Γέρασε η Τσιτσιμπού –η θρυλική ρεμπέτισσα, η φωνή που γέμιζε κέντρα και ράγιζε ποτήρια και καρδιές– κι αναρωτιέται αν έμεινε κανείς να τη θυμάται. Κι έτσι, οπλισμένη μ' ένα κασετοφωνάκι, αρχινά να λέει την ιστορία της, για να ξορκίσει τη λήθη. Θυμάται τη φρίκη της Κατοχής, την ορφάνια, την αδέσποτη καλοσύνη, τη μέρα που το σπάνιο λαρύγγι της φανερώθηκε σαν θαύμα, το αναπάντεχο σουξέ του Τσιτσάνη που της άνοιξε την πόρτα της δόξας. Κι έπειτα... Έρωτες που έσβησαν σαν τα φώτα της πίστας το χάραμα, φίλοι που χάθηκαν στην ομίχλη του χρόνου. Μα η Τσιτσιμπού δεν το βάζει κάτω: η τρυφερότητα παραμονεύει παντού. Τα όνειρα δε γερνάνε.
Ένας σύγχρονος μύθος για μια μυθική τραγουδίστρια, μια φωνή γεννημένη από πόνο και σεβντά, μια φωνή ζωής και θανάτου, και για το μαγικό της πέρασμα μέσα απ' την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
Ενώ τα ενδοευρωπαϊκά σύνορα γίνονται ολοένα πιο ανοιχτά, οι Έλληνες πνευματικοί δημιουργοί μοιάζει να προσκρούουν σε αόρατα εμπόδια, όταν κάνουν το βήμα πέρα από την ελληνική επικράτεια. Ιδιαίτερα η λογοτεχνία της χώρας μας δυσκολεύεται να βρει απήχηση στο εξωτερικό, κάτι που δεν ισχύει για τη λογοτεχνία πολλών άλλων μικρών ή σχετικά μικρών χωρών. Γιατί συμβαίνει αυτό; Με αφετηρία αυτό το ερώτημα, ο Κώστας Κατσουλάρης και ο Δημοσθένης Κούρτοβικ ξετυλίγουν μια μακρά συζήτηση γύρω από τον ελληνικό «εξαιρετισμό», την ελληνική ταυτότητα, τις ιδιομορφίες της λογοτεχνίας μας, τις παθογένειες της κριτικής, τις διεθνείς πολιτισμικές τάσεις, την ελληνική γυναικεία λογοτεχνία και πολλά άλλα, προσεγγίζοντας αυτά τα ζητήματα με πρωτότυπες απόψεις, αλλά χωρίς δογματικές αγκυλώσεις.
Ο συγγραφέας των "Επτά σύντοµων µαθηµάτων φυσικής" µάς ξεναγεί σε ένα γοητευτικό ταξίδι στα βάθη του νοήµατος του χρόνου.
«Είµαστε χρόνος. Είµαστε αυτός ο χώρος, αυτό το ξέφωτο που αποκαλύπτεται χάρη στα ίχνη της µνήµης στις συνδέσεις ανάµεσα στους νευρώνες µας. Είµαστε µνήµη. Είµαστε νοσταλγία. Ποθούµε ένα µέλλον που δε θα έρθει».
Ο χρόνος είναι ένα µυστήριο που δε σταµατά να µας σαστίζει. Φιλόσοφοι, καλλιτέχνες και ποιητές εξερευνούν από παλιά το νόηµά του ενώ οι επιστήµονες έχουν ανακαλύψει ότι η δοµή του διαφέρει από τις απλές διαισθητικές µας ιδέες για αυτόν. Από τον Μπόλτζµαν ως την κβαντική θεωρία, από τον Αϊνστάιν ως την κβαντική βαρύτητα βρόχων, ο τρόπος µε τον οποίο κατανοούµε τον χρόνο έχει υποστεί ριζικές τροποποιήσεις. Ο χρόνος ρέει µε διαφορετικό ρυθµό σε διαφορετικές θέσεις, το παρελθόν διαφέρει από το µέλλον πολύ λιγότερο από όσο πιστεύουµε και η ίδια η ιδέα του παρόντος χάνεται στο απέραντο σύµπαν µας.
Ο Κάρλο Ροβέλλι, µε την εκπληκτική γοητεία του και ένα βαθύ αίσθηµα δέους, συνδυάζοντας την επιστήµη µε τη φιλοσοφία και την τέχνη, ξετυλίγει αυτό το µυστήριο. Η Τάξη του χρόνου, ένα βιβλίο διαφωτιστικό και απροσδόκητα παρηγορητικό, µας δείχνει πως για να κατανοήσουµε τον εαυτό µας πρέπει να στοχαστούµε τον χρόνο – και πως για να κατανοήσουµε τον χρόνο πρέπει να στοχαστούµε τον εαυτό µας.
Αναζητείται μία νέα τάξη, στην οποία δεν ξέρουμε ποια θα είναι η θέση των αραβικών κρατών, ποια θα είναι η θέση της Τουρκίας, η θέση του ελληνισμού. Είναι μία πολύ κρίσιμη περίοδος αυτή, οι πλάκες της Ιστορίας ξανακινούνται και συγκρούονται.
Δημήτρης Καιρίδης
Οδεύουμε σε έναν πολυκεντρικό κόσμο. Επομένως είναι εύλογη η τάση να περιφερειοποιηθούν τα προβλήματα, οι προκλήσεις, αλλά και οι λύσεις. Στην Ανατολική Μεσόγειο κάποιες χώρες θέλουν να οικοδομήσουν ένα σύστημα κοινά αποδεκτών κανόνων και συμπεριφορών.
Κωνσταντίνος Φίλης
Σύμφωνα με το κυρίαρχο αφήγημα στην Ελλάδα, υπάρχει χάσμα μεταξύ Κογκρέσου και αμερικανικής διοίκησης για την Ανατολική Μεσόγειο, κάτι που δείχνει έλλειψη κατανόησης για το πώς διαμορφώνεται η πολιτική στις ΗΠΑ και για το πώς αλλάζει σήμερα.
Έντι Ζεμενίδης
Η Ανατολική Μεσόγειος ξαναβρίσκεται στο επίκεντρο παγκόσμιων εξελίξεων και μετατρέπεται σε πεδίο ανταγωνισμού ανάμεσα σε Η.Π.Α., Κίνα και Ρωσία, με την Ε.Ε. προς το παρόν σε ρόλο παρατηρητή. Μέσα σε αυτό το ευμετάβλητο περιβάλλον, τα αίτια και οι συνέπειες των κρίσιμων αλλαγών που καλείται να αντιμετωπίσει η χώρα μας αναλύονται με τρόπο κατανοητό, αλλά αυστηρά επιστημονικό, σε μια σειρά απολαυστικών συζητήσεων του δημοσιογράφου Μάκη Προβατά με δύο καθηγητές Διεθνών Σχέσεων, τον Δημήτρη Καιρίδη και τον Κωνσταντίνο Φίλη.
Η ιστορία του μεγάλου δημοσιογραφικού συγκροτήματος μέσα από τις προσωπικές στιγμές των «δικών» του ανθρώπων. Εξήντα ένα πρόσωπα δίνουν ανθρώπινη όψη στο εκδοτικό δημιούργημα της οικογένειας Λαμπράκη αλλά και τη δική τους εκδοχή για τη δύναμη και την επιρροή του. Σημαντικοί δημοσιογράφοι, ο Γιάννης Μαρίνος, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Ριχάρδος Σωμερίτης, ο Γιάννης Καρτάλης, ο Γιάννης Πρετεντέρης, ο Πέτρος Ευθυμίου, η Λιάνα Κανέλλη, ο Παντελής Καψής, ο Χρήστος Μεμής, ο Στέλιος Κούλογλου, ο Παύλος Τσίμας, η Αγλαΐα Κρεμέζη και πολλοί άλλοι, μιλούν για το πέρασμά τους από τα γραφεία των εφημερίδων και των περιοδικών του ΔΟΛ. Αναγνωρισμένοι γελοιογράφοι και σκιτσογράφοι, όπως ο Κώστας Μητρόπουλος και ο Σπύρος Ορνεράκης, διευθυντές κυκλοφορίας, διορθωτές, art directors περιγράφουν τη ζωή τους πλάι σε μυθικές φιγούρες των ΜΜΕ, ξετυλίγοντας την ιστορία του ελληνικού Τύπου από το χαρτί στην εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης. Καθηγητές πανεπιστημίου, ανάμεσά τους ο Ηλίας Νικολακόπουλος, σχολιάζουν κομβικές, αμφιλεγόμενες στιγμές της διαδρομής των εφημερίδων Το Βήμα και Τα Νέα, με κορυφαία αυτή των Ιουλιανών. Προσωπικότητες, όπως ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Θεόδωρος Ρουσόπουλος, ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης και ο Νάσος Βαγενάς, καταθέτουν τη δική τους μαρτυρία. Μνήμες για τις τελευταίες μέρες του ΔΟΛ, όπως τις έζησε στο πλάι του Σταύρου Ψυχάρη, ανασύρει η σύζυγός του, η δημοσιογράφος Χριστίνα Ψυχάρη.
Ανέκδοτες φωτογραφίες, άγνωστα ιδιόχειρα σημειώματα και σκίτσα πλαισιώνουν την έκδοση. Στις σελίδες του βιβλίου μεγάλος πρωταγωνιστής είναι ο Χρήστος Λαμπράκης, για τον οποίο μιλούν πρώτη φορά πρόσωπα του στενού του περιβάλλοντος, από την αδελφή του Λένα Σαββίδη ως τη γραμματέα του Ειρήνη Μπίθα και τον οδηγό του Γιάννη Ταλάντη. Αποκαλύπτουν την ιδιοσυγκρασία, τις συνήθειες, την πολυσχιδή –ενίοτε αφανή– δράση του. Σκιαγραφούν την προσωπική διαδρομή του, αρχής γενομένης το 1957, οπότε και ανέλαβε το Συγκρότημα μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του, ως τον δικό του θάνατο το 2009, την αρχή του τέλους για τον ΔΟΛ, που κατέρρευσε μόλις οκτώ χρόνια αργότερα. Φιλοτεχνούν εν τέλει μια άτυπη πολιτική βιογραφία του τελευταίου παραδοσιακού εκδότη. Και μια τοιχογραφία της ιστορίας του τόπου.
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου