Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Μια γυναίκα, νέα ακόµη, ήρεµη και ικανοποιηµένη απ’ τη ζωή της, κάθε άλλο παρά αδρανής µέσα στον ασφαλή κύκλο της οικογένειας στο ωραίο τους σπίτι στο Τορίνο, εγκαταλείπεται ξαφνικά από τον σύζυγό της. H Όλγα τότε βυθίζεται σε µια σκοτεινή, αρχέγονη άβυσσο. Μένοντας µόνη µε δυο παιδιά κι έναν σκύλο, σηµαδεµένη βαθιά από τον πόνο και την ταπείνωση, καταλήγει να στροβιλίζεται ανάµεσα στα φαντάσµατα των παιδικών της χρόνων στη Νάπολη. Από τούτο το σηµείο αρχίζει µια καταστροφική πτώση που κόβει την ανάσα, µια αφήγηση που αιχµαλωτίζει, παρασέρνοντας τον αναγνώστη στα µύχια βάθη της γυναικείας εµπειρίας.
Οι "Μέρες εγκατάλειψης" διαθέτουν τις εξάρσεις και τις αποχρώσεις της αρχαίας τραγωδίας, µε µια δύναµη που πηγάζει κατευθείαν από τα µύχια της ψυχής, µολονότι πρόκειται για µια συνηθισµένη ιστορία, που ο ρυθµός της υπαγορεύεται από τη ζωή µιας απλής οικογένειας.

Προσωπική άποψη:
Μετά την τεράστια επιτυχία της "Τετραλογίας της Νάπολης", ήταν δεδομένο πως οι εκδόσεις Πατάκη θα επένδυαν ακόμα περισσότερο πάνω στη μυστηριώδη συγγραφέα Elena Ferrante, για την οποία πάμπολλα έχουν ακουστεί, τίποτα, όμως, απ' όλα αυτά δεν έχει επιβεβαιωθεί -ανάμεσά σε όλα αυτά, το ότι πρόκειται, στην πραγματικότητα, για άντρα και όχι για γυναίκα. Και πράγματι, αυτό ακριβώς συνέβη, με την αρχή να γίνεται με την επανέκδοση του "Μέρες εγκατάλειψης", που είχε κυκλοφορήσει το 2004 από τις εκδόσεις Άγρα, αλλά είχε εξαντληθεί εδώ και πολλά χρόνια. Δεκατέσσερα έτη, λοιπόν, μετά την πρώτη του κυκλοφορία, ένα από τα πρώτα έργα της Ferrante έρχεται ξανά στα χέρια μας και, άραγε, μπορεί να συγκριθεί με τη σειρά που την καθιέρωσε στις καρδιές μας; Μάλλον όχι, αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν μπορεί και να υπάρξει σύγκριση.

Η Όλγα, λοιπόν, η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, είναι μια γυναίκα όπως τόσες και τόσες άλλες. Παντρεμένη με τον Μάριο, μητέρα δύο αξιαγάπητων παιδιών και ιδιοκτήτρια ενός χαριτωμένου σκύλου. Φαινομενικά, έχει τα πάντα, μα πάνω απ' όλα, μια ήρεμη, τακτοποιημένη, μεσοαστική, οικογενειακή ζωή. Μια ζωή από εκείνες που οι περισσότεροι άνθρωποι ονειρεύονται ν' αποκτήσουν φτάνοντας σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Είναι, όμως, μια τέτοια ζωή, στην πραγματικότητα, τόσο ιδανική; Είναι η ζωή εκείνη που μπορεί να προσφέρει πληρότητα, τόσο σε πρακτικό όσο και σε συναισθηματικό επίπεδο; Καμιά φορά, μπορεί και να είναι, υπάρχουν, όμως, και οι ζωές εκείνες που χτίζονται πάνω σ' αυτές τις βάσεις και, τελικά, εκείνες δεν μπορούν ν' αντέξουν το μονότονο φορτίο τους.

Αυτό το φορτίο δεν κατάφεραν ν' αντέξουν και οι βάσεις στη ζωή της Όλγας, οι οποίες και κατέρρευσαν μόλις ο Μάριο εγκατέλειψε την συζυγική τους στέγη κι αυτή αναγκάστηκε να βρεθεί αντιμέτωπη με μια πραγματικότητα που δεν φανταζόταν ποτέ. Την πραγματικότητα εκείνη που την θέλει χωρισμένη σαραντάρα με την αποκλειστική ευθύνη δύο παιδιών, ενός σκύλου κι ενός ολόκληρου νοικοκυριού, τα βάρη του οποίου δεν έχει κανέναν να τα μοιραστεί, μα πρέπει να τα επωμιστεί ολομόχανη. Μια πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλές γυναίκες! Μια πραγματικότητα που, αν και μυθιστορηματικά μπορεί να μην φαντάζει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, στην πραγματικότητα σε καθηλώνει με τον ρεαλισμό και την αλήθεια της, ενώ σε προκαλεί να ταυτιστείς με την πρωταγωνίστριά της, μα και να ταυτίσεις τη ζωή σου με τη δική της διερωτήμενη: "Είναι, τελικά, τόσο τέλεια η ζωή μου ή κάτι πρέπει να γίνει για ν' αλλάξει;"

Η Ferrante, όπως πάντα, άλλωστε, δεν επιλέγει περίπλοκα λογοτεχνικά κι αφηγηματικά τερτίπια. Αντίθετα, εκφράζει την αλήθεια της ιστορίας της με γλώσσα απλή, κατανοητή, που ρέει αβίαστα και εκφράζει χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος, σκέψεις και συναισθήματα που η Όλγα είχε βαθιά θαμμένα μέσα της και που τόσο καιρό δεν τολμούσε να φέρει στην επιφάνεια και να τ' αντιμετωπίσει. Εκφράζει, όμως, κι άλλα. Συναισθήματα και σκέψεις που προέκυψαν στην πορεία της διαδρομής της, από την εγκατάλειψή της μέχρι να φτάσει στην κορύφωση της συνειδητότητας της δικής της τής ζωής και της ύπαρξής της ολάκερης, με ό,τι αυτό περιλαμβάνει. Γιατί, η Όλγα, μέσα από την πλασματική επίγνωση της σχέσης της με τον άντρα της, κάπου έχασε την πραγματική επίγνωση της σχέσης με τον ίδιο της τον εαυτό.

Οι "Μέρες εγκατάλειψης" σε καμία των περιπτώσεων δεν είναι ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα. Είναι, όμως, ένα μυθιστόρημα η ιστορία του οποίου, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πάντοτε θα παραμένει σύγχρονη. Είναι ένα μυθιστόρημα ειλικρινές, ρεαλιστικό, που αποτυπώνει τις βαθύτερες αλήθειες των μακροχρόνιων σχέσεων, τόσο με τον σύντροφό που εμείς επιλέξαμε, όσο και με την οικογένειά μας, σ' ένα ευρύτερο πλαίσιο, μα κυρίως, με την μακροβιότερη σχέση όλων, εκείνης με τον ίδιο μας τον εαυτό. Μία ιστορία που αποτυπώνει τα πολλά πρόσωπα που μπορεί να έχει η λέξη "προδοσία" -γιατί, υπάρχουν φορές που εμείς οι ίδιοι προδίδουμε πρώτοι και καλύτεροι τον ίδιο μας τον εαυτό-, μα και τα πρόσωπα που μπορεί να έχει η λέξη "συγχώρεση", που μπορεί να μην μας οδηγήσει στη λύτρωση, αλλά σίγουρα μπορεί, αν της το επιτρέψουμε, να μας οδηγήσει στη συνειδητοποίηση και στην καλύτερη πορεία της μεγάλης αυτής διαδρομής που λέγεται "ζωή".
Βαθμολογία 8,5/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Elena Ferrante
Μεταφραστής: Παπασταύρου Σταύρος
Εκδόσεις: Πατάκης
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 273
ISBN: 978-960-16-7576-3