισμένες ταινίες δεν χάνουν την γοητεία τους όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν εξελιχθεί η ιδέα της σκηνοθεσίας, σκηνογραφίας, ακόμα και των οπτικοακουστικών μέσων. Γιατί πολύ απλά, ορισμένες ταινίες, χαρακτηρίζονται από έναν αέρα διαχρονικότητας που τις καθιστά ξεχωριστές και ιδιαίτερες. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το "Belle De Jour", μια ταινία γαλλικής προέλευσης, υπό τις σκηνοθετικές και σεναριακές οδηγίες του Luis Bunuel ο οποίος, πήρε το λογοκριμένο μυθιστόρημα του Joseph Kessel και το οπτικοποίησε με τέτοιον τρόπο που, αν και δεν έμεινε πιστός στο απόλυτο της ιδέας, κατάφερε να το απογειώσει και να το φτάσει μέχρι το σήμερα, 45 ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη του προβολή, παραμένοντας εξίσου ενδιαφέρον ως θέαμα, εξίσου γοητευτικό και μυστηριώδες μέσα στον ίδιο του τον παραλογισμό.

Το "Belle De Jour", είναι ουσιαστικά μια ταινία που εξυμνεί τον σουρεαλισμό και το να επιχειρήσει κανείς να διαχωρίσει το πραγματικό από το εξωπραγματικό, το συνειδητό από το ασυνείδητο, είναι μια διαδικασία άσκοπη και άτοπη. Όλη η μαγεία του φιλμ βρίσκεται ακριβώς εκεί, στα στενά όρια που χωρίζουν όλα τα παραπάνω και που τελικά, μπλέκονται σε ένα κουβάρι σκέψεων και θέλω. Η πρέπουσα συμπεριφορά είναι απλά μια ιδέα, η οποία τελικά δεν ακυρώνεται όταν η Severine υποκύπτει στο αρρωστημένο θέλω της που τελικά, δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απελπισμένη προσπάθεια να κατανοήσει τον ίδιο της τον εαυτό. Εξού και οι αρχικές ενοχές της, γρήγορα σβήνουν και η αίσθηση πληρότητας καταλαμβάνει όλο της το είναι. Μέσα στα συντηρητικά πλαίσια της ζωής της αισθάνεται εγκλωβισμένη και ο μοναδικός τρόπος για να απελευθερωθεί είναι να αποτινάξει από πάνω της την ενοχή και να αφεθεί σε αυτό που προστάζουν τα πάθη της.

Ο ιερόσυλος κατά πολλούς, απλά τολμηρός για κάποιους άλλους, Luis Bunuel, καταφέρνει να οπτικοποιήσει τα σεξουαλικά απωθημένα της πρωταγωνίστριας με τέτοιον τρόπο που μέσα από την απλότητα και την αμεσότητα της εικόνας, καταφέρνει με έναν παράξενο τρόπο να σοκάρει και να προβληματίσει. Δεν διστάζει να τσαλακώσει την εικόνα της πρωταγωνίστριάς του, να καταρρακώσει την περηφάνια και την αξιοπρέπειά της γιατί πολύ απλά, στην πραγματικότητα, τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η διεκδίκηση και τελικά, η απόκτηση του θέλω, κόντρα σε ότι προστάζει η λογική και οι κανόνες. Σε μια εποχή άλλωστε σεξουαλικής καταπίεσης, δεν θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη επανάσταση από την απελευθέρωση των αισθήσεων που κατευθύνουν τελικά όλα μας τα πάθη. Γιατί μόνο τότε μπορούμε να εξιλεωθούμε, όταν έχουμε κυλιστεί στον βούρκο και συνειδητά αποτινάξουμε από πάνω μας την ενοχή του θέλω.

Το δίχως άλλο, η Catherine Deneuve, υποδύεται έναν από τους πιο απαιτητικούς και περίπλοκους ρόλους της καριέρας της. Ακροβατώντας ανάμεσα στον κοινωνικό συντηρητισμό και την αδυναμία της σάρκας που ζητά το κάτι παραπάνω, ως Severine καταφέρνει, παρά το θεωρητικό αποτρόπαιο των επιλογών της, να κερδίσει την συμπάθειά μας και να μας οδηγήσει ένα επίπεδο παραπέρα, στο να σκεφτούμε και να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα βαθύτερα εσωτερικά κίνητρα που κατευθύνουν τις επιλογές της που τελικά, τις πληρώνει ακριβά, βρίσκοντας ωστόσο τον εαυτό της και με έναν παράδοξο τρόπο, την λύτρωση που τόσο απελπισμένα επιζητεί. Αν μη τι άλλο, η Deneuve διακρίνεται για την σεξουαλικότητά της η οποία ωστόσο, συνδυάζεται με την εικόνα του καθωσπρεπισμού, στοιχεία που την κάνουν την ίδια στιγμή να φαντάζει αθώα και πρόστυχη.

Ότι και να πω για το "Belle De Jour" πιθανότατα να είναι πολύ λίγο μπροστά στην πραγματική συγκίνηση που μπορεί να προσφέρει στον θεατή. Και δεν μιλάω αποκλειστικά και μόνο για τον μυημένο στην σουρεαλιστική σκέψη θεατή αλλά για κάθε έναν που είναι σε θέση να ανοίξει τα μάτια, το μυαλό και την ψυχή του, να σπάσει τα δεσμά του συντηρητισμού και καθωσπρεπισμού, αναζητώντας την προσωπική του αλήθεια μέσα από το ταξίδι της Severine σε έναν κόσμο καταπιεσμένων αισθήσεων. Γιατί τελικά, μετά απ' όλα αυτά, η Severine δεν μετανοεί αλλά, δέχεται απλόχερα την λύτρωση μέσα από την αποκάλυψη της αλήθειας που την οδηγεί στην εξιλέωση που καταπίεζε η απόκρυψη της αλήθειας. Και αν η ταινία προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις όταν προβλήθηκε, δεν πειράζει. Αυτό όχι μόνο δεν την εμπόδισε να φτάσει στις μέρες μας διατηρώντας την αξία της αλλά, την βοήθησε μάλλον να οδηγηθεί σε αυτή την κατεύθυνση.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Η Ωραία Της Ημέρας
Είδος: Δραματική
Σκηνοθέτης: Luis Bunuel
Πρωταγωνιστές: Catherine Deneuve, Jean Sorel, Michel Piccoli, Genevieve Page, Pierre Clementi, Francoise Fabian, Macha Meril, Muni, Maria Latour, Claude Cerval
Παραγωγή: 1967
Διάρκεια: 101'

Σχετικά sites που αξίζουν τον κόπο: