Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Η Βανέσα Μαζούρ δεν αισθάνεται τύψεις που παραιτήθηκε. Ξέρει ότι έκανε το σωστό. Ήταν προσωπική βοηθός του Έιντεν Γκρέιβς, του κορυφαίου αμυντικού στο αμερικανικό πρωτάθλημα φούτμπολ, αλλά η δουλειά της δεν αναγνωριζόταν. Εξάλλου ήξερε εξαρχής ότι η εργασία αυτή ήταν μία προσωρινή λύση.
Η Βανέσα έχει σχέδια για το μέλλον της και αυτά δεν περιλαμβάνουν την μπουγάδα των τεράστιων εσωρούχων ενός άντρα που δεν έκανε τον κόπο να της πει μια καλημέρα, να τη συγχαρεί που έκανε καλά τη δουλειά της ή να της ευχηθεί για τα γενέθλιά της – ακόμα κι όταν δούλευε γι’ αυτόν ανήμερα των γενεθλίων της.
Το θρυλικό «Θηρίο του Γουίνιπεγκ» μπορεί να έχει πολλούς φαν, αλλά η Βανέσα δεν αντέχει άλλο. Δύο χρόνια είναι αρκετά.
Όταν ξαφνικά, ο Έιντεν Γκρέιβς ρίχνει της άμυνές του και εμφανίζεται στην πόρτα της, ζητώντας της να αναλάβει μια εργασία εξωφρενική, δίνοντας εντελώς διαφορετική έννοια στον ρόλο της «προσωπικής» βοηθού, η Βανέσα απορεί.
Τι θα απαντήσει στον άντρα που έχει μάθει να γίνεται πάντα το δικό του;

Προσωπική άποψη:
Φαίνεται πως τα σύγχρονα ρομαντικά μυθιστορήματα με κάποιον αθλητή στο επίκεντρο, έχουν την τιμητική τους το τελευταίο διάστημα, με τους εκδοτικούς οίκους της χώρας μας να φέρνουν όλο και περισσότερους τίτλους ανάλογης θεματολογίας. Ωστόσο, αν κάποιο ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα αυτά, έστω και λίγο περισσότερο από τα άλλα, τότε αναμφίβολα αυτό είναι το "Το Θηρίο του Γουίνιπεγκ και εγώ" της Mariana Zapata, που κάτι μου λέει πως θα γίνει από τις αγαπημένες μου συγγραφείς στο είδος, ελπίζοντας πως οι εκδόσεις Κλειδάριθμος θα φέρουν στα χέρια μας ακόμα περισσότερους τίτλους της στο προσεχές μέλλον.

Η Βανέσα Μαζούρ πέρασε τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής της εργαζόμενη πολύ σκληρά για τον φημισμένο αθλητή φούτμπολ Έιντεν Γκρέιβς, που μπορεί να είναι κορυφαίος στο είδος του, όμως στερείτε τρόπων και καλής συμπεριφοράς, τουλάχιστον απέναντί της. Αυτός είναι και ο λόγος που εκείνη αποφάσισε ν' αποδεσμευτεί μέσω της παραίτησής της, για την οποία δεν νιώθει καμία απολύτως ενοχή. Πιστεύει πως πλέον μπορεί ν' αρχίσει και πάλι ν' αναπνέει ελεύθερα, μέχρι τη στιγμή που ο Έιντεν κάνει το απροσδόκητο. Βρίσκεται στην πόρτα του σπιτιού της, κάνοντάς της μια... επαγγελματική πρόταση, που αλλάζει τον όρο της προσωπικής του βοηθού έτσι όπως τον ήξερε μέχρι σήμερα, αλλά και που την σοκάρει βαθύτατα.

"Το Θηρίο του Γουίνιπεγκ και εγώ" είναι ένα μυθιστόρημα αργής καύσης, γεγονός, όμως, που δεν επηρεάζει καθόλου την αναγνωστική μας εμπειρία, αλλά αντίθετα μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα τους ήρωές μας, να εμβαθύνουμε στον ψυχισμό τους και να ερμηνεύσουμε πιο ολοκληρωμένα τις όποιες συμπεριφορές τους. Με άλλα λόγια, είναι αργό ως προς την ανάπτυξη του ρομαντικού στοιχείου, αλλά όχι ως προς τον ρυθμό της αφήγησής του και της ευρύτερης δράσης αυτού. Πέραν της σχέσης ανάμεσα στους Βανέσα και Έιντεν, συμβαίνουν ένα σωρό άλλα πράγματα γύρω τους, είτε παρεμβάλουν σε αυτήν είτε όχι, τα οποία είναι ζωτικής σημασίας, τόσο γιατί εξυπηρετούν τη ροή της αφήγησης όσο και την ανάπτυξη αυτής, και κατά συνέπεια των ίδιων των πρωταγωνιστών της, που ωριμάζουν και ολοκληρώνονται όσο αυτή προχωράει μέχρι να φτάσει στην κορύφωσή της.

Ο Έιντεν είναι ένας χαρακτήρας πολύ ενδιαφέρον από τη φύση του, όμως το πως επιλέγει να τον χειριστεί μέσα στην ιστορία της η Zapata τον καθιστά ακόμα πιο ενδιαφέροντα. Η αρχική μας εντύπωση γι' αυτό σταδιακά αρχίζει και μεταβάλλεται, όπως ακριβώς μεταβάλλεται και η σχέση του με την Βανέσα, κάτι που δεν συμβαίνει με βίαιο, βιαστικό ή επιτηδευμένο τρόπο, αλλά άκρως οργανικά και φυσιολογικά, έτσι όπως ακριβώς συμβαίνει και στις σχέσεις στην πραγματική ζωή, όταν αυτές αρχίζουν να χτίζονται, δημιουργούν τα θεμέλιά τους πάνω στη φιλία και την επικοινωνία, για να μπορέσουν να περάσουν, ίσως, σε ένα επόμενο στάδιο, με ό,τι διακλαδώσεις αυτό μπορεί να επιφέρει, μέσα από τη φυσική ροή των πραγμάτων και των καταστάσεων εκείνων, που μας οδηγούν στο να ανοιχτούμε στους άλλους και να τους δείξουμε ακόμα κι όσα κρατούσαμε καλά κρυμμένα μέσα μας.

Το βιβλίο αυτό δεν αποδείχτηκε απλά με ευχάριστη έκπληξη, αλλά μια υπέροχη αναγνωστική εμπειρία, σίγουρα από τις καλύτερες στο είδος της το τελευταίο διάστημα. Είναι από τα μυθιστορήματα εκείνα όπου άλλα πράγματα περιμένεις όταν διαβάζεις την περίληψή τους κι άλλα τελικά συναντάς, με το πρόσημο της συνθήκης αυτής να μην είναι απλά θετικό αλλά κάτι περισσότερο από αυτό. Ένα πολύ καλογραμμένο κείμενο, με πολύ καλή αφηγηματική ροή κι εξαιρετικά ψυχογραφήματα δύο χαρακτήρων που έρχονται και δένουν μεταξύ τους τόσο αβίαστα και ρεαλιστικά, που σε γοητεύουν και σε παρασέρνουν μαζί τους σε μια εμπειρία που σίγουρα αλλάζει τη ζωή τους, ενώ εσένα σου φέρνει άλλοτε δάκρυα στα μάτια κι άλλοτε χαμόγελα στις άκρες των χειλιών σου. Απλά, απολαυστικό!
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Mariana Zapata
Μεταφραστής: Γκαρτζονίκα Όλγα
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2024
Αρ. σελίδων: 632
ISBN: 978-960-645-577-3