"Πέπλο σιωπής" του Stuart Neville

ΜΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ
Όταν η Ρία Καρλάιλ κληρονοµεί το σπίτι του αποξενωµένου αδελφού της µητέρας της, δεν είναι καθόλου προετοιµασµένη γι’ αυτό που πρόκειται να ανακαλύψει στο ερµητικά κλειστό πίσω υπνοδωµάτιο. Ένα δερµατόδετο βιβλίο τής τραβά την προσοχή. Το περιεχόµενό του θα τη σοκάρει: ένα γυναικείο νύχι, µια µπούκλα και µια λίστα θυµάτων δολοφονίας.
ΕΝΑ ΦΡΙΚΤΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΜΥΣΤΙΚΟ
Τροµοκρατηµένη η Ρία, απευθύνεται στο µοναδικό πρόσωπο που πιστεύει ότι µπορεί να τη βοηθήσει: τον παλιό της εραστή, τον επιθεωρητή Τζακ Λένον. Ο Λένον όµως αντιµετωπίζει µια από τις σοβαρότερες κρίσεις στη ζωή του: είναι σε διαθεσιµότητα και περιµένει να περάσει από πειθαρχικό γιατί σκότωσε σε αυτοάµυνα έναν συνάδελφό του. Η θέση του θα γίνει ακόµα δυσκολότερη καθώς η Ρία βρίσκεται δολοφονηµένη και το βιβλίο µε τα στοιχεία για τους φόνους εξαφανίζεται.
ΕΝΑΣ ∆ΟΛΟΦΟΝΟΣ ΠΟΥ ∆ΕΝ ΕΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΧΑΣΕΙ
Ενώ η Αστυνοµία τον καταδιώκει ως ύποπτο για τον φόνο της Ρία, ο Λένον θα πρέπει να ξετυλίξει το κουβάρι των ένοχων µυστικών στο ηµερολόγιο του νεκρού και να φέρει στο φως µια συνωµοσία που έµενε θαµµένη εδώ και πολλές δεκαετίες.

"Σκοράροντας στον Σκορπιό (Ιστορίες που ζεις δυνατά)" της Ελένης Σβορώνου

Ένα αγόρι που αγαπάει το ποδόσφαιρο τόσο, που μιλάει με την αγαπημένη του μπάλα, τον «Πελέ».
Ένα πρωτάθλημα σχολικού ποδοσφαίρου για όλη τη γειτονιά με στόχο… τη σφυρηλάτηση καλών σχέσεων, μια ιδέα της θεολόγου του γυμνασίου! Άκου ιδέα! Για να παίξεις μπάλα θέλεις μια γερή δόση μίσους για την αντίπαλη ομάδα!
Και πάνω στον πυρετό της δόξας, συμβαίνει μία μοιραία απώλεια: ο Πελέ! Χάνεται ο Πελέ. Χωρίς αυτόν το αγόρι δεν μπορεί ούτε να τρέξει.
Μια ιστορία με πολλή μπάλα, αλλά και με αρκετά πλονζόν στο γήπεδο των φόβων μας, και ιδίως του φόβου της αποτυχίας.




"Τα βήματα: 1974-2004" του Αλέκου Καλαφάτη

Το βιβλίο αυτό είναι μια προσωπική μαρτυρία για τα γεγονότα που έζησα, ως πολίτης και πολιτικός, την περίοδο 1974-2004. Το έγραψα θέλοντας να προσφέρω τη δική μου άποψη για την τοπική ιστορία των αγαπημένων μου νησιών Κεφαλονιάς και Ιθάκης. Θεωρώ επίσης ότι το δικό μας τοπικό μοτίβο αποτελεί αδιάσπαστο και εν πολλοίς πανομοιότυπο στοιχείο των συμβάντων σε εθνικό επίπεδο. Η μικρογραφία των δύο νησιών αντανακλά την πραγματικότητα της Ελλάδας.
Περιγράφω τα βιώματα από επιτυχίες και αποτυχίες, ανατάσεις και καταπτώσεις, αλλαγές και συγκρούσεις που διαδραματίσθηκαν όλα αυτά τα χρόνια. Δεν αναξέω πληγάς. Μακριά από μένα τέτοια πρόθεση. Με την όποια «σοφία» μπορεί να προσκομίσει ο χρόνος, προσεγγίζω τα πρόσωπα και τα γεγονότα με σεβασμό, με στόχο ει δυνατόν από την αφήγηση να αναζητηθούν μαθήματα και γνώση για τους νεότερους. Να μην υποπέσουν οι νέοι στα δικά μας τραγικά λάθη. Η απόκρυψη συμβάντων θα ήταν υποκρισία και εθελοτυφλία. Θα ήθελα κυρίως οι νεότεροι να έχουν στο μυαλό τους πως η γενικευμένη σήμερα απαξία δεν είναι εγγενής της ελληνικής πραγματικότητας. Η κοινωνία μας βρίσκεται σε κατάπτωση, αλλά η πίστη αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει. Ο καταπτοημένος και κατακερματισμένος κοινωνικός ιστός, πριν ολοσχερώς διαρραγεί, θα αναρριπισθεί. Τίποτα πιο σίγουρο από αυτό.