Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Είναι δυνατότεροι, τα τραύματά τους επουλώνονται γρηγορότερα και το μυαλό τους σκέφτεται εκατό φορές ταχύτερα από του πιο έξυπνου ανθρώπου και πρέπει να εξολοθρευτούν. Όμως ούτε κι αυτός ο Βίκτωρ Ήλιος, πάλαι ποτέ Φρανκενστάιν, δεν μπορεί πια να σταματήσει τους κατασκευασμένους δολοφόνους που ο ίδιος έχει σπείρει στη σύγχρονη Νέα Ορλεάνη.
Η μόνη ελπίδα είναι ένα πρώην «τέρας». Η ιστορία του Δευκαλίωνα ξεκίνησε πριν από αιώνες, όντας η πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια του Βίκτωρα να κατασκευάσει το τέλειο ανθρώπινο ον και ο επίλογος της ιστορίας του μέλλει να γραφτεί με την ύστατη σύγκρουση ανάμεσα σ' ένα καταραμένο πλάσμα και τον παρανοϊκό πλάστη του.

Προσωπική άποψη:
Είχα αναφέρει και σε προηγούμενη ανάρτησή μου, η οποία και αφορούσε το πρώτο βιβλίο της σειράς, πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να κρίνει κανείς ένα βιβλίο, πόσο μάλλον μια σειρά βιβλίων, που έχει εμπνευστεί από το μεγαλειώδες αριστούργημα της Mary Shelley. Εξίσου άδικο είναι συνήθως να κρίνεις το δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας καθώς, απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης, ή ακόμα και του εντυπωσιασμού, όπου και μπορεί να προσφέρει το πρώτο, βυθίζοντάς σε έναν κόσμο νέο και άγνωστο που περιμένει να τον εξερευνήσεις αλλά, δεν έχει και την αγωνία του τρίτου που θα ολοκληρώσει και θα κορυφώσει το δράμα. Με πιο απλά λόγια, το δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας, συνήθως αποτελεί μια γέφυρα μετάβασης ανάμεσα στα γεγονότα του πρώτου και του τελευταίου, γεγονός που μπορεί να το καταστήσει βαρετό. Ευτυχώς για τον αναγνώστη, κάτι τέτοιο δεν υφίσταται στην προκειμένη περίπτωση.

Ο Βίκτωρ Ήλιος, έτσι όπως έχει επιλέξει να αποκαλείται ο κάποτε Φρανκενστάιν, συνεχίζει την παράλογη και ακραία επιστημονική του δράση, δημιουργώντας μια Νέα Ράτσα, βασισμένη στα πρότυπα των ανθρώπων με την διαφορά ότι, θα είναι πιο ισχυρή, πιο ικανή και το σημαντικότερο όλων, απόλυτα υποταγμένη σε εκείνον, στα θέλω και τις αρρωστημένες ανάγκες του που ξεπερνάνε κατά πολύ την δίψα για δύναμη και εξουσία. Θέλει να έχει τον απόλυτο έλεγχο, να είναι όχι απλά ένας αρχηγός ή ένας ηγέτης αλλά, να γίνει Θεός στην θέση ενός θεού που ούτε καν πιστεύει ή δέχεται την ύπαρξή του. Ο θεός και η φύση είναι για εκείνον απλές και αόριστες έννοιες, δημιουργήματα του ανθρώπου για να ικανοποιήσει την άγνοια, την αδυναμία ή ακόμα και την αφέλειά του και εκείνος, με το επιστημονικό του έργο, σκοπεύει να το αποδείξει σύντομα, αντικαθιστώντας κάθε ανθρώπινη ζωή με μια νέα, υβριδική που θα τον υπακούει τυφλά, που θα μπορεί να την καθοδηγεί απόλυτα.

Ο Koontz ουσιαστικά μας μεταφέρει ακριβώς στο σημείο που μας άφησε. Δεν έχουν περάσει παρά ελάχιστες ώρες από τα τελευταία γεγονότα του πρώτου βιβλίου και οι ήρωές του πρέπει και αναλαμβάνουν άμεσα δράση. Ο μεν Βίκτωρ για να προστατέψει το έργο μιας αιώνιας ζωής, μην σκοπεύοντας να αφήσει τίποτα και κανέναν να μπει εμπόδιο στο δρόμο του, σκορπώντας ακόμα περισσότερο θάνατο. Οι δε Κάρσον και Μάικλ για να σώσουν το τομάρι τους, έστω προσωρινά, τόσο όσο θα χρειαστεί για να εμποδίσουν τα δολοφονικά σχέδια του Βίκτωρ, τόσο όσο χρειάζεται για να προστατέψουν την ανθρωπότητα, έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι για να το πετύχουν θα πρέπει να πέσουν νεκροί την ώρα της μάχης. Όσο για τον Δευκαλίωνα, είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα αντίπαλα στρατόπεδα, μια μυστική δύναμη την έκταση και την επιρροή της οποίας, σίγουρα δεν έχουμε δει ακόμα στον ολοκληρωτικό της βαθμό.

Πλέον ο συγγραφέας, δεν χρειάζεται να βασιστεί στον πρωτότυπο μύθο. Έχει ήδη αρχίσει να δημιουργεί τον δικό του και με κάθε νέο του βιβλίο, τον διαπλάθει έτσι ώστε να δώσει στην ιστορία του νέα πνοή και νέες προεκτάσεις. Μας συστήνει νέους, ιδιαίτερα ενδιαφέροντες χαρακτήρες ενώ παράλληλα, μας αφήνει να δούμε περισσότερες πτυχές όσων γνωρίσαμε ήδη από το πρώτο μέρος της ιστορίας αλλά, και την διαμόρφωση χαρακτήρων μέσα από την επιστήμη του Βίκτωρα. Αυτή τη φορά, ο τρόμος και η ανατριχίλα είναι πιο αισθητά στοιχεία της αφήγησης του Koontz, παρουσιάζοντάς μας μια ακόμα πιο τρομακτική πλευρά του κόσμου του Φρανκενστάιν, όπου η δύναμη της επιστήμης τελικά, μπορεί να μην είναι απόλυτα και ολοκληρωτικά στα χέρια του ανθρώπου αλλά, να αρχίζει να χάνει έδαφος μπροστά στην ίδια της την μεγαλομανία από την Φύση που είναι υπεράνω όλων. Το θέμα είναι πως θα εξελιχθούν τα πράγματα και ποια μεριά θα καταλάβει πιο γρήγορα προς τα που πρέπει να κινηθεί προκειμένου να κερδίσει τον πόλεμο.

Και μιας και ανέφερα τον πόλεμο, με αυτόν θα κλείσω την ανάρτηση αυτή. Γιατί το τρίτο μέρος της σειράς θα είναι ακριβώς αυτό. Μια μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό, ένας αγώνας για την επιβίωση της ανθρωπότητας έναντι της αρρωστημένης ανάγκης για παντοκυριαρχία, ένας πόλεμος ανάμεσα στην επιστήμη, την θρησκεία και την φύση όπου νικητής δεν θα αποδειχτεί απαραίτητα ο πιο δυνατός ή ο πιο έξυπνος αλλά, εκείνος που θα διαλέξει το σωστό στρατόπεδο και θα παλέψει με περισσότερο πάθος για να προστατέψει όσα πιστεύει ή γιατί όχι, όλα όσα αγαπάει. Βρισκόμαστε με άλλα λόγια προ των πυλών μιας μεγάλης σύγκρουσης της οποίας, αν και μπορούμε να υποθέσουμε ποιος θα είναι ο μεγάλος νικητής, δεν τολμάμε καν να σκεφτούμε ποιες θα είναι οι απώλειες, σε μια ιστορία στην οποία με μαεστρία μας βυθίζει όλο και περισσότερο ο Koontz.
Βαθμολογία 8/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Dean Koontz
Μεταφραστής: Μιαούλης Ανδρέας
Εκδόσεις: Πλατύπους
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2007
Αρ. σελίδων: 475
ISBN: 960-6665-20-8