Η Lauren Bacall, μία από τις εκθαμβωτικές προσωπικότητες της μεγάλης οθόνης, με τη βαριά φωνή της, το αγέλαστο πρόσωπο και το διεισδυτικό βλέμμα που την χαρακτήρισε ως τη γυναίκα με τα ωραιότερα μάτια του Hollywood, άφησε την τελευταία της πνοή στο σπίτι της στο Μανχάταν, σε ηλικία 89 ετών. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις, ο θάνατός της οφείλεται σε εγκεφαλικό επεισόδιο.
Γεννημένη το 1924 στο Νιου Τζέρσεϊ από γονείς πολωνο-εβραϊκής καταγωγής και με το πραγματικό της όνομα να είναι Betty Joan Perske, η Bacall είχε αποφασίσει από πολύ νωρίς να ασχοληθεί με το χορό και να γίνει επαγγελματίας χορεύτρια, ένα όνειρο που στην πορεία άλλαξε, αποφασίζοντας πως ήθελε να γίνει ηθοποιός, κάτι που την οδήγησε στο να παρακολουθήσει στην Ακαδημία Τεχνών της Νέας Υόρκης. Όπως οι περισσότερες ηθοποιοί της γενιάς της, κι εξαιτίας της ομορφιάς της, ξεκίνησε να εργάζεται ως μοντέλο. Αυτή της η επιλογή στάθηκε και η μεγαλύτερη της ευκαιρία καθώς, όταν έγινε εξώφυλλο στο λαοφιλές Harper`s Bazaar, η σύζυγος του σκηνοθέτη Howard Hawks γοητεύτηκε από την παρουσία της, μιλώντυας γι΄αυτήν στον άντρας της ο οποίος και την κάλεσε για οντισιόν, κερδίζοντας στα 20 της μόλις χρόνια τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία "Σειρήνα της Μαρτινίκα", αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Την εικόνα της femme-fatale, την έχτισε ο ίδιος ο Hawks ο οποίος μάλιστα, αφιέρωσε πάρα πολλές ώρες ώστε η Bacall να μπορέσει ν' αποδώσει το βλέμμα που την χαρακτήρισε και άφησε το δικό του στίγμα.
Το όνομα της όμως, δεν συνδέθηκε μόνο με τη Χρυσή Εποχή του Hollywood, αλλά και με τον παθιασμένο της γάμο με τον Humphrey Bogart, ένα χρόνο μετά τη γνωριμία τους. Οι καλύτερες ταινίες της Bacall ήταν και από τις καλύτερες του Bogard με τον οποίο απέκτησε μία κόρη κι έναν γιο. Ο "Μεγάλος ύπνος", γνωστός και ως "Πάθος και αίμα", επίσης του Hawks το 1947, αλλά και το "Στη Βοή της καταιγίδας" το 1948, συγκαταλέγονται στις μεγάλες επιτυχίες του ζευγαριού. Βέβαια, η καριέρα της Bacall μπήκε σε δεύτερη μοίρα μετά το γάμο της με τον γοητευτικό star της εποχής, καθώς όπως είχε η ίδια δηλώσει εκείνος ήταν που επιθυμούσε η γυναίκα του ν' αφοσιωθεί πρώτα απ' όλα στην οικογένειά της και μετά σε όλα τ' άλλα, κάτι που όπως φαίνεται επιθυμούσε και η ίδια.
Ο θάνατος του Bogard στις 14 Ιανουαρίου του 1957, δεν τάραξε μόνο τη ζωή της, αλλά και την κινηματογραφική της καριέρα η οποία σημείωσε μεγάλη κάμψη. Έπειτα από την αποτυχημένη παραγωγή "Τι 'ναι αυτό που το λένε αγάπη" ένα χρόνο αργότερα, η ηθοποιός αποφάσισε να εγκαταλείψει το Hollywood και να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη δοκιμάζοντας την τύχη της μπροστά στο ζωντανό κοινό του Broadway, όχι με τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Το 1961, η ηθοποιός παντρεύτηκε για δεύτερη φορά, και πάλι διάσημο συνάδελφό της, τον Jason Robards, με τον οποίο απέκτησε την ίδια χρονιά έναν γιο ο οποίος και ακολούθησε την οικογενειακή παράδοση, εισχωρώντας στον κινηματογραφικό κόσμο.
Απουσίασε από τον κινηματογράφο για αρκετά χρόνια, αλλά η επιστροφή της το 1964 -με το κανονικό της όνομα- με το ψυχολογικό θρίλερ "Αγωνία μέσα στη νύχτα", απέδειξε πως είχε ακόμη πράγματα να προσφέρει, έστω κι αν η ηλικία της την εμπόδιζε από το να υποδύεται πρώτους ρόλους, αναγκάζοντάς την έτσι ν' αρκεστεί σε αρκετούς δεύτερους αλλά ιδιαίτερα ενδιαφέροντες ρόλους, όπως στις ταινίες "Harper" το 1966, "Εγκλημα στο Όριαν Εξπρές" το 1973, "Με το χέρι στη σκανδάλη" το 1976, αλλά και το πιο πρόσφατο "Dogville" το 2003. Το διάστημα που έκανε την κινηματογραφική της επάνοδο, η Bacall ξεδίπλωσε άλλο ένα ταλέντο της, αυτό της συγγραφής, εκδίδοντας δύο αυτοβιογραφικά βιβλία, τα "Lauren Bacall By Myself" και "By Myself and Then Some".
Η μοναδική της υποψηφιότητα για Όσκαρ ήταν το 1997 για την συμμετοχή της στο "Ο Καθρέφτης Έχει Δύο Πρόσωπα", για τον δεύτερο γυναικείο ρόλο, αλλά κατέληξε να κερδίσει το χρυσό αγαλματάκι μόλις το 2010, όταν η Ακαδημία αποφάσισε να την τιμήσει για το σύνολο της καριέρας της, κάνοντας μάλιστα την ίδια ν' αναφωνήσει κατά την παραλαβή του, "Επιτέλους, ένας άντρας!". Και η αλήθεια είναι πως στα 70 χρόνια της καριέρας της, δεν τιμήθηκε όσο θα έπρεπε, αφού θα έπρεπε να έχει περισσότερες υποψηφιότητες στο ενεργητικό της, αν όχι νίκες. Όπως και να 'χει, ο θάνατός της δεν θα την κάνει να ξεχαστεί, αφού πάντα θα μείνει στην συνείδησή μας ως μια από τις πιο sexy, μυστηριώδεις και γοητευτικές παρουσίες της σελιλόιντ.