"Το τραγούδι του πατέρα" του Θεόδωρου Γρηγοριάδη

Στα τέλη της δεκαετίας του πενήντα, σε ένα καπνοχώρι του Παγγαίου τρεις νέοι αγρότες, προσφυγόπουλα και κανταδόροι στις γειτονιές των κοριτσιών, φτιάχνουν ένα µουσικό τρίο, κιθάρα, ακορντεόν και βιολί, το Τρίο Καντάδα.
Παίζουν στους γάµους και στις γιορτές του χωριού, τραγουδάνε ισπανόφωνα τραγούδια και γράφουν ένα δικό τους τανγκό. Ονειρεύονται µια καριέρα παραπέρα, όµως είναι ερασιτέχνες και δεµένοι µε τον κάµπο.
Ο κιθαρίστας ήταν ο πατέρας µου. Πρόλαβα να τους γνωρίσω παιδί, τους ακολούθησα στα γλέντια και στις νυφιάτικες αυλές. Χρόνια µετά αποφάσισα να γράψω την ιστορία τους σε ένα µικρό βιβλίο, µε φωτογραφίες που συµπληρώνουν το κείµενο. Ήθελα µια γραφή εξοµολογητική και βιωµατική, διάσπαρτη µε ιστορίες αληθινές, σαν να βγαίνουν από µυθιστόρηµα. Ένα βιβλίο που να ακούγεται σαν τραγούδι. Ένα τραγούδι για τον πατέρα, τους φίλους του και τη γενιά τους, µια γενιά που πάλεψε να ορθοποδήσει, που τόλµησε να ονειρευτεί µε κέφι και ελπίδα.
Θ.Γ.

"Κάποιοι άλλοι" του Ιάκωβου Ανυφαντάκη

Θυμούνται ακόμη την εποχή που ήταν κάποιοι άλλοι. Ήταν είκοσι έξι και είκοσι οκτώ στην Αθήνα. Είχαν δυνατές σπουδές, δουλειές που δεν ήταν απλά δουλειές, γοητευτικούς φίλους. Περπατούσαν στους δρόμους σαν ήρωες μιας ταινίας που δεν είχε γυριστεί ακόμη.
Τώρα, έχουν φύγει σε μια γωνία της Ευρώπης, στέλνουν δεκαπέντε με δεκαοχτώ βιογραφικά τη μέρα και, όταν λένε ότι είναι Έλληνες, οι άλλοι τους κοιτάζουν σιωπηλοί, σαν να θέλουν να πουν «λυπάμαι». Κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι αλλά όχι ακριβώς μαζί.
Μέχρι που, μια τυχαία νύχτα, ένας άνδρας πέφτει νεκρός από τον ουρανό στην ταράτσα τους και ένας άλλος στη λεωφόρο. Ίσως, αν βρουν τι συνέβη, να γίνουν ξανά κάποιοι άλλοι ή έστω να μάθουν λίγο καλύτερα τον εαυτό τους.

"Η ρωσική ψυχή: Επιλογή από το ημερολόγιο ενός" του Fyodor Dostoevsky

Το Ημερολόγιο ενός συγγραφέα του Φιόντορ Ντοστογέφσκι, που στην εποχή του υπήρξε πιο δημοφιλές απ’ ό,τι τα μυθιστορήματά του, ήταν το αγαπημένο έργο του συγγραφέα του. Ανατριχιαστικά προφητικό ως προς τα παγκόσμια ζητήματα του 21ου αιώνα, το Ημερολόγιο υπήρξε επίσης το δημιουργικό εργαστήρι του Ντοστογέφσκι, το έργο στο οποίο ασχολήθηκε ουσιαστικά με τον ορισμό της άπιαστης «ρωσικής ψυχής»• άρχισε ως στήλη στο περιοδικό Πολίτης το 1873 και εξελίχθηκε σε ένα μοναδικό δημοσιογραφικό εγχείρημα που ενσωμάτωνε τέχνη και πολιτική, πρoσωπική εξομολόγηση, κριτική και διήγημα, μακάβριο χιούμορ και μυθοπλασία.

"Η Τρίτη Ρώμη. Η Μόσχα και ο θρόνος της ορθοδοξίας" του Αλέξανδρου Μασσαβέτα

Το βιβλίο αυτό αναδεικνύει ένα ζήτημα καθαρά γεωπολιτικό, παρά την φαινομενικά θρησκευτική του διάσταση: τον πόλεμο που η Μόσχα έχει κηρύξει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Η φράση «Μόσχα, η Τρίτη Ρώμη» είναι μέρος των σχολικών μας ακουσμάτων. Λίγοι γνωρίζουνωστόσο πως ο αυτοπροσδιορισμός της Μόσχας ως «Τρίτης Ρώμης» τροφοδοτείται συστηματικά από μία εθνική γραμμή δημιουργίας θρησκευτικών «αποικιών», με προφανή πολιτικά οφέλη.
Η από αιώνων ρωσική στρατηγική διείσδυσης και κυριαρχίας στον ορθόδοξο κόσμο γνώρισε νέα έξαρση την μετασοβιετική εποχή. Στην Ελλάδα μαίνεται από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μια καλοστημένη επιχείρηση «υβριδικού πολέμου», που στοχεύει να στρέψει την ελληνική κοινωνία ενάντια στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Παράλληλα η Μόσχα προσπάθησε, με απειλές και πράξεις δολιοφθοράς κατά του πατριάρχη Βαρθολομαίου, να εμποδίσει την δημιουργία αυτοκέφαλης Εκκλησίας στην Ουκρανία, την οποία θεωρεί πνευματική της «αποικία». Έχοντας αποτύχει να εκβιάσει τις εξελίξεις, διέκοψε σχέσεις με την Κωνσταντινούπολη, την Αθήνα και με κάθε άλλη Εκκλησία που αναγνώρισε την θρησκευτική χειραφέτηση της Ουκρανίας.
Προσπάθησα, μελετώντας την διαμόρφωση της ρωσικής ορθοδοξίας και την κοσμοθεωρία κράτους και Εκκλησίας στην Ρωσία, να κατανοήσω πώς γεννήθηκε η υπερφίαλη «γεωπολιτική της ορθοδοξίας». Μόλις σήμερα, με την ορθόδοξη «οικουμένη» να κινδυνεύει να διχοτομηθεί, δείχνει ενδιαφέρον για όλα αυτά η ευρύτερη κοινωνία, πέραν του στενού κύκλου του κλήρου, των εκκλησιαστικών ιστορικών και των διπλωματών.
Οι Ρώσοι παραμένουν δέσμιοι της σαγήνης τους για ένα ένδοξο παρελθόν. Μήπως όμως η ψύχωσή τους με την αυτοκρατορική ιδέα και την ισχύ υπονομεύει τελικά την επιρροή τους στον όλο ορθόδοξο κόσμο;
Α.Μ.

"Ένα αστόπαιδο στο σχολειό του Καραγκιόζη" του Γιάννη Κιουρτσάκη

Ξεκινώντας την έκδοση επιλεγμένων κειμένων του, δημοσιευμένων από το 1976 ως σήμερα, ο Γιάννης Κιουρτσάκης ανακαλεί συγχρόνως σε τούτο το βιβλίο μια πνευματική πορεία μισού αιώνα και απορεί: Πώς ένα αστόπαιδο, βγαίνοντας από το πανεπιστήμιο που στάθηκε για εκείνο η Ευρώπη, ένιωσε την ανάγκη να σπουδάσει στο ταπεινό σχολειό του Καραγκιόζη! Και πόσα νέα πράγματα έμαθε εκεί! Πώς μέσα στη ναυαγισμένη επίσημη Ελλάδα, που έφερε τη χούντα του 1967, ανέπνεε πάντα ένας ζωντανός λαϊκός πολιτισμός. Πώς η ομαδική συνδημιουργία του θεάτρου σκιών από τους παλιούς καραγκιοζοπαίχτες και το κοινό τους γεννούσε μιαν αυθόρμητη πολιτιστική δημοκρατία. Πώς όλα τα λαϊκά θέατρα έχουν τη ρίζα τους στη συμβολική γλώσσα του καρναβαλικού «κόσμου από την ανάποδη». Πώς μια μακραίωνη και πολυεθνική παράδοση μεταμορφώθηκε σε γνήσια νεοελληνική δημιουργία. Το πιο παράδοξο: πώς το πρωτεϊκό, αμφίσημο, πολυφωνικό πρόσωπο του Καραγκιόζη τον οδήγησε στην τέχνη του μυθιστορήματος. Πολλά ακόμα που θα ανακαλύψει εδώ ο αναγνώστης.
"Οι δρόμοι της δημιουργίας: αυτό το νήμα συνδέει μια σειρά κειμένων μου που εγκαινιάζεται με το βιβλίο αυτό. Καραγκιόζης, προφορική παράδοση, λαϊκός πολιτισμός, προσωπική τέχνη, μυθιστόρημα, ευρωπαϊκή και νεοελληνική κουλτούρα, σημερινή κρίση πολιτισμού… Κοινό ζητούμενο, πάντα ουτοπικό αλλά κατεπείγον: το πέρασμα από την κοινωνία της απρόσωπης παραγωγής και κατανάλωσης σε μια κοινωνία δημιουργίας, ικανή να θεμελιώσει τον αυριανό οικουμενικό πολιτισμό". (Γ. Κ.)

"Μιχαήλ: Οι άγγελοι έχουν φτερά" του Παναγιώτη Πασχαλάκη

11 Αυγούστου 2014. Ένα δεκάχρονο παιδί, ο Μιχαήλ, τραυματίζεται θανάσιμα κάνοντας θαλάσσια σπορ. Το βιβλίο αυτό, γραμμένο από τον πατέρα του, δεν είναι εγχειρίδιο πόνου, ούτε οδηγός επιβίωσης• καταγράφοντας τα οδυνηρά γεγονότα και ό,τι ακολούθησε, επιδιώκει να βοηθήσει κάθε άνθρωπο που νιώθει αβάσταχτο τον πόνο της απώλειας, προκειμένου να καταφέρει να ανακαλύψει το δικό του μονοπάτι που θα του επιτρέψει να επανασυνδεθεί με τη ζωή.
«Περιγράφω ό,τι ανακάλυψα εγώ κατά τη διάρκεια της τραγικής αυτής πορείας μέσα από τον πόνο και την απελπισία, και αφηγούμαι πώς κατάφερα να λυτρωθώ τελικά από τις καταστροφικές σκέψεις που μου προκαλούσε η απώλεια του γιου μου, και να τις μετατρέψω σε ιδέες. Ιδέες που θα έφερναν αλλαγή στον κόσμο που ζούμε, και που θα βοηθούσαν εμένα και την οικογένεια που μου απέμεινε, τη γυναίκα μου, να αντιμετωπίσουμε τη διαφορετική πλέον ζωή μας. Πίστεψα ότι μόνο έτσι θα συνεχιστεί η ζωή του παιδιού που λάτρεψα και έχασα. Ήταν η εσωτερική μου ανάγκη να ξέρω ότι η σχέση που μας είχε συνδέσει θα παρέμενε ανέπαφη και η αγάπη μας δε θα εξαφανιζόταν μαζί του. Καταθέτω το κείμενο αυτό με την ελπίδα πως θα καθοδηγήσει την ψυχή, το μυαλό και τον πόνο της καρδιάς σας στη διαφορετική καινούρια ζωή σας μετά την απώλεια, με την ελπίδα να δεχτείτε, κοιτάζοντας από διαφορετικό πλέον πρίσμα, ξανά τη χαρά στη ζωή σας». Από τον πρόλογο του συγγραφέα