Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Δεν ήμουν πάντα ερωτευμένη με τον Κόλτον Κάλογουεϊ. Στην αρχή ήμουν ερωτευμένη με τον μικρότερο αδερφό του, τον Κάιλ: ήταν ο πρώτος μου πραγματικός έρωτας – ο πρώτος μου από κάθε άποψη.
Μια αυγουστιάτικη νύχτα, όμως, με καταρρακτώδη βροχή, ο Κάιλ πέθανε. Και μαζί του πέθανε και ο άνθρωπος που ήμουν μέχρι τότε.
Με έμαθε πώς να αντέχω τον πόνο, με έμαθε ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα καλά κι ωραία, και, τελικά, με έμαθε τον τρόπο να προχωράω μπροστά.
Προσωπική άποψη:
Παίρνοντας στα χέρια μου το "Μαζί σου" της Jasinda Wilder, η αλήθεια είναι πως είχα αρκετά υψηλές προσδοκίες. Η περίληψη ήταν αρκετή για να τις γεννήσει μέσα μου, αφού πίστευα πως κρατούσα μία σπαραχτική ιστορίας αγάπης, επαναπροσδιορισμού της ζωής και τελικά, ενός νέου ξεκινήματος όχι απαραίτητα από το μηδέν, αλλά από εκεί που είχε σταματήσει ο χρόνος για τη νεαρή μας πρωταγωνίστρια. Εκ των υστέρων, και έχοντας πλέον διαβάσει το βιβλίο, μπορώ να πω πως δεν κατάφερε να ανταποκριθεί σε αυτό που περίμενα, αλλά ούτε μπορώ να δηλώσω απογοητευμένη, με τα συναισθήματά μου να είναι εξαιρετικά ανάμεικτα και μπερδεμένα. Αυτό οφείλεται όχι μόνο στο ότι δεν θέλω να καταδικάσω ένα βιβλίο γιατί δεν ήταν αυτό που είχα πλάσει μέσα στο μυαλό μου, αλλά και γιατί η ίδια η ιστορία ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί όσον αφορά το συναισθηματικό της πλαίσιο.
Η Νελ, λοιπόν, πέρασε όλη της τη ζωή να είναι ερωτευμένη με τον Κάιλ που ήταν ο καλύτερός της φίλος, η πρώτη της σχέση, ο πρώτος που την φίλησε, ο πρώτος με τον οποίο έκανε έρωτα, η πρώτη της αγάπη που ποτέ δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει. Η Νελ πίστευε πως οι δυο τους θα περνούσαν όλη τους τη ζωή μαζί, όμως το νήμα της ζωή του Κάιλ έμενε να κοπεί πρόωρα, με τη Νελ να βυθίζεται στη θλίψη και την απόγνωση, με τον χρόνο και την καρδιά της να σταματάνε στο σημείο εκείνο που σταμάτησε να χτυπάει η δική του καρδιά. Και τότε, η Νελ θα συναντηθεί με τον Κόλτον, τον μεγαλύτερο αδερφό του Κάιλ και μαύρο πρόβατο της οικογένειας Κάλογουεϊ, και κάτι μέσα της θα σκιρτήσει. Η έλξη ανάμεσά τους, άμεση και αδιαμφισβήτητη, με τους δυο τους ωστόσο να προσπαθούν να την καταπνίξουν, για να τους αποδείξει περίτρανα η μοίρα πως το πεπρωμένο του ανθρώπου δεν αλλάζει, ακόμα κι αν προσπαθήσεις να το πετύχεις.
