Μπαμπάκα,
Για χρόνια, η αγάπη σου για μένα κι η αγάπη μου για σένα μιλούσαν άλλη γλώσσα. Κανείς μας δεν έφταιγε γι’ αυτό: η ζωή είχε μπει ανάμεσά μας. Έπρεπε να μεγαλώσω για να δω καθαρά το πρόσωπό σου, να καταλάβω πόσα σου χρωστώ. Δυο τρόπους ξέρω μόνο να χαρίζομαι: ν’ αγαπώ, και να γράφω. Και καθώς ήδη σ’ αγαπάω απέραντα, σου χαρίζω αυτό το βιβλίο. Το μυστήριο της τρυφερής, μεγάλης σου καρδιάς ήτανε πάντα διάφανο.
Την πιο ζεστή μέρα του καλοκαιριού του 1935 στο κτήμα της οικογένειας Τάλλις στο Σάρρεϋ, η δεκατριάχρονη Μπραϊόνυ γίνεται μάρτυρας μιας περίεργης σκηνής με πρωταγωνιστές τη μεγαλύτερη αδελφή της, Σεσίλια, και τον γιο μιας υπηρέτριας των Τάλλις, τον Ρόμπι Τέρνερ.
Η αδυναμία της Μπραϊόνυ να ερμηνεύσει σωστά την οικειότητα μεταξύ των δύο ερωτευμένων νέων –σε συνδυασμό με τη ζωηρή της φαντασία και το αναπτυγμένο λογοτεχνικό της χάρισμα– την οδηγούν στο να επινοήσει ένα τερατώδες ψέμα, οι ολέθριες συνέπειες του οποίου σημαδεύουν ανεξίτηλα τις ζωές και των τριών τους. Πέντε χρόνια αργότερα, μέσα στο χάος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, οι δρόμοι των τριών διασταυρώνονται ξανά, ανάμεσα στην εκκένωση της Δουνκέρκης και στους πολύνεκρους βομβαρδισμούς του Λονδίνου. Άραγε υπάρχει ακόμα χρόνος για να εξιλεωθεί η Μπραϊόνυ για το παιδικό της λάθος ή θα κατατρύχεται από τύψεις μέχρι το τέλος της ζωής της;
Η «Εξιλέωση» πρωτοκυκλοφόρησε στα αγγλικά το 2001. Αποτελεί κείμενο-σταθμό της συγγραφικής πορείας του Ίαν ΜακΓιούαν και έχει αποσπάσει τα βραβεία: WH Smith Literary Award (2002), National Book Critics Circle Fiction Award (2003), Los Angeles Times Prize for Fiction (2003) και Santiago Prize for the European Novel (2004). Το 2010 συμπεριλήφθηκε στη λίστα του περιοδικού Time με τα 100 καλύτερα βιβλία γραμμένα στα αγγλικά από το 1923. Η κινηματογραφική μεταφορά του το 2007 σε σκηνοθεσία Τζο Ράιτ, με πρωταγωνιστές τους Κίρα Νάιτλι, Τζέιμς ΜακΑβόι, Σέρσα Ρόναν και Βανέσσα Ρέντγκρεϊβ, σημείωσε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και το 2008 βραβεύτηκε με το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής καθώς και με BAFTA και Χρυσή Σφαίρα καλύτερης δραματικής ταινίας.
Στο «Ντίκενς & Prince» ο Νικ Χόρνμπυ, με την ιδιαίτερη, λοξή ματιά του, προτείνει ένα, φαινομενικά, απίθανο ζευγάρι. Τι κοινό έχουν ο εμβληματικός βικτωριανός συγγραφέας Τσαρλς Ντίκενς (1812-1870) με το πρόωρα χαμένο είδωλο της διεθνούς μουσικής σκηνής, τον γεννημένο στη Μιννεσότα Prince (κατά κόσμον Prince Rogers Nelson 1958-2016);
Όταν, το 2020, τριάντα τρία χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, ξανακυκλοφορεί σε ειδική συλλεκτική κασετίνα το θρυλικό άλμπουμ του Prince Sign o’ the Times, περιλαμβάνονται επιπλέον 63 ανέκδοτα τραγούδια, αποκαλύπτοντας έναν απίστευτα παραγωγικό καλλιτέχνη.
Νιώθοντας δέος, ο Χόρνμπυ αναρωτιέται αν υπάρχει κάποια αντίστοιχη περίπτωση σημαντικού δημιουργού που δούλεψε με αμείωτη ένταση και άφησε ένα τόσο πλούσιο έργο σε σύντομο χρονικό διάστημα. Την απάντηση τη βρίσκει στο πρόσωπο του Ντίκενς, ο οποίος πέθανε περισσότερα από εκατό χρόνια πριν ο Prince ξεκινήσει τη μουσική του καριέρα.
Το «Ντίκενς & Prince» είναι μια πρωτότυπη, εναλλακτική, εκ παραλλήλου βιογραφική προσέγγιση στις ζωές των δύο δημιουργών. Εξετάζοντας το κοινωνικό τους στάτους αλλά και τις προσωπικές τους τραγωδίες, μα πάνω απ’ όλα το αστείρευτο ταλέντο τους, ο Χόρνμπυ δείχνει μέσα από πολλούς εύστοχους παραλληλισμούς το πώς αυτές οι δύο φοβερές προσωπικότητες από διαφορετικούς αιώνες «φώτισαν τον κόσμο», καταλήγοντας τελικά σ’ έναν εμπνευσμένο στοχασμό για τη δημιουργικότητα, την πειθαρχία και τα ανεξάντλητα ψυχικά αποθέματα που απαιτεί η σπουδαία τέχνη.
Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται κυρίως μια ανάγνωση της ιστορίας του ελληνικού κράτους η οποία να εντάσσεται σε ένα γενικότερο διεθνές παράδειγμα ιστορίας των κρατών. Όσο κι αν κάτι τέτοιο ίσως φαίνεται παράδοξο, η ελληνική ιστοριογραφία για το κράτος μπορεί να είναι ποσοτικά πλούσια, αλλά είτε χαρακτηρίζεται από θεωρητικά υποδείγματα που είναι εντελώς ξεπερασμένα στη διεθνή ιστορική κοινότητα είτε εξακολουθεί να συγκροτείται στη βάση μιας οπτικής σύμφωνα με την οποία το κράτος είναι πολιτική ιστορία, με την έννοια της γεγονοτολογικής ιστορίας. Στη λογική αυτή, τα δημόσια οικονομικά δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνονται στην ιστορία του κράτους, ούτε κρατικές πολιτικές όπως λ.χ. οι αγροτικές μεταρρυθμίσεις. Είναι προφανές ότι μια τέτοια αντίληψη δεν μας πηγαίνει πολύ μακριά στην κατανόηση της ιστορίας του κράτους. Αν, για παράδειγμα, ένας ιστορικός μετά από πενήντα χρόνια προσπαθούσε να γράψει την ιστορία της Ελλάδας κατά την τελευταία δεκαετία χωρίς να λάβει υπόψη του την πρόσφατη δεκαετή κρίση, το αποτέλεσμα θα ήταν από κάθε άποψη αδύναμο.
Η ιστορική κοινωνιολογία, το παράδειγμα της οποίας υιοθετείται στα κείμενα αυτού του βιβλίου, επιδίωξε να αποφύγει τους σκοπέλους αυτούς, διευρύνοντας σημαντικά τις δυνατότητες κατανόησης της ιστορίας του κράτους διεθνώς. Τα δέκα αυτά κείμενα φιλοδοξούν επομένως να μιλήσουν για την ιστορία του ελληνικού κράτους με μεγαλύτερη συνέπεια και αποτελεσματικότητα απ’ ό,τι έχει συμβεί μέχρι σήμερα στο πεδίο αυτό της ελληνικής ιστοριογραφίας.
"Η τρέλα είναι μια Κόλαση από την οποία μπορεί κανείς να βγει μόνο με τη βοήθεια της ομορφιάς. Το Αλάτι της τρέλας είναι μια μικρή Θεία Κωμωδία, όπου ο Αριέλ Μύλλερ, ετερώνυμο του Φρέδυ Γεσσέδ, περνάει το κατώφλι του Νευροψυχιατρικού Νοσοκομείου Χ. Τ. Μπόρδα στο Μπουένος Άιρες. Κάτω από αυτές τις μαύρες πεταλούδες, εμφανίζεται η Βεατρίκη του, η ψυχίατρος Νταλσόττο, η οποία θα τον βοηθήσει διαμέσου του λόγου να βάλει σε τάξη τις μέρες και τα πράγματα. Διά χειρός γυναικός, λέει ο μύθος, χάθηκε ο άντρας· στην περίπτωση αυτή, η γυναίκα είναι η σωτηρία". Χαβιέρ Αδούρις, Αργεντινός ποιητής, μέλος της επιτροπής που απένειμε το Κρατικό Βραβείο Ποίησης Macedonio Fernández στον Φρέδυ Γεσσέδ για Το αλάτι της τρέλας. Η σειρά «Βάλε τον ήλιο σύνορο» φιλοδοξεί, μέσα από ποιητικά κείμενα που πραγματεύονται προσωπικές υπερβάσεις των δημιουργών τους, να φωτίσει τον δρόμο της αισιοδοξίας και της αγωνιστικότητας, παρ’ όλες τις αντιξοότητες της ζωής. Και με τον τρόπο αυτό, να απευθυνθεί και στις νεότερες γενιές που παίρνουν σήμερα τη σκυτάλη του κόσμου.
Ο Κέβιν είναι βρικόλακας, αλλά δεν έχει κλείσει ακόμα τα έντεκα και δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε νυχτερίδα.
Η Σούζι είναι άνθρωπος και έχει παγιδευτεί στην πιο βαρετή πόλη που έχει υπάρξει ποτέ.
Υπάρχει και το Σκυλί. Που δεν είναι στ’ αλήθεια σκυλί…
Μόλις ο Κέβιν φτάνει στην ήρεμη πόλη της Σούζι, η οικογένειά του ενοχλεί κατά λάθος ένα μυστηριώδες πλάσμα. Που θα καταστρέψει τα πάντα… εκτός κι αν ο Κέβιν μπορέσει να το εμποδίσει.
Αλλά θα πιστέψει κανείς πως τα τέρατα δεν είναι οι κακοί της ιστορίας;
Η Αντελιντελό λατρεύει τη ζωή και βρίσκει πάντα τον τρόπο να τα πηγαίνει καλά. Την εκνευρίζει ο αδερφός της; Ανησυχούν οι γονείς της; Ένα, δύο, τρία, διώχνει τις έγνοιες και ξαναβρίσκει το κέφι της. Προσοχή, η χαρά της ζωής είναι μεταδοτική!
Βαριέται κανείς; Πάντως όχι η Αντελιντελό! Ένα, δύο, τρία, βρίσκει πάντα τρόπο να περνάει καλά… ακόμα και σ’ ένα μεγάλο ταξίδι με το αυτοκίνητο… ακόμα κι όταν οι γονείς αργούν να ξυπνήσουν το πρωί… ακόμα κι όταν έχει σούπα για φαγητό! Προσοχή, η φαντασία είναι μεταδοτική!
Αναρτήσεις
0 Σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου