"Η φωλιά της οχιάς" του Andrea Camilleri

Ο Μονταλμπάνο ονειρεύεται ότι είναι μέσα σ’ έναν πίνακα ζωγραφισμένο από τον Ρουσσό. Βρίσκεται, μαζί με την αγαπημένη του Λίβια, το χάραμα σ’ ένα δάσος στον Παράδεισο. Οι επισκέπτες αναγνωρίζουν το μέρος χάρη σε μια πινακίδα γραμμένη με κάρβουνο. Είναι γυμνοί. Φορούν όμως το υποκριτικό φύλλο συκής, φτιαγμένο από πλαστικό. Η αρμονία του Παραδείσου, η απουσία χυδαιότητας και βίας είναι εικαστικό ψέμα. Δεν ανήκει στον πραγματικό κόσμο. Ούτε στα όνειρα. Ωστόσο, ακόμη και στην τυφλή και χυδαία πραγματικότητα μπορεί να επιβιώσει η γλυκύτητα του διακριτικού τραγουδιού του παραδείσιου πουλιού που πήδηξε κάτω από τα ζωγραφισμένα κλαδιά ή από τα κλαδιά που είχε ονειρευτεί. Ο Μονταλμπάνο ξύπνησε από το σφύριγμα ενός ευγενικού αλήτη που τραγουδά τον σκοπό του τραγουδιού Il cielo in una stanza – το σφύριγμά του κάλυπτε τον ήχο της καταιγίδας που είχε ξεσπάσει...

"Πασκαλιανοί διαλογισμοί" του Pierre Bourdieu

Στους Πασκαλιανούς διαλογισµούς, ο Πιερ Μπουρντιέ, τοποθετούµενος υπό την αιγίδα του Μπλαιζ Πασκάλ, επιχειρεί µια συστηµατική κριτική της σχολαστικής σκέψης, καθιστώντας ρητές τις προπαραδοχές που απορρέουν από την κατάσταση της σχολής, του ελεύθερου χρόνου, του απελευθερωµένου από τις απαιτήσεις του κόσµου και της καθηµερινής ύπαρξης. Καταδεικνύει πώς αυτή η αποστασιοποιηµένη θέαση του κόσµου, ίδιον της σχολαστικής σκέψης, γίνεται συχνά πηγή λαθών, συστηµατικών, επιστηµολογικών, ηθικών ή αισθητικών, µε σοβαρές συνέπειες στον τρόπο µε τον οποίο κατανοούµε τον κοινωνικό και ιστορικό κόσµο, πώς οικουµενικοποιεί την ιδιαίτερη περίπτωση, αποσιωπώντας τις ιστορικές και κοινωνικές συνθήκες δυνατότητάς της.
Ο Μπουρντιέ επιλέγει τον Πασκάλ, ακριβώς επειδή αυτός µε τη σκέψη του προσέγγισε τα χαρακτηριστικά εκείνα της ανθρώπινης ύπαρξης που η σχολαστική σκέψη συστηµατικά αγνοεί –εξουσία, συνήθεια, σώµα, αυτόµατο, φαντασία, ενδεχοµενικότητα, πιθανότητα–, επειδή απορρίπτει την έρευνα των θεµελίων και καλεί σε µια συµβολική επανάσταση την οποία οι κοινωνικές επιστήµες πρέπει να φέρουν σε πέρας, προκειµένου να επιτύχουν την πλήρη χειραφέτησή τους.

"Πολιτική: Μια μικρή ιστορία" του David Runciman

Τι ακριβώς είναι η πολιτική; Γιατί τη χρειαζόμαστε; Και πού οδηγείται σ’ αυτή την ταραγμένη εποχή; Πώς συνέβη το αβυσσαλέο χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών; Γιατί χώρες όπως η Συρία και η Δανία διαφέρουν τόσο;
Σ’ αυτό το σύντομο αλλά εξαιρετικά περιεκτικό βιβλίο, ένας από τους κορυφαίους πολιτικούς επιστήμονες του καιρού μας θέτει καίρια ερωτήματα. Ο David Runciman ερευνά τις αντιλήψεις για την εξουσία, το κράτος και τις ηγεσίες, από τον Μακιαβέλλι ως τον Χομπς και από τον Μαξ Βέμπερ ως τη λειτουργία των social media. Επιπλέον, εξετάζει την ισχύ, τη δικαιοσύνη και τη βία όχι μόνο ως ιστορικές έννοιες, αλλά και ως επιτακτικά προβλήματα της εποχής μας.
Οι κοινωνίες που δεν καταφέρνουν να προσαρμοστούν στις προκλήσεις διαλύονται. Ο πλανήτης είναι γεμάτος ερείπια πολιτικών συστημάτων που κατέρρευσαν. Ο Παρθενώνας είναι η διαθήκη της δόξας της αρχαίας αθηναϊκής δημοκρατίας, που άκμασε για διακόσια χρόνια και πέθανε στα χέρια του Φιλίππου και του γιου του, του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Οι τεράστιοι λαξευμένοι μονόλιθοι στο Νησί του Πάσχα δημιουργήθηκαν από μια ευημερούσα κοινότητα και συμβόλιζαν την ισχύ και την αποφασιστικότητα των ηγετών της. Το μαυσωλείο του Λένιν στη Μόσχα ήταν κάποτε το εστιακό σημείο του παγκόσμιου κομμουνισμού, που δόξαζε τον άνθρωπο και η πολιτική του οποίου θα κατακτούσε τον κόσμο. Είναι λοιπόν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες, που ο Φουκουγιάμα χαρακτήρισε «τέλος της ιστορίας», προορισμένες για παρόμοια καταστροφή;