Ο δεκαεπτάχρονος Κρίστιαν Φλορέσκου ακούει ροκ μουσική, διαβάζει ποίηση και ονειρεύεται…
Η σκέψη όμως είναι θανάσιμο έγκλημα στη Ρουμανία και πρέπει να εξαλειφθεί οτιδήποτε οδηγεί στη διάπραξή του· ελευθερία, γλώσσα, ανθρώπινα αισθήματα.
Όποιος υποπέσει σε έγκλημα σκέψης, πρέπει να οδηγηθεί στον θάνατο αναμορφωμένος και πιστός στα ιδεώδη ενός μονάρχη.
Την εποχή που επικρατεί η απομόνωση, η Σεκουριτάτε προσεγγίζει τον Κρίστιαν ώστε να γίνει πληροφοριοδότης.
Είναι ευφυής, γνωρίζει αγγλικά και έχει πρόσβαση στην οικία του Αμερικανού διπλωμάτη.
Οι ενοχές σκαρφαλώνουν μέχρι τον λαιμό του…
Ο πράκτορας έχει έναν φάκελο και τον εκβιάζει. Το αγόρι αναγκάζεται να στρατολογηθεί. Ποιος με κατέδωσε;
Πηγαίνει ενάντια στις πεποιθήσεις του και στις διδαχές του παππού του. Δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν, ούτε καν την αγαπημένη του Λιλιάνα.
Στο σπίτι μιλούν ψιθυριστά. Παντού υπάρχουν «κοριοί» κρυμμένοι σε τοίχους, τηλέφωνα, φωτιστικά…
Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι μια μορφή τρόμου. Φυτεύουν αμφιβολίες και σκορπούν τον φόβο. Ποιος με παρακολουθούσε;
Ο χειμώνας τελειώνει όμως και στους δρόμους της χώρας ψιθυρίζονται λόγια ελευθερίας. Libertate.
Και ο Κρίστιαν δεν μπορεί να τους απογοητεύσει, ακόμα κι αν οι πυροβολισμοί στο βάθος πλησιάζουν…
Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα της Ρουμανικής Επανάστασης του 1989, η Ruta Sepetys αφηγείται ένα οργουελικό θρίλερ για μια γωνιά της ιστορίας που το όρισαν η σιωπή, ο πόνος, μα και η απαρασάλευτη πίστη στο ανθρώπινο πνεύμα.
Μυστικά. Προδοσία. Aποπλάνηση. Δύναμη. Είστε στην Αλεξανδρινή Λέσχη.
Η γνώση είναι σφαγή. Δεν μπορείς να την αποκτήσεις χωρίς θυσία.
Η Αλεξανδρινή Λέσχη, κρύπτη της χαμένης γνώσης από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς της αρχαιότητας, είναι η μεγαλύτερη μυστική λέσχη μάγων ακαδημαϊκών στον κόσμο.
Όσοι κερδίσουν μια θέση ανάμεσα στους Αλεξανδρινούς θα εξασφαλίσουν μια ζωή πλούτου, δύναμης και κύρους.
Μόνο μια φορά κάθε δέκα χρόνια, έξι μοναδικά ταλαντούχοι μάγοι επιλέγονται για τις δοκιμασίες.
Οι έξι επίλεκτοι είναι η Λίμπι και ο Νίκο που ασκούν απίστευτο έλεγχο στην ύλη, η Ρέινα, φυσιογνώστρια, που κατανοεί τη γλώσσα της φύσης, η Παρίσα, τηλεπαθητική, που αποπλανεί για να διαβάσει τη σκέψη των άλλων, ο Κάλουμ, χειραγωγός, με παραισθητικές ενέργειες που μετατρέπει όποιον θέλει σε πειθήνιο πλάσμα, και ο Τριστάν που αναγνωρίζει τα ξόρκια και τις ψευδαισθήσεις.
Όταν οι υποψήφιοι στρατολογούνται από τον μυστηριώδη Άτλας Μπλέικλι, μαθαίνουν ότι θα έχουν στη διάθεσή τους έναν χρόνο για την τελική επιλογή.