Σίγουρα η ιστορία, στον πυρήνα της, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Παρόμοια πλοκή έχουμε ξανασυναντήσει τόσο λογοτεχνικά, όσο και κινηματογραφικά, αλλά αυτό, προσωπικά, είναι κάτι που δεν με απασχόλησε καθόλου, ούτε για μια στιγμή. Για μένα, αυτό που έχει πραγματικά μεγάλη σημασία σε μία ιστορία, είναι το συναίσθημα που αυτή βγάζει, όλα αυτά που καταφέρνει να γεννήσει μέσα σου. Και σε έναν βαθμό, το "Μαζί σου" κατάφερε να μου προκαλέσει πολύ έντονα συναισθήματα και να με συγκινήσει στα σημεία, χωρίς όμως να μπορέσει να τα διατηρήσει μέχρι το τέλος. Αυτό δεν οφείλεται τόσο στην πλοκή και στην εξέλιξή της, αλλά κυρίως στους ίδιους τους χαρακτήρες και ιδιαίτερα στη Νελ, η οποία πιστεύω πως αποτελεί, τελικά, τον αδύναμο κρίκο της υπόθεσης και το πρόσωπο εκείνο που ενώ θα έπρεπε να μπορούμε να ταυτιστούμε, δεν το πλησιάζουμε καν.
Για κάθε δράση, υπάρχει και μία αντίδραση, όπως και κάθε πράξη μας φέρει ένα αποτέλεσμα που έχει τις δικές του συνέπειες. Οι ήρωές μας καλούνται να αντιμετωπίσουν την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, αλλά και την "προδοσία" που θα δείξουν στη μνήμη του αν κι εφόσον αποφασίσουν να παρασυρθούν από το πάθος και την έλξη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον. Κι αν το ψυχογράφημα του Κόλτον παραμένει αρκετά σταθερό, δεν ισχύει το ίδιο και για εκείνο της Νελ, που όσο η πλοκή προχωράει κι εξελίσσεται, τόσο αποδυναμώνεται και μοιάζει να μπάζει από παντού. Η Νελ ξεκινάει την πορεία της όντας μια βαθιά πληγωμένη κοπέλα, αλλά εξαιρετικά δυνατή και ειλικρινής, κάτι που στην συνέχεια ανατρέπεται αφού οδηγείται σε μια σειρά αποφάσεων, επιπόλαιων και αφιλτράριστων θα λέγαμε, που την κάνουν να φαντάζει αφελής και ανώριμη, πράγμα το οποίο με ενόχλησε ιδιαίτερα.
Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο η Jasinda Wilder είχε στο μυαλό της από την αρχή της συγγραφής του εν λόγω βιβλίου, ολόκληρη την ιστορία, αλλά για κάποιο λόγο, ακόμα κι αν ισχυριστεί κάτι τέτοιο, θα δυσκολευτώ να το πιστέψω. Η αφηγηματική ροή δεν διατηρεί μια κάποια ισορροπία αλλά ακροβατεί σε ένα συναισθηματικό, τεντωμένο σχοινί, που μοιάζει έτοιμο να κοπεί ανά πάσα ώρα και στιγμή. Οι χαρακτήρες και τα ψυχογραφήματά τους δεν είναι σωστά δομημένα με αποτέλεσμα να καταρρέουν κάτω από το βάρος των αποφάσεων που σε αναγκάζει μια τέτοια ιστορία να πάρεις, αλλά και να τις υποστηρίξεις με λογική, συναίσθημα και σύνεση, και όλα αυτά σε ισορροπία. Το "Μαζί σου", λοιπόν, έχει να αφηγηθεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και τρυφερή συνάμα ιστορία, χωρίς όμως να καταφέρνει να μας οδηγήσει στην κορύφωση ενός λυτρωτικού δράματος. Διαβάζεται μεν ευχάριστα, αλλά δεν θα μείνει αλησμόνητο, ούτε θα μας σημαδέψει. Βέβαια, πάντα υπάρχουν τα επόμενα βιβλία της σειράς, οπότε μπορούμε να ελπίζουμε πως η συγγραφέας θα βρει τις ισορροπίες της.
Βαθμολογία 7/10
Δεν ήμουν πάντα ερωτευμένη με τον Κόλτον Κάλογουεϊ. Στην αρχή ήμουν ερωτευμένη με τον μικρότερο αδερφό του, τον Κάιλ: ήταν ο πρώτος μου πραγματικός έρωτας – ο πρώτος μου από κάθε άποψη.
