Συνοπτική περίληψη του έργου:
Όταν η φοιτήτρια λογοτεχνίας Anastasia Steele πηγαίνει να πάρει συνέντευξη από τον πλούσιο Christian Grey, ως χάρη για τη συγκάτοικο της, Kate, δεν περίμενε να δει ένα τόσο όμορφο, ευφυή και ταυτόχρονα τρομακτικό άντρα.
Η αθώα «Ana» αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι τον ποθεί και παρά την αντίθετη του συμβουλή, νιώθει απόγνωση στο να βρεθεί κοντά του. Μη μπορώντας να αντισταθεί στην ομορφιά και το ελεύθερο της πνεύμα, ο Grey δεν προβάλει άλλες αντιστάσεις, αλλά θέλει να γίνει με τους δικούς του όρους.
Προσωπική άποψη:
Όπως είχα υποσχεθεί, επέστρεψα έπειτα από την χθεσινή θέαση της κινηματογραφικής μεταφοράς του "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι", για να πω και τις δικές μου εντυπώσεις, έτοιμη να αντιτεθώ στους φίλους της θολοκουλτούρας αφού, από τα δικά μου χείλη τουλάχιστον, δεν πρέπει να περιμένουν ν' ακούσουν τα χίλια όσα. Αυτό είναι δουλειά κάποιων άλλων και θα ήθελα να παραμείνει έτσι. Ξεκινώντας, λοιπόν, θέλω να διευκρινίσω κάτι πολύ σημαντικό. Υπάρχουν δύο τρόποι να παρακολουθήσει κανείς την συγκεκριμένη ταινία. Προκατειλημμένος ή όχι. Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία τότε ναι, η ταινία δεν θα σου αρέσει ποτέ και για κανέναν λόγο. Αν πάλι ανήκεις στη δεύτερη, ακόμα κι αν δεν είσαι fan της σειράς της James, το λιγότερο που θα νιώσεις είναι έκπληξη. Γιατί, όπως αποδείχθηκε, οι "Αποχρώσεις" κατάφεραν να κερδίσουν ένα μεγάλο στοίχημα, τουλάχιστον στην καρδιά και την συνείδηση του απλού θεατή, πολύ περισσότερο όσον αφορά εκείνους που αγάπησαν τον Κρίστιαν και την Άνα πριν ν' αποκτήσουν υπόσταση στην οθόνη.
Δεν θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στην αφήγηση της ιστορίας, αφού είναι κάτι που το έχουμε κάνει πολλάκις επ' αφορμή των βιβλίων και όχι μόνο. Αυτό στο οποίο θέλω να σταθώ είναι στη μεταφορά της πρωτότυπης ιστορίας στο πανί και κατά πόσο πετυχημένη ήταν αυτή. Η Kelly Marcel είχε ομολογουμένως ένα πολύ δύσκολο έργο. Έπρεπε να πάρει στα χέρια της ένα κακογραμμένο βιβλίο, με μια όμορφη και ιδιαίτερη ιστορία, και να το κάνει σενάριο, διατηρώντας όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν την τριλογία να αγαπηθεί τόσο, αλλά αφήνοντας στην άκρη όλα εκείνα που μπορεί να κούρασαν ή να ενόχλησαν κάποιους, π.χ. τις όποιες αφελείς επαναλήψεις στους διαλόγους. Και τα κατάφερε περίφημα, εστιάζοντας εκεί που έπρεπε. Στο ότι η ιστορία της Άνα και τους Κρίστιαν είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης με κάποιες νότες αισθησιασμού και όχι απλά μια τσόντα. Αποτέλεσμα αυτού να έχουμε ένα σενάριο καλογραμμένο, συναισθηματικό, με σωστές δόσεις καυστικού χιούμορ που αναδεικνύεται καλύτερα στο πανί απ' ότι στο χαρτί, και που σε βάζει μέσα στην καρδιά της ιστορίας.
