"Η πινακίδα" του Andrea Camilleri

Βιγκάτα, 1940. Το βράδυ της 11ης Ιουνίου, την επομένη της εισόδου της Ιταλίας στον πόλεμο που ολόκληρο το έθνος υποδέχθηκε σαν «κερδισμένο λαχείο», στον σύλλογο «Φάσο & Φαμίλια» εμφανίστηκε ξαφνικά, μετά από πέντε χρόνια εξορίας λόγω συστηματικής συκοφαντίας του ένδοξου φασιστικού καθεστώτος, ο Μικέλι Ραγκουζάνο.
Κανείς, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν τον χαιρέτησε, όμως τα αίματα άναψαν αμέσως και άρχισαν να ξεστομίζονται άσχημα λόγια, μέχρι τη στιγμή που ο ντον Εμανουέλε Πέρσικο, ξερακιανός ενενηνταεξάχρονος, μέλος της φασιστικής οργάνωσης από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της, έπαθε συγκοπή.
Ο Ραγκουζάνο τον είχε ρωτήσει προκλητικά: «Το όνομα Αντόνιο Καννιτσάρο σάς θυμίζει κάτι;». Κάποιος γονάτισε, ακούμπησε το αυτί του στην καρδιά του ηλικιωμένου και είπε σοβαρά: «Πέθανε».

"Schadenfreude: Οι κρυφοί νόμοι της ανθρώπινης χαιρεκακίας" της Tiffany Smith Watt

Kάποιος σε σπρώχνει με δύναμη στις κυλιόμενες σκάλες τρέχοντας να προλάβει το τρένο – και το χάνει. Ο «τέλειος» συνεργάτης σου στη δουλειά δεν παίρνει την προαγωγή που περίμενε. Ένας πολιτικός «συλλαμβάνεται» με το παντελόνι κατεβασμένο. Το παιδί μιας γυναίκας παθαίνει υστερία στο σουπερμάρκετ. Εσύ τώρα γιατί χαμογελάς;
Schadenfreude είναι εκείνο το γαργάλημα ένοχης ευχαρίστησης που νιώθουμε όταν κάτι πάει στραβά σε κάποιον άλλο. Είναι η γλυκιά ικανοποίηση που αισθανόμαστε με τον χείμαρρο υβριστικών μηνυμάτων που δέχεται στο Twitter ένας δύστυχος πολιτικός. Το χαιρέκακο γελάκι που σκάμε όταν μια ρεπόρτερ μπερδεύει τα λόγια της μπροστά στην κάμερα. Η θριαμβευτική έξαψη που μας κυριεύει όταν ο γάμος του/της πρώην μας ακυρώνεται.
Μπορεί να μην καμαρώνουμε γι’ αυτό το συναίσθημα, δεν παύει όμως να είναι μια από τις μεγαλύτερες κρυφές χαρές της ζωής. Πώς μπορούμε λοιπόν να το εξηγήσουμε; Ποιοι είναι οι κρυφοί νόμοι της ανθρώπινης χαιρεκακίας;
Αντλώντας έμπνευση και υλικό επί του θέματος από πολλούς στοχαστές, από τον Νίτσε έως τον Χόμερ Σίμσον, η Tiffany Watt Smith καταδύεται στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, από την αρχαιότητα έως τον σημερινό κόσμο του Twitter, των video στο διαδίκτυο, της πολιτικής, των επιχειρήσεων. Εξωφρενικές εξομολογήσεις και χρήσιμες επισημάνσεις για μια ανθρώπινη αδυναμία που ίσως δεν είναι τόσο κακή τελικά… Σε μια εποχή εμμονής με την τελειότητα, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αυτό το ελάττωμα που θα μας σώσει.

