Η Μάρω Βαμβουνάκη είναι μία απ' τις πλέον ιδιαίτερες και χαρισματικές Ελληνίδες πεζογράφους. Γεννήθηκε στα Χανιά, όπου έζησε τα παιδικά της χρόνια. Από εννέα χρονών ήρθε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Σπούδασε Νομική και Ψυχολογία. Από το 1972 και για έντεκα χρόνια έζησε στη Ρόδο όπου εργάσθηκε ως συμβολαιογράφος. Σήμερα ζει στην Αθήνα. Το πρώτο της βιβλίο κυκλοφόρησε πριν από 32 ολόκληρα χρόνια και από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει σταματήσει να γράφει, έχοντας δεκάδες τίτλους στο βιογραφικό της.
Με αφορμή την έκδοση του νέου της πνευματικού παιδιού, "Ένας αφηρημένος άντρας", η κυρία Βαμβουνάκη απάντησε στις ερωτήσεις μας και την ευχαριστώ θερμά για τον χρόνο που μας αφιέρωσε.

Θέλω να ξεκινήσω θέτοντάς σας ένα ερώτημα, δανειζόμενη τα δικά σας λόγια, αυτά που διαβάζει κανείς πρώτα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου σας: “Χρεώνεται αμαρτίες ο μεγάλος έρωτας, ή είναι αθώος σαν ανεύθυνος;”

Στον μεγάλο έρωτα, στον μεγάλο πόθο, το «θέλω» είναι επιτακτικό, είναι άμεσο. Δεν κρίνει, δεν επιλέγει. Με άλλα λόγια, δεν είναι ελεύθερο. Δίχως ελευθερία δεν γίνεται να είναι κανείς υπεύθυνος. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως ο βαριά ερωτευμένος έχει διαρκώς το ακαταλόγιστο…

Μιλάτε για την ιστορία μιας νεαρής γυναίκας που αποφάσισε να πάει κόντρα σε όλους και όλα, να αποδεσμευτεί απ' όσα την έπνιγαν, και όλα αυτά για να ζήσει τον μεγάλο έρωτα. Έχετε βρεθεί ποτέ σε παρόμοια θέση με εκείνη;

Ε, ναι...

Θεωρείτε πως στη σημερινή κοινωνία εξακολουθούν να υπάρχουν πολλές γυναίκες που καταπιέζουν τα θέλω τους προς χάριν των “θέλω” της οικογένειάς τους ή του κοινωνικού φαίνεσθαι και των “πρέπει” που τον συνοδεύουν; Ανάμεσα στο “πρέπει” και στο “θέλω” υπάρχει μεγάλη απόσταση; Και τελικά, είναι τόσο μεγάλο το δίλημμα της επιλογής;

Και άντρες και γυναίκες παλεύουν κάποια στιγμή ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει, και όχι μόνο σε ερωτικά ζητήματα. Η κοινωνία που εντάσσεσαι είναι γεμάτη κανόνες, θεσμούς και πρέπει, η επιθυμία έρχεται από αλλού. Από ψυχή, από ένστικτα, από πνεύμα. Κάθε τόσο καλείσαι να κάνεις επιλογές. Πρόκειται και για ηθικές επιλογές, για υπαρξιακές προκλήσεις.

Γιατί ενώ οι γυναίκες μπορεί να έχουν δίπλα τους έναν άντρα σαν τον Πάρνο, ειδικά στην πρώτη νιότη τους, επιλέγουν άντρες σαν το Νίκο; Πού πιστεύετε πως οφείλεται αυτό;

Ωραία ερώτηση! Καλά λένε πως ερωτευόμαστε τους πιο ακατάλληλους. Στην αρχή σε μαγνητίζει αυτό που εσύ δεν είσαι, η ανομοιότητα. Μετά όμως, όταν χορτάσεις την ανομοιότητα, αρχίζεις να αναζητάς ομοιότητες και κοινά σημεία, κοινά ενδιαφέροντα για να πορευθείτε μαζί. Είναι παράδοξο και αντιφατικό και συγχρόνως λογικό το τέλος κάποιων ερώτων. 

Η “αφηρημάδα”, στο βιβλίο σας, θα έλεγα πως έχει διττή έννοια. Τελικά, ως στοιχείο, μπορεί να είναι γοητευτική ή είναι περισσότερο παγίδα;

Και τα δυο! Η γοητεία σού κρύβει τις παγίδες της, γι΄αυτό είναι γοητεία. Χάνεις τη σύνεσή σου, την κρίση σου, υπνωτίζεσαι, μαγεύεσαι κι αυτό είναι πολύ δυνατό. 


Ποια η γνώμη σας για τις γυναίκες του σήμερα; Επαναστατούν διεκδικώντας όσα πρέπει, είναι πιο υποτακτικές απ' όσο χρειάζεται, ή μήπως οδηγούνται σε έκρυθμες συμπεριφορές και αποφάσεις χωρίς να ζυγίσουν καλά τα πράγματα;

Οι άνθρωποι σήμερα είναι σαστισμένοι από τις ίδιες τις πολλές τους επιλογές. Δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα από την ελευθερία αν είσαι ανέτοιμος, ανώριμος, απαίδευτος. Παλιές νόρμες, παλιοί θεσμοί κοινωνικοί ραγίζουν, επιτρέπουν πολλά κι εσύ δεν ξέρεις τι να κάνεις. Δύσκολα καταλαβαίνουμε ακόμα και τι όντως θέλουμε…Οι σχέσεις έγιναν επικίνδυνα δύσκολες από τις πολλές ευκολίες.

Βρίσκεστε στη λογοτεχνική σκηνή της χώρας εδώ και 30 χρόνια, αν δεν κάνω λάθος. Πόσο γεμάτη αισθάνεστε; Υπάρχει κάποια ιστορία που θα θέλατε να έχετε αφηγηθεί και δεν το έχετε κάνει ακόμα;

Νομίζω πως εκδίδομαι εδώ και 32 περίπου χρόνια. Πάντα μου όμως έγραφα και γράφω, είναι μια ανάγκη που μου επιβάλλεται. Λες και για να καταλάβω κάτι πρέπει να το γράψω. Κατά καιρούς εμφανίζεται μέσα μου μια ιστορία που ζητά να την αφηγηθώ, δεν είναι κάτι που εγώ αποφασίζω, αυτό αποφασίζει για μένα.

Έχετε “ζηλέψει” ποτέ το έργο κάποιου ομότεχνού σας;

Όπως σκέφτομαι την ερώτησή σας πρώτα μου έρχονται στο μυαλό τα κείμενα του Νίκου Χουλιαρά, εκείνα με τις σκιές ψυχών και σωμάτων των στην ομίχλη της Ηπείρου. Ο Λούσιας!

Τι ελπίζετε να σας φέρει το μέλλον;

Θέλω να έχω εσωτερική ειρήνη. Με την ειρήνη μέσα μου μπορώ να κάνω πιο πολλά πράγματα.