Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Περίμενε, μη φεύγεις. Δεν σε κατηγορώ. Σκέψεις κάνω, προσπαθώντας να καταλάβω αν με αγάπησες ποτέ. Με αγάπησες; Την ένιωσα την αγάπη σου τόσες φορές να μ’ αγκαλιάζει σαν ζεστό πανωφόρι, δεν μπορεί να έκανα τόσο λάθος. Ίσως με αγάπησες διαφορετικά, με τον τρόπο τον δικό σου, ίσως να έπρεπε να δεχτώ αυτό το είδος έρωτα που μου πρόσφερες και να μην ψάχνω κάτι περισσότερο.
Δύο αδελφές, η Παρασκευούλα και η Ελπίδα, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση από τα παιδικά τους χρόνια. Η μία όμορφη, λαμπερή, πάντα να κλέβει τις εντυπώσεις, η άλλη χαμηλών τόνων και εσωστρεφής, περνά απαρατήρητη. Το πένθος που θα ξεσπάσει στην οικογένειά τους, σε συνδυασμό με την ιταλική κατοχή στη Σύμη, θα τις οδηγήσει στην Κωνσταντινούπολη. Για μια στιγμή θα έρθουν κοντά, αλλά σύντομα ο ανταγωνισμός τους θα αναζωπυρωθεί. Η Παρασκευούλα θα γνωρίσει τον Παύλο και θα αγαπηθούν ολοκληρωτικά. Το ζευγάρι θα μετακομίσει στην Αλεξάνδρεια, ενώ η Ελπίδα θα βρεθεί παράφορα ερωτευμένη με τον άντρα της αδελφής της. Θα προσπαθήσει να ξεχαστεί σε μια τακτοποιημένη ζωή, όπου θα αγαπηθεί αλλά δεν θα αγαπήσει, καθώς το μυαλό της θα ταξιδεύει συνεχώς στον Παύλο, και στη φαντασία της θα βιώνει τον απόλυτο έρωτα μαζί του. Η μοίρα όμως, μέσα από συμβάντα σημαδεμένα με τρέλα, απόρριψη, καταπιεσμένους πόθους, καταστροφικά αισθήματα, θα μπλέξει τις ζωές τους σε ένα κουβάρι, και στο τέλος θα τις ξεβράσει σε μια θάλασσα δακρύων και τύψεων, με την ανάγκη για συγχώρεση αμοιβαία, προκειμένου να αντέξουν το βάρος των πράξεών τους.
Προσωπική άποψη:
Η Ιφιγένεια Τέκου, από το πρώτο της κιόλας βιβλίο, κατάφερε να ξεχωρίσει για την ευαίσθητη και εξαιρετικά δυεισδητική γραφή της. Όσοι έχουν τη χαρά να την γνωρίζουν και προσωπικά, ξέρουν πολύ καλά πως πρόκειται και για έναν σπουδαίο άνθρωπο, το ήθος του οποίου είναι δύσκολο να μην ξεχωρίσεις, πόσο μάλλον να μην το εκτιμήσεις. Στο δεύτερό της μυθιστόρημα για ενήλικες, το "Θάλασσες μας χώρισαν", η Ιφιγένεια επιστρέφει με μία ιστορία που καταφέρνει με έναν μαγικό τρόπο να είναι ακόμα καλύτερη από την πρώτη της, με τη δύναμη της γραφής της είναι ακόμα πιο δυνατή και έντονη, και την τρυφερότητα και την ανθρωπιά του λόγου της, ακόμα πιο συγκινητική, ικανή να αγγίξει ακόμα και τις πιο σκληρές καρδιές.
Η Αννέζα και ο Μιχάλης ζουν μια όμορφη και ήσυχη ζωή μαζί με τα τρία παιδιά τους. Τίποτα δεν φαίνεται να μπορεί να διαταράξει την ευτυχία τους, όχι μέχρι τη στιγμή που ένα τραγικό γεγονός έρχεται να σημαδέψει τις ζωές όλων τους. Η οικογένεια θα βρεθεί στην Πόλη, σε μια προσπάθεια να ξαναρχίσει από το μηδέν, θέλοντας να γιατρέψει τις πληγές τις και ν' αφήσει πίσω της το παρελθόν που μόνο δάκρυα και πόνο κρύβει τώρα πια. Όμως δεν είναι εύκολο να ξεφύγει κανείς από το πεπρωμένο του, ακόμα κι αν το θέλει. Η Παρασκευούλα θα ακολουθήσει την καρδιά της και μαζί με τον Παύλο θα ταξιδέψει στην Αλεξάνδρεια για να δημιουργήσει τη δικιά της οικογένεια. Η Ελπίδα από την άλλη, έχει επιλέξει να ζει παρέα με την μοναξιά της, η οποία δηλητηριάζεται από το φθόνο και τη ζήλια που σιγοκαίει ανεξάντλητα μέσα της, συναισθήματα που θα οδηγήσουν σε μια σειρά από λάθη και αποφάσεις που πληγώνουν, και που μονάχα η δύναμη της συγχώρεσης μπορεί να φέρει τη λύτρωση.
Το πρώτο στοιχείο που καλείται να αναγνωρίσει ο αναγνώστης στο μυθιστόρημα αυτό, είναι το πόσο αληθινοί και οικείοι είναι οι βασικοί του πρωταγωνιστές. Άνθρωποι που δεν είναι βγαλμένοι μέσα από παραμύθι ούτε είναι ιδανικοί. Αντίθετα, είναι άνθρωποι βγαλμένοι από τη ζωή. Άνθρωποι με πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα, με πάθη, θέλω και αδυναμίες που πολλές φορές μπορεί να παίρνουν τον έλεγχο και να οδηγούν σε λανθασμένες αποφάσεις και πράξεις. Άνθρωποι που απέχουν από το ιδανικό, όχι γιατί δεν μπορούν, αλλά επειδή έτσι είναι η ανθρώπινη ύπαρξη. Δεν μπορεί να είναι ιδανική, παρά μονάχα πολύπλευρη και ελεγχόμενη από μυριάδες συναισθήματα που είτε θετικά είτε αρνητικά, καθορίζουν το όλον μας με τρόπους μοναδικούς και ιδιαίτερους, τρόπους που ακόμα κι αν πονάνε και πληγώνουν, έχουν κάτι να προσφέρουν, γιατί ακόμα και το να ματώνουμε μπορεί να οδηγήσει σε αλήθειες και συνειδητοποιήσεις ζωής που μονάχα αυτές μπορούν να οδηγήσουν στην ευτυχία.
Η συγγραφέας έχει επιλέξει να χρησιμοποιήσει την τεχνική της αμφίδρομης αφήγησης, μια επιλογή αρκετά ριψοκίνδυνη αφού αν ο δημιουργός δεν είναι σίγουρος για το πως θέλει να αφηγηθεί την ιστορία του, όχι μόνο μπορεί να κουράσει τον αναγνώστη, αλλά να αρχίσει να επαναλαμβάνεται ή ακόμα και να αφήνει κενά στην πλοκή του. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει εδώ, με την Ιφιγένεια Τέκου να μας ταξιδεύει πότε στο παρελθόν και πότε στο παρόν, πότε σε αναμνήσεις και πότε σε συναισθήματα και σκέψεις του τώρα, δημιουργώντας μια αφηγηματική ροή που θυμίζει συναισθηματικό τρενάκι και που δεν μας επιτρέπει να πάρουμε ανάσα, πόσο μάλλον να πλησιάσουμε στην ανακούφιση της λύτρωσης, νωρίτερα απ' όσο η ίδια θέλει. Άλλωστε, ακόμα και τα επίπονα ταξίδια πρέπει να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους και τελικά, τα ταξίδια αυτά είναι που μας αλλάζουν και μας ολοκληρώνουν κι εμάς.
Γραφή απλή και άμεση. Περιγραφές ζωντανές και παραστατικές που μας ταξιδεύουν σε χρόνους και μέρη αλλοτινά που κρύβουν τη δικιά τους μαγεία και γεννάνε μέσα μας μια γλυκιά νοσταλγία. Άνθρωποι που ο καθένας κουβαλάει το δικό του σταυρό και μέσα από τις δυσκολίες της ζωής προσπαθεί ν' αγγίξει την δική του, προσωπική ευτυχία και να ολοκληρωθεί, να βιώσει την πληρότητα που τόσο μεγάλη ανάγκη έχει, σε όλη της την έκταση. Ένα μυθιστόρημα βαθιά ανθρώπινο και ευαίσθητο, που με την κλιμακωτή του εξέλιξη και τις ανατροπές του θα πετύχει δύο πράγματα. Να σας κάνει να ταυτιστείτε με τους ήρωές του, να πονέσετε και να κλάψετε μαζί τους αλλά και να συγκινηθείτε από τα γεγονότα της πορείας της ζωή τους, καθώς και να σας καθηλώσει ταξιδεύοντάς σας, σε μία διαδρομή που το πιθανότερο είναι να εύχεστε να μην φτάσει σύντομα στο τέλος της, κάνοντάς σας στο τέλος να συνειδητοποιήσετε πως πιο δυνατό αίσθημα από την αγάπη και την συγχώρεση, δεν υπάρχει σε αυτόν τον κόσμο.
Βαθμολογία 10/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Τέκου Ιφιγένεια
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 376
ISBN: 978-960-364-945-8
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου