Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μια καλύβα στο δάσος, χωρίς παράθυρα. Η ζωή της Λένας και των δύο παιδιών της ακολουθεί αυστηρούς κανόνες: γεύματα, τουαλέτα, μελέτη, όλα ακολουθούν ευλαβικά ένα προκαθορισμένο πρόγραμμα. Ο πατέρας μεριμνά για την τροφή, τους προστατεύει από τους κινδύνους του έξω κόσμου και φροντίζει να έχουν πάντα τα παιδιά του μια μητέρα – όποιο κι αν είναι το κόστος.
Αλλά μια μέρα η μητέρα καταφέρνει να αποδράσει. Και τότε ξεκινάει ο πραγματικός εφιάλτης. Διότι πολλά δείχνουν ότι ο πατέρας θέλει πάση θυσία να πάρει πίσω αυτό που του ανήκει. Η αστυνομία μαζί με την οικογένεια της Λένας προσπαθούν απεγνωσμένα να ενώσουν τα κομμάτια ενός παζλ που δεν φαίνεται να ταιριάζουν μεταξύ τους. Τι απ’ όλα συμβαίνει πραγματικά και τι είναι προϊόν παράνοια.
Προσωπική άποψη:
Πολλές γυναίκες βιώνουν το μαρτύριο του "εγκλωβισμού" μέσα σε μία σχέση από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν, ακόμα κι αν το θέλουν, ειδικά όταν η σχέση αυτή περιλαμβάνει και την ύπαρξη παιδιών, που με τη σειρά τους είναι εγκλωβισμένα σε ένα καθεστώς τρόμου που ίσως να μην αντιλαμβάνονται σε όλη του τη διάσταση, ίσως και να νιώθουν ασφαλή μέσα σε αυτό ορισμένες στιγμές, επειδή τα τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο το άγνωστο, αλλά που βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως κάτι πάει λάθος. Φανταστείτε, λοιπόν, όλη αυτή την κατάσταση, με τον εγκλωβισμό να βρίσκεται εκτός εισαγωγικών, τοποθετημένη στον πυρήνα μιας οικογένειας όπου δεν είναι πραγματική οικογένεια, που ζει σε ένα σπίτι που είναι περισσότερο φυλακή, όπου κάθε τους κίνηση, ακόμα και η πιο μικρή, ελέγχεται αυστηρά, και που η έννοια της ελευθερίας δεν αποτελεί δικαίωμα, αλλά κάτι το βαθιά απαγορευμένο.
Μια γυναίκα, η οποία έχει χτυπηθεί πολύ άσχημα από ένα αυτοκίνητο, μεταφέρεται σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο. Μαζί της βρίσκεται η δεκατριάχρονη κόρη της Άννα, που ενημερώνει τη νοσοκόμα πως η μητέρα της τραυματίστηκε κατά την διάρκεια της προσπάθειάς της ν' αποδράσει από την καλύβα μέσα στο δάσος όπου ζουν οι δυο τους μαζί με τον αδερφό της και τον πατέρα της. Η Άννα, μέσα σε όλα τα άλλα, αποκαλύπτει πως το όνομα της μητέρας της είναι Λένα, κάτι που φέρνει στην επιφάνεια την εξαφάνιση μιας κοπέλας με το ίδιο όνομα, ακριβώς δεκατέσσερα χρόνια πριν, για την οποία ποτέ κανείς δεν έμαθε τι απέγινε, αλλά που οι γονείς της ποτέ δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να μάθουν. Φυσικά, οι ίδιοι ειδοποιούνται και φτάνουν στο νοσοκομείο, όπου συνειδητοποιούν πως η κοπέλα που νοσηλεύεται δεν είναι η κόρη τους, αλλά πως η κόρη της μοιάζει εξαιρετικά με τη δική τους, και έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι μιας ιστορίας πολύ πιο περίπλοκης και άρρωστης απ' όσο θα περίμενε κανείς.
Ίσως λόγω του ότι έχω διαβάσει πολλά βιβλία παρόμοιας θεματολογίας, είχα υποψιαστεί σε μεγάλο βαθμό το τι είχε πραγματικά συμβεί, πράγμα που πιθανότατα να σας κάνει να υποθέτετε πως το βιβλίο αυτό δεν κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου όπως θα όφειλε. Κι όμως, τα κατάφερε, όχι τόσο με την ιστορία του αυτή καθ' αυτή, αλλά με τον τρόπο με τον οποίο η συγγραφέας την χειρίστηκε, τόσο σε αφηγηματικό επίπεδο, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο, αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με την διαχείριση των χαρακτήρων της. Γιατί η ιστορία αυτή μπορεί να είναι ένα καθαρόαιμο θρίλερ, αλλά ο πυρήνας του βασίζεται ξεκάθαρα στον ανθρώπινο παράγοντα, στις συγκρούσεις ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος που παλεύουν να επιβληθούν το ένα έναντι του άλλου, αλλά και στην πολυπλοκότητα του να καταλήξεις αν κάποιος είναι θύμα ή θύτης, ή αν μπορεί να είναι και τα δύο.
Η αφήγηση της Hausmann είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε τρία διαφορετικά πρόσωπα, στη Γιασμίν, στην Άννα και στον Ματίας, με τον καθέναν από αυτούς να δίνει δικό του τόνο και χρώμα στην εξιστόρηση αυτή. Δεν είναι μόνο το ότι έχουμε τρεις διαφορετικές οπτικές της ίδιας ιστορίας, ούτε ότι μας επιτρέπεται να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα αυτής γνωρίζοντας τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που ίσως οι άλλοι να αγνοούν και που έχουν τη δική τους βαρύτητα, αλλά μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα πως αυτή η ιστορία έχει επηρεάσει τόσο βαθιά, ουσιαστικά, μα και με εντελώς διαφορετικό τρόπο συνάμα τον καθέναν από αυτούς -αλλά και όσους σχετίζονται μαζί τους. Το κάθε πρόσωπο που εμπλέκεται σε αυτή την περιπέτεια φέρει τα δικά του ψυχολογικά και συναισθηματικά τραύματα, τα οποία δεν καταφέρνει πάντα να διαχειριστεί, όπως δεν καταφέρνει να διαχειριστεί και τα πρέπει και τα θέλω του που συγκρούονται εσωτερικά σε μια μάχη που έτσι κι αλλιώς είναι χαμένη από χέρι.
Η Γιασμίν προσπαθεί να κρατήσει το μυαλό της σε εγρήγορση, αλλά την ίδια στιγμή βυθίζεται στην παράνοια της προσωπικής της απελπισίας, συνομιλώντας νοητά με τη Λένα, ψάχνοντας από κάπου να κρατηθεί, διχασμένη ανάμεσα στην επιθυμία της ν' απελευθερωθεί από την φρίκη που έζησε, αλλά με μια εσωτερική ενοχή να την βασανίζει. Από την άλλη, η Άννα, είναι ένα πανέξυπνο πλάσμα με δυναμική προσωπικότητα, που πάντα ξέρει τι πρέπει να πει και πότε να το πει, αλλά που μοιάζει λειτουργεί χωρίς κανένα ίχνος συναισθήματος και να δρα εντελώς μηχανικά, ίσως επειδή έτσι έμαθε να είναι σε όλη της τη ζωή, περιορισμένη μέσα στα πλαίσια συγκεκριμένων εντολών που δεν υπήρχε περίπτωση ή δυνατότητα να τις παραβεί. Ο Ματίας, από τη δικιά του μεριά, βρίσκεται σε μια εσωτερική πάλη που κάθε στιγμή φαίνεται να του καταφέρει και από ένα νέο χτύπημα, τόσο στη συνείδηση όσο και στην ψυχή του, ενισχύοντας τον θυμό και την παρορμητικότητά του, οδηγώντας τον σε βήματα που μόνο καταστροφικά αποτελέσματα μπορούν να έχουν, πρακτικά και μεταφορικά. Όσον αφορά τον Γιοχάναν, τον αδερφό της Άννας, παλεύει με τις εσωτερικές του συγκρούσεις μα και με μια νέα καθημερινότητα, πολύ έξω απ' αυτήν μέσα στην οποία είχε μεγαλώσει και που έστω και ασυνείδητα του προσέφερε μια ασφάλεια συγκριτικά με το άγνωστο που καλείται να αντιμετωπίσει τώρα.
Ο ρυθμός της αφήγησης είναι αρκετά έντονος και γρήγορος, αλλά χωρίς να σε πιέζει ή να σε κάνει να ασφυκτιάς, σε αντίθεση με το ζοφερό περιβάλλον που έχει δημιουργήσει η συγγραφέας και που με την κλειστοφοβική διάθεση και αισθητική του σε κάνει να πνίγεσαι και σε ανατριχιάζει στην σκέψη της φρίκης όσων έχουν συμβεί πίσω από τους τοίχους του. Κι αν φανταζόμασταν περίπου τι μπορεί να έχει συμβεί, ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνεται η φρίκη, η αγριότητα και η αρρωστημένη διάθεση όλων αυτών, προκαλεί ένα σφίξιμο στο στήθος μας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τα άκρα που μπορεί να φτάσει, ή και να ξεπεράσει, ένας άνθρωπος. Παράλληλα, δεν μπορούμε να μην προβληματιζόμαστε για την επίδραση που έχουν όλες αυτές οι φρικαλεότητες σε μια παιδική ψυχή και πόσο διαφορετικά μπορεί να επηρεάσει κάθε μία απ' αυτές, στην προκειμένη, γιατί ο χαρακτήρας δεν είναι μόνο κάτι που διαπλάθεται αλλά με το οποίο γεννιέσαι. Μια ιστορία που μιλάει για την αγάπη μέσα από ένα πρίσμα που δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα με μια πρώτη ανάγνωση, αλλά πάνω απ' όλα για την αξία και την σπουδαιότητα της ελευθερίας.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Romy Hausmann
Μεταφραστής: Κανελλοπούλου Δέσποινα
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 978-618-03-2462-4
Μια καλύβα στο δάσος, χωρίς παράθυρα. Η ζωή της Λένας και των δύο παιδιών της ακολουθεί αυστηρούς κανόνες: γεύματα, τουαλέτα, μελέτη, όλα ακολουθούν ευλαβικά ένα προκαθορισμένο πρόγραμμα. Ο πατέρας μεριμνά για την τροφή, τους προστατεύει από τους κινδύνους του έξω κόσμου και φροντίζει να έχουν πάντα τα παιδιά του μια μητέρα – όποιο κι αν είναι το κόστος.
Αλλά μια μέρα η μητέρα καταφέρνει να αποδράσει. Και τότε ξεκινάει ο πραγματικός εφιάλτης. Διότι πολλά δείχνουν ότι ο πατέρας θέλει πάση θυσία να πάρει πίσω αυτό που του ανήκει. Η αστυνομία μαζί με την οικογένεια της Λένας προσπαθούν απεγνωσμένα να ενώσουν τα κομμάτια ενός παζλ που δεν φαίνεται να ταιριάζουν μεταξύ τους. Τι απ’ όλα συμβαίνει πραγματικά και τι είναι προϊόν παράνοια.
Προσωπική άποψη:
Πολλές γυναίκες βιώνουν το μαρτύριο του "εγκλωβισμού" μέσα σε μία σχέση από την οποία δεν μπορούν να ξεφύγουν, ακόμα κι αν το θέλουν, ειδικά όταν η σχέση αυτή περιλαμβάνει και την ύπαρξη παιδιών, που με τη σειρά τους είναι εγκλωβισμένα σε ένα καθεστώς τρόμου που ίσως να μην αντιλαμβάνονται σε όλη του τη διάσταση, ίσως και να νιώθουν ασφαλή μέσα σε αυτό ορισμένες στιγμές, επειδή τα τρομοκρατεί ακόμα περισσότερο το άγνωστο, αλλά που βαθιά μέσα τους γνωρίζουν πως κάτι πάει λάθος. Φανταστείτε, λοιπόν, όλη αυτή την κατάσταση, με τον εγκλωβισμό να βρίσκεται εκτός εισαγωγικών, τοποθετημένη στον πυρήνα μιας οικογένειας όπου δεν είναι πραγματική οικογένεια, που ζει σε ένα σπίτι που είναι περισσότερο φυλακή, όπου κάθε τους κίνηση, ακόμα και η πιο μικρή, ελέγχεται αυστηρά, και που η έννοια της ελευθερίας δεν αποτελεί δικαίωμα, αλλά κάτι το βαθιά απαγορευμένο.
Μια γυναίκα, η οποία έχει χτυπηθεί πολύ άσχημα από ένα αυτοκίνητο, μεταφέρεται σε εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο. Μαζί της βρίσκεται η δεκατριάχρονη κόρη της Άννα, που ενημερώνει τη νοσοκόμα πως η μητέρα της τραυματίστηκε κατά την διάρκεια της προσπάθειάς της ν' αποδράσει από την καλύβα μέσα στο δάσος όπου ζουν οι δυο τους μαζί με τον αδερφό της και τον πατέρα της. Η Άννα, μέσα σε όλα τα άλλα, αποκαλύπτει πως το όνομα της μητέρας της είναι Λένα, κάτι που φέρνει στην επιφάνεια την εξαφάνιση μιας κοπέλας με το ίδιο όνομα, ακριβώς δεκατέσσερα χρόνια πριν, για την οποία ποτέ κανείς δεν έμαθε τι απέγινε, αλλά που οι γονείς της ποτέ δεν σταμάτησαν να προσπαθούν να μάθουν. Φυσικά, οι ίδιοι ειδοποιούνται και φτάνουν στο νοσοκομείο, όπου συνειδητοποιούν πως η κοπέλα που νοσηλεύεται δεν είναι η κόρη τους, αλλά πως η κόρη της μοιάζει εξαιρετικά με τη δική τους, και έτσι αρχίζει να ξετυλίγεται το κουβάρι μιας ιστορίας πολύ πιο περίπλοκης και άρρωστης απ' όσο θα περίμενε κανείς.
Ίσως λόγω του ότι έχω διαβάσει πολλά βιβλία παρόμοιας θεματολογίας, είχα υποψιαστεί σε μεγάλο βαθμό το τι είχε πραγματικά συμβεί, πράγμα που πιθανότατα να σας κάνει να υποθέτετε πως το βιβλίο αυτό δεν κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον μου όπως θα όφειλε. Κι όμως, τα κατάφερε, όχι τόσο με την ιστορία του αυτή καθ' αυτή, αλλά με τον τρόπο με τον οποίο η συγγραφέας την χειρίστηκε, τόσο σε αφηγηματικό επίπεδο, όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο, αλλά και σε ό,τι έχει να κάνει με την διαχείριση των χαρακτήρων της. Γιατί η ιστορία αυτή μπορεί να είναι ένα καθαρόαιμο θρίλερ, αλλά ο πυρήνας του βασίζεται ξεκάθαρα στον ανθρώπινο παράγοντα, στις συγκρούσεις ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος που παλεύουν να επιβληθούν το ένα έναντι του άλλου, αλλά και στην πολυπλοκότητα του να καταλήξεις αν κάποιος είναι θύμα ή θύτης, ή αν μπορεί να είναι και τα δύο.
Η αφήγηση της Hausmann είναι μοιρασμένη ανάμεσα σε τρία διαφορετικά πρόσωπα, στη Γιασμίν, στην Άννα και στον Ματίας, με τον καθέναν από αυτούς να δίνει δικό του τόνο και χρώμα στην εξιστόρηση αυτή. Δεν είναι μόνο το ότι έχουμε τρεις διαφορετικές οπτικές της ίδιας ιστορίας, ούτε ότι μας επιτρέπεται να έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα αυτής γνωρίζοντας τις μικρές εκείνες λεπτομέρειες που ίσως οι άλλοι να αγνοούν και που έχουν τη δική τους βαρύτητα, αλλά μπορούμε να διακρίνουμε ξεκάθαρα πως αυτή η ιστορία έχει επηρεάσει τόσο βαθιά, ουσιαστικά, μα και με εντελώς διαφορετικό τρόπο συνάμα τον καθέναν από αυτούς -αλλά και όσους σχετίζονται μαζί τους. Το κάθε πρόσωπο που εμπλέκεται σε αυτή την περιπέτεια φέρει τα δικά του ψυχολογικά και συναισθηματικά τραύματα, τα οποία δεν καταφέρνει πάντα να διαχειριστεί, όπως δεν καταφέρνει να διαχειριστεί και τα πρέπει και τα θέλω του που συγκρούονται εσωτερικά σε μια μάχη που έτσι κι αλλιώς είναι χαμένη από χέρι.
Η Γιασμίν προσπαθεί να κρατήσει το μυαλό της σε εγρήγορση, αλλά την ίδια στιγμή βυθίζεται στην παράνοια της προσωπικής της απελπισίας, συνομιλώντας νοητά με τη Λένα, ψάχνοντας από κάπου να κρατηθεί, διχασμένη ανάμεσα στην επιθυμία της ν' απελευθερωθεί από την φρίκη που έζησε, αλλά με μια εσωτερική ενοχή να την βασανίζει. Από την άλλη, η Άννα, είναι ένα πανέξυπνο πλάσμα με δυναμική προσωπικότητα, που πάντα ξέρει τι πρέπει να πει και πότε να το πει, αλλά που μοιάζει λειτουργεί χωρίς κανένα ίχνος συναισθήματος και να δρα εντελώς μηχανικά, ίσως επειδή έτσι έμαθε να είναι σε όλη της τη ζωή, περιορισμένη μέσα στα πλαίσια συγκεκριμένων εντολών που δεν υπήρχε περίπτωση ή δυνατότητα να τις παραβεί. Ο Ματίας, από τη δικιά του μεριά, βρίσκεται σε μια εσωτερική πάλη που κάθε στιγμή φαίνεται να του καταφέρει και από ένα νέο χτύπημα, τόσο στη συνείδηση όσο και στην ψυχή του, ενισχύοντας τον θυμό και την παρορμητικότητά του, οδηγώντας τον σε βήματα που μόνο καταστροφικά αποτελέσματα μπορούν να έχουν, πρακτικά και μεταφορικά. Όσον αφορά τον Γιοχάναν, τον αδερφό της Άννας, παλεύει με τις εσωτερικές του συγκρούσεις μα και με μια νέα καθημερινότητα, πολύ έξω απ' αυτήν μέσα στην οποία είχε μεγαλώσει και που έστω και ασυνείδητα του προσέφερε μια ασφάλεια συγκριτικά με το άγνωστο που καλείται να αντιμετωπίσει τώρα.
Ο ρυθμός της αφήγησης είναι αρκετά έντονος και γρήγορος, αλλά χωρίς να σε πιέζει ή να σε κάνει να ασφυκτιάς, σε αντίθεση με το ζοφερό περιβάλλον που έχει δημιουργήσει η συγγραφέας και που με την κλειστοφοβική διάθεση και αισθητική του σε κάνει να πνίγεσαι και σε ανατριχιάζει στην σκέψη της φρίκης όσων έχουν συμβεί πίσω από τους τοίχους του. Κι αν φανταζόμασταν περίπου τι μπορεί να έχει συμβεί, ο τρόπος με τον οποίο αποτυπώνεται η φρίκη, η αγριότητα και η αρρωστημένη διάθεση όλων αυτών, προκαλεί ένα σφίξιμο στο στήθος μας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τα άκρα που μπορεί να φτάσει, ή και να ξεπεράσει, ένας άνθρωπος. Παράλληλα, δεν μπορούμε να μην προβληματιζόμαστε για την επίδραση που έχουν όλες αυτές οι φρικαλεότητες σε μια παιδική ψυχή και πόσο διαφορετικά μπορεί να επηρεάσει κάθε μία απ' αυτές, στην προκειμένη, γιατί ο χαρακτήρας δεν είναι μόνο κάτι που διαπλάθεται αλλά με το οποίο γεννιέσαι. Μια ιστορία που μιλάει για την αγάπη μέσα από ένα πρίσμα που δεν αντιλαμβανόμαστε εύκολα με μια πρώτη ανάγνωση, αλλά πάνω απ' όλα για την αξία και την σπουδαιότητα της ελευθερίας.
Βαθμολογία 9/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Romy Hausmann
Μεταφραστής: Κανελλοπούλου Δέσποινα
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 416
ISBN: 978-618-03-2462-4
1 Σχόλια:
Συγκλονιστικό
Δημοσίευση σχολίου