"Μαγεμένος τόπος" της Rene Denfeld

Ακόμα και τα τέρατα χρειάζονται γαλήνη. Ακόμα και τα τέρατα χρειάζονται κάποιον να τους ακούσει αληθινά –να τους αφουγκραστεί… Τότε ίσως μπορέσουμε να βάλουμε ένα τέλος σε ανθρώπους σαν εμένα…
Ένας κρατούμενος της πτέρυγας των θανατοποινιτών σε μια φυλακή υψίστης ασφαλείας με μόνη διέξοδο από τη σκληρή καθημερινότητά του τις λέξεις που φαντάζεται, τον κόσμο που οικοδομεί χάρη στη δύναμη της γλώσσας. Ποτέ δεν κατονομάζεται ούτε και μαθαίνουμε ποτέ ποιο το έγκλημά του.
Δεν μιλά. Ακούει την ιστορία του Γιορκ, του κρατούμενου στο διπλανό κελί του οποίου η εκτέλεση έχει οριστεί χρονικά. Ακούει την κυρία, μια ερευνήτρια που προσπαθεί να ανασυνθέσει το παρελθόν του Γιορκ. Παρακολουθεί την κυρία να ερωτεύεται τον παπά και αναρωτιέται αν η αγάπη εξακολουθεί να είναι μια δυνατότητα σε αυτό τον κόσμο. Βλέπει τη διαφθορά και τον κίνδυνο καθώς η ένταση στους τοίχους της φυλακής κλιμακώνεται. Και περιμένει. Γιατί ακόμα και τα τέρατα έχουν μια ιστορία…

"Αίθουσα VIP" του Jens Lapidus

Ο Τέντι μόλις αποφυλακίστηκε ύστερα από οχτώ χρόνια κράτησης. Άφραγκος, μένει με την αδερφή του και οι προοπτικές να βρει μια τίμια εργασία δεν είναι ευοίωνες. Εκτός όλων των άλλων, θα πρέπει να ελευθερωθεί από ένα δυσβάσταχτο οικονομικό χρέος.
Η Έμελι είναι μια νέα δικηγόρος, πολύ ικανή και αποτελεσματική στη δουλειά της, αποφασισμένη να κάνει τα πάντα για ανέλθει επαγγελματικά.
Το αταίριαστο αυτό ζευγάρι θα κληθεί να συνεργαστεί σε μια ασυνήθιστη υπόθεση… Θα πρέπει να εντοπίσουν τον απαχθέντα νεαρό επιχειρηματία Φίλιπ Σάλε ύστερα από αίτημα των γονιών του θύματος προς τη δικηγορική εταιρεία της Έμελι.
Ενώ σκάβουν βαθύτερα στο παρελθόν του Φίλιπ, η Έμελι και ο Τέντι θα βρεθούν αντιμέτωποι με επικίνδυνα μυστικά και, καθώς οι απαγωγείς χάνουν την υπομονή τους, θα επιδοθούν σε μια ανελέητη κούρσα με τον χρόνο…

"Βρόμικη σάρκα" του Pedro Juan Gutierrez

Κούβα. Δεκαετία 1960. Η επανάσταση θριαμβεύει και δυο συμμαθητές που μοιάζουν να μην έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους, γίνονται φίλοι. Ο Πέδρο Χουάν, παλιός γνώριμος για τους αναγνώστες του Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες, είναι αθλητικός, γεροδεμένος και με τον καιρό θα γίνει ένας γοητευτικός εραστής φιλήδονων γυναικών. Ο Φαμπιάν είναι ακριβώς το αντίθετο: ασθενικός, φοβητσιάρης και μύωπας, παίζει πιάνο, είναι ομοφυλόφιλος και η οικογένειά του –μητέρα από τη Μαδρίτη και πατέρας από την Καταλονία που μετανάστευσαν στο νησί τη δεκαετία του ’20– έζησε καλύτερες μέρες στην προεπαναστατική Κούβα.
Αυτή η απίθανη φιλία δεν θα σβήσει και οι ζωές των δυο παιδιών θα διασταυρωθούν και πάλι τα επόμενα χρόνια. Θα ξανασυναντηθούν σε ένα εργοστάσιο κονσερβοποίησης κρέατος, όπου δουλεύουν οι παρίες της νέας επαναστατικής κοινωνίας, αλλά οι μοίρες τους αναπόφευκτα θα χωρίσουν.
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, αυτό το μυθιστόρημα είναι γεμάτο αντιθέσεις: φως και σκιά, ζωντάνια και απελπισία, απόλαυση και καταπίεση.

"Το πέρασμα" του Κωνσταντίνου Τζαμιώτη

Μια χειμωνιάτικη νύχτα, σ’ ένα μικρό νησί του νοτίου Αιγαίου με 120 μόνιμους κατοίκους, ναυαγεί ένα καράβι με περισσότερους από τριακόσιους πρόσφυγες. Ο κακός καιρός, η γραφειοκρατία, η αδιαφορία αλλά κι η πρακτική αδυναμία των Αρχών πρώτα της πρωτεύουσας και κατόπιν του γειτονικού Μεγάλου νησιού, καθυστερούν τις διαδικασίες περίθαλψης, καταγραφής, ελέγχου και μεταφοράς των νεοφερμένων, αναγκάζοντας τις δύο κοινότητες να συνυπάρξουν για τέσσερις μέρες.
Οι αριθμητικοί συσχετισμοί σε συνδυασμό με τις πιεστικές συνθήκες θέτουν τους δικούς τους κανόνες, ανατρέπουν δεδομένα και ρόλους, δοκιμάζουν μέχρι εσχάτων τις δύο πλευρές, βάζοντας σε σοβαρό κίνδυνο τις μεταξύ τους σχέσεις.
Ένα βιβλίο για την πραγματικά μεγάλη πρόκληση της εποχής, την αναπόφευκτα βίαιη συνάντηση διαφορετικών κόσμων, όπως προκύπτει από τη διαρκώς διογκούμενη μετακίνηση πληθυσμών, τα όρια του ανθρωπισμού, και του αναφαίρετου δικαιώματος όλων για μια καλύτερη ζωή.
Μια ιστορία για την ανθρώπινη φύση, τις αδυναμίες της μα και το μεγαλείο της.

"Γραφικός χαρακτήρας" του Νίκου Παναγιωτόπουλου

Μια συλλογή από 67 μικρές –έως μικροσκοπικές– ιστορίες, από εκείνες που ξεπηδούν απρόσκλητες καθώς ξεφυλλίζεις, ας πούμε, το άλμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες.
Ιστορίες ασπρόμαυρες, αφού φαντάζουν κιόλας μακρινές, αν και ο απόηχός τους βρίσκει τρόπο να επιβιώνει, παρηγορητικός, μέσα στη βουή και την αντάρα.
Ιστορίες αληθινές, αν και αυτό έχει ίσως τη μικρότερη σημασία˙ το προσωπικό βίωμα δεν είναι παρά η αφορμή αυτών των ακαριαίων αφηγήσεων που ψηλαφούν το αποτύπωμα μιας εποχής, με αφετηρία τα μέσα της δεκαετίας του ’60.
Ιστορίες που μαρτυρούν πως το παρελθόν βρίσκει πάντα τρόπο να τρυπώνει ανάμεσα στα λόγια μας…
Ιστορίες της μιας ανάσας, οι περισσότερες από τις οποίες θα μπορούσαν να διαβαστούν άνετα ακόμα κι ανάμεσα σε δυο σταθμούς του αθηναϊκού μετρό.

"Καλοκαίρι στο Μπάντεν-Μπάντεν" του Leonid Tsypkin

Ο Ντοστογέφσκι πρωτογνώρισε την Άννα Γκριγκόριεβνα στην Αγία Πετρούπολη. Της υπαγόρευσε το μυθιστόρημά του Ο παίκτης και λίγο καιρό αργότερα της ζήτησε να γίνει γυναίκα του. Το 1867 το ζευγάρι ξεκινά για ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Με αφορμή αυτό το ταξίδι ο Τσίπκιν, συνδυάζοντας έξοχα τη μυθοπλασία με τα πραγματικά στοιχεία, αναδεικνύει το μεγαλείο του λογοτέχνη αλλά και τη σκοτεινή πλευρά του και μας παρασύρει στα κατάβαθα της ρωσικής ψυχής.
«Πέρα από την περιγραφή του ασύγκριτου Ντοστογέφσκι και τι δε βρίσκει κανείς μέσα σε τούτη την ασυνήθιστη πνευματική περιπέτεια του Τσίπκιν! Τα βάσανα της σοβιετικής περιόδου, από την εποχή της Μεγάλης Τρομοκρατίας στο διάστημα 1934-1937 έως το παρόν, μέσα από την αναζήτηση του αφηγητή: το βιβλίο πάλλει στον ρυθμό τους. Το Καλοκαίρι στο Μπάντεν-Μπάντεν είναι επίσης ένας εμπνευσμένος και πνευματώδης απολογισμός της ρωσικής λογοτεχνίας, μια κιβωτός της ρωσικής λογοτεχνίας».
από την εισαγωγή της Σούζαν Σόνταγκ

"Το καταφύγιο των ανέμων" των George R. R. Martin & Lisa Tuttle

Ο πλανήτης του Γουιντχέιβεν δεν κατοικούνταν αρχικά από ανθρώπους, αλλά αποικίστηκε μετά από την συντριβή ενός γήινου αστρόπλοιου. Είναι ένας κόσμος που αποτελείται από πολυάριθμα μικρά νησιά, ένας κόσμος ακραίων καιρικών συνθηκών και θαλάσσιων τεράτων. Η επικοινωνία ανάμεσα στους διασκορπισμένους οικισμούς ήταν αδύνατη μέχρι την ανακάλυψη ότι χάρη στην μικρή βαρύτητα και στην πυκνή ατμόσφαιρα, οι άνθρωποι μπορούσαν να πετάξουν με τη βοήθεια μεταλλικών φτερών που κατασκευάστηκαν από τα συντρίμμια του γήινου διαστημόπλοιου. Πολλές γενιές μετά, ανάμεσα στα διασκορπισμένα νησιά που αποτελούν τον υδάτινο κόσμο του Γουιντχέιβεν, κανείς δεν έχει μεγαλύτερο κύρος από τους ανεμοπόρους, που με τα ασημένια τους φτερά μεταφέρουν ειδήσεις, κουτσομπολιά, τραγούδια και ιστορίες. Ρομαντικές μορφές που διασχίζουν επικίνδυνους ωκεανούς και αψηφούν άστατους ανέμους και απρόβλεπτες θύελλες που θα μπορούσαν να τους ρίξουν ανά πάσα στιγμή από τον ουρανό και να τους σκοτώσουν. Είναι επίσης μέλη μιας όλο και πιο επίλεκτης κάστας, αφού τα φτερά –ανέκαθεν περιορισμένα– αρχίζουν να σπανίζουν όλο και περισσότερο καθώς χάνονται οι άνθρωποι που τα φοράνε.
Η Μάρις από το Άμπερλι, κόρη ψαρά, υιοθετήθηκε από ανεμοπόρο και το μόνο που θέλει στη ζωή της είναι να πετάει στους αιθέρες. Όμως, η παράδοση επιβάλλει τα φτερά να περάσουν στον θετό αδελφό της, τον Κολ, νόμιμο γιο του ανεμοπόρου. Το μόνο που θέλει από την πλευρά του ο Κολ είναι να γίνει βάρδος και να ταξιδέψει στον κόσμο από τη θάλασσα. Γι’ αυτό τον λόγο, η Μάρις επαναστατεί και ρίχνεται σε έναν δύσκολο αγώνα ενάντια στον ελιτισμό, την αλαζονεία και τις άτεγκτες παραδόσεις της κοινωνίας των ανεμοπόρων.