"Ενός λεπτού σιγή" του  Siegfried Lenz

Κανένας δεν ξέρει ότι η Στέλλα Πέτερσεν και ο Κρίστιαν, ο µαθητής της, είναι ερωτευµένοι. Το βιβλίο αυτό είναι η ιστορία µιας µεγάλης και «αδύνατης» αγάπης: Πώς γεννήθηκε ο έρωτάς τους, πώς από λέξεις και χειρονοµίες, από τυχαίες συναντήσεις και αγγίγµατα ξεπήδησε ένα πάθος, πώς το πάθος έρχεται αντιµέτωπο µε την πραγµατικότητα, πώς ο Κρίστιαν θέλει να δώσει διάρκεια στον έρωτά του και συλλαµβάνει ένα τολµηρό αλλά ουτοπικό σχέδιο…
Η αφήγηση ξεκινάει από ένα ζεστό καλοκαίρι σε µια κωµόπολη στις ακτές της Βαλτικής, πριν από πολλά χρόνια. Ο Μπένι Γκούντµαν και ο Ρέι Τσαρλς είναι ακόµη στη µόδα, στα στενάκια ακούγεται το τραγούδι της λατέρνας, ο κόσµος πληρώνει µε µάρκα, κι όταν η δασκάλα Αγγλικών µπαίνει στην τελευταία τάξη του γυµνασίου, οι µαθητές σηκώνονται όρθιοι: Good morning, Mrs Petersen.
"Το φως ανάμεσα στους ωκεανούς" της M.L. Stedman

Στον φάρο ενός μικροσκοπικού νησιού μισή μέρα με καράβι από τις ακτές της δυτικής Αυστραλίας, εργάζεται ο Τομ Σέρμπουρν, που έχει επιζήσει από τη φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου. Στο πλευρό του έχει τη νεαρή γυναίκα του, την Ίζι, με την οποία ζει την απόλυτη ευτυχία του έρωτα, που μόνο ένα πράγμα φαίνεται να σκιάζει, η συνειδητοποίηση ότι δε θα μπορέσουν να κάνουν τελικά παιδιά...
Ώσπου ένα απριλιάτικο πρωινό στην παραλία εξοκέλλει μια βάρκα. Μέσα στη βάρκα αυτή υπάρχει το άψυχο σώμα ενός άντρα κι ένα μωρό που κλαίει γοερά... Ξεκομμένοι από τον έξω κόσμο, ο Τομ και η Ίζι θ’ αψηφήσουν τους κανόνες της λογικής και τους νόμους των ανθρώπων και θα ακολουθήσουν την καρδιά τους...


"Επειδή είναι η καρδιά μου" του Αύγουστου Κορτώ

Η Νόρα κι ο Χάρης ζούνε τις τελευταίες µέρες του γάµου τους, διαλυµένου απ’ τον χαµό του εξάχρονου γιου τους Άγγελου. Ώσπου ένα βράδυ ο Άγγελος έρχεται σ’ ένα µοιρασµένο όνειρο και τους υπόσχεται πως, αν επιστρέψουν στον τόπο της στερνής τους παραθέρισης και προβούν στην υπέρτατη θυσία, θα επιστρέψει κοντά τους. Μόνο που, όταν βρίσκονται και πάλι στο αποµονωµένο εξοχικό της Χαλκιδικής, ο Χάρης και η Νόρα διαπιστώνουν ότι το φράγµα ανάµεσα σε φύση και υπερφυσικό έχει καταρρεύσει, ότι το όνειρο απέχει µια ανάσα απ’ τον εφιάλτη κι ότι το παρελθόν συνεχίζει να ζει, παντοδύναµο.





 
"Η Αλίκη στην πόλη" της Αργυρώ Πιπίνη

Η Αλίκη. Η πόλη.
Έναν δύσκολο χειµώνα.
Μια µέρα. Είκοσι τέσσερις ώρες.
Απ’ το βράδυ της µιας µέχρι το απόγευµα της άλλης.
Ο φόβος. Η µουσική.
Ο έρωτας. Οι άνθρωποι.
Τα ζώα. Οι φίλοι.
Η ελπίδα.










"Μηχανικοί καταρράκτες" της Σώτης Τριανταφύλλου

Ξάπλωσα ανάσκελα και κοιτούσα τις σκιές στο ταβάνι. Ποτέ δεν ξέρεις πότε και πού θα συµβεί η στραβή: φοβόµουν την Οκλαχόµα αλλά πριν από λίγα χρόνια, το 2007 ή το 2008, στο Ντιτρόιτ, είχε δολοφονηθεί ένας κοµµωτής που γνώριζα· επρόκειτο για έγκληµα µίσους αλλά δεν συνελήφθη κανείς· η υπόθεση µπήκε στο αρχείο. Και τον περασµένο Απρίλιο βρέθηκε δολοφονηµένη η Κόκο – όταν είσαι µαύρος, τραβέλι, πουτάνα και τζάνκι, όλα µαζί και ταυτοχρόνως, πας φιρί φιρί να γίνεις σφαχτό· κι η αστυνοµία κάνει την πάπια. Δεν είχα ακούσει για εγκλήµατα εναντίον ανθρώπων σαν εµένα στην Οκλαχόµα, αλλά ήµουν σίγουρος ότι είχαν γίνει. Η σκέψη µε κράτησε ξάγρυπνο. Άκουγα τον Μπραντ να ξεβιδώνει το τεχνητό πόδι, να κάνει µπάνιο και να ξαπλώνει στο διπλανό κρεβάτι µ’ έναν αναστεναγµό· στο µισοσκόταδο τον είδα να σκεπάζεται µε το πάπλωµα της µάνας. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η εικόνα µού έφερε δάκρυα στα µάτια. Αναρωτήθηκα αν ο Μπραντ ονειρευόταν να ξυπνήσει µε ολόκληρο το πόδι του, ακέραιος. Δεν κλαίω στις περιστάσεις όπου κλαίνε οι άνδρες – κλαίω σε όλες τις περιστάσεις.