Μια αυγουστιάτικη νύχτα, όμως, με καταρρακτώδη βροχή, ο Κάιλ πέθανε. Και μαζί του πέθανε και ο άνθρωπος που ήμουν μέχρι τότε.
Με έμαθε πώς να αντέχω τον πόνο, με έμαθε ότι τα πράγματα δεν είναι πάντα καλά κι ωραία, και, τελικά, με έμαθε τον τρόπο να προχωράω μπροστά.
Προσωπική άποψη:
Παίρνοντας στα χέρια μου το "Μαζί σου" της Jasinda Wilder, η αλήθεια είναι πως είχα αρκετά υψηλές προσδοκίες. Η περίληψη ήταν αρκετή για να τις γεννήσει μέσα μου, αφού πίστευα πως κρατούσα μία σπαραχτική ιστορίας αγάπης, επαναπροσδιορισμού της ζωής και τελικά, ενός νέου ξεκινήματος όχι απαραίτητα από το μηδέν, αλλά από εκεί που είχε σταματήσει ο χρόνος για τη νεαρή μας πρωταγωνίστρια. Εκ των υστέρων, και έχοντας πλέον διαβάσει το βιβλίο, μπορώ να πω πως δεν κατάφερε να ανταποκριθεί σε αυτό που περίμενα, αλλά ούτε μπορώ να δηλώσω απογοητευμένη, με τα συναισθήματά μου να είναι εξαιρετικά ανάμεικτα και μπερδεμένα. Αυτό οφείλεται όχι μόνο στο ότι δεν θέλω να καταδικάσω ένα βιβλίο γιατί δεν ήταν αυτό που είχα πλάσει μέσα στο μυαλό μου, αλλά και γιατί η ίδια η ιστορία ακροβατεί σε τεντωμένο σκοινί όσον αφορά το συναισθηματικό της πλαίσιο.
Η Νελ, λοιπόν, πέρασε όλη της τη ζωή να είναι ερωτευμένη με τον Κάιλ που ήταν ο καλύτερός της φίλος, η πρώτη της σχέση, ο πρώτος που την φίλησε, ο πρώτος με τον οποίο έκανε έρωτα, η πρώτη της αγάπη που ποτέ δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει. Η Νελ πίστευε πως οι δυο τους θα περνούσαν όλη τους τη ζωή μαζί, όμως το νήμα της ζωή του Κάιλ έμενε να κοπεί πρόωρα, με τη Νελ να βυθίζεται στη θλίψη και την απόγνωση, με τον χρόνο και την καρδιά της να σταματάνε στο σημείο εκείνο που σταμάτησε να χτυπάει η δική του καρδιά. Και τότε, η Νελ θα συναντηθεί με τον Κόλτον, τον μεγαλύτερο αδερφό του Κάιλ και μαύρο πρόβατο της οικογένειας Κάλογουεϊ, και κάτι μέσα της θα σκιρτήσει. Η έλξη ανάμεσά τους, άμεση και αδιαμφισβήτητη, με τους δυο τους ωστόσο να προσπαθούν να την καταπνίξουν, για να τους αποδείξει περίτρανα η μοίρα πως το πεπρωμένο του ανθρώπου δεν αλλάζει, ακόμα κι αν προσπαθήσεις να το πετύχεις.
