Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
H Τρούντυ έχει προδώσει τον σύζυγό της, τον Τζον, έναν ευαίσθητο διανοούµενο, ποιητή και εκδότη, που εξακολουθεί να την αγαπά. Όµορφη, κακοµαθηµένη και έγκυος στο παιδί τους, η Τρούντυ εξακολουθεί να ζει στο οικογενειακό τους σπίτι –µια ανεκτίµητης αξίας λονδρέζικη έπαυλη που έχει αρχίσει να καταρρέει–, έχοντας συνδεθεί ερωτικά µε τον αδελφό του Τζον, τον πληκτικό και ανόητο Κλοντ. Οι δυο τους εξυφαίνουν ένα σατανικό σχέδιο για να απαλλαγούν από τον ενοχλητικό σύζυγο και να κληρονοµήσουν την περιουσία. Όµως υπάρχει ένας µάρτυρας των δολοπλοκιών τους: το φιλοπερίεργο έµβρυο, που παρακολουθεί και ακούει τα πάντα µέσα από τη µήτρα της Τρούντυ.
Μια κλασική ιστορία φόνου και εξαπάτησης, αφηγηµένη από τον πιο ασυνήθιστο αφηγητή, ένα αγέννητο παιδί. Ένα θαυµάσια δοµηµένο θρίλερ, γεµάτο αναφορές στον Σαίξπηρ αλλά και στη σύγχρονη αγγλική ποίηση, γραµµένο από έναν µάστορα του είδους. 

Προσωπική άποψη:
Καθώς βρίσκομαι στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Πατάκη, κι ενώ ρίχνω μια ματιά στα ράφια με τις πρόσφατες κυκλοφορίες, το μάτι μου έπεσε πάνω στο "Καρυδότσουφλο", ένα βιβλίο για το οποίο είχα ακούσει, και διαβάσει, πάρα πολλά σχόλια. Κάποια απ' αυτά το εκθείαζαν. Κάποια άλλα, πάλι, ήταν κάτω του μετρίου. Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, σε ένα πράγμα συμφωνούσαν όλοι. Στις σαιξπηρικές προεκτάσεις του βιβλίου. Οπότε, δεδομένης της αγάπης μου στον Σαίξπηρ, και σε οτιδήποτε σχετίζεται με τη ζωή και το έργο του, ακόμα κι αν απλά είναι επηρεασμένο απ' αυτά, μιλάμε για ένα βιβλίο που σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσα να προσπεράσω. Και κάπως έτσι, βρέθηκε, από το ράφι του Πατάκη στα χέρια μου και από εκεί στο ράφι της δικής μου βιβλιοθήκης. Ποια είναι, όμως, η άποψή μου γι' αυτό; Θα σας πω αμέσως!

Η ιστορία αφορά την Τρούντυ, η οποία είναι μια απίστευτα κακομαθημένη γυναίκα που μισεί τη ζωή και τον σύζυγό της, και μέλλοντα πατέρα του παιδιού της. Έχοντας συνάψει παράνομο δεσμό με το αδερφό του άντρα της, η σκέψη της περιστρέφεται συνεχώς γύρω από μία και μοναδική ιδέα. Πως θα μπορέσει να ξεφορτωθεί τον νόμιμο σύζυγό της, προκειμένου ν' αποκτήσει την ελευθερία της και να μπορέσει να ζήσει το πάθος της με τον εραστή της. Μάρτυρας όλων αυτών, το αγέννητο παιδί που κυοφορεί η Τρούντυ, που διανύει τον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης της, όπου ακούει όλα όσα συμβαίνουν, ή σχεδιάζονται να συμβούν, και που με τον δικό του τρόπο προσπαθεί να καταλάβει, να εξηγήσει και, τελικά, να εμποδίσει συμβάντα και καταστάσεις.

Όπως θα έχετε ήδη καταλάβει, ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ιστορίας αυτής δεν είναι ούτε η Τρούντυ ούτε οι άντρες με τους οποίους συνδέεται με ερωτικό δεσμό, αλλά το αγέννητο παιδί της. Αυτό, από μόνο του, καθιστά το βιβλίο εξαιρετικά ενδιαφέρον γιατί, επί της ουσίας, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα συμβατικό μυθιστόρημα, αλλά με μία εξομολογητική αφήγηση ενός παρατηρητή που κανονικά, όχι δεν θα έπρεπε να έχει συνείδηση, αλλά που ποτέ δεν θα σκεφτόμασταν πως θα μπορούσε να έχει τόσο ξεκάθαρη, δομημένη άποψη, σκέψη και λόγο. Κι όλα αυτά, μόνο και μόνο επειδή εμείς δεν είμαστε σε θέση να τον ακούσουμε. Αλλά, όσο σουρεαλιστικό κι αν ακούγεται όλο αυτό, ποιος μας λέει πως δεν υπάρχει ως κατάσταση, απλά και μόνο γιατί η εμβρυακή συνείδηση μπορεί να χάνεται στο δρόμο την ωρίμανσης του ανθρώπου όταν έρχεται σε τούτη τη ζωή;

΄Όπως προανέφερα, αγαπώ τον Σαίξπηρ και τον έχω μελετήσει πάρα πολύ, από τα εφηβικά μου κιόλας χρόνια. Και το "Καρυδότσουφλο", θα έλεγε κανείς, πως παραπέμπει σ' έναν σύγχρονο "Άμλετ", με τον πρωταγωνιστή του να νιώθει όλη την αγάπη, τον φόβο, την αγωνία, την επιθυμία να τιμωρήσει αυτούς που πρέπει και να προστατέψει κάποιους άλλους, την ανάγκη να υπερασπιστεί αυτό που εκείνος θεωρεί ηθικό -και που, ίσως, πράγματι να είναι το πλέον ηθικότερο-, συναισθήματα αλληλοσυγκρουόμενα σ' ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου που ο χρόνος μετράει αντίστροφα και που οι όποιες αποφάσεις πρέπει να παρθούν άμεσα και που, αυτές, θ' αποδειχθούν καθοριστικές στην πράξη. Ένας πρωταγωνιστής που όσο παράδοξο κι αν αυτό φαντάζει, λόγω της κατάστασης στην οποία βρίσκεται, είναι βαθιά συγκροτημένος και στοχαστικός, γεμάτος ευαισθησίες και με υψηλή αντίληψη και νόηση, στοιχεία που όχι απαραίτητα σε κάνουν να ταυτιστείς μαζί του, αλλά που δεν μπορούν να σε αποτρέψουν από το να τον θαυμάσεις.

Ο Ian McEwan, με τη μοναδική πένα που τον χαρακτηρίζει και που σε κάποια χρόνια θα τον χαρακτηρίσει -πιστεύω- ως "κλασσικό", μας προσφέρει ένα εξαιρετικά ιδιόμορφο θρίλερ χαρακτήρων, που η ανθρώπινη ηθική δοκιμάζει τα όριά της. Ένα βιβλίο που η ζωή και ο θάνατος, ο έρωτας και το πάθος, ο πόθος και ο φθόνος, το έγκλημα και η τιμωρία, αγκαλιάζονται και συγκρούονται, κάθε λεπτό που περνάει, μέσα σ' έναν κόσμο που όλα αλλάζουν, κάθε στιγμή, και που, τελικά, το αν μπορείς να κάνεις κάτι για να το εμποδίσεις αυτό, είναι τόσο, μα τόσο αμφίρροπο. Μήπως, όμως, τελικά, εκεί βρίσκεται η μαγεία και η γοητεία της ζωής και του ανθρώπου, ως προς το πως λειτουργεί και δρα μέσα σ' αυτήν; Μπορεί ναι... μπορεί και όχι! Αυτό είναι κάτι που θ' αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του, και το άλλοτε ξεκαρδιστικά καυστικό, άλλοτε βαθιά συγκινητικά δραματικό, αυτό βιβλίο, αν μη τι άλλο, δίνει τροφή για σκέψη.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Ian McEwan
Μεταφραστής: Σχινά Κατερίνα
Εκδόσεις: Πατάκης
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2017
Αρ. σελίδων: 254
ISBN: 978-960-16-7347-9