Το όνοµα Nicci French είναι ψευδώνυµο για το συγγραφικό ζεύγος των δηµοσιογράφων Nicci Gerrard και Sean French. Δεν είναι ζευγάρι µόνο στη συγγραφή, αλλά και στη ζωή, και κατοικούν στο Σάφολκ. Στο βιογραφικό τους υπάρχουν δεκάδες µυθιστορήµατα που έγιναν επιτυχίες µε την υπογραφή τους και που γνωρίζουν τεράστια επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο. Από τις Εκδόσεις Διόπτρα κυκλοφορεί η σειρά µυθιστορηµάτων αγωνίας "Blue Monday", "Tuesday’s Gone", "Σκοτεινή Τετάρτη", "Σηµαδεµένη Πέµπτη", "Οργισµένη Παρασκευή", µε πρωταγωνίστρια τη Φρίντα Κλάιν, καθώς και το ψυχολογικό θρίλερ "Επιστροφή από το σκοτάδι".
Οι Nicci French, με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή τους στην Ελλάδα, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, μίλησαν στο Μεγαλείο των Τεχνών για την συγγραφή, το έργο τους, αλλά και την ηρωίδα τους, Φρίντα Κλάιν, που έχει κερδίσει τις καρδιές των αναγνωστών και στη χώρα μας. Τους ευχαριστούμε θερμά και ευχόμαστε να απολαύσετε την συνέντευξή τους όπως κι εμείς.

Η συνέντευξη των Nicci French μεταφρασμένη στα Ελληνικά:

Ποιο ήταν το κίνητρο για να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο;

Ήμασταν και οι δύο δημοσιογράφοι, όταν γνωριστήκαμε, και η γραφή και η ανάγνωση ήταν πάντα ένα μέρος της σχέσης μας. Από την αρχή μιλήσαμε για την ιδέα του να γράψουμε μαζί μία ημέρα. Στη συνέχεια μάς ήρθε μια ιδέα που έγινε το πρώτο μας βιβλίο (ήταν μια διαμάχη σχετικά με ασθενείς σε θεραπεία προς ανάκτηση αναμνήσεων από τρομερή κακοποίηση). Από τη στιγμή που είχαμε την ιδέα μαζί, σκεφτήκαμε ότι αυτό ήταν ένα σημάδι ότι έπρεπε να γράψουμε μαζί. Και ήταν, επίσης, ένα πείραμα για να δούμε αν μια τέτοια παράξενη συνεργασία θα μπορούσε να λειτουργήσει!

Δημιουργείτε ένα προσχέδιο πριν από κάθε βιβλίο που γράφετε;

Για το πρώτο βιβλίο μας, γράψαμε μια πολύ λεπτομερή περιγραφή της ιστορίας από την αρχή μέχρι το τέλος, περιγράφοντας κάθε κεφάλαιο. Αυτό έγινε για να ήμαστε σίγουροι πως και οι δυο μας γράφαμε την ίδια ιστορία. Από τότε γράφουμε ένα λιγότερο λεπτομερές προσχέδιο. Γνωρίζουμε το τέλος, αλλά και τα βασικά γεγονότα της ιστορίας και τους χαρακτήρες. Και φυσικά μιλάμε συνεχώς για το τι πρέπει να συμβεί στη συνέχεια, ενώ γράφουμε.

Δεν είναι δύσκολο για δύο ανθρώπους που είναι ζευγάρι στην κανονική τους ζωή, να συνυπάρχουν επαγγελματικά, ειδικά όταν μιλάμε για τη γέννηση ενός μυθιστορήματος;

Ναι, είναι δύσκολο σε πολλά επίπεδα. Πιθανώς πολλές σχέσεις να εξαρτώνται από την ύπαρξη ενός διαχωρισμού μεταξύ της επαγγελματικής και της ιδιωτικής ζωής, και το να περνάνε κάθε εργάσιμη ημέρα χώρια. Εμείς κάνουμε τα πάντα μαζί. Όταν η δουλειά είναι δύσκολη, είναι δύσκολη και για τους δυο μας. Δεν υπάρχει πραγματικός διαχωρισμός μεταξύ του δουλεύουμε και του δεν δουλεύουμε. Αλλά οι ανταμοιβές (τουλάχιστον για εμάς) είναι πολύ μεγαλύτερες. Με κάποιον τρόπο, όταν δουλεύουμε μαζί, φτάνουμε τους εαυτούς μας σε σημεία που δεν θα το είχαμε καταφέρει μόνοι μας.

Πώς γεννήθηκε η Frieda; Ποιος από τους δύο είχε την ιδέα;

Όπως όλοι οι χαρακτήρες, οι ιδέες και οι ιστορίες μας, η Φρίντα προέκυψε μέσω μιας από κοινού κουβέντας και συζήτησης. Αρχίσαμε να μιλάμε για μία ψυχαναλύτρια η οποία πιστεύει ότι ο έξω κόσμος είναι πολύ χαοτικός και τρομακτικός για εμάς για να τον ελέγξουμε. Αλλά αυτό που μπορούμε να ελέγξουμε -μέσα από τη θεραπεία- είναι το χάος στο μυαλό μας. Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν συναρπαστικό αν αυτή η γυναίκα ξέφευγε από την ασφάλεια του ιδιωτικού της ιατρείου για την επίλυση πραγματικών εγκλημάτων. Είναι μία ντετέκτιβ που δεν θέλει να είναι ντετέκτιβ - αλλά αναγκάζεται να το κάνει γιατί έχει χάρισμα, ένα ταλέντο στο να ανακαλύπτει τα μυστικά των ανθρώπων.


Θεωρείτε ότι είναι εύκολο για κάποιον να κάνει καριέρα ως συγγραφέας;

Κανείς δεν πρέπει να προσποιείται ότι μια συγγραφική σταδιοδρομία είναι εύκολη. Πρώτον, το να γράψεις ένα μυθιστόρημα είναι δύσκολο, βρίσκοντας την ιδέα και το στυλ που είναι σωστό για σένα και στη συνέχεια, να έχεις την πειθαρχία να εργάζεται μόνος σου μέρα με τη μέρα και να ολοκληρώνεις ένα μυθιστόρημα, και να το κάνεις τόσο καλό όσο μπορεί -ενδεχομένως- να είναι. Και αυτό είναι μόνο η αρχή. Είναι δύσκολο να εκδοθεί ένα μυθιστόρημα και μετά είναι δύσκολο να βρει αναγνώστες. Αλλά για τους συγγραφείς τίποτα απ' όλα αυτά δεν πρέπει να είναι αποθαρρυντικό. Αν πρέπει να γράψετε, τότε θα πρέπει να γράψετε, ανεξάρτητα από τα εμπόδια. Επειδή, όταν λειτουργεί, είναι το πιο συναρπαστική και πλήρης εργασία που μπορείτε να κάνετε.

Ποια βιβλία έχουν επηρεάσει περισσότερο τη ζωή σας;

Έχουμε τόσες πολλές απαντήσεις σε αυτό.
Nicci: Θα επέλεγα την «Jane Eyre» της Charlotte Bronte, κυρίως επειδή η ισχυρή, παθιασμένη γυναικεία φωνή της ήρθε σε μένα σαν μια αποκάλυψη, όταν τη διάβασα για πρώτη φορά ως έφηβη.
Sean: Θα επιλέξω μία σημαντική επιρροή επάνω μου ως συγγραφέα θρίλερ. Είναι μια μικρή ιστορία: «Οι δολοφόνοι» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Μέσα σε μόλις λίγες σελίδες, εφευρίσκει το είδος του θρίλερ, χωρίς στην πραγματικότητα να είναι ένα θρίλερ. Αυτό που δείχνει, μεταξύ άλλων, είναι ότι δεν χρειάζεται να εξηγείς τα πάντα, μπορείς να εμπιστευθείς τον αναγνώστη. Έχει επίσης τον καλύτερο διάλογο που γράφτηκε ποτέ. Και είναι μόνο περί τις δέκα σελίδες.

Έχετε αρκετό χρόνο για διάβασμα; Ποιο είδος είναι το αγαπημένο σας είδος;

Και για τους δυο μας, το διάβασμα είναι εξίσου σημαντικό με το γράψιμο. Ήμασταν ανέκαθεν παθιασμένοι αναγνώστες. Διαβάζουμε όλα τα είδη βιβλίων. Η Nicci διαβάζει περισσότερα βιβλία φαντασίας απ' ότι πεζού λόγου, αλλά όλων των ειδών, παλαιών και νέων. Ο Sean διαβάζει περισσότερο βιβλία πεζού λόγου, ιστορικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά. Επίσης, διαβάζουμε με διαφορετικούς τρόπους. Η Nicci διαβάζει ένα βιβλίο κάθε φορά, ζώντας στον κόσμο του βιβλίου. Ο Sean διαβάζει πολλά βιβλία ταυτόχρονα.

Έχετε κάτι συγκεκριμένο που θέλετε να πείτε στους αναγνώστες σας στην Ελλάδα;

Είμαστε γοητευμένοι από την Ελλάδα, τον πολιτισμό της και πολύ περίπλοκη πολιτική της κατάσταση, οπότε ήμασταν γεμάτοι ανυπομονησία να έρθουμε εδώ. Απολαύσαμε την επίσκεψή μας εδώ, τη συνάντηση με τους αναγνώστες, τις παθιασμένες συνομιλίες. Έχουμε μάθει πολλά.


Η πρωτότυπη συνέντευξη των Nicci French στην αγγλική γλώσσα:

What was the motivation for you to write your first book?

We were both journalists when we met and writing and reading was always a part of our relationship. From the beginning we talked about the idea of writing together one day. Then we came across an idea that became our first book (it was a controversy about patients in therapy recovering memories of terrible abuse). Since we had the idea together, we thought this was a sign we should write it together. And it was also an experiment to see if such a strange collaboration could work!

Do you write an outline before every book you write?

For our first book, we wrote a very detailed outline of the story from beginning to end, with every chapter described. This was so we could be confident we were both writing the same story. Since then we have written a less detailed outline. We know the ending and we know the main events of the story and the characters. And of course we constantly talk about what needs to happen next while we are writing.

 Isn't difficult for two people who are couple to their normal lives, coexist professionally, especially when we are talking about the birth of a novel?

Yes, it is difficult in many ways. Probably many relationships depend on having a separation between the working life and the private life, and spending every working day apart. We do everything together. When work is difficult, it is difficult for both of us. There is no real separation between working and not working. But the rewards (at least for us) are much greater. Somehow when we work together we push ourselves into areas we would never reach on our own.

How was born Frieda? Which one had the idea?

Like all our characters and ideas and stories, Frieda came out of shared talking and discussing. We started talking about a psychoanalyst who believes that the outside world is too chaotic and terrifying for us to control. But what we can control – through therapy – is the chaos in our own minds. We thought it would be fascinating if this woman was dragged from the safety of her consulting room to solve actual crimes. She is a detective who never wants to be a detective – but she is forced into it because she has a gift for it, a talent for finding people’s secrets.


Do you think that is easy for someone to make a career as a writer?

Nobody should pretend that a writing career is easy. Firstly, writing a novel is hard, finding the idea and the style that is right for you and then having the discipline to work alone day after day and complete a novel and make it as good as it can possibly be. And that is only the beginning. It is difficult to get a novel published and then it is difficult to find readers. But to writers none of that will be discouraging. If you have to write, then you have to write, whatever the obstacles. Because when it is working, it is the most exciting, fulfilling work you can do.

What books have most influenced your life?

We would have so many answers to that.
Nicci: I would choose Jane Eyre by Charlotte Bronte, mainly because its strong, passionate female voice came to me as a revelation when I first read it as a teenager.
Sean: I’m going to choose a major influence on me as a thriller writer. It is a short story: ‘The Killers’ by Ernest Hemingway. In just a few pages it invents the whole thriller genre, without actually being a thriller. What it shows, among other things, is that you don’t have to explain everything, you can trust the reader. It also has the best dialogue ever written. And it’s only about ten pages long.

 Do you have enough time for reading? Which genre is your favorite?

For both of us, reading is as important as writing. We’ve always been passionate readers. We read all kinds of books. Nicci reads more fiction than non-fiction, but of all kinds, old and new. Sean reads more non-fiction, history, philosophy, science. We also read in different ways. Nicci reads one book at a time, living in the world of the book. Sean reads many books simultaneously.

Do you have anything specific that you want to say to your readers in Greece?

We’ve been fascinated by Greece, its culture and its very complicated political situation, so we were very much looking forward to coming here. We have very much enjoyed our visit here, meeting readers, having passionate conversations. We have learned a lot.