Δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά, όταν δω κάποιο anime ή θα διαβάσω κάποιο manga, μπορώ σε πολλές των περιπτώσεων να καταλάβω ποιανού studio παραγωγή είναι, ή ποιος καλλιτέχνης το υπογράφει αντίστοιχα. Μία από τις καλλιτέχνιδες εκείνες που δεν θα μπορούσες να την μπερδέψεις με κανέναν άλλον, είναι η Yamane Ayano, την οποία σας έχω ήδη συστήσει στο παρελθόν με την πιο δημοφιλή της, ίσως, σειρά, το "Finder". Όταν, λοιπόν, δεις σχέδιο της Ayano, το καταλαβαίνεις από χιλιόμετρα γιατί, κακά τα ψέματα, τόσο λεπτομερή και αξιόλογη δουλειά και μάλιστα, χρησιμοποιώντας μια τεχνική που στα manga δεν συναντάμε πολύ συχνά, μόνο δικιά της μπορεί να είναι. Έτσι, βρίσκοντας τυχαία το one-shot manga της του 2002, "The Guide of Love", δεν γινόταν να μην το διαβάσω.

Το story είναι απλό, λιτό και απέριττο, ίσως και κάπως παλιομοδίτικο. Ο Takaoka είναι επιτυχημένος μελετητής εργαστηρίου, πλήρως αφοσιωμένος στην έρευνά του. Παρά το γεγονός ότι είναι κούκλος και έχει μεγάλη πέραση στις γυναίκες, δεν έχει καταφέρει να βρει κάποια η οποία να νοιάζεται πραγματικά για εκείνον και με τη σειρά του, να νοιάζεται κι εκείνος γι' αυτήν. Η μητέρα του, που θέλει να δει τον κανακάρη της παντρεμένο ντε και καλά, τον στέλνει σε σύμβουλο προκειμένου να τον καθοδηγήσει και να βρει μια καλή, σωστή και μετρημένη γυναίκα, που θα γίνει ιδανική σύζυγος. Ο Yoshizawa, εργαζόμενος ως σύμβουλος, αναλαμβάνει τον Takaoka, παρά όμως την ζήτηση που έχει, τα επιθυμητά αποτελέσματα δεν έρχονται, την ίδια στιγμή που ο ένας αναπτύσσει ιδιαίτερα συναισθήματα για τον άλλον.

Ξέρω τι σκέφτεστε από την ώρα που είδατε το εξώφυλλο του manga. Πως πρόκειται για κάποιο side story του "Finder" και πως απλώς, πιθανότατα, μπερδεύτηκα. Όχι, φίλοι μου, δεν έχω κάνει λάθος. Είναι εντελώς διαφορετικό story, μόνο που οι πρωταγωνιστές είναι καρμπόν ο Takaba και ο Asami. Βασικά, αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που κάνουν τη δουλειά της Ayano να είναι τόσο χαρακτηριστική, το ότι το πρωταγωνιστικό της δίδυμο, από ιστορία σε ιστορία, κρατάει κάποια πολύ βασικά κεντρικά χαρακτηριστικά, που τους καθιστούν αρκετά όμοιους μεταξύ τους. Απλά, στην προκειμένη περίπτωση, θεωρώ πως ίσως το έχει παρακάνει λίγο περισσότερο απ' όσο έπρεπε, αφού δεν κατέφυγε ούτε καν στην αλλαγή χρωματικών τόνων. Βέβαια, επειδή μιλάμε και για μια δουλειά 12 χρόνων πίσω, μπορούμε να την δικαιολογήσουμε σε έναν βαθμό, αφού αισθητικά και ποιοτικά, αυτό που μας προσφέρει, είναι κάτι παραπάνω από καλό.

Σε ότι έχει να κάνει με την ιστορία ως ιστορία, όπως ανέφερα και πιο πάνω, είναι αρκετά κοινότυπη και συνηθισμένη, ίσως και κάπως εκτός εποχής ή τουλάχιστον, αρκετά μακριά από την δικιά μας πραγματικότητα, παρ' όλα ταύτα έχει δοθεί με όμορφο και τρυφερό τρόπο, δίνοντας έμφαση στο συναίσθημα παρά στο ερωτικό στοιχείο, άλλο ένα δεδομένο που χαρακτηρίζει την Ayano που η αλήθεια είναι πως μας έχει προσφέρει μερικές από τις πιο hot και kinky ερωτικές σκηνές στην ιστορία των manga, χωρίς καν να μπω στη διαδικασία να τα διαχωρίσω σε κατηγορίες. Σίγουρα, δεν πρόκειται για την καλύτερή της προσπάθεια, αλλά δεδομένου ότι μιλάμε για ένα manga μόλις 49 σελίδων, δεν θα δηλώσω περισσότερο απαιτητική, αφού κατάφερε να πιάσει το συναίσθημα και παράλληλα, να θίξει εύστοχα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, το θέμα της κοινωνικής αντιμετώπισης ενός ελεύθερου άντρα, αλλά κι ενός gay ζευγαριού.