Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Εκείνη: Φιλόλογος με μεταπτυχιακά, πνευματώδης, ευαίσθητη, παρορμητική και κουκλάρα.
Εκείνος: Άξιος ιδιοκτήτης γραφείου τελετών, άχαρος, αναίσθητος, προγραμματισμένος και δίμετρος - να τα λέμε κι αυτά.
Τι κοινό μπορεί να έχουν λοιπόν η Βίκυ με τον Αλέξανδρο; Κανένα! Κι όμως, παραμένουν μαζί. Μαζί βέβαια τρόπος του λέγειν, μιας και ο Αλέξανδρος (που συν τοις άλλοις είναι και κολλημένος με την πρώην του) δεν την πλησιάζει ερωτικά. Η Βίκυ έχει δοκιμάσει τα πάντα μαζί του, αλλά τζίφος.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προκύπτουν από το πουθενά τα παρακάτω: η παπα-Λάμπραινα, ένα στρουμφάκι, μια γιαγιά παρανοϊκή, ένα ζευγάρι σκαρπινάκια, ο ποιητής Φανφάρας, μια Ρωσίδα στριπτιτζού, το μωρό της Ρόζμαρι, ο Αθανάσιος Διάκος, η βασίλισσα της Αγγλίας, ένα μέντιουμ από το Μενίδι, το φάντασμα του Καζαντζίδη, ένας υπουργός λαμόγιο και ένας μυστήριος γυμναστής.
Όλα αυτά είναι απλώς ένα μικρό δείγμα μιας τρελής ιστορίας, στην οποία η Βίκυ και ο Αλέξανδρος μπλέκουν διαρκώς σε ασύλληπτες αλλά καθημερινές καταστάσεις, σ’ ένα μυθιστόρημα σπιντάτο, γεμάτο εξωφρενικό χιούμορ και ανατροπές.

Προσωπική άποψη:
Πρωτοσυνάντησα την Βιολέττα Κουμπή στην παρουσίαση μιας φίλης ομότεχνης, όπου και παρουσίαζε το βιβλίο της. Η πρώτη μου σκέψη, τότε, για το άτομό της ήταν: "Ααα... είναι εντελώς τρελή", αλλά με την απόλυτα θετική έννοια του όρου. Όταν συναντηθήκαμε για δεύτερη φορά σε μια άλλη εκδήλωση, όπου και καθόμασταν συμπτωματικά δίπλα-δίπλα στο ίδιο τραπέζι, οπότε και αρχίσαμε να συζητάμε, σκέφτηκα κάτι ακόμα -εκτός της τρέλας που την δέρνει-: "Ααα... εγώ και αυτή ταιριάζουμε... Θα γίνουμε φίλες." Κάπως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα, λοιπόν, και μπορεί να μην σας ενδιαφέρουν όλες αυτές οι λεπτομέρειες, ίσως όμως να σας βοηθήσουν να κατανοήσετε καλύτερα όσα θα ειπωθούν στη συνέχεια και αφορούν το δεύτερο βιβλίο της Βιολέττας, που σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη.

Δεν θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω την περίληψη με δυο λόγια γιατί εκτός του ότι πιστεύω πως είναι αχρείαστο και πως μπορεί να καταστρέψω ένας μέρος της μαγείας του, δεν νομίζω πως μπορώ και να το κάνω. Ο λόγος -και η ροή του- στο μυθιστόρημα αυτό είναι τόσο γρήγορος που ορισμένες φορές θα πιάσετε τον εαυτό σας να σκέφτεται πως αυτό το οποίο διαβάζετε δεν έχει καμία λογική και συνοχή, ή ακόμα πως είναι εντελώς ασυνάρτητο. Και, ναι, σε μεγάλο βαθμό ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά η ιδιαιτερότητά του αυτή είναι που, τελικά, το καθιστά μοναδικό και ιδιαίτερο, που το κάνει να ξεχωρίζει ανάμεσα στα άλλα βιβλία κωμικής προσέγγισης που κυκλοφορούν στην αγορά και που όπως πολύ καλά γνωρίζετε, δεν είναι του γούστου μου.

Βασικά, το μεγάλο λάθος εντοπίζεται ακριβώς εκεί. Στο ότι σκεφτόμαστε πως το συγκεκριμένο βιβλίο είναι κωμικό. Φυσικά και έχει στοιχεία, αλλά η έννοια του κωμικού έχει πολλές προεκτάσεις. Περισσότερο, λοιπόν, θυμίζει μαύρη κωμωδία ή παρωδία, και αυτό εξαιτίας του τρόπου που επιλέγει να σατιρίσει πρόσωπα και καταστάσεις. Το χιούμορ της ίδιας της Βιολέττας, άλλωστε, ακόμα και στην καθημερινότητά της, είναι χειμαρρώδες, καυστικότατο, κυνικό πολλές φορές, αλλά έχοντας πάντα μια ανάλαφρη νότα που πηγάζει από το χαμόγελό της να το συνοδεύει, ώστε να το καθιστά πιο εύπεπτο. Αυτό το χιούμορ έχει μεταφέρει και στις σελίδες του βιβλίου της που όσο και αν εμένα είναι του γούστου μου, η αλήθεια είναι πως δεν είναι εξίσου εύκολα αποδεκτό απ' όλους ή, τουλάχιστον, πιθανότατα κάποιοι να χρειάζονται λίγο περισσότερο χρόνο για να επεξεργαστούν το αστείο.

Το "Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζανε προχθές" είναι ένα βιβλίο που επί της ουσίας, και παρά το κωμικό πρίσμα μέσα από το οποίο δίνεται, εμβαθύνει στις σύγχρονες σχέσεις, κυρίως τις αισθηματικές αλλά όχι μόνο, όπως αυτές διαμορφώνονται από τον περίγυρό μας στην Ελλάδα του 2015. Γιατί μπορεί να υπάρχει εκσυγχρονισμός και να προχωράμε μπροστά μας, όμως ορισμένα πράγματα δεν αλλάζουν και η ενδόμυχη ανασφάλεια του Έλληνα, ειδικά σε ό,τι αφορά τη ζωή του και τις επιλογές του, είναι ένα από αυτά. Με πιο απλά λόγια, λοιπόν, το βιβλίο αυτό είναι μια σύγχρονη κοινωνική και ψυχολογική ανάλυση του φαίνεσθαι και του γίνεσθαι και ο τρόπος με τον οποίο έχει τοποθετηθεί η ίδια η συγγραφέας μέσα σε αυτήν, μέσα από όποιο πρίσμα υπερβολής, είναι μοναδικός.

Η Βιολέττα, αν μη τι άλλο, ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται την ελληνική γλώσσα και αυτό δεν το αποδεικνύει μόνο με κάθε της γραπτό κείμενο, αλλά και κάθε φορά που ανοίγει το στόμα της. Δεν είναι εύκολο να την παρακολουθήσει κανείς, καθώς χρειάζεται να αφοσιωθεί σε αυτά που λέει, και το ίδιο ισχύει και για τα γραπτά της. Ωστόσο, αν έχει κανείς την συγκεκριμένη λεπτομέρεια υπόψιν του, πιστεύω πως δεν θα έχει κανένα απολύτως πρόβλημα να διαβάσει το βιβλίο, να το καταλάβει και να αφεθεί να γελάσει με όλα τα κωμικοτραγικά ευτράπελα που συμβαίνουν στους ιδιότυπους ήρωές της. Μπορεί να απουσιάζουν σχεδόν παντελώς περιγραφές ή λεπτομέρειες, αλλά ακόμα κι αυτό εξυπηρετεί έναν σκοπό που δεν είναι άλλος από το να εστιάσουμε εκεί που πρέπει. Άλλωστε, η ζωή είναι μικρή αλλά άκρως ενδιαφέρουσα και γιατί όχι, λοιπόν, να μην την απολαύσουμε ακόμα και με τα ευτράπελά της.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Κουμπή Βιολέττα
Εκδόσεις: Λιβάνης
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2015
Αρ. σελίδων: 355
ISBN: 978-960-14-2921-2