Πριν από κάποιους μήνες τόλμησα να αναφέρω σε μια συζήτηση με κάποιους anime fans, πως δεν έχω δει το "Sukitte Ii na yo", το οποίο θεωρείται από πολλούς ένα από τα κορυφαία shoujo anime όλων των εποχών. Για να μην με εκτελέσουν, λοιπόν, αφού ουκ ολίγες ήταν οι απειλές που άκουσα, επίσπευσα την θέαση της σειράς που όχι απλά με ικανοποίησε, αλλά με άφησε με τόσα πολλά και όμορφα συναισθήματα, που σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να νιώσω, παρά τα όσα είχα ακούσει. Τελικά, μερικές φορές, το "όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι", δεν ισχύει και η περίπτωση αυτή, είναι μία από αυτές.

ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΟΛΑ:
Το "Sukitte Ii na yo", πολύ γνωστό και με τον αγγλικό τίτλο, "Say "I love you"", είναι Ιαπωνική σειρά manga της Kanae Hazuki η οποία ξεκίνησε να κυκλοφορεί σε συνέχειες μέσω του περιοδικού "Dessert" των εκδόσεων Kodansha το 2008. Την ίδια χρονιά, και πιο συγκεκριμένα στις 11 Αυγούστου, οι εκδόσεις προχώρησαν στην κυκλοφορία του πρώτου ολοκληρωμένου τόμου. Μέχρι σήμερα, η σειρά μετράει 14 τεύχη, με το τελευταίο να έχει κυκλοφορήσει στις 13 Απριλίου 2015, οπότε λογικά αναμένεται ένα ακόμα μέσα στη χρονιά -εφόσον κυκλοφορούν δύο κάθε χρόνο. Για τη Βόρειο Αμερική, τα δικαιώματα του manga στην αγγλική γλώσσα απέκτησε η συγγενής Kodansha Comics USA, όπου στις 29 Απριλίου 2014 εξέδωσε τον πρώτο τόμο, έχοντας φτάσει αισίως μέχρι τον 9ο, ενώ σε λίγες ημέρες -στις 13 Οκτωβρίου- αναμένεται η κυκλοφορία του 10ου και έχει γίνει ήδη προγραμματισμός μέχρι την κυκλοφορία του 13ου στις 19 Απριλίου 2016. Στις 12 Ιουλίου 2014, σε σενάριο και σηνοθεσία Asako Hyuga, κυκλοφόρησε από τα studios Shochiku με live action ταινία, διάρκειας 102', βασισμένη στη σειρά.

ΤΟ ANIME:
Τα δικαιώματα για την μεταφορά του manga στη μικρή οθόνη απέκτησαν τα studios Zexcs. Η πρεμιέρα της σειράς έγινε στις 06 Οκτωβρίου 2012 μέσω του δικτύου, ενώ αργότερα προβλήθηκε και από τα tvk, BS11 και AT-X. Η προβολή της ολοκληρώθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2012, έπειτα από 13 επεισόδια, ενώ ακολούθησε και ένα OVA. Για την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία τα δικαιώματα πήγαν στην Hanabee, ενώ για τη Βόρειο Αμερική στην Sentai Filmworks.











ΤΟ STORY:
Η Mei Tachibana, ήσυχη και κάπως απόμακρη, περνάει τις σχδολικές της μέρες ως μαθήτρια του Λυκείου, αποφεύγοντας να κάνεις φίλους ή να βρει κάποιο αγόρι. Τα πράγματα αυτά έπαψαν να την ενδιαφέρουν εξαιτίας ενός περιστατικού όταν ήταν παιδί που την έκανε να χάσει την πίστη της στους ανθρώπους και στις σχέσεις, πιστεύοντας πως όλοι κάποια στιγμή θα σε προδώσουν. Όταν στο δρόμο της θα βρεθεί ο Yamato Kurosawa, ένα από τα πλέον δημοφιλή αγόρια του σχολείου, η ζωή της θα αλλάξει, αφού η διαφορετικότητά της είναι που του κινεί το ενδιαφέρον και εκείνος προσπαθεί να την προσεγγίσει με κάθε τρόπο. Κάπως έτσι ξεκινάει η σχέση ανάμεσά τους, με την Mei να μαθαίνει σταδιακά πως είναι να ανοίγεσαι τους άλλους, αποκτώντας νέους φίλους και αρχίζοντας πλέον να ζει.

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ANIME:
- Τα περισσότερα shoujo anime, ακολουθούν μια πολύ συγκεκριμένη γραμμή στην ανάπτυξη των χαρακτήρων, αλλά και στην εξέλιξη της ιστορίας αυτής καθ' αυτής. Το "Sukitte Ii na yo" ακολουθεί κάποιους από τους κανόνες του είδους, αλλά όχι στον απόλυτο βαθμό, και ίσως αυτό να είναι το στοιχείο που το κάνει τελικά τόσο ενδιαφέρον, και το στοιχείο εκείνο στο οποίο οφείλεται η αγάπη των fans. Συνήθως, στα shoujo, το ζευγάρι περνάει από σαράντα κύματα μέχρι να καταλήξει να είναι μαζί, αλλά στην προκειμένη περίπτωση κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Αντίθετα, η Mei και ο Yamato είναι μαζί σχεδόν από την αρχή, και προσπαθούν να λύσουν μαζί τα μεταξύ, αλλά και τα προσωπικά τους προβλήματα, κάτι προσθέτει στο anime αυτό έντονες δόσεις τρυφερότητας και μεγάλες συναισθηματικές σκηνές.
- Η Mei και ο Yamato είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Η πρώτη έχει αρκετά από τα στοιχεία
ενός tsundere χαρακτήρα, αλλά στην πραγματικότητα είναι ντροπαλή, γεμάτη ευαισθησίες και πληγές που δεν προσπαθεί αρχικά να γιατρέψει, αλλά που αφήνει να την ορίζουν, επειδή κανείς δεν είχε νοιαστεί αρκετά για να προσπαθήσει να την βγάλει από την μοναξιά την οποία επέλεξε. Από την άλλη, ο Yamato είναι ο κλασσικός super γκόμενος του σχολείου, το όνειρο κάθε κοπέλας, αλλά παρά την θεωρητικά ιδανική του φύση, δεν είναι τόσο τέλειος όσο οι άλλοι νομίζουν, παρά που διόλου απρόσιτος ή δύσκολος δεν είναι. Κουβαλάει κι εκείνος τον δικό του σταυρό, κάτι που οφείλεται στις λανθασμένες επιλογές του παρελθόντος του, οι οποίες και καθόρισαν την πορεία και το παρόν του, που τείνει όμως να αλλάξει. Ο συνδυασμός, λοιπόν, των κοινών αλλά και των διαφορετικών στοιχείων που τους χαρακτηρίζουν, δημιουργούν ένα πολύ όμορφο κι ενδιαφέρον κράμα, που θες απελπισμένα να δεις που θα καταλήξει.
- Η πλειοψηφία των shoujo δεν έχουν πολλές ερωτικές-συναισθηματικές σκηνές, αλλά περιορίζονται σε wanna be φάσεις ανάλογου περιεχομένου. Στην προκειμένη, όχι μόνο δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά το ακριβώς αντίθετο. Οι σκηνές όπου οι Mei και Yamato εκφράζουν τα συναισθήματά τους, με λόγια αλλά και πράξεις, είναι πολλές, έντονες και βαθιά συναισθηματικές, τόσο που είναι δύσκολο να μην συγκινηθεί, ακόμα και ο πιο χοντρόπετσος θεατής. Εξού και η σειρά έχει αγαπηθεί και από μεγάλη μερίδα του αντρικού κοινού που, συνήθως, όταν η κουβέντα έρχεται σε shoujo anime, το παίζει βαρύ πεπόνι αρνούμενο να παραδεχτεί πως τα παρακολουθεί, πόσο μάλλον πως ορισμένα από αυτά του αρέσουν. Εντάξει... εμείς ξέρουμε την αλήθεια, οπότε απλά παραδεχτείτε το.
- Το art είναι αρκετά συνηθισμένο, σύμφωνα με το είδος στο οποίο και ανήκει, αλλά καλοσχεδιασμένο,
δίνοντας την απαραίτητη έμφαση στο αισθητικό σκέλος των backgrounds, που είναι άκρως ρεαλιστικά, αλλά κυρίως στο κομμάτι της εκφραστικότητας των εκάστοτε συναισθημάτων των πρωταγωνιστών, που ποικίλουν ανά περίπτωση και συνθήκη, τα οποία και περνάνε εύκολα, άμεσα και με ουσιαστικό τρόπο στον θεατή. Όσον αφορά τον σχεδιασμό των χαρακτήρων, είναι επίσης πάρα πολύ καλός, δομημένος σύμφωνα τα τα στοιχεία της προσωπικότητάς τους, έτσι ώστε η εικόνα να στηρίζει τον εσωτερικό τους κόσμο ή, τουλάχιστον, αυτό που φαίνεται προς τα έξω να είναι, να εκπροσωπεί και να αντιπροσωπεύει ο καθένας.
- Πέραν του αισθητικού σκέλους, η ιστορία θίγει γενικότερα τις ανθρώπινες σχέσεις, το πως αντιμετωπίζουμε εμείς τον εαυτό μας, αλλά και το πως περιμένουμε να μας αντιμετωπίσουν οι γύρω μας, συγκριτικά με το πως θα έπρεπε στην πραγματικότητα να μας αντιμετωπίζουν. Αυτό έχει να κάνει όχι μόνο με τους πρωταγωνιστές μας, αλλά και με όσους βρίσκονται στο γύρω περιβάλλον τους, με τον καθένα να έχει μια προσωπική ιστορία να αφηγηθεί, με την κάθε μία να είναι ενδιαφέρουσα ως προς την συναισθηματική και ψυχολογική της ανάλυση, κάθε φορά. Όλο αυτό, προσδίδει μεγαλύτερο βάθος στο όλο concept, αναγάγοντάς το σε κάτι περισσότερο από μια χαζοαισθηματική ιστορία, που μιλάει για πολύ πιο ουσιώδη πράγματα στη ζωή των ανθρώπων που προσπαθούν να περάσουν από ένα στάδιο σε ένα άλλο, αφήνοντας πίσω την παιδικότητά τους και αναλαμβάνοντας ρόλους ενηλίκων. 

ΤΟ OST ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ:
Την μουσική της σειράς, που όπως είναι φυσικό επόμενο έχει έντονες νοσταλγικές νότες αλλά και ένα αέρα ρομαντισμού και τρυφερότητας, υπογράφει ο Yuuji Nomi. Το ost της σειράς κυκλοφόρησε στις 25 Φεβρουαρίου του 2013 και αποτελείται από 27 κομμάτια. Το opening theme είναι το "Friendship" από την Ritsuko Okazaki, ενώ το ending theme είναι το "Slow Dance" από τους Suneohair.







Sukitte Ii na yo - Opening



Sukitte Ii na yo - Opening Full Song



Sukitte Ii na yo - Ending



Sukitte Ii na yo - Ending Full Song



ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ:
Το "Sukitte Ii na yo" δεν είναι απλά ένα ακόμα συναισθηματικό anime. Είναι μια ιστορία που δεν μιλάει μόνο για τον έρωτα ή την αγάπη, αλλά για το πως αυτά τα δύο πρέπει και μπορούν να εκφραστούν. Μια ιστορία που μας θυμίζει πως για να είναι οι άλλοι ειλικρινείς απέναντί μας, πρέπει πρώτα απ' όλα εμείς οι ίδιοι να είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας και τα συναισθήματά μας, κάνοντας την κάθε μέρα μας να αξίζει, έτσι όπως εμάς θα μας κάνει ευτυχισμένους, και όχι σύμφωνα με το πως θα ικανοποιήσουμε τους γύρω μας. Μια ιστορία για την αποδοχή αυτού που είμαστε, αλλά και του ρίσκου
που πρέπει να παίρνουμε ορισμένες φορές προκειμένου να στηρίξουμε τις επιλογές και τις αποφάσεις μας. Μια ιστορία που μας θυμίζει πως πρέπει να είμαστε ανοιχτοί απέναντι στους ανθρώπους, προκειμένου να δώσουμε και να πάρουμε, αλλά και το ότι όσα σημάδια κι αν έχουν αφήσει πάνω μας ή μέσα μας, στιγμές του παρελθόντος μας, δεν πρέπει να μας καθορίζουν, αλλά να μας συνοδεύουν, με τα μαθήματα ζωής που πήραμε να είναι φάρος στις επιλογές που θα κάνουμε στο μέλλον.