Ποιος έχει τη θέληση και την ικανότητα να τα καταφέρει, ενώ η πραγματικότητα θολώνει μέρα με τη μέρα και η ηθική αρχίζει να διαβρώνεται;
Αν οι έξι υποψήφιοι αποδείξουν στον εαυτό τους ότι είναι οι καλύτεροι, θα επιβιώσουν, τουλάχιστον οι περισσότεροι…
Ένα καλοκαίρι. Δύο ορκισμένοι αντίπαλοι. Και μια ανατροπή που δεν είχαν φανταστεί.
Η ζωή της Νόρα Στίβενς είναι τα βιβλία.
Καθώς έχει διαβάσει πολλά, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι η κλασική ηρωίδα που συναντάμε στα μυθιστορήματα.
Δεν είναι απρόσμενα θαρραλέα, ούτε το κορίτσι που όλοι ονειρεύονται να έχουν, και σίγουρα δεν είναι γλυκιά, αθώα και ρομαντική.
Στην πραγματικότητα οι μόνοι άνθρωποι που τη βλέπουν σαν ηρωίδα είναι οι συγγραφείς πελάτες της, για τους οποίους κλείνει απίστευτες συμφωνίες, και η μικρή της αδελφή Λίμπι, που της έχει αδυναμία.
Για χάρη της συμφωνεί να περάσουν τις καλοκαιρινές διακοπές τους στο Σάνσαϊν Φολς, στη Βόρεια Καρολίνα.
Η Λίμπι έχει όνειρα για αυτό το ταξίδι.
Κυρίως πιστεύει ότι η Νόρα πρέπει να αρχίσει να συμπεριφέρεται λίγο πιο ανέμελα… πιο ρομαντικά.
Όμως, αντί για πικνίκ στην εξοχή ή τυχαίες συναντήσεις με κάποιο γοητευτικό επαρχιακό γιατρό ή έστω κάποιο φλερτ με τον μπάρμαν της τοπικής παμπ, η Νόρα συνέχεια συναντά τον Τσάρλι Λάστρα, έναν βιβλιομανή, φιλόδοξο και κάπως ιδιόρρυθμο επιμελητή βιβλίων.
Με μια πρώτη ματιά θα έλεγε κανείς ότι είναι μια όμορφη συγκυρία.
Μόνο που αυτοί οι δύο έχουν συναντηθεί πολλές φορές και στο παρελθόν, χωρίς να υπάρξει καμία σπίθα ανάμεσά τους.
Βλέπετε, η Νόρα δεν είναι η ιδανική μυθιστορηματική ηρωίδα και ο Τσάρλι σίγουρα δεν είναι ο κλασικός ήρωας που συναντάμε στα βιβλία.
Αλλά, καθώς πέφτουν συνέχεια ο ένας πάνω στον άλλο –χάρη σε μια σειρά από τυχαίες συγκυρίες–, ανακαλύπτουν ότι καμιά φορά η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας δεν είναι τίποτε άλλο από μια καλοφτιαγμένη ιστορία.
«Ακόμα και όταν βρίσκεσαι στην τελευταία σελίδα ενός βιβλίου και πιστεύεις ότι γνωρίζεις τα πάντα… η ιστορία μπορεί να βρει τον τρόπο να σε εκπλήξει».
Τι μπορεί να συμβεί όταν ο γιος της Προέδρου των ΗΠΑ ερωτεύεται τον πρίγκιπα της Ουαλίας;
Από τη στιγμή που η μητέρα του αναδείχτηκε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Άλεξ γίνεται το αμερικανικό ισοδύναμο ενός πρίγκιπα.
Είναι όμορφος, χαρισματικός και πανέξυπνος ― η ιδανική στρατηγική μάρκετινγκ για να προσεγγίσει ο Λευκός Οίκος τους μιλένιαλ ψηφοφόρους.
Υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα: ο Άλεξ έχει μια διαμάχη με έναν πραγματικό πρίγκιπα, και συγκεκριμένα τον διάδοχο του βρετανικού θρόνου, τον πρίγκιπα Χένρι.
Το περιστατικό αποκτά τεράστιες διαστάσεις και μπορεί να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ηνωμένο Βασίλειο.
Οι δύο πλευρές, για να καθησυχάσουν τα ΜΜΕ, σκηνοθετούν μια ανακωχή.
Ο Άλεξ και ο Χένρι δεν χρειάζεται να συμπαθούν ο ένας τον άλλο? πρέπει απλώς να υποκριθούν ότι είναι φίλοι.
Αυτό είναι το καθήκον τους προς την οικογένειά τους και την πατρίδα τους.
ότε συμβαίνει κάτι που κανείς δεν προέβλεψε.
Ο Άλεξ μπλέκεται σε ένα μυστικό ειδύλλιο που απειλεί να εκτροχιάσει την προεκλογική εκστρατεία της μητέρας του και να προκαλέσει ρήγμα ανάμεσα στα δύο έθνη.
Μπορεί η αγάπη να σώσει τον κόσμο τελικά; Πού θα βρούμε το θάρρος και τη δύναμη για να είμαστε οι άνθρωποι που πρέπει να είμαστε; Και πώς μπορούμε να μάθουμε να αφήνουμε τα αληθινά μας χρώματα να λάμπουν;
Δέκα το βράδυ…
Μια παράξενη σιλουέτα γλιστράει στους δρόμους του Λονδίνου: μακρύ παλτό μέχρι τους αστραγάλους, καπέλο με φαρδύ γείσο, πρόσωπο καλυμμένο με μια κάτασπρη μάσκα.
Και στη θέση της μύτης κάτι τερατώδες: ένα ράμφος είκοσι πέντε εκατοστών.
Η φορεσιά ενός γιατρού της πανώλης στον Μεσαίωνα.
Μισή ώρα αργότερα, ένας άλλος γιατρός είναι σκυμμένος πάνω από έναν κάδο σκουπιδιών.
Είναι κι αυτός ντυμένος παλιομοδίτικα, σαν να βγήκε από τον 19ο αιώνα – μαύρη κάπα, ημίψηλο, μπαστούνι με ασημένια λαβή κι ένα βαλιτσάκι.
Και μέσα στον κάδο βρίσκεται ένα πτώμα με τις πληγές της φριχτής αρρώστιας στο κορμί του.
Πανώλη στο Λονδίνο του 1938; Αδύνατον!
Ο επιθεωρητής Χερστ θα πρέπει με κάθε τρόπο να βρει μια άλλη εξήγηση γι’ αυτή την υπόθεση, που γίνεται όλο και πιο παράξενη…
Ένας επιστήμονας μιλάει για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.
Πώς λειτουργεί πραγματικά ο κόσμος; Το ερώτημα φαντάζει απλό, αλλά δεν είναι.
Η αστικοποίηση του σημερινού πληθυσμού και οι εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών στην αγροτική παραγωγή, στην ενέργεια και στην οικονομία άλλαξαν τον τρόπο που ζούμε.
Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε στη διάθεσή μας τέτοιο όγκο πληροφοριών.
Και όμως οι περισσότεροι από εμάς, εγκλωβισμένοι στην εξειδίκευσή μας και αποκομμένοι από την πρωτογενή παραγωγή, αδυνατούμε να αντιληφθούμε τα βασικά μεγέθη και να συλλάβουμε τη μεγάλη εικόνα.
Σ’ αυτό το φιλόδοξο και προκλητικό βιβλίο, ένας κορυφαίος επιστήμονας της εποχής μας αναλύει τους βασικούς παράγοντες που καθορίζουν την επιβίωση και την ευημερία μας.
Από την ενέργεια και την παραγωγή τροφίμων στις πρώτες ύλες και την παγκοσμιοποίηση, τους κινδύνους που διατρέχουμε, το περιβάλλον και το μέλλον, ο Vaclav Smil υποβάλλει τις θεωρίες και τις προτάσεις που διατυπώνονται σήμερα σ’ ένα διεξοδικό τεστ επαλήθευσης με βάση τα πραγματικά, αδιάσειστα στοιχεία και την ορθολογική σκέψη.
Αν θέλουμε ένα καλύτερο μέλλον, πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο.
Αλλά, για να τον αλλάξουμε, πρέπει πρώτα, χωρίς προκαταλήψεις, στηριγμένοι στα δεδομένα και μόνο, να μάθουμε πώς λειτουργεί πραγματικά.
«Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;» ρώτησε κείνο το βράδυ τ’ αστέρι.
Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρά του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα:
«Όχι… Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που…
Να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πώς να σ’ το πω, υπόθεση της καρδιάς».
«Πες μου κάποιες ευτυχισμένες στιγμές».
«Άσε με τώρα, νυστάζω».
«Πες μου», επέμενε τ’ αστέρι. «Πες μου μερικές».
«Ένα παξιμαδάκι κανέλας στα ζαρωμένα χέρια της γιαγιάς. Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια κάτω από το κρεβάτι του Φώτη. Ένα κοχύλι στα όνειρα της Αγγελικής…
»Ένα φιογκάκι στο χρώμα του φεγγαριού…
»Καληνύχτα. Νυστάζω πολύ απόψε».
«Πες μου ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή.
Και ύστερα θα σ’ αφήσω να κοιμηθείς».
«Σ’ αγαπώ πολύ!»
«Καληνύχτα!» είπε τ’ αστέρι τρισευτυχισμένο.
Κι έδωσε μια βουτιά και πιάστηκε από το ματόκλαδο του φεγγαριού.
Λένε πως ο κατήφορος έχει μόνο αρχή.
Λένε πως, όταν φτάσεις ως την άκρη του γκρεμού και δώσεις τη βουτιά, φταίει το κεφάλι σου που δεν σε κράτησε.
Και στο τέλος, αν κάποιος άλλος σου κατάφερε την τελική σπρωξιά, δικός σου καλεσμένος ήταν. Παρεάκι σου.
Μόνο που, όποιοι τα κηρύττουν όλ’ αυτά, δεν είδαν ποτέ τη θέα από την τελευταία πέτρα του γκρεμού.
Βαδίζουν πάντα επί του ασφαλούς.
Και το κακό μ’ αυτούς είναι πως συνήθως έχουν δίκιο. Διαθέτουν ατσάλινα επιχειρήματα.
Στο τέλος, σου γανώνουν το μυαλό.
Όμως… αν έφτασες ως εκεί… λέμε, αν… αν έφτασες ως εκεί γιατί βιαζόσουνα να μάθεις τι γίνεται πιο κάτω;
Αν είχες πάρει φόρα, γιατί φοβόσουνα μη στήσεις την αγάπη;
Αν στο ίσιωμα, που γνώρισες τα κολλητάρια σου, σου χάρισαν το ρούχο της άνοιξης και σε ξελόγιασαν;
Κι εσύ, πάλι…
Ήταν ανάγκη να το φορέσεις κατάσαρκα και να πετάξεις, σαν ηλίθιος, τη στολή παραλλαγής που σου ’ραψε η μάνα σου;
Λέμε κι εμείς… Διάφορα. Μόνο οι άλλοι θα λένε;
Σίγουρα, πάντως, την ώρα της πτώσης έβγαλες μια δυνατή φωνή: «Αγάπη!» κραύγασες.
«Αγάπη!» Οι πάντες ορκίζονται πως δεν σ’ άκουσαν.
Τι φταις εσύ αν δεν βρέθηκε κάποιος να σου έχει πει πως κι η αγάπη, όταν γίνεται κραυγή, τρομάζει…
Ήσυχη νύχτα... Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια. Και στη γωνιά του δρόμου κάποιος έπαιζε από νωρίς φυσαρμόνικα.
Δύο κάργιες, σ’ ένα γέρικο κυπαρίσσι, ξενυχτούσαν στολίζοντας τις φωλιές τους με πολύχρωμα γυαλάκια που είχαν μαζέψει από τα σκουπίδια.
«...Τι κάνουν οι άνθρωποι εκεί κάτω κι αντί να στολίζουν τις φωλιές τους τρέχουν συνεχώς... Τι ψάχνουν...» ρώτησε η μία, ενώ καθάριζε με προσοχή τον λαιμό ενός σπασμένου μπουκαλιού.
«Α! Το κομματάκι που λείπει από την ψυχή τους ψάχνουν. Και τρέχουν. Και κολλούν ό,τι βρεθεί στη θέση του προσπαθώντας να παραστήσουν την εικόνα που ονειρεύτηκαν. Και όλο βρίσκουν κάτι παράταιρο. Που δεν κολλάει.
»Και όλο η εικόνα παραμορφώνεται. Και όλο το όνειρο χάνεται. Έτσ’ είναι οι άνθρωποι. Μην ασχολείσαι».
«Κι αυτός εκεί... τόση ώρα στη γωνιά παίζει φυσαρμόνικα».
«Άσ’ τον αυτόν. Μαδά τ’ όνειρό του και ταΐζει τα σκυλιά »Άσ’ τον αυτόν... Μπορεί κάτι να ξέρει παραπάνω... αλλά δεν θα τον ρωτήσει ποτέ κανείς».
Ήσυχη νύχτα. Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια.
