Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Katniss καταφέρνει να επιβιώσει στους 74ους Αγώνες Πείνας κι επιστρέφει νικήτρια στην πατρίδα της μαζί με τον συμπαίκτη της, Peeta. Τώρα οι δύο τους πρέπει να φύγουν από τα σπίτια και τις οικογένειες τους και να ξεκινήσουν την «Περιοδεία της Νίκης» σε όλες τις περιφέρειες της Πάνεμ. Κατά τη διάρκεια της περιοδείας φαίνεται ότι κάτι έχει αλλάξει, μια μικρή σπίθα αρκεί για να ξεσπάσει επανάσταση σε όλες τις περιφέρειες.
Παρόλα αυτά, η Κάπιτολ εξακολουθεί να έχει τον έλεγχο και όλοι με αρχηγό τον πρόεδρο Snow ετοιμάζονται για τους 75ους Αγώνες Πείνας, τους Αγώνες που θα αλλάξουν την Πάνεμ για πάντα.

Προσωπική άποψη:
Μετά την κινηματογραφική μεταφορά των "Αγώνων Πείνας", περίμενα το δεύτερο μέρος με μεγάλη αγωνία. Ήδη ο πήχης είχε τοποθετηθεί εξαιρετικά ψηλά και το να καταφέρει η συνέχεια να τον ξεπεράσει, ήταν κάτι το, σχεδόν, εξωπραγματικά δύσκολο. Και όμως, όχι απλά τον ξεπέρασε, ικανοποιώντας ακόμα και τις πιο τρελές προσδοκίες μου, αλλά με καθήλωσε για δυόμιση ώρες, αφήνοντάς με χωρίς ανάσα, μέχρι την στιγμή που οι εντυπωσιακοί τίτλοι τέλους, έπεσαν και τα φώτα της αίθουσας, άναψαν. Και η δυσκολία του όλου εγχειρήματος, δεν είχε να κάνει μόνο με τα υψηλά standars που είχε θέσει η πρώτη, αλλά και με την δυσκολία εκείνη που χαρακτηρίζει τη "Φωτιά", ως βιβλίο, προκειμένου να αποκτήσει σάρκα και οστά στη μεγάλη οθόνη. Όσοι έχετε διαβάσει την τριλογία, είμαι βέβαιη πως καταλαβαίνετε ακριβώς σε τι αναφέρομαι.

Η Katniss και ο Peeta, έχοντας βγει νικητές από τη μάχη του θανάτου των 74ων Αγώνων, έχουν επιστρέψει στην Περιοχή 12, προσπαθώντας να χτίσουν μια νέα ζωή, κάτι που δεν μοιάζει εφικτό. Το γεγονός πως εκείνη, κατάφερε να ξεγελάσει την Κάπιτολ και να την κερδίσει στον παιχνίδι που η ίδια, τόσο αριστοτεχνικά έχει χτίσει εδώ και τόσες δεκαετίες, έχει ξεσηκώσει τον λαό, που μοιάζει σταδιακά να επαναστατεί απέναντι στην Κυβέρνηση, βλέποντας στο πρόσωπο της Katniss μια ηρωίδα, ένα σύμβολο, κάτι το οποίο, ωστόσο, εκείνη ποτέ δεν θέλησε. Όμως η Κάπιτολ, ξέρει πως να εξολοθρεύει τους εχθρούς της, και στους 75ους επετειακούς Αγώνες, η Katniss, δεν έχει άλλη επιλογή από το να επιστρέψει στην αρένα ως φόρος, ξανά. Μόνο που αυτή τη φορά, τα πράγματα, είναι διαφορετικά, τόσο για την ίδια, όσο και για τους αντιπάλους της, οι οποίοι είναι κάτι περισσότερο από δυσαρεστημένοι εξαιτίας την κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει και την οποία, πίστευαν πως έχουν αφήσει για πάντα πίσω τους.

Αν οι "Αγώνες Πείνας" χαρακτηρίζονταν από έντονα κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα, στο "Catching Fire", όλο αυτό, είναι ακόμα πιο αισθητό, ακόμα πιο έντονο. Ακολουθώντας πιστά το πνεύμα του βιβλίου, η ταινία, ακολουθεί με ακρίβεια τα πρότυπα πάνω στα οποία έχτισε η Collins τον δυστοπικό της κόσμο, αλλά και τα μηνύματα που ήθελε να περάσει. Δεν υπάρχει καμία διάθεση, καμία πρόθεση ωραιοποίησης ή συγκάλυψης, τόσο καταστάσεων, όσο και της σκληρής πραγματικότητας πάνω στην οποία είναι δομημένη μια ολόκληρη κοινωνία, που προκειμένου να κρατάει τα πλήθη υπό τον πλήρη έλεγχό της, δεν διστάζει να καλλιεργήσει ένα καθεστώς τρομοκρατίας με όποιο κόστος. Οι εχθροί της Κάπιτολ, πρέπει να εξολοθρευτούν, πριν η σπίθα της ελπίδας γίνει μια δυνατή φωτιά και κάψει τα πάντα στο πέρασμά της. Είναι όμως αυτό εύκολο, όταν στην συνείδηση του κόσμου η αδικία, δεν είναι απλά μια ιδέα, αλλά μια πραγματικότητα που ζουν και βιώνουν με κάθε κύτταρο του κορμιού τους, που την ζουν ξανά και ξανά, με κάθε άδικη απώλεια, με κάθε άδοξο θάνατο;

Η αλλαγή σκηνοθέτη, σε κάθε ταινία υψηλών προδιαγραφών, αποτελεί συνήθως ένα δύσκολο κομμάτι. Και όμως, ο Francis Lawrence, κερδίζει το μεγάλο αυτό στοίχημα, ακολουθώντας την ιδεολογία και την αισθητική της πρώτης ταινίας, εξελίσσοντάς την, αλλά χωρίς να την αλλοιώνει. Μοιρασμένη ανάμεσα στους χρόνους πριν και μετά την είσοδο των Φόρων στην Αρένα, η ταινία σε καθηλώνει καθ' όλη της την διάρκεια, αναδεικνύοντας κάθε μικρή ή μεγάλη λεπτομέρεια, σε όλο της το μεγαλείο. Έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του κοινωνικοπολιτικού συστήματος και καθεστώτος, με τις ιδέες που προασπίζεται να είναι αρκετά πιο ξεκάθαρες. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως η δράση υποσκελίζεται, και με την βοήθεια της CGI τεχνολογίας, καταφέρνει να δώσει υλική υπόσταση σε μια Αρένα που κλέβει κάθε σου ανάσα και η οποία, πιστέψτε με, ήταν τρομερά δύσκολο να αποδοθεί σωστά στο κινηματογραφικό πανί, κάτι που τελικά επιτυγχάνεται, χωρίς υπερβολές, χωρίς να χάνεται η αληθοφάνεια και η αγριότητα την ίδια στιγμή, που χαρακτηρίζει μια τόσο τραγική πραγματικότητα, όπως αυτή των Αγώνων.

Δεν ξέρω αν υπάρχει πραγματικά λόγος να σταθεί κανείς στο ερμηνευτικό σκέλος της ταινίας αφού, ο κάθε ένας από τους συμμετέχοντες στο cast της, δίνει τον καλύτερό του εαυτό. Η Lawrence, για πολλοστή φορά, αποδεικνύει πόσο μεγάλο ταλέντο είναι, και ναι, αναμφίβολα, είναι η Katniss της καρδιάς μας και δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καμία άλλη να βρίσκεται στη θέση της. Ο Hutcherson, όχι μόνο είναι ο Peeta, αλλά καταφέρνει να εξελίξει τον χαρακτήρα που υποδύεται ακόμα περισσότερο, αποτελώντας μια άκρως γοητευτική παρουσία που δεν μπορείς να μην αγαπήσεις. Οι Harrelson, Sutherland, Tucci, Banks και Philip Seymour Hoffman, είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί, παρά τον περιορισμένο κινηματογραφικό χρόνο που έχουν στη διάθεσή τους, χαρίζοντάς μας μοναδικές ερμηνείες, τις οποίες συναγωνίζονται επάξια οι νέες προσθήκες, όπως αυτές των Sam Claflin και Jena Malone. Δεν είναι όμως μόνο οι ερμηνείες που απογειώνουν τους χαρακτήρες, αλλά και ο τρόπος που αυτοί παρουσιάζονται, αναδεικνύοντας την ωριμότητα στην οποία τους οδήγησαν οι καταστάσεις και η ανάγκη να ενωθούν απέναντι σε έναν κοινό εχθρό.

Για να μην πω κι άλλα, γιατί αν αρχίσω πιθανότατα να μην σταματήσω ποτέ, αν μου ζητούσατε να συνοψίσω την άποψή μου για το "Catching Fire" σε μερικές μόνο γραμμές, θα σας έλεγα πως πρόκειται για μια εξαιρετική παραγωγή που θα σας προκαλέσει έντονα συναισθήματα, θα σας βυθίσει σε βαθύτερους προβληματισμούς και που παρουσιάζει μια πραγματικότητα η οποία, ίσως και να μην είναι τόσο μακρινή όσο θα θέλαμε να πιστεύουμε. Στα τεχνικά της σημεία και στον τομέα της δράσης και της αγωνίας, κερδίζει πόντους, όχι όμως περισσότερους από αυτούς που καταφέρνει να κερδίσει χάρη στον συναισθητικό της παράγοντα. Διαφωνώ βέβαια με το γεγονός πως η σχέση Katniss-Gale, παρουσιάζεται κάπως διαφορετική από αυτήν που γνώρισα μέσα από τα βιβλία, ωστόσο, είμαι τόσο ικανοποιημένη από όλα όσα εισέπραξα, που νιώθω πως μπορώ να κάνω τα στραβά μάτια. Άλλωστε, η ουσία, δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στη δύναμη που ο ίδιος ο λαός έχει στα χέρια του και στο τι μπορεί να κάνει, αν αποφασίσει να την αξιοποιήσει σωστά. Γιατί η αγάπη, η πίστη και η αφοσίωση, συνδυασμένα με την ελπίδα, μπορούν να φέρουν περισσότερα απ' όσα ίσως και να τολμήσαμε ποτέ να ονειρευτούμε.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: The Hunger Games: Φωτιά
Είδος: Φαντασίας
Σκηνοθέτης: Francis Lawrence
Πρωταγωνιστές: Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Liam Hemsworth, Elizabeth Banks, Woody Harrelson, Donald Sutherland, Stanley Tucci, Toby Jones, Philip Seymour Hoffman, Lenny Kravitz, Sam Claflin, Jena Malone, Jeffrey Wright, Amanda Plummer, Lynn Cohen, Meta Golding, Bruno Gunn, Alan Ritchson, Willow Shields
Παραγωγή: 2013
Διάρκεια: 146'

Επίσημο site: