Αν κι έχω εκφράσει πολλές φορές την αντίθεσή μου απέναντι στον δανεισμό -όχι γιατί το θεωρώ κατακριτέο, αλλά επειδή εκτός από αναγνώστρια είμαι και συλλέκτρια, κατά συνέπεια έχω μια λόξα-, επειδή έχουν δει πολλά τα ματάκια μου και έχει ταραχθεί το νευρικό μου σύστημα, πρέπει ίσως να συζητήσουμε κάποιους βασικούς κανόνες που ακολουθούν το ότι δανείστηκες ένα βιβλίο από κάποιον φίλο ή συγγενή. Να ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα πριν να ξεκινήσουμε! Πρώτον, το βιβλίο, το κάθε βιβλίο, αξίζει τον σεβασμό σου και απαιτείται να του τον δείξεις. Δεύτερον, αυτός ο κάποιος από τον οποίο το δανείστηκες, έδωσε λεφτά για να το αγοράσει, άρα έκανε μια επένδυση και περιμένει να του το επιστρέψεις ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Πάμε, λοιπόν, να δούμε τους κανόνες αναλυτικά:

- Δανείστηκες ένα βιβλίο, και καλά έκανες. Το ότι ο άλλος σου το έδωσε προκειμένου να το διαβάσεις δεν σημαίνει όμως, ούτε πως πρέπει να το οικειοποιηθείς -ευελπιστώντας πιθανότατα ότι ο ιδιοκτήτης του θα ξεχάσει πως στο έδωσε-, ούτε να του το επιστρέψεις όταν κι όποτε το θυμηθείς, επειδή διαβάζεις με ρυθμούς χελώνας. Καλά κάνεις και διαβάζεις αργά, καλά κάνεις κι ο άλλος να θέλει το βιβλίο του πίσω μέσα σε ένα εύλογο διάστημα.

- Την ώρα που διαβάζεις ένα βιβλίο που έχεις δανειστεί, δεν κάνεις τα εξής πράγματα, ακριβώς από πάνω του:
Δεν καπνίζεις!
Δεν τρως!
Δεν πίνεις!
Μπορεί να γίνει οποιοδήποτε ατύχημα και αυτό να έχει ως αποτέλεσμα να το λερώσεις με χίλιους δυο τρόπους κι ως γνωστόν, αν το χαρτί λερωθεί, δεν μπορείς να το καθαρίσεις.

- Δεν παίρνεις ποτέ ένα δανεισμένο βιβλίο μαζί σου στην παραλία. Πέραν του ότι μπορεί να βραχεί, να λερωθεί με άμμο ή οτιδήποτε άλλο, αν είσαι από αυτούς που αράζουν στην παραλία με τις ώρες, κινδυνεύεις εξαιτίας της υγρασίας σε συνδυασμό με τη ζέστη, να φουσκώσουν οι σελίδες και να μοιάζει μετά το αντίτυπο λες και βούτηξε εκείνο στη θάλασσα και όχι εσύ.

- Δεν το μεταφέρεις ποτέ μέσα στην τσάντα σου, στην οποία έχεις άλλα χίλια δυο πράγματα. Είναι σχεδόν σίγουρο πως θα τσαλακωθεί, σκιστεί, λερωθεί, γρατσουνιστεί, με πιθανότερο όλων να τσαλακώσεις τις γωνίες του βιβλίου, κάτι που δεν θα λέγαμε πως είναι ευχάριστο.

- Έχεις παιδιά, σκυλιά, γατιά! Υπέροχα! Όμως, επειδή λερώνουν, δαγκώνουν, κάνουν ζημιές και γενικότερα, δεν έχουν συναίσθηση του τι είναι δικό σου και τι όχι, δεν αφήνεις ποτέ ένα βιβλίο που έχεις δανειστεί, σε μέρος που να πιάνει το οπτικό τους πεδίο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, το παιδί σου θα το περάσει για μπλοκ ζωγραφικής και θα αρχίσει να ζωγραφίζει στις σελίδες του, ενώ το κατοικίδιό σου θα το χέσει, κατουρήσει, δαγκώσει. Γι' αυτό, λοιπόν, μακριά τα δανεισμένα βιβλία από παιδιά και κατοικίδια.

- Δεν δανείζουμε ένα βιβλίο το οποίο έχουμε δανειστεί! Ποτέ! Αυτός που στο δάνεισε, στο έδωσε με τον συλλογισμό να το διαβάσεις εσύ και όχι όλο σου το σόι και οι φίλοι σου. Πρώτα απ' όλα, δεν τους γνωρίζει, άρα δεν έχει καμία υποχρέωση να το μοιραστεί μαζί τους. Εδώ που τα λέμε, το έχει πληρώσει, και δεν έχει καλά-καλά υποχρέωση να το μοιραστεί μαζί σου. Κατά δεύτερον, δεν μπορείς να βασισθείς στον λόγο κανενός πως θα το προσέχει σαν τα μάτια του, όση εμπιστοσύνη κι αν του έχεις και αυτός που θα εκτεθεί αν συμβεί κάτι δεν είναι εκείνος, αλλά εσύ.

- Χρησιμοποιούμε σελιδοδείκτες για να μην χάσουμε την σελίδα. Ούτε τα αυτάκια, ούτε τσακίζουμε τη σελίδα που έχουμε σταματήσει την ανάγνωση. Αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος να σε λοβοτομήσει κάποιος και θα έχει δίκιο.

- Σου αρέσει να κρατάς σημειώσεις την ώρα που διαβάζεις, είτε γιατί βρήκες κάποιο στιχάκι που σε εκφράζει, είτε γιατί συνάντησες μια ατάκα που θεωρείς πολύ έξυπνη και θα ήθελες να την χρησιμοποιήσεις, είτε γιατί έχεις εσωτερικές σκέψεις και προβληματισμούς που θες να εκφράσεις. Κάν' το, λοιπόν, αλλά σε κάποιο τετράδιο και όχι πάνω στο βιβλίο.

- Μπορεί ο φίλος σου να μην έχει πρόβλημα και να είναι από εκείνους που του αρέσει να είναι τσακισμένη η ράχη ενός βιβλίου, για να φαίνεται πως είναι διαβασμένο. Μου προκαλεί κρίσεις πανικού το θέαμα, αλλά ok, το δέχομαι. Αν όμως δανεισθείς ένα βιβλίο και η ράχη είναι σαν καινούργια, δεν μπορείς να το επιστρέψεις διαλυμένο, επειδή για να διαβάσεις πρέπει να ανοίξεις ένα βιβλίο τέντα, ή ακόμα και να γυρίσεις το μπρος-πίσω.

Όχι, δεν είμαι εγώ η περίεργη και η μυστήρια του χωριού. Καλώς ή κακώς, σε όλα τα πράγματα, υπάρχουν ορισμένοι κανόνες που πρέπει να ακολουθούμε και το να δανειζόμαστε από άλλους πράγματα που δεν μας ανήκουν, ανήκει στην κατηγορία των επιλογών που συνοδεύονται από αυτούς. Πάρα παράδειγμα μια δημόσια βιβλιοθήκη. Δεν σου θέτει κανόνες και όρια; Σε περίπτωση που τα καταπατήσεις ή τα ξεπεράσεις, δεν έχεις κυρώσεις και συνέπειες; Ακριβώς το ίδιο ισχύει και όταν η συναλλαγή γίνεται με έναν φίλο ή συγγενή, και όχι απαραίτητα με κάποια υπηρεσία. Γι' αυτό, όταν δανείζεσαι ένα βιβλίο, πρέπει να το προσέχεις σαν τα μάτια σου κι αν τυχόν το καταστρέψεις ή προκαλέσεις οποιαδήποτε φθορά, να το αντικαταστήσεις. Βέβαια, αυτοί οι οποίοι δανείζουν, πρέπει να έχουν κατά νου πως δεν δίνουμε τα πράγματά μας όπου να 'ναι, ή σε ανθρώπους που είναι εκ γενετής ανεύθυνοι, απλά και μόνο για να μην γίνουμε κακοί. Έχετε δώσει τα λεφτά σας, ο άλλος όχι. Έχετε δικαίωμα να θέσετε όποια όρια εσείς θεωρείται ιδανικά.