Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή μιας κυρίας...
Η χήρα Άννα Ρεν έχει μια αληθινά απαίσια μέρα. Αφού γλιτώνει από έναν υπερόπτη κύριο που παραλίγο να την ποδοπατήσει με το άλογό του, επιστρέφει σπίτι της και συνειδητοποιεί ότι έχει καταστραφεί οικονομικά...
...που θα πρέπει να κάνει το αδιανόητο...
Ο Έντουαρντ ντε Ραφ, αξιότιμος κόμης του Σγουόρτινγχαμ, βρίσκεται σε δίλημμα. Έχοντας ήδη διώξει δύο γραμματείς σε σύντομο χρονικό διάστημα, χρειάζεται επειγόντως κάποιον που θα αντέξει τον οξύθυμο χαρακτήρα του και δεν θα φοβηθεί από την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του.
...να βρει μια πραγματική δουλειά.
Το ότι η Άννα δέχεται να γίνει γραμματέας του κόμη Σγουόρτινγχαμ φαίνεται σαν η τέλεια λύση για τα προβλήματα και των δύο. Όταν, όμως, ανακαλύπτει ότι ο Έντουαρντ σκοπεύει να επισκεφθεί το πλέον διαβόητο σπίτι του Λονδίνου, η Άννα συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να το επιτρέψει αυτό, ακόμα κι αν δεν της πέφτει κανένας λόγος.
Προκειμένου να καταστρέψει τα σχέδια του Έντουαρντ, θα καταστρώσει ένα υπέροχο σχέδιο. Και αν αφήσει τη φαντασία της να καλπάσει, είναι όλα πιθανά... 

Προσωπική άποψη:
"Ο πρίγκιπας Κοράκι" είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς "Πρίγκιπες" με την υπογραφή της Elizabeth Hoyt, το οποίο πολύ πρόσφατα κυκλοφόρησε και στη χώρα μας από τις αγαπημένες μας εκδόσεις Elxis, που έχουν πιάσει για τα καλά τον ρομαντικό παλμό των αναγνωστριών και τους προσφέρουν τα καλύτερα. Προσωπικά, θεωρώ την Hoyt μια απ' τις ιδιαίτερα δυνατές πένες στο είδος της, ενώ η συγκεκριμένη σειρά προσφέρει κάτι αρκετά διαφορετικό απ' ό,τι θα περίμενε κανείς αφού, αν και οι αφηγήσεις τοποθετούνται σε μια αυστηρή εποχή, με όρια και κανόνες που δεν είναι εύκολο να υπερπηδήσει κανείς, καταφέρνουν, εν τέλει,  να προσφέρουν κάτι αρκετά προοδευτικό, μα και εξαιρετικά αντισυμβατικό, κάτι που μας ξαφνιάζει ευχάριστα.

Η Άννα Ρεν, κλείνοντας έξι χρόνια χηρείας κι έχοντας χρησιμοποιήσει όλο το μικρό ποσό που της άφησε ο σύζυγός της προκειμένου να μπορέσει να επιβιώσει, αναγκάζεται να κάνει το αδιανόητο. Ποιο είναι αυτό; Μα, φυσικά, το να βρει μία δουλειά ώστε να είναι σε θέση να συντηρήσει τον εαυτό της. Μπορεί να μην είναι εξωφρενικά όμορφη, μάλλον απλή και συνηθισμένη, όμως είναι μια γυναίκα που σε αντίθεση με άλλες γυναίκες της επαρχίας, έχει ένα κάποιο επίπεδο και μια αρκετά καλή μόρφωση -γνωρίζει γραφή, ανάγνωση και μαθηματικά- που της προσφέρουν τη δυνατότητα να κάνει αρκετά πράγματα. Όμως, παρά τα χαρίσματά της αυτά, δεν παύει να είναι γυναίκα, και όλα της τα προτερήματα, μέσα σε μια πατριαρχική κοινωνία, θεωρούνται ελαττώματα άξια σχολιασμού και κακεντρέχειας. Μια κοινωνία που η Hoyt αποτυπώνει στο χαρτί με εκνευριστικό ρεαλισμό και που μας κάνει να αισθανόμαστε λίγο πιο ευλογημένες που γεννηθήκαμε τον 20ο αιώνα.

Από την άλλη έχουμε τον Έντουαρντ ντε Ραφ, κόμη του Σγουόρτινγχαμ, ένας άντρα με εξαιρετικά δύστροπο και ιδιόμορφο χαρακτήρα, ο οποίος αδυνατεί να κρατήσει κοντά του έναν γραμματέα, παρά που έχει μεγάλη ανάγκη της υπηρεσίες του. Το πρόγραμμά του είναι εξαιρετικά απαιτητικό, ο χρόνος του τρομερά περιορισμένος, η διάθεσή του φριχτή τις περισσότερες φορές, με αποτέλεσμα κανείς να μην είναι αρκετά καλός για εκείνον, μα και κανείς να μην είναι αρκετά υπομονετικός για να τον αντέξει και να διαχειριστεί τον οξύθυμο χαρακτήρα του και τις περίεργες εκρήξεις του. Έλα, όμως, που η μοίρα παίζει καμιά φορά παράξενα παιχνίδια και, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στέλνει στον δρόμο σου αυτό που πραγματικά χρειάζεσαι. Και στην προκειμένη περίπτωση, το έστειλε κυριολεκτικά στον δρόμο τους, αφού η Άννα και ο Έντουαρντ γνωρίζονται όταν η πρώτη παρ' ολίγον να ποδοπατηθεί από το άλογο που ίππευε ο δεύτερος, και κάπου εκεί ξεκινάει και για τους δυο τους ένα ταξίδι εσωτερικής αλλαγής που ποτέ δεν φαντάζονταν.

Έχω την αίσθηση πως η Hoyt έχει επηρεαστεί αρκετά από την "Πεντάμορφη και το Τέρας", αφού η ιστορία της αυτή θυμίζει σε αρκετά σημεία το κλασσικό παραμύθι έρωτα που τόσο έχουμε λατρέψει όλοι μας. Πράγμα που διόλου κακό δεν είναι, δεδομένου ότι μιλάμε για ένα κείμενο εμπνευσμένο από ένα άλλο και όχι μία αντιγραφή. Η ιστορία της Άννα και του Έντουαρντ, ειδικά μέσα στο πλαίσιο -χρονικό και κοινωνικό- όπου τοποθετείται, έχει μια ξεκάθαρα δικιά της ταυτότητα, τόσο λογοτεχνικά όσο και αφηγηματικά. Η γραφή της Hoyt, απλή αλλά γεμάτη ένταση και νεύρο, μας μεταφέρει εικόνες, καταστάσεις, συναισθήματα, με τόση αληθοφάνεια και με τόσο ρεαλισμό που είναι σχεδόν αδύνατον να μην ταυτιστούμε, έστω με κάποιες πτυχές της ιστορίας της και των ηρώων της, όπως είναι αδύνατον το να μην καθηλωθούμε γυρίζοντας τη μία σελίδα μετά την άλλη, ανακαλύπτοντας βήμα βήμα που θέλουν να μας οδηγήσουν τα μονοπάτια της ιστορίας αυτής.

Μέσα από την ιστορία αυτή, όμως, αυτό που μας μένει περισσότερο είναι οι χαρακτήρες της, το πόσο καλά δομημένοι και αναπτυγμένοι είναι αυτοί, μα και το πως αλλάζουν, βήμα το βήμα, μέρα τη μέρα. Όχι, δεν γίνονται κάποιοι άλλοι, αλλά μαθαίνουν να αξιοποιούν τα καλύτερα στοιχεία του εαυτού τους, μα και να συνυπάρχουν και να συνεργάζονται μαζί με κάποιον άλλον, μαθαίνοντας πως ακόμα και το να υποχωρείς λίγο κάποιες φορές δεν είναι ένδειξη άμυνας ή αδυναμίας, αλλά ο καλύτερος δυνατός τρόπος να φτάσεις στο πλέον βέλτιστο αποτέλεσμα. Και κάπως έτσι, ανακαλύπτουν και οι δυο τους συναισθήματα που δεν ήξερα πως έχουν βαθιά μέσα τους και μαθαίνουν να τα διαχειρίζονται, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο διάδρασης. Γιατί, κακά τα ψέματα, μπορεί η Άννα να είναι ένας πιο εύκολος χαρακτήρας στο να τον χειριστεί κανείς, όμως ακόμα και για την ίδια την Hoyt πρέπει να ήταν δύσκολο να διαχειριστεί τον Έντουαρντ, όχι γιατί ήταν δύστροπος, αλλά γιατί κατά βάθος είναι ένα πληγωμένο παιδί με πολλά θέματα να λύσει.

Υπήρχαν μικρά σημεία στους διαλόγους όπου ένιωσα να υπάρχει μια μικρή αστάθεια, σε μια προσπάθεια πιθανόν της συγγραφέως να υπονοήσει ορισμένα πράγματα και να μην μας τα σερβίρει έτσι, απλά κι εύκολα, αλλά προσωπικά καθόλου δεν με ενόχλησε όλο αυτό. Άλλωστε, η πένα της Hoyt είναι τόσο παραμυθένια και ταξιδιάρα, πασπαλισμένη με ονειρικές νότες και ερωτική ασημόσκονη, που όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Εξαιρετική διαχείριση και αξιοποίηση και των δεύτερων χαρακτήρων, με τον κύριο Ντέιβις να ξεχωρίζει και να κατακτά τη δική του θέση στην καρδιά μου, όπως, επίσης, εξαιρετικά έξυπνο το εύρημα της αφήγησης ενός άλλου παραμυθιού μέσα στη ροή μιας ιστορίας που από μόνη της θυμίζει παραμύθι -η οποία είναι, επίσης, υπογεγραμμένη από την συγγραφέα μας, πράγμα που ενισχύει την άποψή μας σχετικά με το ταλέντο της. Αν μη τι άλλο, ανυπομονώ για τη συνέχεια.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Elizabeth Hoyt
Μεταφραστής: Παπαγεωργίου Ιωάννα
Εκδόσεις: Elxis
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 432
ISBN: 978-618-5394-15-8