Κι εκεί, στη γωνιά του δρόμου, κάποιος έπαιζε συνέχεια φυσαρμόνικα…
Την «κυρα-Σοφία» τη γνώρισα σ’ ένα χωριό της Κρήτης, μικρό παιδί εγώ τότε, γύρω στα 1950.
Θυμάμαι πόσο όμορφη μου φαινότανε τότε.
Θυμάμαι που, όταν άπλωνε τα ρούχα στα σκοινιά, έμοιαζε σαν να χόρευε παράξενους χορούς.
Κι όταν άρχιζε το τραγούδι στο σιδέρωμα, όλα γίνονταν αλλιώτικα. Σαν να χαμογελούσανε. Σαν να λάμπανε...
Μέσα μου πίστευα πως ήταν μάγισσα.
Μα τη φοβόμουνα πολύ να της το πω.
Περάσανε πολλά χρόνια...
Κάποτε τη συνάντησα τυχαία στην Αθήνα. Με προσκάλεσε στο σπίτι της κι εκεί, κουβέντα στην κουβέντα, ξαναθυμήθηκε την ιστορία της. «Μια μπόρα ήταν η ζωή μου. Μια μπόρα δίχως έλεος...
Ούτ’ εγώ δεν μπορώ να καταλάβω πώς βάσταξα.
Να μη δίνει, παιδί μου, ο Θεός στον άνθρωπο όσα δύναται να σηκώσει...»
Προσπάθησα να γράψω αυτό το βιβλίο όπως θα το ’γραφε εκείνη, αν ήξερε γράμματα.
Σαν να κρατούσε, ας πούμε, κάποιο ημερολόγιο σ’ αυτή την μπόρα, που δεν είχε έλεος...
Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν μπόρεσαν ποτέ να διαβάσουν το μυστικό σημείωμα που άφησε μέσα τους ο Θεός.
Δεν είχαν το απαιτούμενο φως για να το διαβάσουν.
Και τ’ άφησαν διπλωμένο να κιτρινίζει σε ένα κρυφό συρταράκι της ψυχής τους.
Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν πως τους ανήκει. Και σαστίζουν.
Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά.
Είναι μερικοί άνθρωποι που πίστεψαν αλήθεια πως ο Θεός αγαπάει τους μουτρωμένους. Χαρά σ’ αυτούς που γέμισαν την ψυχή τους και διάβασαν τραγουδιστά το μυστικό τους σημειωματάκι.
Αν το ’σκισαν μετά, αν το ’καψαν, το έκαναν μόνο και μόνο για το κέφι τους. Για να κλείσουν το μάτι στο Θεό.
Χαρά σ’ αυτούς που πιάστηκαν στο δόλωμα της ζωής και σπαρτάρισαν μέσα στα δίχτυα της. Αν τα τρύπησαν μια στιγμή και ξαναβγήκαν στο πέλαγος, το ’καναν μόνο και μόνο για να ’χουν τη χαρά να ξαναπιαστούν...
Μα πού πάνε τα μπαλόνια όταν ελεύθερα πετούν;
Να φτάνουν στο φεγγάρι;
Μήπως σε άλλο πλανήτη, τα παίρνουν οι εξωγήινοι και κάνουν το δικό τους πάρτυ;
Ίσως ταξιδεύουν απλώς σε άλλη χώρα και δίνουν χρώμα σε άλλους ουρανούς…
Η ιδέα των παιδιών να κλείσουν το πάρτυ με τον πιο χαρούμενο, χρωματιστό και εντυπωσιακό τρόπο γίνεται αφορμή για ένα ταξίδι.
Ένα ταξίδι με αερόστατο που θα δώσει όλες τις απαντήσεις…
Τελικά, πού πάνε τα μπαλόνια;
Οι κατάσκοποι της γεωγραφίας ταξιδεύουν στον κόσμο και με την εφαρμογή «Πορτολάνος» λύνουν παράξενα μυστήρια!
Η Μίκα πληκτρολόγησε Κιότο στην εφαρμογή Πορτολάνος και αμέσως κόκκινες σημαίες γέμισαν την οθόνη.
Το βλέμμα της στάθηκε σε μία: «Υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι το πολύτιμο σπαθί των σαμουράι Honjo Masamune κρύβεται στο Κιότο. Δίνεται αστρονομική αμοιβή σε όποιον το παραδώσει». Αυτό ήταν…
Το ταξίδι στην Ιαπωνία αποκτούσε απίστευτο ενδιαφέρον.
Μαζί με τους φίλους της, τον Ακίρα και τον Χαρούτο, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να λύσουν το μυστήριο.
Άραγε θα βρουν το σπαθί Honjo Masamune; Και τι σχέση έχει ο τελευταίος σαμουράι; Και αλήθεια, τι είναι το κεράσι της ζωής;
Γίνετε κι εσείς Κατάσκοποι της Γεωγραφίας, εξερευνήστε την Ιαπωνία του χθες και του σήμερα και ζήστε μια συναρπαστική περιπέτεια!
Οι κατάσκοποι της γεωγραφίας ταξιδεύουν στον κόσμο και με την εφαρμογή «Πορτολάνος» λύνουν παράξενα μυστήρια!
Ο Πίτερ Πάτουικ αισθανόταν σαν φάντασμα.
Όχι σαν αληθινό φάντασμα όπως εμφανίζονταν στις ταινίες τρόμου, αλλά αισθανόταν όλο και περισσότερο αόρατος.
Οι φίλοι του τον απέφευγαν, δεν απαντούσαν καν στα μηνύματά του.
Το Μανχάταν έμοιαζε και αυτό ακόμα πιο μεγάλο και μυστήριο.
Ειδικά αφότου ο Πίτερ είδε με τα μάτια του το περίφημο Xειρόγραφο Βόινιτς, ένα βιβλίο που δεν μπορεί να αποκρυπτογραφήσει κανείς.
Ξαφνικά, ήταν σαν κάποιος να του έστελνε ένα μήνυμα. Ένα μήνυμα που δεν μπορούσε να διαβάσει κανείς…
Μήπως υπήρχε κι άλλο ένα φάντασμα στην Νέα Υόρκη;
Γίνετε κι εσείς Κατάσκοποι της Γεωγραφίας!
Υπάρχει ένα πλάσμα που οι μοναχοί των Χρονικών της Θλίψης το φοβούνται περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα: η Ανσουέλικα η κατσίκα.
Οι μοναχοί φοβούνται τα κοφτερά της δόντια και το σκληρό της κεφάλι και τα ύπουλα κόλπα της.
Οπότε φανταστείτε τον τρόμο του Αδελφού Έντικ όταν ένα πρωί πήγε να ταΐσει την Ανσουέλικα και βρήκε ένα παιδί μέσα στη στάνη, δίπλα στη δαιμονική κατσίκα.
Το κορίτσι δεν ξέρει από πού ήρθε. Δεν ξέρει ποιοι είναι οι δικοί της. Θυμάται μόνο ένα πράγμα: το όνομά της. Μπέατρις.
Οι άντρες του βασιλιά, όμως, ξέρουν πολύ καλά ποιο είναι αυτό το κορίτσι. Και το ψάχνουν.
Μια φωτεινή ιστορία από την Kate DiCamillo με θέμα το πεπρωμένο, την αγάπη και τη δύναμη των λέξεων να καθορίζουν τον κόσμο.
Ο φίλος μου ο Σωτήρης με ρωτάει πάντα πριν με κάνει μια αγκαλιά! Νιώθω υπέροχα μαζί του!
Υπάρχουν όμως πολλές, διαφορετικές αγκαλιές...
Κάποιες με γεμίζουν χαρά και αγάπη, άλλες με κάνουν να ντρέπομαι και άλλες να αγχώνομαι και να θέλω τόσο πολύ να πω «όχι!».
Ποια αγκαλιά είναι ασφαλής για το παιδί μου;
Πώς θα του μιλήσω για τον αυτοσεβασμό, την οριοθέτηση, τη συναίνεση χωρίς να το πλημμυρίσω με φόβο και φοβίες;
Ποια είναι η σπουδαιότερη, η πιο πολύτιμη αγκαλιά;
Κατεβάστε το εκπαιδευτικό υλικό του βιβλίου εδώ.
Μια ιστορία για το αδιαμφισβήτητο και αναφαίρετο δικαίωμα κάθε παιδιού να ορίζει τα όρια του σώματός του και να επιλέγει τις αγκαλιές του, ιδωμένη από τη ματιά και την επιστημονική γνώση της Ψυχολόγου & Ψυχοθεραπεύτριας Φρόσως Φωτεινάκη.
.jpg)
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου