"Αγάπη Μέδουσας-Ιστορική προδοσία γραμμένη στο κύμα" του Μίμη Ανδρουλάκη

«Ο προδότης είσαι εσύ!»
Aιφνιδιάζει ο καταδότης τον ηρωικό πλωτάρχη. Αυτόν που είχε τάξει σκοπό της ζωής του να ρίξει φως στο σκοτεινό, μέχρι σήμερα, μυστικό της προδοσίας του Κινήματος του Ναυτικού. Δίχως αυτή δεν θα φτάναμε στους νεκρούς του Πολυτεχνείου, στην τραγωδία της Κύπρου και στα επακόλουθά της στις μέρες μας. Δεκάδες εξεγερμένα πολεμικά πλοία, όπως το «Βέλος», θα εξανάγκαζαν τη χούντα σε παραίτηση.
Δύο ζευγάρια, του πιλότου και του πλωτάρχη. Δύο άνδρες με καρδιά. Δύο ξεχωριστές γυναίκες, δύο διασταυρούμενες ενοχές. Η Μαρίνα, η Μούσα των Πατρών, η «ανιψιά» του Σεφέρη και του Κατσίμπαλη. Και η Έλλη, η Σειρήνα του Ναυτικού, που θρηνεί: «Η αγάπη μου είναι αγάπη Μέδουσας!» Και δύο φοιτητές εμπλεκόμενοι στη δεύτερη, τη μυστική ζωή τους. Παράλληλες ζωές σε μια μοναδική διακλάδωση της μοίρας.
Πόκερ αγωνίας ανάμεσα στον δικτάτορα Παπαδόπουλο και στους συνωμότες του Ναυτικού. Ένας μοιραίος βιομήχανος και ο Ισραηλίτης γαμπρός του Δημήτρη Ιωαννίδη, ο κλινικάρχης, αποκαλύπτουν πρώτη φορά την άγνωστη ρίζα, την προσωπική ζωή και το ψυχογράφημα του «αόρατου δικτάτορα», πέρα από τα στερεότυπα της Μεταπολίτευσης.
Η πρόσφατη επιστολή της Μαρίνας –ένα ψυχολογικό, υπαρξιακό θρίλερ του καιρού μας– γεμίζει την απόσταση από τις δραματικές στιγμές του ’73-’74 μέχρι σήμερα, ανοίγει το Κουτί της Πανδώρας και υποχρεώνει τον συγγραφέα να πατήσει τον παλαιό όρκο του: Να αποκαλύψει τα απόκρυφα της μεγάλης προδοσίας το 2023, στα πενηντάχρονα του Κινήματος του Ναυτικού, με την αμεροληψία της απόστασης και της ηλικίας.

"Πικρία χώρα" της Κωνσταντίας Σωτηρίου

Εβάρεσεν.
Ψυχοµασσιεί.
Αντελλοσσιάζεται.
Παλλιώνει µε τον Χάρον.
Αντζελοθωρεί.
Βαρκαρίζει.
Σιωπάτε! Εν ήρτεν η ώρα της ακόµα.
Στην τελευταία της νύχτα στον κόσµο, καθώς παραδίδει το πνεύµα και ψυχορραγεί, η Σπασούλα συνοδεύεται στην άλλη όχθη από τις φίλες και γειτόνισσές της, που τη συντρόφευαν σε όλη της τη ζωή. Μέσα από µύθους, παραµύθια και δοξασίες, µέσα από πικρές ιστορίες και αληθινά φαντάσµατα που µόνο οι γυναίκες µπορούν να δουν και να διηγηθούν, ξεδιπλώνεται η ιστορία των µανάδων των αγνοουµένων της Κύπρου, η µαταίωση, η αναµονή, οι αλήθειες και τα ψέµατα της ζωής.
Με την Πικρία χώρα η Κωνσταντία Σωτηρίου ολοκληρώνει την τριλογία που ξεκίνησε µε τα βιβλία Η Αϊσέ πάει διακοπές και Φωνές από χώµα, µε µοτίβο την αφήγηση των γυναικών για την ιστορία του πολέµου στην Κύπρο. Των γυναικών που περίµεναν, που προδόθηκαν, που δεν δικαιώθηκαν. Γιατί τόσα χρόνια, όλο τούτο που έζησα, τόσα χρόνια που τόσα για τους χαµένους τα βίωσα, ένα πράµα µόνο αν ένιωσα, αν υπάρχουν αθώοι είµαστεεµείς, εγώ, η Σπασούλα και οι άλλες που περιµέναµε, εγώ, η Σπασούλα και οι άλλες που καρτερούσαµε, εγώ και η Σπασούλα και οι άλλες. Αθώες. Μόνο εµείς.G5

"Απόλυτη αγάπη μου" του Gabriel Tallent

Στα δεκατέσσερά της, η Τερτλ Άλβεστον, περιφέρεται στα δάση κατά µήκος της ακτής της Βόρειας Καλιφόρνια. Τα ποτάµια, οι λιµνούλες που σχηµατίζει η παλίρροια, τα βραχώδη νησάκια είναι τα στέκια, οι κρυψώνες, τα καταφύγιά της. Μπορεί να περιπλανιέται χιλιόµετρα ολόκληρα. Όµως, ενώ ο φυσικός κόσµος γύρω της είναι αχανής, το προσωπικό της σύµπαν είναι στενό, ασφυκτικό, επικίνδυνο. Η Τερτλ έχει µεγαλώσει µέσα στην αποµόνωση µετά τον θάνατο της µητέρας της, υπό την απόλυτη κυριαρχία του πατέρα της, ενός µονοµανούς αντισυστηµικού που προετοιµάζεται για την επερχόµενη περιβαλλοντική καταστροφή, ενός άντρα µε εντυπωσιακή ευγλωττία που εντελώς απρόβλεπτα γίνεται βίαιος και τροµακτικός.
Η ζωή της Τερτλ περιορίζεται στο σχολείο, όπου όχι µόνο δεν καταφέρνει να δηµιουργήσει φιλίες αλλά συστηµατικά αποµακρύνει οποιονδήποτε επιχειρεί να την πλησιάσει, στις συναντήσεις µε τον γέρο παππού της και στις νύχτες που περνάει µε τον διαταραγµένο πατέρα της. Και τότε η Τερτλ συναντάει τον Τζέικοµπ, ένα λίγο µεγαλύτερό της αγόρι, που περνάει τον καιρό του κάνοντας αστεία και καταστρώνοντας απίθανα σχέδια για τη σωτηρία του κόσµου, περιτριγυρισµένος από φίλους και τη στοργική του οικογένεια. Δεν µοιάζει µε κανέναν απ’ όσους έχει ως τότε συναντήσει και αντιπροσωπεύει την κοινωνία που ο πατέρας της χλευάζει και περιφρονεί. Σιγά σιγά, η Τερτλ αντιλαµβάνεται ότι υπάρχει ένας άλλος κόσµος γύρω της και ότι η ζωή της στο σπίτι δεν είναι ούτε ασφαλής ούτε βιώσιµη.
Η "Απόλυτη αγάπη µου" είναι ένα σπουδαίο, θαρραλέο και συγκινητικό µυθιστόρηµα που σηµατοδοτεί το ξεκίνηµα ενός εξαιρετικού νέου συγγραφέα.