Περνώντας στην σκηνοθεσία συναντάμε άλλη μια γυναίκα, αυτή τη φορά την Sam Taylor-Johnson, κι αρχίζω να πιστεύω πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλα τα σημαντικά κομμάτια της παραγωγής ανατέθηκαν σε γυναίκες και όχι σε άντρες. Η Johnson σκηνοθετεί την ταινία της αξιοποιώντας στο έπακρο τα καρέ της και την έννοια του κοντινού πλάνου, χωρίς να διστάζει να προχωρήσει σε μια πιο ιλιγγιώδη αισθητική όταν αυτή χρειάζεται, συνδυασμένη πάντα με εξαιρετική μουσική αφού η ταινία έχει ένα από τα καλύτερα osts που ακούσαμε τον τελευταίο καιρό. Με τον φακό να εναλλάσσεται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, και ό,τι αυτά περιβάλλουν, η Johnson δίνει την δικιά της ματιά για το τι σημαίνουν οι αποχρώσεις του γκρι, με τρόπο διακριτικό αλλά εύκολα κατανοητό, κυρίως σε όσους είναι μυημένοι στην ιστορία πριν την παρακολουθήσουν στην οθόνη. Όσο για τις ερωτικές σκηνές, είναι τόσο τολμηρές όσο χρειάζεται προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι αισθησιακό αλλά όχι πρόστυχο, εξαιρετικά καλογυρισμένες και καλαίσθητες και τελικά, αυτό ίσως και να είναι που ενόχλησε ορισμένους ειδικούς. Ότι περίμεναν κάτι στεγνό από συναίσθημα κι αρρωστημένα συνδεδεμένο με το σεξ και τελικά, πήραν κάτι παραπάνω.
Και θα περάσω στους Jamie Dornan και Dakota Johnson που, για μένα, αποτελούν το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας αυτής. Εξαιρετικοί και οι δυο τους, με απίστευτη χημεία μεταξύ τους, κάτι που γίνεται άμεσα αντιληπτό από την πρώτη στιγμή που οι δυο μοιράζονται το ίδιο κινηματογραφικό καρέ. Και είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, και οι δύο είχαν να αντιμετωπίσουν ένα πολύ μεγάλο και δύσκολο στοίχημα. Ο Dorman έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα εξιδανικευμένο για τις γυναίκες, πρότυπο άντρα, ενώ η Dakota έπρεπε να αποδείξει πως μπορεί να είναι η Άνα ψυχή και σώμα. Και τα κατάφεραν στο έπακρο, με τον πρώτο να υποστηρίζει εξαιρετικά καλά τον ρόλο του προβληματικού και γεμάτου εσωτερικές συγκρούσεις, Κρίστιαν, με μια ερμηνεία στακάτη, σοβαρή και μετρημένη, απόλυτα ελεγχόμενη, όπως άλλωστε είναι και ο ίδιος ο χαρακτήρας που υποδύεται, και με την δεύτερη να είναι φρέσκια, όμορφη, αθώα, και αρκετά γενναία ώστε ν' απογυμνωθεί συναισθηματικά, ψυχολογικά αλλά και σωματικά μπροστά στον φακό.
Κακά τα ψέματα, αν ξέρεις τι πας να δεις, οι "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι" είναι μια ταινία που μπορείς να απολαύσεις ή, τουλάχιστον, να παρακολουθήσεις ευχάριστα. Και προς μεγάλη μου έκπληξη, στην χθεσινή προβολή, διαπίστωσα πως δεν ακουγόταν τίποτα, κανένα σαχλό και ηλίθιο σχόλιο που θα μπορούσε να χαλάσει την ατμόσφαιρα. Ακόμα και οι άντρες, ήταν κύριοι, κι αυτό είναι προς τιμήν τους. Το πρόβλημα των "Αποχρώσεων", για μένα, είναι το κακό τους marketing που προς χάριν του ντόρου, από την πρώτη στιγμή, του χάρισαν την ταμπέλα -και την ρετσινιά συνάμα- της τσόντας της νοικοκυράς. Όχι, αγαπητοί φίλοι. Οι "Αποχρώσεις", στον πυρήνα τους, είναι ένα παραμύθι, σύγχρονο μεν, παραμύθι δε. Είναι μια αισθηματική, ρομαντική ιστορία που στην σεξουαλική του προέκταση είναι πιο... ιδιαίτερο, με τον αισθησιασμό να υπερέχει της ακραίας σαδομαζοχιστικότητας, την οποία και δεν βλέπουμε ποτέ. Και ως μεταφορά, προφανώς κι έχει ελλείψεις, αλλά ας θυμηθούμε πως τόσες σελίδες δεν μεταφέρονται στην οθόνη μέσα σε δύο ώρες και για να είμαστε ειλικρινής, δεν χρειαζόταν, αφού διατηρήθηκαν τα σημαντικότερα κομμάτια που χτίζουν τον κορμό μιας ιστορίας που ανυπομονώ να δω την συνέχειά της.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Πενήντα αποχρώσεις του γκρι
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Sam Taylor-Johnson
Πρωταγωνιστές: Dakota Johnson, Jamie Dornan, Jennifer Ehle, Eloise Mumford, Victor Rasuk, Luke Grimes, Rita Ora, Max Martini, Callum Keith Rennie, Andrew Airlie, Dylan Neal, Marcia Gay Harden
Παραγωγή: 2015
Διάρκεια: 125'
Όταν η φοιτήτρια λογοτεχνίας Anastasia Steele πηγαίνει να πάρει συνέντευξη από τον πλούσιο Christian Grey, ως χάρη για τη συγκάτοικο της, Kate, δεν περίμενε να δει ένα τόσο όμορφο, ευφυή και ταυτόχρονα τρομακτικό άντρα.
Η αθώα «Ana» αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι τον ποθεί και παρά την αντίθετη του συμβουλή, νιώθει απόγνωση στο να βρεθεί κοντά του. Μη μπορώντας να αντισταθεί στην ομορφιά και το ελεύθερο της πνεύμα, ο Grey δεν προβάλει άλλες αντιστάσεις, αλλά θέλει να γίνει με τους δικούς του όρους.
Προσωπική άποψη:
Όπως είχα υποσχεθεί, επέστρεψα έπειτα από την χθεσινή θέαση της κινηματογραφικής μεταφοράς του "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι", για να πω και τις δικές μου εντυπώσεις, έτοιμη να αντιτεθώ στους φίλους της θολοκουλτούρας αφού, από τα δικά μου χείλη τουλάχιστον, δεν πρέπει να περιμένουν ν' ακούσουν τα χίλια όσα. Αυτό είναι δουλειά κάποιων άλλων και θα ήθελα να παραμείνει έτσι. Ξεκινώντας, λοιπόν, θέλω να διευκρινίσω κάτι πολύ σημαντικό. Υπάρχουν δύο τρόποι να παρακολουθήσει κανείς την συγκεκριμένη ταινία. Προκατειλημμένος ή όχι. Αν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία τότε ναι, η ταινία δεν θα σου αρέσει ποτέ και για κανέναν λόγο. Αν πάλι ανήκεις στη δεύτερη, ακόμα κι αν δεν είσαι fan της σειράς της James, το λιγότερο που θα νιώσεις είναι έκπληξη. Γιατί, όπως αποδείχθηκε, οι "Αποχρώσεις" κατάφεραν να κερδίσουν ένα μεγάλο στοίχημα, τουλάχιστον στην καρδιά και την συνείδηση του απλού θεατή, πολύ περισσότερο όσον αφορά εκείνους που αγάπησαν τον Κρίστιαν και την Άνα πριν ν' αποκτήσουν υπόσταση στην οθόνη.
Δεν θέλω να σταθώ ιδιαίτερα στην αφήγηση της ιστορίας, αφού είναι κάτι που το έχουμε κάνει πολλάκις επ' αφορμή των βιβλίων και όχι μόνο. Αυτό στο οποίο θέλω να σταθώ είναι στη μεταφορά της πρωτότυπης ιστορίας στο πανί και κατά πόσο πετυχημένη ήταν αυτή. Η Kelly Marcel είχε ομολογουμένως ένα πολύ δύσκολο έργο. Έπρεπε να πάρει στα χέρια της ένα κακογραμμένο βιβλίο, με μια όμορφη και ιδιαίτερη ιστορία, και να το κάνει σενάριο, διατηρώντας όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν την τριλογία να αγαπηθεί τόσο, αλλά αφήνοντας στην άκρη όλα εκείνα που μπορεί να κούρασαν ή να ενόχλησαν κάποιους, π.χ. τις όποιες αφελείς επαναλήψεις στους διαλόγους. Και τα κατάφερε περίφημα, εστιάζοντας εκεί που έπρεπε. Στο ότι η ιστορία της Άνα και τους Κρίστιαν είναι μια ρομαντική ιστορία αγάπης με κάποιες νότες αισθησιασμού και όχι απλά μια τσόντα. Αποτέλεσμα αυτού να έχουμε ένα σενάριο καλογραμμένο, συναισθηματικό, με σωστές δόσεις καυστικού χιούμορ που αναδεικνύεται καλύτερα στο πανί απ' ότι στο χαρτί, και που σε βάζει μέσα στην καρδιά της ιστορίας.
Περνώντας στην σκηνοθεσία συναντάμε άλλη μια γυναίκα, αυτή τη φορά την Sam Taylor-Johnson, κι αρχίζω να πιστεύω πως δεν είναι καθόλου τυχαίο που όλα τα σημαντικά κομμάτια της παραγωγής ανατέθηκαν σε γυναίκες και όχι σε άντρες. Η Johnson σκηνοθετεί την ταινία της αξιοποιώντας στο έπακρο τα καρέ της και την έννοια του κοντινού πλάνου, χωρίς να διστάζει να προχωρήσει σε μια πιο ιλιγγιώδη αισθητική όταν αυτή χρειάζεται, συνδυασμένη πάντα με εξαιρετική μουσική αφού η ταινία έχει ένα από τα καλύτερα osts που ακούσαμε τον τελευταίο καιρό. Με τον φακό να εναλλάσσεται ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, και ό,τι αυτά περιβάλλουν, η Johnson δίνει την δικιά της ματιά για το τι σημαίνουν οι αποχρώσεις του γκρι, με τρόπο διακριτικό αλλά εύκολα κατανοητό, κυρίως σε όσους είναι μυημένοι στην ιστορία πριν την παρακολουθήσουν στην οθόνη. Όσο για τις ερωτικές σκηνές, είναι τόσο τολμηρές όσο χρειάζεται προκειμένου το αποτέλεσμα να είναι αισθησιακό αλλά όχι πρόστυχο, εξαιρετικά καλογυρισμένες και καλαίσθητες και τελικά, αυτό ίσως και να είναι που ενόχλησε ορισμένους ειδικούς. Ότι περίμεναν κάτι στεγνό από συναίσθημα κι αρρωστημένα συνδεδεμένο με το σεξ και τελικά, πήραν κάτι παραπάνω.
Και θα περάσω στους Jamie Dornan και Dakota Johnson που, για μένα, αποτελούν το μεγαλύτερο προσόν της ταινίας αυτής. Εξαιρετικοί και οι δυο τους, με απίστευτη χημεία μεταξύ τους, κάτι που γίνεται άμεσα αντιληπτό από την πρώτη στιγμή που οι δυο μοιράζονται το ίδιο κινηματογραφικό καρέ. Και είτε θέλουμε να το παραδεχτούμε είτε όχι, και οι δύο είχαν να αντιμετωπίσουν ένα πολύ μεγάλο και δύσκολο στοίχημα. Ο Dorman έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα εξιδανικευμένο για τις γυναίκες, πρότυπο άντρα, ενώ η Dakota έπρεπε να αποδείξει πως μπορεί να είναι η Άνα ψυχή και σώμα. Και τα κατάφεραν στο έπακρο, με τον πρώτο να υποστηρίζει εξαιρετικά καλά τον ρόλο του προβληματικού και γεμάτου εσωτερικές συγκρούσεις, Κρίστιαν, με μια ερμηνεία στακάτη, σοβαρή και μετρημένη, απόλυτα ελεγχόμενη, όπως άλλωστε είναι και ο ίδιος ο χαρακτήρας που υποδύεται, και με την δεύτερη να είναι φρέσκια, όμορφη, αθώα, και αρκετά γενναία ώστε ν' απογυμνωθεί συναισθηματικά, ψυχολογικά αλλά και σωματικά μπροστά στον φακό.
Κακά τα ψέματα, αν ξέρεις τι πας να δεις, οι "Πενήντα αποχρώσεις του γκρι" είναι μια ταινία που μπορείς να απολαύσεις ή, τουλάχιστον, να παρακολουθήσεις ευχάριστα. Και προς μεγάλη μου έκπληξη, στην χθεσινή προβολή, διαπίστωσα πως δεν ακουγόταν τίποτα, κανένα σαχλό και ηλίθιο σχόλιο που θα μπορούσε να χαλάσει την ατμόσφαιρα. Ακόμα και οι άντρες, ήταν κύριοι, κι αυτό είναι προς τιμήν τους. Το πρόβλημα των "Αποχρώσεων", για μένα, είναι το κακό τους marketing που προς χάριν του ντόρου, από την πρώτη στιγμή, του χάρισαν την ταμπέλα -και την ρετσινιά συνάμα- της τσόντας της νοικοκυράς. Όχι, αγαπητοί φίλοι. Οι "Αποχρώσεις", στον πυρήνα τους, είναι ένα παραμύθι, σύγχρονο μεν, παραμύθι δε. Είναι μια αισθηματική, ρομαντική ιστορία που στην σεξουαλική του προέκταση είναι πιο... ιδιαίτερο, με τον αισθησιασμό να υπερέχει της ακραίας σαδομαζοχιστικότητας, την οποία και δεν βλέπουμε ποτέ. Και ως μεταφορά, προφανώς κι έχει ελλείψεις, αλλά ας θυμηθούμε πως τόσες σελίδες δεν μεταφέρονται στην οθόνη μέσα σε δύο ώρες και για να είμαστε ειλικρινής, δεν χρειαζόταν, αφού διατηρήθηκαν τα σημαντικότερα κομμάτια που χτίζουν τον κορμό μιας ιστορίας που ανυπομονώ να δω την συνέχειά της.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Πενήντα αποχρώσεις του γκρι
Είδος: Αισθηματική
Σκηνοθέτης: Sam Taylor-Johnson
Πρωταγωνιστές: Dakota Johnson, Jamie Dornan, Jennifer Ehle, Eloise Mumford, Victor Rasuk, Luke Grimes, Rita Ora, Max Martini, Callum Keith Rennie, Andrew Airlie, Dylan Neal, Marcia Gay Harden
Παραγωγή: 2015
Διάρκεια: 125'
14 Σχόλια:
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου! Θεωρώ οτι αν και έλειπαν πολλά - που αν τα έβαζαν σίγουρα η ταινία θα γινόταν διπλάσια σε διάρκεια - ήταν ανώτερη του τρόπου που ήταν γραμμένα τα βιβλία. Αν και εμένα αυτά με έκαναν να αγαπήσω τους χαρακτήρες και να με αγγίξει τόσο πολύ η ιστορία! Ανυπομονώ για την επόμενη ταινία. Πολύ μου αρέσουν τα αρθρα σου. Φιλιά!
Με καλύπτεις απόλυτα, αν και δεν έχω δει την ταινία ( επίσημα )..ακόμη..!! Πιστεύω πως το κλειδί για το πώς θα σου φανεί..και γενικά στο τι εντυπώσεις θα σου αφήσει, είναι οι προσδοκίες που έχεις από αυτή..και το πιό είναι το ζητούμενό σου, αν έχεις διαβάσει τα βιβλία αλλά δεν έχεις σταθεί πουθενά και σε τίποτα πέρα από τις σκηνές sex που περιγράφει...τότε θα έχεις σίγουρη την απογοήτευση...!!! Αν ντε και καλά περιμένεις να δεις αναπαράσταση των σκηνών του ''κόκκινου'' δωματίου, βήμα-βήμα...και τίποτα άλλο..τότε μάλλον θα νιώσεις ''εξαπατημένος''...και σε αυτό φταίει όπως πολύ καλά λες, ο τρόπος που διαφημίστηκε...
@ Αναστασία μου, είμαι βέβαιη πως θα σου αρέσει. Η ταινία είναι πολύ ρομαντική και για το μέγεθος του αρχικού υλικού στο οποίο και βασίστηκε, μια πολύ καλή μεταφορά. Αν δεις πέραν από το σεξουαλικό, σίγουρα θα σου αρέσει! ;)
Συμφωνω απολυτα μαζι σου Γιωτα!!!ειναι μια ομορφη ,ρομαντικη ταινια με εξαιρετικη μουσικη.Η Ντακοτα μου αρεσε πολυ,αν και ειχαν ακουστει πολλα αρνητικα σχολια για την επιλογη της ως Ανα...Μου εκανε εντυπωση σε ενα γεματο σινεμα ,εγω και αλλα περιπου 25 ατομα ημασταν απο 35 και πανω χρονων..ολοι οι υπολοιποι ηταν κατω των 18 ..και ενω θα περιμενε κανεις να χαζογελανε τα μικρα στις ερωτικες σκηνες και στο γυμνο,μια παρεα γυναικων ανω των 40 "κακαριζαν"ολη την ωρα μεχρι που ενας νεαρος τις στολισε για τα καλα!!!ανυπομονω για τη συνεχεια :)
Ακριβώς ..άλλωστε διαβάζοντας και τα βιβλία..καταλαβαίνεις πως αυτή η ιστορία δεν είχε να κάνει μόνο με το sex..είχε και χαρακτήρες..και άλλα σημεία που είχαν ενδιαφέρων και άξιζε να σταθείς... :) !!
@ Έτσι ακριβώς, Αναστασία μου! ;)
@ C. Dominique σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! :)
Προσωπικά, αγαπώ πολύ την σειρά και τους ήρωές της, και αγαπώ και την μεταφορά που την βρήκα πολύ πετυχημένη! :)
@ Δεσποινάκι, έτυχε και πήγα με εξαιρετικά καλή παρέα και συνάντησα ένα εξαιρετικά καλό κοινό στην αίθουσα, με αποτέλεσμα να το ευχαριστηθώ όσο δεν πήγαινε άλλο.
Η Dakota είναι μια πολύ καλή ηθοποιός και ο ρόλος της Άνα νομίζω πως απέδειξε πολλά. Εμένα μου άρεσε από την πρώτη στιγμή, και πολύ το χάρηκα που βούλωσε στόματα.
Εγω πηγα με τον αντρα μου ,μου το προτεινε ο ιδιος και τωρα σκεφτεται να διαβασει τη συνεχεια :) Μια σκηνη που εκανε ολο το σινεμα να σταματησει να μιλαει ,να τρωει ηταν η σκηνη με τη ζωνη..δεν ακουγοταν τιποτα..νομιζω οτι η Ντακοτα τα εδωσε ολα εκει!!!
ΤΟ ΘΑΝΆΣΙΜΑ ΕΡΓΑΛΕΊΑ ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΣΕ ΣΕΙΡΑ?
@ Δέσποινα, εμένα ο δικός μου είπε πως θα το δει από περιέργεια όταν βγει σε dvd! :p
@ Ανώνυμε, η παραγωγή της σειράς είναι προγραμματισμένη για του χρόνου, αλλά χωρίς να έχει οριστικοποιηθεί κάτι.
Θεωρώ ότι η ταινία ήταν μια τεράστια απογοήτευση.
1/10. αν μας έδειχνα το μόριο του Dornan ίσως να ήταν λίγο καλύτερη, ούτε αυτό δεν είδαμε
@ Μαρία, εμένα παρά τις διαφορές με το βιβλίο, γι' αυτό που ήταν, μου άρεσε! :p
Δημοσίευση σχολίου