"Η Φράννυ και ο Ζούι" του J.D. Salinger

Η αριστουργηματική νουβέλα του Σάλιντζερ σε καινούρια μετάφραση από την Αθηνά Δημητριάδου. Εκδόθηκε το 1961 και περιγράφει τρεις ημέρες από τη ζωή δύο αδελφών στα είκοσι κάτι τους χρόνια, τον Νοέμβριο του 1955. Δυο αδέλφια, δυο παιδιά-θαύματα, που αναζητούν εναγωνίως τη θέση τους στον κόσμο και συνεχίζουν τον προβληματισμό του Χόλντεν Κόλφιλντ στον "Φύλακα στη σίκαλη".

"Τα μυστικά της κουζίνας του Μονταλμπάνο" της Stefania Campo

Μια έρευνα για τον γαστρονομικό κόσμο του Αντρέα Καμιλλέρι, όπως παρουσιάζεται από τον διάσημο χαρακτήρα των μυθιστορημάτων του, τον αστυνόμο Σάλβο Μονταλμπάνο, έναν περίφημο καλοφαγά με αστείρευτη όρεξη. Προέκυψε έτσι μια γευστική ανθολογία σαν καλοστρωμένο τραπέζι, με αναφορές σε πιάτα και συνταγές από την παιδική του ηλικία στη Σικελία.
Το φαγητό γίνεται πρωταγωνιστής όλων των ιστοριών του Μονταλμπάνο, και αποκτά έντονη συναισθηματική αξία ως συνώνυμο της μητρικής αγάπης. Από εκεί προκύπτει η σημασία που έχει για τον αστυνόμο το πάθος αυτό, που είναι τόσο ουσιώδες, ώστε υπερβαίνει ακόμη και το ερωτικό πάθος. Για τον Μονταλμπάνο, το φαγητό είναι το αντικείμενο του πόθου, πιο σημαντικό από τις άλλες ηδονές και πρέπει να το «κατακτήσει» πάση θυσία – αλλά τα μυστικά των γευστικών πιάτων φυλάσσονται από άλλους, την «παραδουλεύτρα» Αντελίνα, τον Καλότζερο, τον Έντσο.
Οι συνταγές αποκαλύπτονται στο βιβλίο αυτό· τις νόστιμες σελίδες του πρέπει να τις γευτεί σιωπηλά και μόνος του ο καθένας, με ψυχική ηρεμία και καθαρό μυαλό, όπως όταν κάθεται ο Μονταλμπάνο στο τραπέζι ν’ απολαύσει τα αγαπημένα του φαγητά.

"Η μύτη του Πινόκιο" του Leif G.W. Persson

Η Mύτη του Πινόκιο είναι μια διεστραμμένη ιστορία για μεγάλα παιδιά. Αν δεν ήταν ο τελευταίος τσάρος της Ρωσίας Νικόλαος ο Β’, ο Βρετανός πρωθυπουργός σερ Γουίνστον Τσόρτσιλ, ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν και ο αστυνόμος Έβερτ Μπέκστρεμ του Δυτικού Διαμερίσματος της Αστυνομίας της Στοκχόλμης, τα γεγονότα που ακολουθούν δε θα είχαν συμβεί ποτέ. Με άλλα λόγια, η Μύτη του Πινόκιο έχει να κάνει με τα σωρευτικά και αμετάκλητα αποτελέσματα ενεργειών τεσσάρων ανθρώπων στη διάρκεια μιας περιόδου άνω των εκατό χρόνων. Τέσσερις άνθρωποι που δε γνωρίστηκαν ποτέ μεταξύ τους, έχοντας ζήσει τη ζωή τους σε διαφορετικούς κόσμους, και που ο πρώτος από αυτούς δολοφονήθηκε σαράντα χρόνια πριν από τη γέννηση του τελευταίου.
Σε πείσμα των συνθηκών και της κατάστασης στην οποία κατέληξε να βρίσκεται, θα είναι ο αστυνόμος Έβερτ Μπέκστρεμ, ίσως ο πιο ανορθόδοξος Σουηδός επιθεωρητής που έχει υπάρξει, εκείνος που θα γράψει το τέλος αυτής της ιστορίας.