"Δίχτυ ασφαλείας" του Andrea Camilleri

Η πολυτάραχη και έντονη ατμόσφαιρα που αλλάζει την καθημερινότητα και ξεσηκώνει τη Βιγκάτα θυμίζει πανηγύρι ή λούνα παρκ. Στην πόλη πραγματοποιούνται τα γυρίσματα μιας σειράς για τη σουηδική τηλεόραση. Για ν’ αλλάξει το αστικό τοπίο και τα κτίρια να μοιάζουν μ’ εκείνα της δεκαετίας του ’50, οι τεχνικοί συγκέντρωσαν πληροφορίες και στοιχεία από ερασιτεχνικά φιλμ που είχαν γυριστεί σε διάφορα σημεία της πόλης. Στο κινηματογραφικό μασκάρεμα εμπλέκεται ακόμη και το αστυνομικό τμήμα, διακινδυνεύοντας να γελοιοποιηθεί εξαιτίας μιας πινακίδας που το παρουσιάζει σαν «Αίθουσα χορού».
Μέσα από σκονισμένους φακέλους προκύπτουν κατά τη διάρκεια της αναζήτησης των παλιών φιλμ, που αποτύπωναν εκείνη την εποχή, έξι χρονολογημένα φιλμάκια που επί έξι χρόνια, την ίδια πάντα ώρα, την ίδια μέρα και τον ίδιο μήνα, κινηματογραφούν με εμμονή τη θαμπή λευκότητα ενός τοίχου.
Ο Μονταλμπάνο καλείται ν’ αναγνώσει σ’ εκείνο το κενό, λευκό πλαίσιο την πλοκή, ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που εμφανίζεται και χάνεται: οδυνηρά εσωστρεφές και αινιγματικό, ίσως αβάσταχτο. Με διαφορετικό τρόπο προχωρά διστακτικά η παράλληλη έρευνα, που αφορά ένα επεισόδιο εκφοβισμού στο οποίο περιπλέκεται μυστηριωδώς μια ένοπλη εισβολή σε σχολείο. Ο Μονταλμπάνο αναγκάζεται ν’ αναμετρηθεί για τα καλά με το φωτεινό και έξυπνο μυαλό εφήβων που έχουν σχέσεις μόνο μέσα από το skype και που με τη ζωντάνια και την ορμητικότητά τους, σαν νέοι Αργοναύτες, εμπιστεύονται την εύθραυστη τρυφερότητά τους στην περιπέτεια του διαδικτύου.

"Ερωτικά γράμματα από τη Μονμάρτη" του Nicolas Barreau

Ο συγγραφέας Ζυλιέν Αζουλαί είναι συντετριµµένος. Η γυναίκα του Ελέν, ο άνθρωπος που αγαπούσε περισσότερο από καθετί στον κόσµο, δεν υπάρχει πια. Είναι ωστόσο υποχρεωµένος να τηρήσει την υπόσχεση που της έδωσε προτού πεθάνει: να της γράψει τριάντα τρία γράµµατα –ένα για τον κάθε χρόνο της σύντοµης ζωής της– και να τα αφήσει, ένα ένα, στο Κοιµητήριο της Μονµάρτης, όπου εκείνη αναπαύεται. Τηρώντας την υπόσχεσή του, ο Ζυλιέν τής διηγείται στα γράµµατά του όσα είναι αναγκασµένος να κάνει χωρίς εκείνη, αν και δε βρίσκει πια νόηµα στη ζωή, της µιλά για την αγάπη του, που πλέον δεν έχει ανταπόκριση, της λέει για τον Αρτύρ, τον µικρό τους γιο, που δε θέλει να είναι ο µπαµπάς του θλιµµένος.
Ώσπου, µια µέρα, όλα τα γράµµατα εξαφανίζονται. Στη θέση τους βρίσκονται µυστηριώδη αντικείµενα, που την προέλευσή τους ο Ζυλιέν δεν µπορεί να εξηγήσει… Κι όµως, από ένα βαθύτατα θλιβερό γεγονός θα γεννηθεί κάτι εξαιρετικά όµορφο – όπως συµβαίνει µόνο όταν βάζει το χέρι του ο έρωτας. Ή ο Νικολά Μπαρρό.
Σε αυτό το έργο του, ο συγγραφέας του µυθιστορήµατος Το Παρίσι είναι πάντα µια καλή ιδέα (Εκδ. Πατάκη, 2018) µας οδηγεί και πάλι στο Παρίσι. Αυτή τη φορά στη Μονµάρτη, σε γραφικές πλατείες και στα σκαλοπάτια της Σακρέ Κερ. Κυρίως, όµως, µας µεταφέρει στην καρδιά µιας συγκινητικής και ανθρώπινης ιστορίας.