Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Δεν ήταν φόνος… Δεν ήταν βιασμός… Δεν ήταν βασανιστήριο…
Τρεις γυναίκες εξαφανίζονται χωρίς κανένα ίχνος. Μία εβδομάδα είναι αρκετή για τον ψυχοπαθή, γνωστό και ως Ψυχοθραύστη, για να τις καταστρέψει. Κανένας δεν γνωρίζει τη μέθοδο που χρησιμοποιεί, όμως μέχρι την έβδομη ημέρα θα είναι πλέον ψυχολογικά νεκρές, θαμμένες ζωντανές στο ίδιο τους το σώμα. Ένα μόνο πράγμα είναι γνωστό: οι αλλόκοτοι γρίφοι που αφήνει σε κάθε θύμα του.
Λίγο πριν από τη βραδιά των Χριστουγέννων, ο Ψυχοθραύστης θα ξαναχτυπήσει. Σε μια πολυτελή ψυχιατρική κλινική έξω από το Βερολίνο, το χιόνι πέφτει πυκνό, καθιστώντας τον χώρο ακόμα πιο δυσπρόσιτο και απομονωμένο. Γιατροί και ασθενείς συνειδητοποιούν με φρίκη ότι ο μανιακός που τρομοκρατεί εδώ και καιρό την πόλη βρίσκεται ανάμεσά τους.
Παγιδευμένοι στο εσωτερικό της κλινικής, η μόνη τους διέξοδος είναι να ενωθούν για να προστατέψουν ο ένας τον άλλον. Όμως, σε μία νύχτα ανείπωτου τρόμου όπως αυτή, εκείνος θα τους αποδείξει πως δεν υπάρχει διαφυγή…
Ήταν κάτι πολύ χειρότερο. 

Προσωπική άποψη:
Μετά την "Θεραπεία" που με συγκλόνισε, φυσικά και ήταν αδύνατον να μην σπεύσω να διαβάσω "Το πείραμα" του Sebastian Fitzek, που για μια ακόμα φορά προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις ανάμεσα στους φανατικούς αναγνώστες τους και σε εκείνους που δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επιμένουν να τον διαβάζουν, αφού είναι εμφανές πως δεν είναι γι' αυτούς. Οι μεν ισχυρίζονταν πως έχουμε να κάνουμε με μια ανυπέρβλητη βιβλιάρα, ενώ οι δε πως πρόκειται για ένα πολύ μέτριο και μη ρεαλιστικό βιβλίο. Όπως πάντα, και σε προσωπικό πάντα επίπεδο, διατηρούσα κάποιες μικρές επιφυλάξεις, γιατί η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να είσαι πάντοτε απόλυτα σίγουρος για το τι σου επιφυλάσσει ο Fitzek, φτάνοντας στο τέλος της ανάγνωσης του βιβλίου να μην τάσσομαι απόλυτα με κανένα απ' τα δύο άκρα του debate.

Όπως και στη "Θεραπεία", με την οποία υπάρχει και μια ιδιαίτερη σύνδεση, έτσι και στο "Πείραμα", ο συγγραφέας ασχολείται με τα ψυχικά νοσήματα και την ψυχοπαθολογία, με την δεύτερη, ωστόσο, να προσεγγίζεται με έναν τρόπο αρκετά διαφορετικό και ιδιαίτερο, εισάγοντάς μας σε ένα ψυχαναλυτικό πεδίο που ορισμένοι δεν πρέπει καν να είχαν ακουστά μέχρι τώρα, ενώ κάποιοι άλλοι είχαμε μια πολύ γενική εικόνα γύρω από αυτό. Ο λόγος για την ύπνωση, που στη συγκεκριμένη περίπτωση πραγματοποιείται με βία και όχι από επιλογή των μετέπειτα θυμάτων της ιστορίας μας, και του πως μπορεί ένας άνθρωπος να οδηγηθεί στον εγκλωβισμό της ίδιας του της συνείδησης, μα και της ύπαρξής του ολόκληρης, στον ίδιο του τον εαυτό.

Ο δράστης μας, γνωστός από προηγούμενη δράση του ως Ψυχοθραύστης, έχει καταφέρει μέσα σε μία μόλις εβδομάδα να καταστρέψει ολοκληρωτικά τρεις γυναίκες, τσακίζοντάς τες, χωρίς, ωστόσο, να έχει απλώσει χέρι πάνω τους ή να τις έχει κακοποιήσει σωματικά με οποιονδήποτε τρόπο. Και σαν ένα άλλο παιχνίδι, βουτηγμένο όμως στην διαστροφή, μαζί με κάθε θύμα αφήνει πίσω του και από έναν γρίφο. Έναν γρίφο που κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει, και που δεν θα είναι ποτέ, παρά μονάχα αν επιλέξει να βουτήξει στις σκοτεινότερες γωνιές του ανθρώπινου μυαλού, παίζοντας με την ίδια τη φωτιά. Φυσικά, ο Ψυχοθραύστης δεν έχει τελειώσει το έργο του, και όταν θα βρεθεί σε μια απομονωμένη ψυχιατρική κλινική του Βερολίνου, κάτω από δύσκολες συνθήκες για τον οποιονδήποτε να έρθει σε επαφή με τον έξω κόσμο, ασθενείς και προσωπικό θα συνειδητοποιήσουν με τρόμο πως εκείνος βρίσκεται ανάμεσά τους και το πως να προστατευτούν δεν είναι εύκολη υπόθεση.

Ο Fitzek αφηγείται την ιστορία του χρησιμοποιώντας εξαιρετικά απλή γλώσσα, γεγονός που κάνει το κείμενο να υστερεί σε επίπεδο λογοτεχνικότητας. Όσο και να τον αγαπώ, αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να μην το αναγνωρίσω, όπως και το ότι καταφεύγει σε κάποιες σεναριακές ευκολίες που βοηθούν την εξέλιξη της αφήγησης λίγο περισσότερο απ' όσο ίσως να έπρεπε. Δεν θα αναφερθώ στις όποιες αφηγηματικές υπερβολές, όχι μόνο γιατί δεν έχει νόημα να αναλύουμε τα πάντα σε ρεαλιστική βάση -γιατί δεν μπορούμε να ξέρουμε πόσο μπορεί πραγματικά να διατηρηθεί ο ρεαλισμός κάτω από συνθήκες τις οποίες δεν αντιμετωπίζουμε καθημερινά, αλλά ούτε κι έχουμε μεγάλες πιθανότητες να βρεθούμε στον πυρήνα τους-, αλλά γιατί αυτές αποτελούν ένα μέρος της ταυτότητας του συγγραφέα και προσωπικά τις αγαπώ, ακριβώς γιατί με βγάζουν έξω από τα γνώριμα νερά μου και με κάνουν να βλέπω την ακραία οπτική πιθανοτήτων που ίσως να μην μου είχαν περάσει από το μυαλό.

Επιλέγοντας ως χώρο δράσης μια ψυχιατρική κλινική στη μέση του πουθενά, χαμένη μέσα σε ένα δάσος, που οι αντίξοες καιρικές συνθήκες το καθιστούν απροσπέλαστο και την ίδια την κλινική απλησίαστη, ο Fitzek δημιουργεί ένα άκρως κλειστοφοβικό περιβάλλον που κάθε του γωνιά φαντάζει απειλητική και άγρια. Κανείς δεν είναι σίγουρος που ακριβώς παραμονεύει το "κακό", ούτε πότε αυτό θα χτυπήσει και με ποιον ακριβώς τρόπο. Όλα αυτά εντείνουν την ανασφάλεια των υποψήφιων θυμάτων, που δεν έχουν πουθενά αλλού να στραφούν παρά μονάχα στον διπλανό τους -που την ίδια στιγμή μπορεί να είναι αυτός από τον οποίο στην πραγματικότητα κινδυνεύουν-, μα και την δικιά μας αγωνία, που ενισχύεται ακόμα περισσότερο μέσω από μια σειρά ανατροπών που διαδέχονται οι μία την άλλη, και που διατηρούν το αναγνωστικό ενδιαφέρον ιδιαίτερα ψηλά.

Όσον αφορά τους χαρακτήρες, τον σχεδιασμό και την διαχείρισή τους, ο συγγραφέας έχει κάνει για άλλη μια φορά πολύ καλή δουλειά με τα ψυχογραφήματά τους, ενώ παράλληλα έχει επιλέξει αρκετά καθημερινούς ανθρώπους, από εκείνους που εύκολα θα μπορούσες να συναντήσεις στην πραγματική ζωή -ή που το έχεις ήδη κάνει-, κάτι που δίνει μια κάποια ισορροπία σε σχέση με τις όποιες υπερβολές αφορούν την πλοκή. Μπορεί να μην δένεσαι συναισθηματικά μαζί τους, αλλά είναι πιο εύκολο το να μπεις στα παπούτσια τους και να περπατήσεις στα ίδια μονοπάτια με εκείνους. Εν κατακλείδι, "Το πείραμα" είναι ένα βιβλίο έντονα κινηματογραφικό, τόσο στην τοποθέτηση όσο και στην ανάπτυξή του, βιβλίο, με αρκετές δόσεις αγωνίας και ανατροπών, εξαιρετικά κλειστοφοβικό και ανατριχιαστικό -γιατί δεν υπάρχει πιο τρομακτική ιδέα απ' το να καταστρέψει κάποιος το μυαλό σου και να χαθείς μέσα στα άδυτα της ίδιας σου της ύπαρξης-, που λογοτεχνικά μπορεί να μην βρίσκεται στο επίπεδο άλλων βιβλίων, ακόμα και του ίδιου του Fitzek, αλλά που σίγουρα περνάς καλά μαζί του.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Sebastian Fitzek
Μεταφραστής: Κανελλοπούλου Δέσποινα
Εκδόσεις: Διόπτρα
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 336
ISBN: 978-960-605-818-9