Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Έχουν περάσει μήνες από τότε που η Άρια έμαθε για το θάνατο της μητέρας της. Μήνες από τότε που ο Πέρι έγινε Άρχοντας Αίματος των Τάιντ και από την τελευταία φορά που τον είδε η Άρια.
Τώρα η Άρια και ο Πέρι θα συναντηθούν ξανά.
Με τις θύελλες Αιθέρα να επιδεινώνονται μέρα τη μέρα, η μόνη ελπίδα γαλήνης και ασφάλειας που έχει απομείνει είναι το Ακίνητο Γαλάζιο.
Υπάρχει όμως στ’ αλήθεια αυτό το καταφύγιο;
Με την απειλή ψεύτικων φίλων και ισχυρών πειρασμών, η Άρια και ο Πέρι αναρωτιούνται αν η αγάπη τους μπορεί να αντέξει μέσα στην αιώνια νύχτα.
Στην καθηλωτική συνέχεια του βιβλίου Κάτω από τον Ξένο Ουρανό, η Βερόνικα Ρόσι δημιουργεί μια ατμόσφαιρα που αιχμαλωτίζει και μια ιστορία αγάπης τόσο επικίνδυνη όσο και αξέχαστη.

Προσωπική άποψη:
Όσοι είχατε διαβάσει την άποψή μου για το πρώτο βιβλίο της σειράς, ίσως να θυμάστε πως η μοναδική μου ένσταση γύρω από αυτό, είχε να κάνει με την έναρξή του. Οι πρώτες 70-80 σελίδες ήταν πραγματικά βαρετές και πολύ μπερδεμένες, χωρίς να δίνουν το σαφές στίγμα της ιστορίας ή έστω κάποιες λεπτομέρειες που θα βοηθούσαν τον αναγνώστη να παρακολουθήσει, γεγονός που θα μπορούσε εύκολα να οδηγήσει τους ανυπόμονους στην απόφαση να το εγκαταλείψουν, πράγμα το οποίο θα ήταν κρίμα γιατί πρόκειται για ένα πολύ καλό βιβλίο. Το δεύτερο της σειράς είναι ακόμα καλύτερο, με την Rossi να έχει βρει το ρυθμό της και την αφήγηση να σε καθηλώνει από τις πρώτες σελίδες, θέλοντας να ανακαλύψεις ποιες θα είναι οι εξελίξεις αυτού του δυστοπικού σύμπαντος.

Έχουν περάσει μήνες από τότε που η Άρια και ο Πέρι συναντήθηκαν τελευταία φορά και οι ζωές τους έχουν αλλάξει. Η πρώτη έχασε τη μητέρα της και ο δεύτερος έχει γίνει Άρχοντας Αίματος των Τάιντ, γεγονός που τον έχει βαρύνει με ευθύνες που ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να αναλογιστεί. Τώρα, οι δρόμοι τους ανταμώνουν ξανά και η αγάπη τους όχι μόνο δεν έχει ξεθυμάνει αλλά αντίθετα, είναι πιο δυνατή από κάθε άλλη φορά. Όμως οι προσκλήσεις που έχουν ν' αντιμετωπίσουν είναι πάρα πολλές, αφού οι Τάιντ δεν φαίνονται και πολύ πρόθυμοι να δεχτούν την Άρια στις τάξεις τους, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν αρχίσει να αμφιβάλλουν για το κατά πόσο, ο Πέρι, είναι ικανός για το αξίωμα που του έχει αποδοθεί. Την ίδια στιγμή, οι θύελλες Αιθέρα γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες, με το καταφύγιο Ακίνητο Γαλάζιο να φαντάζει η μοναδική τους λύση προκειμένου να επιβιώσουν, έστω κι αν κανείς δεν μπορεί να τους διαβεβαιώσει πως πράγματι υπάρχει, κάτι που πρέπει να ανακαλύψουν μόνοι τους.

Αυτό που μου άρεσε εξαιρετικά πολύ στο "Μέσα στην αιώνια νύχτα", είναι το πως η Rossi έχει αναπτύξει τους χαρακτήρες της, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει να εξελιχτούν οι μεταξύ τους σχέσεις. Το χτίσιμό τους είναι εντυπωσιακό, ενσωματώνοντας σε αυτό όλη την δραματουργία της πλοκής που θα ήταν αδύνατον να μην τους επηρεάσει ή να μην τους αναγκάσει να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν απότομα, οδηγώντας τους σε διαφορετικές κατευθύνσεις από εκείνες που αρχικά είχαν επιλέξει. Ουσιαστικά, οι χαρακτήρες προσαρμόζονται στις υπάρχουσες συνθήκες και καταστάσεις και πορεύονται σύμφωνα με αυτές, όχι μόνο για να επιβιώσουν, αλλά και για να καταφέρουν να μείνουν μαζί, ενωμένοι, πρόθυμοι ν' αντιμετωπίσουν με σοβαρότητα και ωριμότητα όλες τις δυσκολίες που θα συναντήσουν. Όλα αυτά συντελούν και στο να γίνουν οι μεταξύ τους σχέσεις πιο ολοκληρωμένες και ουσιώδεις, στηρίζοντας τις αποφάσεις τους στην λογική και στο συναίσθημα που γεννιούνται από τα ίδια τα ψυχογραφήματά τους, με μια αρμονική ισορροπία.

Όλα τα παραπάνω, ωστόσο, δεν μειώνουν σε τίποτα την δράση της ιστορίας, η οποία οδηγεί πολλές φορές σε άκρως περιπετειώδεις και αγωνιώδεις στιγμές που ανεβάζουν την αδρεναλίνη του αναγνώστη στα ύψη. Παράλληλα, η Rossi, επιτρέπει να συμβούν άσχημα πράγματα ακόμα και στους καλούς ήρωές της, προσδίδοντας έτσι μία ακόμα νότα ρεαλισμού στην όλη ιστορία. Άλλωστε μιλάμε για ένα δυστοπικό μέλλον όπου κάθε βήμα προς την σωτηρία των ανθρώπων που έχουν αποκλειστεί από έναν κύκλο, έχοντας δημιουργήσει έναν άλλον προκειμένου να επιβιώσουν, είναι άκρως επικίνδυνο και που δεν θα μπορούσε να αποκλείει ακόμα και θανάσιμες προοπτικές. Προσωπικά, εκτιμώ πάρα πολύ την απόφαση της συγγραφέως να ρισκάρει να είναι σκληρή κάποιες στιγμές, γιατί είμαι της θεωρίας πως όχι μόνο σε ιστορίες όπως αυτή, αλλά σε ιστορίες που αποτυπώνουν την πραγματικότητα της ζωής, δεν μπορούν να είναι όλα εύκολα ή ρόδινα.

Όπως ίσως ήδη να έχει καταλάβει, το "Μέσα στην αιώνια νύχτα" το λάτρεψα, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα. Χαρακτήρες άρτια δομημένοι, με καλοδουλεμένα ψυχογραφήματα που ούτε για μια στιγμή δεν ξεφεύγουν από αυτό που θα έπρεπε να είναι. Ισορροπίες όσον αφορά τις σχέσεις τους, με το ρομαντικό συναίσθημα να μην μπερδεύεται με το ανθρώπινο, αλλά και με την φιλία να κατέχει εξέχουσα θέση και να αναδεικνύεται εκεί που οι περισσότεροι συγγραφείς θα επέλεγαν για ευκολία -ή και για ίντριγκα- ένα ανούσιο ερωτικό τρίγωνο, που ειδικά σε μια ιστορία όπως αυτή, και με τον τρόπο που εξελίσσεται, δεν θα είχε θέση. Μικρές κωμικές πινελιές που ελαφρύνουν την ατμόσφαιρα όταν πλέον έχει βαρύνει υπερβολικά, όχι για να σατιρίσει καταστάσεις, αλλά για να αποφορτιστεί το κλίμα προκειμένου να ανασάνουμε και να προχωρήσουμε. Μια δυναμική περιπετειώδης ιστορία που ένα βήμα πριν το μεγάλο της φινάλε, μας κάνει να ζητάμε λίγο ακόμα.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Veronica Rossi
Μεταφραστής: Μπανιά Θ. Χρύσα
Εκδόσεις: Λιβάνης
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2016
Σελίδες: 352
ISBN: 978-960-14-3013-3