Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μια οικογένεια δολοφονημένη.
Ξημερώματα Πρωτοχρονιάς μια πλούσια οικογένεια πέφτει θύμα δολοφονίας μες στο σπίτι της σ’ έναν καγκελόφραχτο πολυτελή οικισμό. Ο μικρότερος γιος τους έχει εξαφανιστεί.
Ένας ετοιμοθάνατος σίριαλ κίλερ.
Το όπλο του φόνου οδηγεί τον επιθεωρητή Μαξ Γουλφ σε έναν δολοφόνο που πριν από τριάντα χρόνια έγινε γνωστός ως ο Χασάπης. Όμως ο Χασάπης είναι πλέον μεγάλης ηλικίας και ετοιμοθάνατος;
Μπορεί στ’ αλήθεια να ξαναμπήκε στο παιχνίδι;
Ένα αγόρι αγνοούμενο.
Το μόνο που γνωρίζει με σιγουριά ο Μαξ είναι ότι πρέπει να βρει το παιδί και να σταματήσει τον δολοφόνο πριν καταστρέψει άλλη μια αθώα οικογένεια ή πριν φτάσει στην πόρτα του…

Προσωπική άποψη:
Ο "Τιμωρός" είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς "Max Wolfe" του Tony Parsons, η οποία και ακολούθησε τη σειρά "Harry Silver" του ιδίου -όχι τόσο ως προς το ύφος, αλλά ως προς την φιλοσοφία αυτής- οδηγώντας, ωστόσο, τον συγγραφέα, ένα βήμα παραπέρα, με τον πήχη ν' ανεβαίνει ψηλότερα και μαζί μ' αυτόν και το επίπεδο των ιστοριών που μας προσφέρει. Κι αν και δεν έχω διαβάσει το πρώτο βιβλίο της σειράς -πράγμα που σκοπεύω να κάνω πολύ, πολύ άμεσα-, αντιλαμβάνομαι όλους εκείνους τους λόγους που ο Parsons θεωρείται ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά των ημερών μας στο χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας, όπως και τους λόγους που οι περιπέτειες του Μαξ Γουλφ έχουν αγαπηθεί τόσο πολύ κερδίζοντας τις καρδιές του αναγνωστικού κοινού, παρά την σκληρότητα που τις χαρακτηρίζει.

Μια ευκατάστατη οικογένεια, οι δύο γονείς και τα δύο μεγαλύτερα παιδιά τους, βρίσκονται δολοφονημένοι στο σπίτι τους, ξημερώματα Πρωτοχρονιάς, ενώ ο μικρότερος γιος της οικογένειας -μόλις τεσσάρων ετών- έχει εξαφανιστεί και όλα μαρτυρούν πως έχει απαχθεί από τον δολοφόνο της οικογένειάς του. Την υπόθεση αναλαμβάνει ο Μαξ Γουλφ, και τα πράγματα γίνονται εξαιρετικά περίπλοκα για εκείνον όταν το όπλο του φόνου τον οδηγεί σε έναν κατά συρροήν δολοφόνο που είχε γίνει γνωστός με το όνομα "Χασάπης", πριν από τριάντα χρόνια, και που σήμερα είναι ετοιμοθάνατος και, θεωρητικά, πολύ μακριά από την φυσική κατάσταση που θα του επέτρεπε να έχει επιστρέψει στη δολοφονική του δράση. Κάτω από το βάρος της πίεσης που του ασκούν η οικογένεια των θυμάτων αλλά και ο Τύπος, ο Μαξ πρέπει να παλέψει ενάντια στο χρόνο για να μπορέσει να εμποδίσει τον δολοφόνο να βλάψει το αγόρι αλλά και να φτάσει στη δικιά του πόρτα απειλώντας τη ζωή του με τρόπους που ούτε καν θα ήθελε να φανταστεί.

Ο τελευταίος ενάμισης χρόνος έφερε στην ελληνική αγορά πολλά μεταφρασμένα βιβλία που είχαν ως κεντρικό τους άξονα κακοποιήσεις ή δολοφονίες παιδιών. Πολλές οι συζητήσεις που προκάλεσαν, πολλά τα σχόλια που ακούστηκαν, άλλοι φανέρωσαν μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στο θέμα κι άλλοι μικρότερη, όμως ένα είναι το βέβαιο σε κάθε περίπτωση. Πρέπει να έχεις πολύ γερό στομάχι για να μπορέσεις να διαβάσεις μια ιστορία που εμπεριέχει τέτοια στοιχεία, μα πρέπει να έχει ακόμα μεγαλύτερη ικανότητα, ο ίδιος ο συγγραφέας, να χειριστεί το θέμα του με τέτοιο τρόπο που δεν θα το ωραιοποιήσει, με κίνδυνο να το γελοιοποιήσει, αλλά ούτε και να πάει στο απέναντι άκρο έτσι ώστε με επιτηδευμένο τρόπο να οδηγήσει τον αναγνώστη σε μια περιγραφική διαδρομή ακροτήτων που θα τον σοκάρουν απλά για να τον σοκάρουν. Εδώ ακριβώς, λοιπόν, εντοπίζει κανείς τη "μαγκιά" του Parsons. Στο ότι καταφέρνει να είναι σκληρός και ρεαλιστής χωρίς, όμως, να σοκάρει απλά για να σοκάρει, μα περισσότερο για να εντείνει το σασπένς, σε ένα πρώτο επίπεδο, και να μας κάνει να προβληματιστούμε σε ένα δεύτερο.

Η ιστορία αυτή καθεαυτή δεν έχει κάτι το πρωτότυπο, ούτε κάτι εξεζητημένο. Η συνταγή της κεντρικής ιδέας είναι κάτι πολυχρησιμοποιημένο που δεν μας εντυπωσιάζει. Όμως, όπως έχουμε πει πολλές φορές, σημασία δεν έχει μόνο η πρωτοτυπία μιας ιδέας, αλλά κατά πόσο μπορείς να την αξιοποιήσεις έτσι ώστε να την κάνεις δικιά σου, προσδίδοντάς της το απαραίτητο ενδιαφέρον που θα κεντρίσει τον αναγνώστη. Ο "Τιμωρός", λοιπόν, έχει όλα όσα απαιτούνται υπό τις συνθήκες αυτές, αφού η πλοκή είναι εξαιρετικά καλογραμμένο και προσεγμένη στις λεπτομέρειες, η αφήγηση διατηρεί έναν δυναμικό και γεμάτο ένταση ρυθμό καθ' όλη της την διάρκεια, υπάρχει πληθώρα ανατροπών κι εκπλήξεων που κορυφώνουν την αγωνία αλλά και συμβάλλουν στην ενίσχυση της δράσης, χωρίς όλα ν' αποκλείουν τις μικρές εκείνες στιγμές όπου το χιούμορ ή και η τρυφερότητα, δοσμένη αρκετές φορές μέσα από τα μάτια ενός αθώου παιδιού, κάνουν την εμφάνισή τους, όχι μόνο για ν' αποφορτίσουν το κλίμα, αλλά και για να μας θυμίσουν πως η ζωή δεν είναι τόσο μαύρη.

Ωστόσο, και παρά τα όσα ειπώθηκαν παραπάνω, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Parsons δεν είναι άλλο από το ότι έχει καταφέρει να διατηρήσει μια απίστευτη ισορροπία, στο σύνολο του μυθιστορήματός τους, από τους πολύ καλά δομημένους και αναπτυγμένους χαρακτήρες, μέχρι την σκληρή αποτύπωση της βίας που περιέχει η ιστορία αυτή, αλλά και τα σκοτεινά κίνητρα πίσω από την δολοφονική δράση του δράστη, με όλα αυτά να συνδέονται μαζί τους με τρόπο όχι απλά άρτιο, αλλά εντυπωσιακό. Ο συγγραφέας, με εξαιρετική μαεστρία, μάς παρουσιάζει τα δύο πρόσωπα του Μαξ, εκείνα του επιθεωρητή και του πατέρα που, αν και είναι εκ διαμέτρου αντίθετα, συνυπάρχουν όσο πιο αρμονικά γίνεται και που μας επιτρέπουν να γίνουμε κοινωνοί, τόσο της ψυχρής επαγγελματικής προσωπικότητας του Μαξ, όσο και της ευαίσθητης και τρυφερής πλευράς του. Όσον αφορά τη βία, αυτή αποτυπώνεται με ωμότητα που κάνει το στομάχι σου να σφίγγεται, με την περιγραφικότητα του Parsons να κάνει τις εικόνες αυτές να εντυπώνονται στην καρδιά και στο μυαλό σου σκοτεινιάζοντας την ψυχή σου, διατηρώντας, όμως, την απαραίτητη ευαισθησία με την οποία οφείλει ο καθένας ν' αντιμετωπίσει ένα θέμα σαν κι αυτό.

Εν κατακλείδι, αν μου ζητούσε κάποιος να βρω ένα ψεγάδι στο βιβλίο αυτό, θ' αδυνατούσα να το κάνω. Όσο κι αν το σκέφτομαι, δεν μπορώ να βρω κάτι που να μην μου άρεσε, ούτε όμως και κάτι που να ήταν αταίριαστο με την πλοκή και την ροή αυτής, ή που να μην ήταν όσο καλά δουλεμένο θα έπρεπε. Αντίθετα, ήταν άκρως σκοτεινό, κάνοντας την καρδιά σου να ραγίζει σε πολλά σημεία, με έντονη δράση που κάνει να κυλά λίγο πιο γρήγορα στις φλέβες σου, με ανατροπές που σου κόβουν την ανάσα, μα και προκαλώντας σου μια εσωτερική ανασφάλεια για το τι θα συμβεί τελικά και για το πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, όχι μόνο από άποψη αφήγησης, αλλά και της ηθικής συνείδησης που συνοδεύει αυτήν σε όλες της τις προεκτάσεις. Αν δεν έχετε γνωρίσει, λοιπόν, μέχρι σήμερα τον Μαξ Γουλφ, τώρα είναι η καταλληλότερη στιγμή να το κάνετε. Και, πιστέψτε με, δεν θα χάσετε, παρά μονάχα θα βγείτε κερδισμένοι.
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Tony Parsons
Μεταφραστής: Κορτώ Αύγουστος
Εκδόσεις: Μεταίχμιο
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 360
ISBN: 978-618-03-0827-3