"Κήπος με γιασεμάκια ο ουρανός" της Αγαθής Δημητρούκα

«Κήπος με γιασεμάκια ο ουρανός», κήπος με στίχους και στιχάκια αυτό το βιβλίο που συγκεντρώνει επιλεκτικά το στιχουργικό έργο της Αγαθής Δημητρούκα, αλλά και ποιήματά της, από το 1977 μέχρι σήμερα.
Η Αγαθή, μαθητεύοντας κοντά στον Νίκο Γκάτσο, εμφανίστηκε στον χώρο του τραγουδιού γράφοντας στίχους για τον Μάνο Χατζιδάκι, από τους οποίους λίγοι πρόλαβαν να δισκογραφηθούν· οι περισσότεροι παρέμειναν αδισκογράφητοι ή και αμελοποίητοι και παρουσιάζονται στο βιβλίο για πρώτη φορά.
Γράφοντας πάντα ποιητικά, συνεργάστηκε τόσο με νεότερους Έλληνες συνθέτες όσο και με ξένους με σκοπό πότε τον δίσκο, πότε τη συναυλία ή το θέατρο και πότε την παρουσίαση κάποιου παραμυθιού της.
Κύριε, δώσ’ μου θάρρος
το σκοινί να μην κοπεί,
θέλω να ’μαι φάρος
που φωτίζει τη σιωπή.
Θέλω να πετάξω ελεύθερα
πιο πέρα κι απ’ το κενό,
πράγματα μικρά και δεύτερα
δεν ξέρω ν’ αγαπώ.
Είμαι ακροβάτης
και γυρεύω δικό μου Θεό.

"Τι σκεφτόμαστε όταν σκεφτόμαστε το ποδόσφαιρο" του Simon Critchley

Το ποδόσφαιρο έχει να κάνει µε πάρα πολλά πράγµατα. Τη µνήµη, την ιστορία, τον τόπο, την κοινωνική τάξη, το φύλο (κυρίως το αρσενικό, αλλά ολοένα και περισσότερο και το θηλυκό), την ταυτότητα, την οικογένεια, την κοινότητα, το έθνος. Κι ενώ είναι υπόθεση συλλογική, σοσιαλιστική σχεδόν στην ουσία της, ανθεί µέσα στην απληστία, στη διαφθορά, στον καπιταλισµό και στην απολυταρχία.
Ο φιλόσοφος Σάιµον Κρίτσλεϋ επιχειρεί να κατανοήσει όλα τα παραπάνω και να συγκροτήσει µια αισθητική, ακόµη και µία ποιητική του ποδοσφαίρου, να καταδείξει τι είναι όµορφο σ’ αυτό το όµορφο παιχνίδι. Και να περιγράψει το πώς, παρακολουθώντας έναν αγώνα ποδοσφαίρου, ανακαλύπτουµε µια πολύ ειδική διάσταση του χρόνου, πώς η µαγεία του αποτρέπει τη λήθη, πώς εµείς οι θεατές συµµετέχουµε στο παιχνίδι.

"Εκεί που τελειώνει η ιστορία" του Alessandro Piperno

Ο Ματτέο Τζέβι ήταν στη Ρώμη λίγο περισσότερο από ένα εικοσιτετράωρο και ήδη ονειρευόταν να μείνει εδώ για πάντα. Βέβαια, στο Λος Άντζελες είχε δύο συζύγους (εκ των οποίων η μία εν ενεργεία), όμως σε τελική ανάλυση είχε και εδώ δύο (εκ των οποίων η μία εν ενεργεία). Και παρ’ όλα αυτά δεν ένιωθε δεσμευμένος με καμία από τις τέσσερις. Στα πενήντα έξι του χρόνια μπορούσε να θεωρείται, και όχι μόνο ως προς αυτό, μάλλον ελεύθερος.
Ο Ματτέο βρίσκεται στην πτήση που από το Λος Άντζελες τον φέρνει πίσω στην Ιταλία, από όπου αναγκάστηκε να το σκάσει πολλά χρόνια πριν λόγω χρεών, εγκαταλείποντας από τη μια μέρα στην άλλη και την οικογένειά του. Η επιστροφή του επικρεμάται σαν θεομηνία, χειρότερη κι από εκείνες που ακολούθησαν την ξαφνική φυγή του.
"Η σοφία της ζωής" του Arthur Schopenhauer

«Στις σελίδες αυτές θα μιλήσω για τη Σοφία της Ζωής με τη συνηθισμένη έννοια της λέξης, ως την τέχνη δηλαδή του να ρυθμίζουμε τη ζωή μας έτσι ώστε να αντλούμε τη μεγαλύτερη δυνατή απόλαυση και επιτυχία· μια τέχνη τη θεωρία της οποίας μπορούμε να ονομάσουμε Ευδαιμονολογία, καθώς μας διδάσκει πώς να υπάρχουμε ευτυχισμένοι. Αν τη δούμε από μια καθαρά αντικειμενική σκοπιά, ή καλύτερα ύστερα από ψύχραιμη και ώριμη σκέψη –καθότι το ζήτημα αφορά αναγκαστικά και υποκειμενικές εκτιμήσεις–, η ευτυχισμένη ύπαρξη μπορεί ίσως να οριστεί ως η ύπαρξη που θα την προτιμούσαμε ξεκάθαρα από τη μη ύπαρξη, κάτι που συνεπάγεται πως θα έπρεπε να επιμένουμε σε αυτή χάρη στην ίδια της την αξία και όχι μόνο από τον φόβο του θανάτου και ακόμα, να μην επιθυμούμε ποτέ να φτάσει σε ένα τέλος».
Ο Σοπενχάουερ είναι ένας από τους ελάχιστους φιλοσόφους που μπορούν να γίνουν κατανοητοί δίχως ερμηνευτικές σημειώσεις. Ο ίδιος ισχυρίζεται πως όλες οι θεωρίες του προκύπτουν κατευθείαν από την ίδια τη ζωή, πως έχουν ως πηγή έμπνευσης την παρατήρηση και πως ερμηνεύουν τον κόσμο ως έχει· και πως, όποια και αν είναι η άποψή του, επιμένει να επικαλείται την εμπειρία της καθημερινότητας. «Όλη η φιλοσοφία είναι κατά κάποιον τρόπο η προσπάθεια να βρούμε μια ενωτική αρχή, να ανακαλύψουμε την πιο γενική ιδέα που διέπει όλο το πεδίο της φύσης και της γνώσης. Βασισμένος σε μία από αυτές τις τολμηρές γενικεύσεις που συχνά σηματοδοτούν μια πραγματική πρόοδο στην επιστήμη, ο Σοπενχάουερ συνέλαβε ότι αυτή η ενωτική αρχή, αυτή η υποκείμενη ενότητα συνίσταται σε κάτι ανάλογο της βούλησης, την οποία μας αποκαλύπτει η αυτοσυνειδησία».
Από τον πρόλογο του T. Bailey Saunders