Σίγουρα η ιστορία, στον πυρήνα της, δεν είναι κάτι το καινούργιο. Παρόμοια πλοκή έχουμε ξανασυναντήσει τόσο λογοτεχνικά, όσο και κινηματογραφικά, αλλά αυτό, προσωπικά, είναι κάτι που δεν με απασχόλησε καθόλου, ούτε για μια στιγμή. Για μένα, αυτό που έχει πραγματικά μεγάλη σημασία σε μία ιστορία, είναι το συναίσθημα που αυτή βγάζει, όλα αυτά που καταφέρνει να γεννήσει μέσα σου. Και σε έναν βαθμό, το "Μαζί σου" κατάφερε να μου προκαλέσει πολύ έντονα συναισθήματα και να με συγκινήσει στα σημεία, χωρίς όμως να μπορέσει να τα διατηρήσει μέχρι το τέλος. Αυτό δεν οφείλεται τόσο στην πλοκή και στην εξέλιξή της, αλλά κυρίως στους ίδιους τους χαρακτήρες και ιδιαίτερα στη Νελ, η οποία πιστεύω πως αποτελεί, τελικά, τον αδύναμο κρίκο της υπόθεσης και το πρόσωπο εκείνο που ενώ θα έπρεπε να μπορούμε να ταυτιστούμε, δεν το πλησιάζουμε καν.
Για κάθε δράση, υπάρχει και μία αντίδραση, όπως και κάθε πράξη μας φέρει ένα αποτέλεσμα που έχει τις δικές του συνέπειες. Οι ήρωές μας καλούνται να αντιμετωπίσουν την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, αλλά και την "προδοσία" που θα δείξουν στη μνήμη του αν κι εφόσον αποφασίσουν να παρασυρθούν από το πάθος και την έλξη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον. Κι αν το ψυχογράφημα του Κόλτον παραμένει αρκετά σταθερό, δεν ισχύει το ίδιο και για εκείνο της Νελ, που όσο η πλοκή προχωράει κι εξελίσσεται, τόσο αποδυναμώνεται και μοιάζει να μπάζει από παντού. Η Νελ ξεκινάει την πορεία της όντας μια βαθιά πληγωμένη κοπέλα, αλλά εξαιρετικά δυνατή και ειλικρινής, κάτι που στην συνέχεια ανατρέπεται αφού οδηγείται σε μια σειρά αποφάσεων, επιπόλαιων και αφιλτράριστων θα λέγαμε, που την κάνουν να φαντάζει αφελής και ανώριμη, πράγμα το οποίο με ενόχλησε ιδιαίτερα.
Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο η Jasinda Wilder είχε στο μυαλό της από την αρχή της συγγραφής του εν λόγω βιβλίου, ολόκληρη την ιστορία, αλλά για κάποιο λόγο, ακόμα κι αν ισχυριστεί κάτι τέτοιο, θα δυσκολευτώ να το πιστέψω. Η αφηγηματική ροή δεν διατηρεί μια κάποια ισορροπία αλλά ακροβατεί σε ένα συναισθηματικό, τεντωμένο σχοινί, που μοιάζει έτοιμο να κοπεί ανά πάσα ώρα και στιγμή. Οι χαρακτήρες και τα ψυχογραφήματά τους δεν είναι σωστά δομημένα με αποτέλεσμα να καταρρέουν κάτω από το βάρος των αποφάσεων που σε αναγκάζει μια τέτοια ιστορία να πάρεις, αλλά και να τις υποστηρίξεις με λογική, συναίσθημα και σύνεση, και όλα αυτά σε ισορροπία. Το "Μαζί σου", λοιπόν, έχει να αφηγηθεί μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και τρυφερή συνάμα ιστορία, χωρίς όμως να καταφέρνει να μας οδηγήσει στην κορύφωση ενός λυτρωτικού δράματος. Διαβάζεται μεν ευχάριστα, αλλά δεν θα μείνει αλησμόνητο, ούτε θα μας σημαδέψει. Βέβαια, πάντα υπάρχουν τα επόμενα βιβλία της σειράς, οπότε μπορούμε να ελπίζουμε πως η συγγραφέας θα βρει τις ισορροπίες της.
Βαθμολογία 7/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Jasinda Wilder
Μεταφραστής: Μυρώνη Μαρία
Εκδόσεις: Τουλίπα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2014
Αρ. σελίδων: 376
ISBN: 978-618-5044-18-3
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου