Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:

Η Λίμπι Νίκολς φτάνει στο Λονδίνο με ραγισμένη καρδιά και τη ζωή της να έχει γίνει συντρίμμια. Ο πρώτος άνθρωπος που συναντά, ο ηλικιωμένος Φρανκ, της αφηγείται ένα περιστατικό που συνέβη το 1962, όταν γνώρισε ένα κορίτσι στο λεωφορείο με τον αριθμό 88, το οποίο είχε όμορφα κόκκινα μαλλιά, σαν τα μαλλιά της Λίμπι. Είχαν κανονίσει να συναντηθούν στην Εθνική Πινακοθήκη, όμως εκείνος έχασε το εισιτήριο, πάνω στο οποίο είχε γράψει το τηλέφωνό της. Από τότε παίρνει το ίδιο λεωφορείο κάθε μέρα με την ελπίδα να τη βρει. Οι προσπάθειές του ωστόσο είναι άκαρπες.
Συνεπαρμένη από την ιστορία, η Λίμπι αναλαμβάνει δράση και, με τη βοήθεια ενός αναπάντεχου φίλου, κολλάει αφίσες σε ολόκληρη τη διαδρομή του λεωφορείου. Αρχίζει να ξεπερνάει την επιφυλακτικότητά της, κάνει καινούριες φιλίες και αφήνεται σε έναν νέο έρωτα. Όμως, με την άνοια του Φρανκ να επιδεινώνεται, οι πιθανότητες να βρουν το κορίτσι από το λεωφορείο 88 λιγοστεύουν…

Προσωπική άποψη:
Μετά το "Η γυναίκα της βιβλιοθήκης", οι εκδόσεις Μίνωας μάς έφεραν ένα ακόμα βιβλίο με την υπογραφή της Freya Sampson, που όχι μόνο αποδείχθηκε καλύτερο από τον προκάτοχό του, αλλά που κατάφερε, μέσα από κάθε του σελίδα, να κάνει την καρδούλα μας να λιώσει από τρυφερότητα και αγάπη, θυμίζοντάς μας πως όσα έχουν πραγματική αξία στη ζωή μας είναι όλα όσα μας ολοκληρώνουν ψυχικά και συναισθηματικά και πως δεν πρέπει να ζούμε τη ζωή μας με απωθημένα, αλλά πάνω απ' όλα πως δεν πρέπει να χάνουμε την πίστη μας στο ότι μπορούν να συμβούν πράγματα, ούτε την ελπίδα μας για την πραγμάτωση ακόμα κι όσων φαντάζουν αδύνατα.

Η Λίμπι Νίκολς φτάνει στο Λονδίνο, με την καρδιά της να έχει σπάσει σε χίλια κομμάτια, όταν ο επί οχτώ χρόνια σύντροφός της την χώρισε επειδή... βαρέθηκε. Έχει αποφασίσει να μείνει για κάποιο διάστημα μαζί με την αδερφή της, τον άντρα και τον γιο αυτής, προκειμένου να πάρει τον χρόνο της και να μπορέσει να βάλει τη ζωή της σε μια τάξη, αφού εκτός από τον σύντροφό της έχασε και τη δουλειά της, καθώς εργαζόταν στην επιχείρησή του. Στο λεωφορείο με αριθμό 88, θα γνωρίσει τον Φράνκ, έναν γλυκύτατο ηλικιωμένο άντρα, που το 1962, μέσα στο ίδιο λεωφορείο, είχε γνωρίσει ένα κορίτσι με κόκκινα μαλλιά, όμοια με της Λίμπι, το οποίο δεν κατάφερε να συναντήσει, παρά που το είχαν υποσχεθεί ο ένας στον άλλον, επειδή εκείνος έχασε το εισιτήριο πάνω στο οποίο είχε γράψει τον αριθμό του τηλεφώνου της. Ένα κορίτσι που δεν ξέχασε ποτέ και που τα χρόνια που ακολούθησαν, αναζητούσε κάθε μέρα στην ίδια λεωφορειακή γραμμή, χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Η Λίμπι δεν μπορεί παρά να συγκινηθεί βαθύτατα από την ιστορία του Φρανκ, ο οποίος, εκτός των άλλων, πάσχει από άνοια, η οποία μέρα με την ημέρα επιδεινώνεται και όπως όλα δείχνουν, πολύ σύντομα θα ξεχάσει το κορίτσι εκείνο που τον σημάδεψε, παρά τη σύντομη γνωριμία τους, αλλά ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό. Έτσι, εκείνη αρχίζει έναν αγώνα ενάντια στον χρόνο, προσπαθώντας να πετύχει αυτό που δεν κατάφερε να πετύχει εκείνος όλα αυτά τα χρόνια. Να βρει το κορίτσι εκείνο και έστω και στο τέλος, να μπορέσουν να έχουν το happy end τους. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η Λίμπι που συγκινείται από την ιστορία του Φρανκ, αλλά κι εμείς οι ίδιοι, επειδή, σε μια εποχή που η κυνικότητα κυριαρχεί, αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχουν ακόμα ρομαντικοί άνθρωποι, που κρατιούνται από εκείνες τις μικρές στιγμές που σε άλλους μπορεί να φαντάζουν ασήμαντες, αλλά που για τους ίδιους είναι πολύ μεγάλες.

Πάνω στην ιδέα αυτή του αυθεντικού, του ορθόδοξου ρομαντισμού, έχει χτίσει όλη της την αφήγηση η Sampson, η οποία κυλάει αβίαστα, μέσα στην απλότητά της, καταφέρνοντας άλλοτε να μας συγκινήσει βαθιά και άλλοτε να μας διασκεδάσει, με μικρές πινελιές χιούμορ εδώ κι εκεί, τόσο όσο χρειάζεται για να μην ξεχνάμε πως αν τη ζωή δεν την πάρεις και λίγο στην πλάκα τότε έχεις χάσει το παιχνίδι, και τόσο όσο απαιτείται προκειμένου η όλη ιστορία να μην ευτελισθεί. Και στην πορεία προς την πραγμάτωση του νέου της σκοπού, η Λίμπι γνωρίζει νέους ανθρώπους και από την αλληλεπίδρασή της μαζί τους ξαναγνωρίζει τον ίδιο της τον εαυτό, μαθαίνοντας να τον αγαπάει πραγματικά, ίσως για πρώτη φορά, αλλά και συνειδητοποιώντας πως η αξία της ζωής αυξάνεται, ανάλογα με τους ανθρώπους που επιλέγεις να την μοιραστείς.

"Το χαμένο εισιτήριο" είναι η αποτύπωση της προσπάθειας να ολοκληρώσουμε τον εαυτό μας και την ύπαρξή μας, πριν χαθούν για πάντα, είτε έμμεσα είτε άμεσα, γιατί ακόμα και στο τέλος της διαδρομής μας, καμιά προσπάθεια δεν μπορεί να θεωρηθεί χαμένη, παρά μονάχα εκείνη που δεν έγινε ποτέ. Είναι μια ιστορία που μας θυμίζει πως τα απλά, μικρά και καθημερινά είναι που κάνουν τη ζωή να έχει τόση αξία και πως πρέπει να την μοιραζόμαστε με εκείνους που αξίζουν και την κάνουν, παράλληλα, ν' αξίζει και η ίδια περισσότερο, γιατί όλα σε τούτη τη ζωή είναι δούναι και λαβείν. Μια ιστορία που μας θυμίζει πόσο σημαντικό είναι το να έχουμε καλοσύνη στη ζωή μας και πως όταν την προσφέρουμε απλόχερα, τότε η ζωή θα μας την επιστρέψει, γιατί όπως τίποτα κακό δεν μένει ατιμώρητο, έτσι και τίποτα καλό δεν πάει στράφι. Αντίθετα, μπορεί να εμπνεύσει και το σημαντικότερο, μπορεί να μας φέρει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία μας.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Freya Sampson
Μεταφραστής: Γκαρτζονίκα Όλγα
Εκδόσεις: Μίνωας
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2023
Αρ. σελίδων: 448
ISBN: 978-618-02-2308-8