Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Φανταστείτε μια ανήμπορη, έγκυο δεκαεξάχρονη που μόλις ξεριζώθηκε από τη γαλήνη του σπιτιού της και πετάχτηκε όπως όπως μέσα σε ένα βρόμικο φορτηγάκι. Θύμα απαγωγής. Μόνη. Τρομοκρατημένη.
Τώρα ξεχάστε αυτή την εικόνα.
Φανταστείτε, αντιθέτως, μια χειριστική, έγκυο δεκαεξάχρονη με εξαιρετικές ικανότητες, ένα κορίτσι-θαύμα. Την πετούν μέσα σε ένα βρόμικο φορτηγάκι και από την πρώτη στιγμή της απαγωγής της επιθυμεί –ήρεμη, νηφάλια– δύο πράγματα μονάχα: να σώσει τον αγέννητο γιο της και να πάρει ανελέητη εκδίκηση.
Είναι μεθοδική –υπολογίζει τα πάντα– και επιστημονικά ακριβής στα σχέδιά της. Μια κλινική περίπτωση κοινωνιοπαθούς ίσως; Δεν αφήνει πάντως τίποτα στην τύχη: είναι συγκεντρωμένη στην προετοιμασία και στον συγχρονισμό της και περιμένει απλώς την κατάλληλη στιγμή για να κάνει την κίνησή της. Η Μέθοδος 15/33 είναι αυτό που συμβαίνει όταν το θύμα είναι εξίσου ψυχρό με τους απαγωγείς του.
Οι πράκτορες που έχουν αναλάβει την αποστολή να βρουν το κορίτσι που απήχθη έχουν τις δικές τους επιθυμίες και τις δικές τους απογοητεύσεις σε αυτή την τρομακτικά δραματική κατάσταση. Μέσα στις ανατροπές αυτών των παράλληλων ιστοριών, ο αναγνώστης αναγκάζεται να αποφασίσει:
Ποιος είναι το θύμα και ποιος ο θύτης;

Προσωπική άποψη:
Παρακολουθούσατε "10η Εντολή"; Ναι, αυτή του Κοκκινόπουλου στον Alpha. Μήπως θυμάστε το 18ο επεισόδιο της 3ης σεζόν με τίτλο, "Γατοπαγίδα"; Ε, λοιπόν, ακριβώς αυτό μου θύμισε η υπόθεση του βιβλίου διαβάζοντας το οπισθόφυλλό του και δεν έπεσα και πολύ έξω. Και ναι, ξέρω πως είναι ανατριχιαστικό το γεγονός πως θυμάμαι τόσο συγκεκριμένα πράγματα, αλλά εκτός του ότι η σειρά αυτή είναι από τις αγαπημένες μου, και έχω παρακολουθήσει δέκα φορές το κάθε επεισόδιο, το εν λόγω, είναι από τα πλέον αγαπημένα μου, και αυτό γιατί το θύμα μεταμορφώνεται σε θύτη και αυτό όχι εξαιτίας της τύχης ή παράξενων συμπτώσεων, αλλά επειδή η ίδια έχει την ευφυία και την ικανότητα να γυρίσει το παιχνίδι υπέρ της, προκειμένου να σώσει τη ζωή της. Αυτό, δηλαδή, που κάνει και η πρωταγωνίστρια του "Μέθοδος 15/33".

Έχουμε μια δεκαεξάχρονη όμορφη έγκυο, η οποία πέφτει θύμα απαγωγής. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα έπρεπε να είναι τρομοκρατημένη, παγωμένη, ανίκανη ν' αντιδράσει ή να κάνει οτιδήποτε για να προστατέψει τον εαυτό της ή το αγέννητο παιδί της. Και όμως, η συγκεκριμένη έφηβη δεν είναι σαν όλες τις άλλες, δεν αντιδρά με τον αναμενόμενο τρόπο, έχει την ψυχραιμία να χειριστεί τη δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί, με τρόπο που ίσως να της επιτρέψει να σωθεί. Αρκεί να περιμένει την κατάλληλη στιγμή. Αρκεί να ελέγξει τα συναισθήματά της και να μην επιτρέψει στον εαυτό της να παρασυρθεί από το φόβο ή από σκοτεινές σκέψεις. Αρκεί να χρησιμοποιήσει το μυαλό της το οποίο δουλεύει με χίλιες στροφές, με ξέφρενους ρυθμούς, την ίδια ώρα που η αστυνομία προσπαθεί απελπισμένα να βρει τρόπο να την βοηθήσω. Όμως, χρειάζεται πραγματικά βοήθεια; Είναι πραγματικά εκείνη το θύμα;

Συνηθίζω τώρα τελευταία, ειδικά όταν μιλάω για αστυνομικά βιβλία ή θρίλερ της Διόπτρας, να χρησιμοποιώ αρκετά οξύμωρους χαρακτηρισμούς, όμως, ειλικρινά, δεν νομίζω πως στην προκειμένη περίπτωση, αν μου ζητούσαν να περιγράψω με μία λέξη το συγκεκριμένο βιβλίο, θα έβρισκα καλύτερη από το: διασκεδαστικό. Θα μου πείτε, ίσως, "τι το διασκεδαστικό έχει μια ιστορία σαν κι αυτή;", και μέχρι ενός βαθμού θα έχετε δίκιο. Όμως, αν εξετάσει κανείς την ιστορία κάτω από την επιφάνειά της, με έναν κάπως διεστραμμένο τρόπο, ανακαλύπτει πως η αγωνιώδης αυτή περιπέτεια επιτυγχάνει κάτι περισσότερο από το να προσφέρει μια αφήγηση γεμάτη σασπένς. Και αυτό δεν είναι άλλο από το ότι καταφέρνει να διασκεδάσει τον αναγνώστη με τον ευφυή και άκρως οξυδερκή τρόπο, υπαινικτικά ειρωνικό πολλές φορές, που η νεαρή ηρωίδα μας παίζει σαν μαριονέτες τους απαγωγείς της.

Η αλήθεια είναι πως δεν έπιασα, ούτε για μια στιγμή, τον εαυτό μου να ανησυχεί για το μέλλον της νεαρής εγκύου. Το ανθρώπινο ένστικτο επιβίωσης είναι από τα πιο ισχυρά που υπάρχουν, και θεωρώ πως ξεκάθαρη πρόθεση της συγγραφέως ήταν ακριβώς αυτή, να μας θυμίσει πόσο ισχυρή θέληση μπορεί να έχει ένα ανθρώπινο πλάσμα, ειδικά όταν η ζωή του απειλείται. Όμως, η Kirk, όντας γυναίκα και η ίδια, θέλει να τονίσει κάτι ακόμα μέσα από την αφήγησή της. Θέλει να θυμίσει στον αναγνώστη πως η γυναίκα, αν και φαινομενικά είναι πιο αδύναμη από τον άντρα, στην βαθύτερη ουσία της ύπαρξής της είναι πολύ πιο ισχυρή και δυνατή, έχει περισσότερη ψυχραιμία κάτω από πιεστικές καταστάσεις, μεγαλύτερη υπομονή και κυρίως, έναν μοναδικό τρόπο σκέψης που της επιτρέπει να αναλύει καταστάσεις λίγο περισσότερο απ' ότι θα έκανε στη θέση της ένα αρσενικό. Πόσο μάλλον, όταν όλα αυτά έχουν ενισχυθεί από το μητρικό ένστικτο, που ισχυρότερο αυτού δεν υπάρχει. Οι γυναίκες, λοιπόν, όχι μόνο δεν είναι πραγματικά αδύναμες, αλλά είναι εξαιρετικά ικανές.

Η αφήγηση της ιστορίας είναι μοιρασμένη στα δύο, με το ένα μέρος αυτής να γίνεται μέσα από τα μάτια της νεαρής κοπέλας, ενώ το άλλο μέσω του ντετέκτιβ που έχει αναλάβει ως επικεφαλής της υπόθεσης αυτής. Για μένα, ο διαμοιρασμός αυτός της αφήγησης είναι και το μοναδικό μειονέκτημα του βιβλίου, αφού η τεχνική αυτή απαιτεί μία εμπειρία που η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας δεν διαθέτει, πράγμα που φαίνεται από την ανισότητα στην δυναμική ανάμεσα στα δύο αυτά μέρη. Ο ρυθμός δεν καταφέρνει πάντα να διατηρηθεί στα σωστά επίπεδα, με αποτέλεσμα να χάνεται λίγο από το νεύρο του, όμως αυτό είναι κάτι που ναι μεν δεν μπορούμε να παραβλέψουμε, αλλά που μπορούμε να δικαιολογήσουμε σε έναν βαθμό, ειδικά δεδομένης της σκέψης πίσω απ' αυτή την επιλογή, που δεν είναι άλλη από την επιθυμία μιας πιο σφαιρικής απόδοσης μιας ιστορίας που έστω κι έμμεσα, επηρεάζει κι άλλους εκτός από το θύμα και τους θύτες. Όπως και να 'χει, πρόκειται για ένα βιβλίο που σίγουρα θα πρότεινα, και αυτό γιατί πιστεύω πως θα σας κάνει να περάσετε καλά, ειδικά αν είστε γυναίκες.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Shannon Kirk
Μεταφραστής: Αλεξίου Δημήτρης
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 312
ISBN: 978-960-605-182-1