Αυτό το άρθρο θα μπορούσε να έχει πάρα πολλούς διαφορετικούς τίτλους.
- Γιατί ο Πίτα είναι καλύτερος από τον Γκέιλ.
- Γιατί ο Γκέιλ είναι εντελώς ακατάλληλος για την Κάτνις.
- Γιατί ο Γκέιλ πρέπει να πεθάνει αφού πρώτα θα του έχουμε βγάλει τα νύχια.
- Γιατί ο Πίτα είναι ο ιδανικός για την Κάτνις και ο Γκέιλ τρώει την σκόνη του.
- Γιατί ο Γκέιλ είναι ένας από τους μεγαλύτερους μαλάκες που συναντήσαμε ποτέ.
Ωστόσο, βλέπετε πως επέλεξα να διατηρήσω το επίπεδό μου (λέμε τώρα) και να δώσω έναν τίτλο πιο συγκαταβατικό, αλλά αρκετά κατατοπιστικό και ξεκάθαρο ως προς την προσωπική μου άποψη, την οποία θέλω να πιστεύω πως ασπάζεται και η πλειοψηφία του αναγνωστικού -τουλάχιστον- κοινού.


Όσοι συμμερίζεστε την άποψή μου, θ' αναρωτιέστε ίσως ποιος είναι ο λόγος αυτής της ανάρτησης. Ίσως, ακόμα, ν' αναρωτιέστε πότε μπορεί να ξεκίνησε να υπάρχει δίλημμα ανάμεσα στον Πίτα και τον Γκέιλ. Σας καταλαβαίνω, αλήθεια, αλλά όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, υπάρχει δίλημμα για κάποιες. Ένα δίλημμα που γεννήθηκε όταν η πρώτη ταινία βγήκε στις αίθουσες και είδαν τους Πίτα και Γκέιλ με σάρκα και οστά. Όταν τους πέρασαν στο υποσυνείδητό τους ως Josh και Liam, και αποφάσισαν πως ο δεύτερος είναι πιο ωραίο γκομενάκι, άρα καταλληλότερος για την Κάτνις.
Λοιπόν, για να ξακαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, πρέπει να καταλάβουμε κάποια στιγμή πως αν ένα βιβλίο μεταφερθεί κινηματογραφικά, δεν πρέπει ν' αποφασίσουμε, ή και ν' αλλάζουμε άποψη σχετικά με το ποιον ήρωα προτιμάμε, σύμφωνα με το σε ποιον θα καθόμασταν, επειδή μας αρέσει περισσότερο η μούρη του ή οι κοιλιακοί του.
1ον αυτό μας κάνει να φαινόμαστε πεζές, ξεμυαλισμένες και το κυριότερο, 12χρονες.
2ον δεν έχει καμία απολύτως λογική αφού και στην πραγματική μας ζωή δεν συνηθίζουμε να επιλέγουμε σύντροφο μόνο με γνώμονα την εμφάνιση, αλλά και τον χαρακτήρα.
3ον αποδεικνύει πως δεν έχουμε καμία σταθερότητα, άρα κανείς δεν μας παίρνει στα σοβαρά.
Δεν δέχομαι ν' ακούω επιχειρήματα του τύπου, "ναι, αλλά ο Liam είναι καλό γκομενάκι", ειδικά από γυναίκες ηλικίας 35 και άνω. Μου φαίνονται τουλάχιστον αστεία και τραγικά και φυσικά, όχι αρκετά ώριμα ώστε να τα λάβω υπόψιν μου. Αν μου έλεγαν "ξέρεις κάτι, εμένα αυτός ο χαρακτήρας κάτι μου λέει, είναι ο τύπος μου, μ' αρέσει το ένα ή το άλλο" θα έλεγα κι εγώ, "ok, πάσο" και θα σε άφηνα να ζεις με την ψυχασθένειά σου. Αλλά εφόσον τα επιχειρήματά τους με κάνουν να επιστρέφω στο Δημοτικό και να παίζω τόμπολα για να περάσει η ώρα όσο λένε τα παλαβά τους, θα το ρίξω κι εγώ στην τρελή και θα παραλληρήσω λέγοντας τον πόνο μου. Στην συνέχεια, λοιπόν, θα αναλύσω τους λόγους που ο Πίτα είναι ο ιδανικός χαρακτήρας για να τον αγαπήσεις, ενώ ο Γκέιλ θέλει σφαλιάρες και απονεύρωση χωρίς νάρκωση.


Τόσο ο Πίτα όσο και ο Γκέιλ, ήταν από παιδιά ερωτευμένοι με την Κάτνις. Ωστόσο, κανένας από τους δυο τους δεν έκανε κάποια ουσιαστική κίνηση για να εκφράσει τα συναισθήματά του αυτά. Εντάξει, αγόρια στην εφηβεία, δεν περίμενα και πολλά, και εκτιμώ το γεγονός πως ο καθένας, όταν κι όποτε μπορούσε, την βοηθούσε με τον τρόπο του. Όταν, όμως, η Κάτνις πήρε τη θέση της Πριμ στην Αρένα, ο Γκέιλ δεν έχυσε ούτε δάκρυ και της είπε "στο καλό, να προσέχεις και να νικήσεις". Και να το καταπιώ ότι δεν έριξε ένα δάκρυ, να καταπιώ το ότι δεν προσφέρθηκε εθελοντικά να μπει μαζί της στην Αρένα για να την προστατέψει -που αν ήταν όντως αρσενικό, αυτό θα έκανε-, δεν είχε καν τα κότσια να της πει την ώρα του αποχαιρετισμού "θα είμαι εδώ, θα προσέχω την οικογένειά σου κι εσύ γύρνα πίσω σ' αυτούς γιατί σε έχουν ανάγκη, γύρνα πίσω γιατί ξέρω πως μπορείς να το κάνεις, γύρνα πίσω επειδή σ' αγαπάω και θα σε περιμένω επειδή πιστεύω σε σένα".


Ό,τι κάνει ο Πίτα, πριν μπει στην Αρένα, όταν είναι μέσα σ' αυτήν, όταν βγαίνει νικητής, όταν επιστρέφει και πάλι στην Κόλαση, το κάνει για την Κάτνις. Το κάνει για να προστατέψει εκείνην, όχι τον εαυτό του. Το κάνει για να κερδίσει την συμπάθεια του κόσμου για να την προστατέψει, επειδή ξέρει πως από μόνη της δεν μπορεί να το κάνει. Εκείνος, δεν το έχει ανάγκη. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει για να γίνει συμπαθής. Είναι από την πρώτη στιγμή. Αυτή που χρειάζεται εύνοια, είναι η Κάτνις και ο Πίτα της την προσφέρει, με ό,τι υλικό ή συναισθηματικό κόστος μπορεί να έχει γι' αυτόν η όλη κατάσταση. Δεν την εγκαταλείπει ποτέ, ακόμα και όταν δεν μπορεί να είναι κοντά της. Δεν την αφήνει να εκτεθεί, όχι γιατί φοβάται την αλήθεια, αλλά επειδή ξέρει πως θα βλάψει την ηθικότητα της ίδιας.


Από την άλλη έχουμε τον Γκέιλ, που είναι στρατόκαυλος μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Όταν καλείται να επιλέξει ανάμεσα στην Κάτνις και τον στρατό, μαντέψτε... επιλέγει τον δεύτερο. Δεν το σκέφτεται ούτε για μια στιγμή. Έχει την απάντηση στην άκρη της γλώσσας του. Το να είναι κάποιος για πολλούς έχει μεγαλύτερη σημασία από το να είναι "κάποιος" μόνο για την Κάτνις. Μπορεί να λέει πως την αγαπάει, αλλά πως μπορείς ν' αγαπάς έναν άνθρωπο όταν η δικιά του εκτίμηση, ο δικός του σεβασμός, η δικιά του αναγνώριση δεν είναι αρκετή για να ικανοποιήσει το υπέρμετρο εγώ σου; Ο Γκέιλ επιλέγει τον στρατό και τη δόξα, επειδή η Κάτνις δεν του είναι αρκετή. Από την άλλη, για τον Πίτα, η Κάτνις είναι όλα όσα χρειάζεται, δεν ζητάει κάτι περισσότερο, δεν το έχει ανάγκη. Αν έχει εκείνη, μπορεί να έχει τα πάντα.


Όταν ο Πίτα βρίσκεται στην Κάπιτολ, και όταν του γαμάνε το μυαλό, εκείνος, βλέποντας φευγαλέα την Κάτνις στην οθόνη, έχει μια στιγμή έκλαμψης. Έστω και για μια στιγμή -που είναι αρκετή για να σώσει πολλές ζωές- έχει την διαύγεια να δει με την καρδιά του, και όχι με το θολωμένο του μυαλό. Ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες καταφέρνει να την προστατέψει, για ακόμα μία φορά. Κι όταν πλέον το μυαλό του έχει ισοπεδωθεί και δεν υπάρχει επιστροφή, εκείνος δεν παραδίδεται στη μοίρα του. Πιστεύει στο ότι κάποτε αγάπησε αυτό το κορίτσι και ότι για να έκανε τα πάντα γι' αυτήν, δεν μπορεί να μην άξιζε τον κόπο. Δεν μπορεί να ήταν όλα λάθος. Και το παλεύει... Παλεύει ενάντια στις παρορμήσεις του, παλεύει με τον ίδιο του τον εαυτό, παλεύει με τους φόβους που φύτεψαν κάποιοι μέσα του και που τον κατατρώνε κάθε μέρα, παλεύει με το είναι του γιατί αν δεν το κάνει, όχι μόνο θα τρελαθεί ολότελα, αλλά θα βλάψει αυτήν για την οποία θυσίασε τα πάντα. Και βαθιά μέσα του, ακόμα κι αν έχει αμφιβολίες, ξέρει πως δεν μπορεί να μην άξιζε τον κόπο. Βαθιά μέσα του, ξέρει πως θα έκανε πάλι το ίδιο.


Όσον αφορά την Κάτνις... νομίζω πως είναι ξεκάθαρο το πως νιώθει. Ο Γκέιλ είναι ο παιδικός της φίλος, οπότε νιώθει τρυφερότητα γι' αυτόν, τον αγαπάει, αλλά όχι σαν εραστή. Ακόμα κι όταν τον φιλάει, μοιάζει σαν να του κάνει το χατίρι. Αντίθετα, όταν κινδυνεύει ο Πίτα -σε όποια περίπτωση κι αν συμβαίνει αυτό-, η καρδιά της σταματάει από την αγωνία. Είναι πρόθυμη να κάνει ό,τι χρειαστεί για να τον προστατέψει, για να μείνει κοντά του. Είναι εκείνος που έχει πραγματικά ανάγκη. Είναι ένας άντρας που χρειάζεται, που χωρίς εκείνον δεν μπορεί να ζήσει. Και μπορεί να το καταλαβαίνει στις πιο κρίσιμες στιγμές τους, όμως το κάνει και αυτό δεν αλλάζει, όπως δεν αλλάζει το πως νιώθει. Είναι ο άντρας που την συμπληρώνει, εκείνος που δεν θα λειτουργήσει παρορμητικά για να ικανοποιήσει το εγώ του. Είναι ο άντρας που πάνω απ' όλους και απ' όλα θα βάλει εκείνη, ακόμα κι όταν αμφιβάλλει, ακόμα κι όταν φοβάται. Είναι ο άντρας που πάει κόντρα στους φόβους του για να μπορεί να είναι μαζί της, έστω κι αν είναι κατεστραμμένος, έστω κι αν ξέρει πως για μια ζωή θα παλεύει με τον εαυτό του.


Ο Πίτα έχει πει μία λέξη... "Always..." Μία και μοναδική λέξη που όμως, σημαίνει τόσο πολλά. Μετά το "always" του Σνέιπ στον "Χάρι Πότερ", νομίζω πως αυτό του Πίτα είναι το πιο μεγάλο, το πιο ειλικρινές, το πιο σπουδαίο "για πάντα" που έχει ειπωθεί. Δεν είναι απλά μια μεγαλοστομία. Είναι η αλήθεια. Και σε αντίθεση με τον Γκέιλ που το μόνο που έχει να προσφέρει στην Κάτνις είναι ένα εγωιστικό "για λίγο", ο Πίτα της προσφέρει μια αιωνιότητα που δεν γνωρίζει θέλω εγωισμούς ή μικροπρέπειες. Προσφέρει σ' αυτήν σώμα, καρδιά, μυαλό, ψυχή και πάνω απ' όλα, την αγαπά και την αποδέχεται όπως είναι, δεν προσπαθεί να την αλλάξει, δεν θέλει να την κάνει κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είναι.


Τέλος, ο Γκέιλ ευθύνεται εν μέρη για τον θάνατο της Πριμ. Είναι από εκείνους που έχουν συμβάλλει στο να είναι όλη η προσπάθεια και η θυσία της Κάτνις μάταιη. Είναι εκείνος που όπως και οι όμοιοί του, θέλησε να την κάνει σύμβολο, κάτι που η ίδια δεν θέλησε πραγματικά ποτέ. Θέλησε να την εκμεταλλευτεί για χάρη ενός αγώνα του οποίου η ίδια έγινε μέλος, χωρίς ποτέ να το έχει επιθυμήσει. Είναι από εκείνους που βοήθησαν στο να ισοπεδωθεί η ζωή της, που δεν την παρότρυνε να φύγει αλλά να μείνει, κι ας ήξερε πως θα της στοίχιζε στο τέλος.


Οπότε, που καταλήγουμε...; Στο ότι η Κάτνις δεν θα μπορούσε να διαλέξει κανέναν άλλον εκτός από τον Πίτα. Δεν θα μπορούσε να είναι με κάποιον άλλον γιατί εκείνος ξέρει τι σημαίνει να επιβιώνεις, να αγωνίζεσαι, να πονάς, να ματώνεις, να χάνεις τον εαυτό σου, να παλεύεις κάθε μέρα για να ζήσεις έχοντας χάσει ένα σωρό κομμάτια του εαυτού σου. Ο Πίτα αγαπάει ειλικρινά, με πάθος, ανιδιοτέλεια και αυτοθυσία, και μια τέτοια αγάπη δεν μπορείς να την αφήσεις να σου φύγει.


Εγώ, σας αγαπώ, ως άλλη Αλιφέρη, και πάντα θα σας έχω στην καρδιά μου και θα χαμογελάω ξέροντας πως παρά τον πόνο και την απώλεια, πως παρά τις δυσκολίες, ήταν γραφτό σας να είστε μαζί. Και ελπίζω ο Γκέιλ να μείνει μόνος, μπακούρι θλιμμένο αγκαλιά με το καλάζνικοφ. Αυτά...