Shingeki no Kyojin dj - Pride:
Η Nia είναι μία από τις πλέον ταλαντούχες μη επαγγελματίες mangaka που έχω συναντήσει, όλο αυτό το διάστημα που διαβάζω doushinji manga. Δεδομένου, λοιπόν, του ταλέντου της, αλλά και της αδυναμίας που έχω ως fangirl στο "Shingeki no Kyojin", δεν θα μπορούσα να μην διαβάσω την δικιά της dj σειρά που μέχρι στιγμής αποτελείται από εφτά τίτλους. Ο πρώτος κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2013 με τίτλο "Pride", 39 σελίδων σύνολο. Το κεντρικό ζευγάρι, φυσικά, είναι ο Eren και ο Levi, με την δημιουργό να επιλέγει να τους τοποθετήσει σε ένα ρεαλιστικό πλαίσιο αφήγησης, ακολουθώντας την πρωτότυπη πλοκή, αλλά με μια νότα ερωτικής φαντασίας. Αυτό σημαίνει, πως ξεκινώντας την προσωπική της αφήγηση από ένα κομβικό σημείο του original manga, δεν μας βγάζει από το πνεύμα του αυθεντικού story, αλλά δίνει στις fans αυτό που θέλουν να δουν, χωρίς να αλλοιώνει τους χαρακτήρες ή την σχέση μεταξύ τους, αλλά οδηγώντας την σ' ένα άλλο επίπεδο. Και προσωπικά, το λάτρεψα, αφού εύκολα θα μπορούσα να πιστέψω πως παρασκηνιακά γίνονται όλα εκείνα στα οποία γίνομαι μάρτυρας. Επιπλέον, μας δίνεται μια ρεαλιστική αφετηρία και όχι κάτι ακραίο και άκυρο και ως εκ τούτου, είναι πιο εύκολο να το αποδεχτούμε, αλλά και να περιμένουμε την εξέλιξή του.

Shingeki no Kyojin dj - Lluvia:
Φθινόπωρο του 2013 κυκλοφόρησε το δεύτερο dj της Nia, επίσης 39 σελίδων, με την δημιουργό να παραμένει πιστή στην αφετηρία της ιστορίας της, συνεχίζει ουσιαστικά από εκεί που μας άφησε, και πριν οι ήρωές μας να μεταφερθούν σ' ένα πλαίσιο πιο ενεργής δράσης. Σε αντίθεση με το πρώτο της manga, οι ήρωές μας τοποθετούνται σε έναν χώρο λιγότερο περιορισμένο που τους επιτρέπει, όχι μόνο μεγαλύτερη ελευθερία και έκφραση, αλλά και να τονίσουν στον αναγνώστη πως η "εκπαιδευτική" τους σχέση ίσως και να έχει μια άλλη διάσταση, με προεκτάσεις που δεν είναι τόσο επιφανειακές. Επιπλέον, έχει αυτό που θ' αποκαλούσαμε, γλυκές και τρυφερές στιγμές που με έναν μοναδικό τρόπο καταφέρνει να τις συνδυάσει με πιο παθιασμένες νότες, ίσως και λίγο kinky αλλά χωρίς να γίνονται ακραίες. Πιο φωτεινό από το πρώτο μέρος, αλλά εξίσου καλοσχεδιασμένο, ακολουθώντας περισσότερο την αισθητική του anime απ' ότι του manga -μια πολύ σοφή επιλογή κατά την άποψή μου-, η Nia μας προσφέρει ένα εξαιρετικό manga που μας κάνει να διψάμε για ακόμα περισσότερες ιστορίες γραμμένες από τα χεράκια της.

Shingeki no Kyojin dj – Skip out:
Στη δύση του 2013, η Nia κυκλοφόρησε το 30 σελίδων "Skip out" που προσωπικά, είναι το λιγότερο αγαπημένο μου, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν μου άρεσε. Απλά, δεδομένου ότι είχε προηγηθεί το "Lluvia", περίμενα κάτι πιο ουσιαστικό ενώ στην προκειμένη, αισθάνθηκα σαν η σχέση των πρωταγωνιστών να έκανε δυο βήματα πίσω, για να ξεκαθαρίσει πράγματα που ήταν ολοφάνερα, ώστε να προχωρήσει μπροστά στη συνέχεια. Βέβαια, το συγκεκριμένο τεύχος, είναι εκείνο που εισάγει δυναμικά και τους υπόλοιπους χαρακτήρες στην αφήγηση οπότε, είναι κάτι που μόνο ως θετικό στοιχείο μπορούμε να το κρίνουμε, αφού επιτρέπει μια καλύτερη διάδραση από μεριάς τους στο μέλλον. Έξυπνη κίνηση και χωρίς να δεσμεύει την mangaka να τους έχει συνεχώς στα πόδια της, αλλά να τους αξιοποιεί όποτε εκείνη κρίνει πως είναι απαραίτητο. Αρκετά πιο σκληρό και kinky από τα προηγούμενα μέρη της ιστορίας της, εξακολουθεί να διατηρεί την ροή της αφήγησης του manga, ξεκαθαρίζοντας αρκετά της προθέσεις των βασικών χαρακτήρων ως προς την σχέση τους και την διαχείριση αυτής από εδώ και στο εξής. Τέλος, δεν γίνεται να μην αναφερθώ στις απίστευτες κωμικές νότες του manga που όχι μόνο θα σας κάνουν να γελάσετε με την ψυχή σας, αλλά να τις φέρνετε στο μυαλό σας σε άκυρες στιγμές χωρίς καν να το επιδιώκετε.

Shingeki no Kyojin dj - Ookiku Natta Heichou to Akai Ribbon:
Παραμένουμε στον Δεκέμβριο του 2013 όπου η Nia φαίνεται να έδωσε όλο της το είναι δημιουργώντας όχι μόνο το "Skip out", αλλά ακόμα ένα κεφάλαιο στην δικιά της εκδοχή της ιστορίας του "Shingeki no Kyojin", το "Ookiku Natta Heichou to Akai Ribbon", 38 σελίδων σύνολο. Αυτό που παρατηρούμε, είναι πως έχει αφήσει για λίγο στην άκρη το δράμα, όπως και στο προαναφερόμενο, δίνοντας μεγαλύτερη βαρύτητα στο κωμικό στοιχείο και γιατί όχι, στην σάτιρα. Βέβαια, σε αντίθεση με το "Skip out", παρατηρούμε μια πιο εσωτερική αναζήτηση των συναισθημάτων των χαρακτήρων, αλλά και μια πιο ουσιαστική έκφρασή τους που κακά τα ψέματα, είναι ικανή να κάνει κάθε fangirl να ουρλιάξει από ικανοποίηση και ενθουσιασμό. Και ναι, μπορεί σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις να ενθουσιάζομαι εύκολα, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Το ότι το σχέδιο είναι εξαιρετικό για μία ακόμη φορά είναι περιττό να το αναφέρω, αλλά δεν θα παραλείψω να τονίσω πως στα μέχρι τώρα τεύχη, ζούμε τις πιο καυτές στιγμές απ' όλα τα προηγούμενα, ενώ οι χαρακτήρες μας δίνονται κάπως τσαλακωμένοι, πράγμα που σε προσωπικό επίπεδο με κέρδισε, αφού έτσι πέφτουν οι άμυνες και αφήνονται περισσότερα περιθώρια εξέλιξης στο μέλλον.

Shingeki no Kyojin dj - Lost Sheep:
Αρχές του 2014, η Nia επιστρέφει με τα doushinji manga της να έχουν μεγαλώσει σε έκταση, και με το συγκεκριμένο να φτάνει τις 48 σελίδες. Και είναι ένα doushinji διαφορετικό απ' όλα τα προηγούμενα. Μια συνέχεια της ιστορίας, πιστή στην πρωτότυπη εξέλιξη των γεγονότων της αυθεντικής, η οποία εστιάζει σε μία από τις πιο σημαντικές, ψυχολογικές και συναισθηματικές προεκτάσεις της. Σ' εκείνην που έχει να κάνει με τον Eren και πως ο ίδιος αντιμετωπίζει την τωρινή του κατάσταση, αλλά και την πιθανή μελλοντική εξέλιξη αυτής. Έχει να εκπληρώσει ένα πεπρωμένο που ποτέ δεν ρωτήθηκε, αναμφίβολα θα χάσει κάποια στιγμή τη ζωή του αλλά το θέμα είναι πότε και με ποιον τρόπο και το σημαντικότερο, τι θα στερηθεί και τι θ' αφήσει πίσω. Εδώ είναι και το σημείο όπου βλέπουμε αυτό που έχουμε δει και στην πρωτότυπη σειρά. Το προσωπείο του Levi να πέφτει, κάτι που σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πως έχει και μια άλλη, πιο ευαίσθητη πλευρά, πέραν της σκληροτράχηλης που όλοι μας γουστάρουμε αλλά που από μόνη της δεν θα μας ήταν αρκετή. Κάπως ψυχοπλακωτικό, αλλά straight to point, βαθιά συναισθηματικό, ειλικρινές, εξομολογητικό κι ανθρώπινο, το συγκεκριμένο dj είναι ίσως το καλύτερο σεναριακά, της Nia και δεν γίνεται να μην το λατρέψεις.

Shingeki no Kyojin dj - Himitsu no Hana:
Ένα μήνα μετά το τελευταίο της manga, η Nia επανήλθε με ένα ακόμα, το "Himitsu no Hana", γνωστό και με τον αγγλικό τίτλο "Honey Flower", έκτασης 47 σελίδων. Ουσιαστικά, το συγκεκριμένο story, έρχεται να ξεχρεώσει μια νοερή υπόσχεση που είχε δοθεί στο τέταρτο της manga, στο "Ookiku Natta Heichou to Akai Ribbon". Μετά τα γενέθλια του Levi, σειρά έχουν τα γενέθλια του Eren και ο πρώτος φαίνεται να είναι πρόθυμος να γίνει λιγάκι πιο υποχωρητικός για μία μέρα. Αυτό οδηγεί σε μια σειρά προσωπικών εκμυστηρεύσεων και εξομολογήσεων οπότε, από τις αντιδράσεις αμφότερων των πλευρών, είναι πλέον και πιο ξεκάθαρο το ποιος θέλει τι, αλλά και το ότι βαδίζουν στον ίδιο δρόμο, έστω κι αν εκφράζονται με διαφορετικούς τρόπους. Όπως και το "Ookiku Natta Heichou to Akai Ribbon", χωρίς να φτάνει στα επίπεδα του "Skip out", έχει κι αυτό τις κωμικές του πινελιές, που είναι ταιριαστές και ισορροπημένες, απόλυτα σωστά δοσμένες, εστιάζοντας στο συναίσθημα. Παράλληλα, μας προσφέρει από τις πλέον καυτές στιγμές του κύκλου της, κάτι που με κάνει να σκέφτομαι πως οι επετειακές εκδηλώσεις και γιορτές την εμπνέουν καλύτερα στο fanservice, κάτι που δεν με χαλάει καθόλου, ούτε εμένα, αλλά ούτε και κάποιον άλλον fan, πιστεύω.

Shingeki no Kyojin dj – Untrue:
Το τελευταίο doushinji manga της Nia είναι το "Untrue" των 44 σελίδων, το οποίο μας αφήνει με μια υπόσχεση πως πιθανότατα να ξαναδούμε έργο της στο μέλλον, κάτι το οποίο εύχομαι να συμβεί, αν κι αναλογιζόμενη πως το συγκεκριμένο το κυκλοφόρησε τον Ιούνιο που μας πέρασε, δεν ελπίζω σε πολλά. Τέλος πάντων, όπως και η ίδια δήλωσε, ήθελε να φτιάξει ένα manga όπου ο Levi θα παρουσιάζεται πιο ευάλωτος και συγκεκριμένα, κυριευμένος από το αίσθημα της ζήλιας. Βάζοντας στο παιχνίδι πιο έντονα την Mikasa, η Nia δημιουργεί μια έντονη ατμόσφαιρα με πολύ ωραίους διαλόγους, μελετημένα και καλοστημένα κείμενα, καλοδουλεμένη πλοκή που οδηγεί σταδιακά στην κορύφωση, σε πολλαπλά επίπεδα, αλλά και που κάνει τους βασικούς χαρακτήρες ν' ανοίξουν τα χαρτιά τους. Ιδιαίτερα έντονο, και κάνοντας τα συναισθήματά του ν' αμφιταλαντεύονται όλη την ώρα, το "Untrue" παίζει με την ιδέα του αληθινού και του ψεύτικου, αυτού που υπάρχει και φαίνεται κι αυτού που υπάρχει και παρά που δεν φαίνεται, αν προσπαθήσεις λίγο, μπορείς να καταφέρεις να το δεις. Όλοι ανοίγουν τα χαρτιά τους, η ένταση είναι στα ύψη, και ο κύκλος ολοκληρώνεται όχι μόνο με ένα εξαιρετικά ποιοτικό σχέδιο, αλλά και με μια εξαιρετικά ποιοτική προσέγγιση αφήγησης.