Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
25 Αυγούστου 1957: Η αποικία λεπρών στη Σπιναλόγκα κλείνει και ακολουθεί ένα γλέντι για την περίσταση στην Πλάκα, στο χωριό ακριβώς απέναντι. Οι υγιείς συναντούν τους πρόσφατα θεραπευμένους και όλοι μαζί τρώνε, χορεύουν και γιορτάζουν αυτή τη σπουδαία στιγμή απελευθέρωσης από τον φόβο και την αρρώστια.
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Όλα παγώνουν, ωστόσο, όταν ακούγονται δυο πυροβολισμοί. Η Άννα πέφτει νεκρή. Και το κλείσιμο της αποικίας θα μείνει συνδεδεμένο για πάντα με την τραγωδία.
ΔΥΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΙΡΑ
Το ζήτημα είναι πώς θα συνεχίσουν να ζουν αυτοί που έμειναν πίσω. Η αδελφή της η Μαρία, ο σύζυγος της Άννας ο Αντρέας, ο εραστής της ο Μανόλης… Πώς θα αντιμετωπίσουν το στίγμα και το σκάνδαλο. Πώς θα χτίσουν ένα μέλλον πάνω στα ερείπια του παρελθόντος.
Προσωπική άποψη:
"Το νησί" της Victoria Hislop είναι ένα από τα λίγα βιβλία ξένων συγγραφέων, με θέμα την Ελλάδα, που το κοινό το αγκάλιασε θερμά και το αγάπησε τόσο πολύ, αποτελώντας μία απ' τις πιο εμπορικές εκδόσεις, τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό. Σε αυτό συνέβαλαν δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν αναμφίβολα η ίδια η ιστορία, καθώς όλοι μας γνωρίζαμε γι' αυτήν, αλλά δεν είχαμε τόση πληροφόρηση όση θα απαιτούνταν ώστε να ισχυριστούμε πως κατέχουμε και τη γνώση. Το δεύτερο δεν είναι άλλο από το συναίσθημα που έβαλε η συγγραφέας στην αφήγησή της, αναλύοντας κάθε μικρή λεπτομέρεια της ιστορίας της, την οποία πολύ αρμονικά πάντρεψε με τα ιστορικά γεγονότα, τόσο που δεν ξεχώριζες που τελείωνε η Ιστορία και που ξεκινούσε η μυθοπλασία, μα πάνω απ' όλα, εμβαθύνοντας στην ψυχοσύνθεση των ηρώων της κι επιτρέποντάς μας να δούμε μέσα απ' τα μάτια της δικής τους ψυχής.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η Victoria Hislop επιστρέφει στην Πλάκα και στους ήρωές της, που ξεκάθαρα ποτέ δεν κατάφερε ν' αποχωριστεί και ν' αφήσει πίσω της, σε εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου του 1957, που έμελλε ν' αλλάξει για πάντα τη ζωή του τόπου, μα και τις ζωές όλων των μελών δύο οικογενειών. Η 25η Αυγούστου έμεινε στην Ιστορία της Πλάκας ως η μέρα που η Σπιναλόγκα έκλεισε τις πύλες της και οι πρώην λεπροί, υγιείς και ελεύθεροι πλέον, επέστρεψαν σε αυτό που κανείς θ' αποκαλούσε φυσιολογική ζωή, γιορτάζοντας το χαρμόσυνη γεγονός με γλέντια και χορούς. Ωστόσο, ο χρόνος σταματά τη στιγμή που ακούγονται δυο πυροβολισμοί και η Άννα, η κόρη του Γιώργη και αδερφή της Μαρίας, πέφτει νεκρή από τα χέρια του άντρα της, που μην μπορώντας ν' αντέξει την προδοσία της και τον έρωτά της για έναν άλλον άντρα, ξεπερνάει τα όρια χωρίς να λογαριάσει τίποτα.
Ουσιαστικά, στη νύχτα αυτή ολοκλήρωσε τον κύκλο του "Το νησί", επιτρέποντάς μας να ρίξουμε μόνο κάποιες κλεφτές ματιές στο μέλλον, υποθέτοντας πράγματα και πλάθοντας καταστάσεις μέσα στο μυαλό μας. Και ομολογώ πως είναι από τις ιστορίες εκείνες που, ειδικά μετά που παρακολούθησα και την τηλεοπτική της μεταφορά, με έκανε να σκεφτώ πως θα ήθελα να γνωρίζω περισσότερα σχετικά με το τι ακολούθησε το φονικό της Άννας. Γιατί ο θάνατός της, στην πραγματικότητα, δεν ήταν το τέλος, αλλά μια νέα αρχή, για όσους έμειναν πίσω. Και όπως αποδείχθηκε, ήταν μια αρχή διόλου εύκολη, γιατί ο καθένας απ' αυτούς είναι να παλέψει με δαίμονες που απειλούσαν να ξεσκίσουν τις σάρκες του. Άλλος γιατί βασανιζόταν από ενοχές, άλλος γιατί δεν μπορούσε να πάρει την καρδιά του πίσω, άλλος γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να μην σταματήσει ποτέ ο χρόνος εκείνη τη νύχτα.
Όλοι τους, όμως, είχαν ένα κοινό! Τον πόνο στην καρδιά τους που με αυτόν έπρεπε να μάθουν να ζουν από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα. Και με συντροφιά τον πόνο αυτό, αλλά και τις μνήμες ενός παρελθόντος που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί όλα όσα ακολούθησαν, ο καθένας τους προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του και να στήσει τη νέα του ζωή πάνω στα ερείπια της προηγούμενης, πληρώνοντας στη μοίρα ό,τι της χρωστάει, μέρα με τη μέρα, μέχρι να φτάσει στο σημείο εκείνο όπου θα μπορούσε, αν όχι ν' αποδεχθεί τα όσα συνέβησαν, να μάθει να ζει μαζί τους και να πορεύεται στη ζωή με στόχο την λύτρωση και όχι την αυτοτιμωρία, όποια μορφή κι αν έχει αυτή ανάλογα την κάθε περίπτωση. Και ακριβώς αυτής της διαδρομής γινόμαστε μάρτυρες, της Μαρίας, του Ανδρέα, του Μανόλη, αυτών που μπλέχτηκαν σε αυτό το αιματοβαμμένο γαϊτανάκι χωρίς καν να το έχουν συνειδητοποιήσει και που καλούνται να ξεπληρώσουν το δικό τους μερτικό.
Σίγουρα, το "Μια νύχτα του Αυγούστου" δεν είναι εφάμιλλο του προκατόχου του, γεγονός το οποίο οφείλεται κυρίως στην έκταση του ίδιου του βιβλίου, η οποία είναι κάπως περιοριστική και δεν επιτρέπει στη συγγραφέα να εμβαθύνει όπως στο παρελθόν, τόσο στην αφήγησή της, όσο και στις ψυχές των ηρώων της. Παρ' όλα ταύτα, όπως κάθε τι νοσταλγικό, νιώθεις όμορφα όταν επιστρέφεις σε μέρη που έχεις αγαπήσει και συναντάς ανθρώπους που έχεις δεθεί μαζί τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση. Και μπορεί να θέλαμε λίγο περισσότερο, αλλά ακόμα κι έτσι, η Hislop μάς έδωσε απαντήσεις σε κάποια απ' τα ερωτήματά μας για το τι έγινε μετά και ναι, σε αντίθεση με ανάλογες περιπτώσεις που έχουμε συναντήσει στο παρελθόν, καταφέρνει να ζεστάνει την καρδιάς μας και να μας αφήσει με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο, θυμίζοντάς μας πως η ζωή δεν είναι τέλεια, αλλά πως αξίζει να την ζεις, και πως η ζωή είναι οι επιλογές μας.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Victoria Hislop
Μεταφραστής: Πίπη Φωτεινή
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 280
ISBN: 978-618-01-3766-8
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
25 Αυγούστου 1957: Η αποικία λεπρών στη Σπιναλόγκα κλείνει και ακολουθεί ένα γλέντι για την περίσταση στην Πλάκα, στο χωριό ακριβώς απέναντι. Οι υγιείς συναντούν τους πρόσφατα θεραπευμένους και όλοι μαζί τρώνε, χορεύουν και γιορτάζουν αυτή τη σπουδαία στιγμή απελευθέρωσης από τον φόβο και την αρρώστια.
ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ Ο ΧΡΟΝΟΣ
Όλα παγώνουν, ωστόσο, όταν ακούγονται δυο πυροβολισμοί. Η Άννα πέφτει νεκρή. Και το κλείσιμο της αποικίας θα μείνει συνδεδεμένο για πάντα με την τραγωδία.
ΔΥΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΠΟΥ ΣΗΜΑΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΙΡΑ
Το ζήτημα είναι πώς θα συνεχίσουν να ζουν αυτοί που έμειναν πίσω. Η αδελφή της η Μαρία, ο σύζυγος της Άννας ο Αντρέας, ο εραστής της ο Μανόλης… Πώς θα αντιμετωπίσουν το στίγμα και το σκάνδαλο. Πώς θα χτίσουν ένα μέλλον πάνω στα ερείπια του παρελθόντος.
Προσωπική άποψη:
"Το νησί" της Victoria Hislop είναι ένα από τα λίγα βιβλία ξένων συγγραφέων, με θέμα την Ελλάδα, που το κοινό το αγκάλιασε θερμά και το αγάπησε τόσο πολύ, αποτελώντας μία απ' τις πιο εμπορικές εκδόσεις, τόσο στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό. Σε αυτό συνέβαλαν δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν αναμφίβολα η ίδια η ιστορία, καθώς όλοι μας γνωρίζαμε γι' αυτήν, αλλά δεν είχαμε τόση πληροφόρηση όση θα απαιτούνταν ώστε να ισχυριστούμε πως κατέχουμε και τη γνώση. Το δεύτερο δεν είναι άλλο από το συναίσθημα που έβαλε η συγγραφέας στην αφήγησή της, αναλύοντας κάθε μικρή λεπτομέρεια της ιστορίας της, την οποία πολύ αρμονικά πάντρεψε με τα ιστορικά γεγονότα, τόσο που δεν ξεχώριζες που τελείωνε η Ιστορία και που ξεκινούσε η μυθοπλασία, μα πάνω απ' όλα, εμβαθύνοντας στην ψυχοσύνθεση των ηρώων της κι επιτρέποντάς μας να δούμε μέσα απ' τα μάτια της δικής τους ψυχής.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η Victoria Hislop επιστρέφει στην Πλάκα και στους ήρωές της, που ξεκάθαρα ποτέ δεν κατάφερε ν' αποχωριστεί και ν' αφήσει πίσω της, σε εκείνη τη νύχτα του Αυγούστου του 1957, που έμελλε ν' αλλάξει για πάντα τη ζωή του τόπου, μα και τις ζωές όλων των μελών δύο οικογενειών. Η 25η Αυγούστου έμεινε στην Ιστορία της Πλάκας ως η μέρα που η Σπιναλόγκα έκλεισε τις πύλες της και οι πρώην λεπροί, υγιείς και ελεύθεροι πλέον, επέστρεψαν σε αυτό που κανείς θ' αποκαλούσε φυσιολογική ζωή, γιορτάζοντας το χαρμόσυνη γεγονός με γλέντια και χορούς. Ωστόσο, ο χρόνος σταματά τη στιγμή που ακούγονται δυο πυροβολισμοί και η Άννα, η κόρη του Γιώργη και αδερφή της Μαρίας, πέφτει νεκρή από τα χέρια του άντρα της, που μην μπορώντας ν' αντέξει την προδοσία της και τον έρωτά της για έναν άλλον άντρα, ξεπερνάει τα όρια χωρίς να λογαριάσει τίποτα.
Ουσιαστικά, στη νύχτα αυτή ολοκλήρωσε τον κύκλο του "Το νησί", επιτρέποντάς μας να ρίξουμε μόνο κάποιες κλεφτές ματιές στο μέλλον, υποθέτοντας πράγματα και πλάθοντας καταστάσεις μέσα στο μυαλό μας. Και ομολογώ πως είναι από τις ιστορίες εκείνες που, ειδικά μετά που παρακολούθησα και την τηλεοπτική της μεταφορά, με έκανε να σκεφτώ πως θα ήθελα να γνωρίζω περισσότερα σχετικά με το τι ακολούθησε το φονικό της Άννας. Γιατί ο θάνατός της, στην πραγματικότητα, δεν ήταν το τέλος, αλλά μια νέα αρχή, για όσους έμειναν πίσω. Και όπως αποδείχθηκε, ήταν μια αρχή διόλου εύκολη, γιατί ο καθένας απ' αυτούς είναι να παλέψει με δαίμονες που απειλούσαν να ξεσκίσουν τις σάρκες του. Άλλος γιατί βασανιζόταν από ενοχές, άλλος γιατί δεν μπορούσε να πάρει την καρδιά του πίσω, άλλος γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να μην σταματήσει ποτέ ο χρόνος εκείνη τη νύχτα.
Όλοι τους, όμως, είχαν ένα κοινό! Τον πόνο στην καρδιά τους που με αυτόν έπρεπε να μάθουν να ζουν από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα. Και με συντροφιά τον πόνο αυτό, αλλά και τις μνήμες ενός παρελθόντος που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί όλα όσα ακολούθησαν, ο καθένας τους προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του και να στήσει τη νέα του ζωή πάνω στα ερείπια της προηγούμενης, πληρώνοντας στη μοίρα ό,τι της χρωστάει, μέρα με τη μέρα, μέχρι να φτάσει στο σημείο εκείνο όπου θα μπορούσε, αν όχι ν' αποδεχθεί τα όσα συνέβησαν, να μάθει να ζει μαζί τους και να πορεύεται στη ζωή με στόχο την λύτρωση και όχι την αυτοτιμωρία, όποια μορφή κι αν έχει αυτή ανάλογα την κάθε περίπτωση. Και ακριβώς αυτής της διαδρομής γινόμαστε μάρτυρες, της Μαρίας, του Ανδρέα, του Μανόλη, αυτών που μπλέχτηκαν σε αυτό το αιματοβαμμένο γαϊτανάκι χωρίς καν να το έχουν συνειδητοποιήσει και που καλούνται να ξεπληρώσουν το δικό τους μερτικό.
Σίγουρα, το "Μια νύχτα του Αυγούστου" δεν είναι εφάμιλλο του προκατόχου του, γεγονός το οποίο οφείλεται κυρίως στην έκταση του ίδιου του βιβλίου, η οποία είναι κάπως περιοριστική και δεν επιτρέπει στη συγγραφέα να εμβαθύνει όπως στο παρελθόν, τόσο στην αφήγησή της, όσο και στις ψυχές των ηρώων της. Παρ' όλα ταύτα, όπως κάθε τι νοσταλγικό, νιώθεις όμορφα όταν επιστρέφεις σε μέρη που έχεις αγαπήσει και συναντάς ανθρώπους που έχεις δεθεί μαζί τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην προκειμένη περίπτωση. Και μπορεί να θέλαμε λίγο περισσότερο, αλλά ακόμα κι έτσι, η Hislop μάς έδωσε απαντήσεις σε κάποια απ' τα ερωτήματά μας για το τι έγινε μετά και ναι, σε αντίθεση με ανάλογες περιπτώσεις που έχουμε συναντήσει στο παρελθόν, καταφέρνει να ζεστάνει την καρδιάς μας και να μας αφήσει με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο, θυμίζοντάς μας πως η ζωή δεν είναι τέλεια, αλλά πως αξίζει να την ζεις, και πως η ζωή είναι οι επιλογές μας.
Βαθμολογία 8/10
Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Victoria Hislop
Μεταφραστής: Πίπη Φωτεινή
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2021
Αρ. σελίδων: 280
ISBN: 978-618-01-3766-8
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου