Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Κάποια πράγματα μας στοιχειώνουν για πάντα.
1920, επέτειος της Ημέρας Ανακωχής.
Η μοίρα ενώνει τρεις γυναίκες που ανήκουν στα «σιωπηρά» θύματα του πολέμου –σε αυτούς που έμειναν πίσω. Η Χέτι ζει με τον λιγομίλητο, ψυχικά τραυματισμένο αδελφό της, η Έβελιν δεν μπορεί να ξεπεράσει τον θάνατο του αγαπημένου της και η Έιντα ελπίζει ακόμα στην επιστροφή του γιου της. Καθώς το νήμα που τις συνδέει αρχίζει να ξετυλίγεται, κάπου μακριά, στους αγρούς της Γαλλίας, ο Άγνωστος Πολεμιστής ξεκινάει το ταξίδι της επιστροφής.
Τα βλέμματα των Βρετανών και των υπόλοιπων Ευρωπαίων μπορούν πλέον να στραφούν στο μέλλον. Αυτές οι τρεις γυναίκες, όμως, πρέπει πρώτα να βρουν τη δύναμη να αφήσουν πίσω τους το παρελθόν…

Προσωπική άποψη:
Όσοι έχετε επισκεφτεί το Παρίσι, ίσως να έχετε παρατηρήσει ένα μνημείο που βρίσκεται στην Αψίδα του Θριάμβου, το λεγόμενο "La tombe du soldat inconnu" ή ελληνιστί "Ο τάφος του άγνωστους στρατιώτη", ενώ ανάλογο μνημείο υπάρχει και στο Ηνωμένο Βασίλειο. Καθόλου περίεργο, δεδομένου ότι Άγγλοι και Γάλλοι υπήρξαν σύμμαχοι κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, και με τον τρόπο αυτό αποφάσισαν να τιμήσουν όσους στρατιώτες χάθηκαν στο πεδίο της μάχης, αλλά ποτέ δεν βρέθηκαν τα σώματά τους, ανάμεσα στο 1914 και 1918. Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί, το "Αυτοί που έμειναν πίσω", καταλήγει σ' αυτό ακριβώς το μνημείο, παντρεύοντας τις ιστορίες τριών γυναικών που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, ο πόλεμος τις σημάδεψε βαριά και ανεπανόρθωτα.

1920, λοιπόν, και η επίσημη Ημέρα Ανακωχής του Πολέμου έχει φτάσει. Τρεις γυναίκες, τόσο διαφορετικές μα και τόσο όμοιες μεταξύ τους, θ' ανταμώσουν σαν να 'ταν μοιραίο, αντιπροσωπεύοντας η κάθε μία χωριστά από μια μερίδα των ανθρώπων εκείνων που στον πόλεμο έμειναν πίσω, απλά περιμένοντας, καρτερώντας, ελπίζοντας. Η Χέτι ζει με τον αδερφό της που, όμως, αν και επέζησε του Πολέμου, φέρει βαριά ψυχικά τραύματα κι έχει κλειστεί στον εαυτό του. Η Έβελιν, μια νεαρή γυναίκα που τα όνειρά της για μια ευτυχισμένη ζωή πέθαναν μαζί με τον αγαπημένο της στο πεδίο της μάχης. Και τέλος, η Έιντα, που ακόμα ελπίζει και προσεύχεται να ζει ο γιος της και να επιστρέψει κοντά της, εξαφανίζοντας τους φόβους και την αγωνία της. Κι ενώ οι τρεις αυτές γυναίκες καλούνται ν' ατενίσουν το μέλλον που ανοίγεται μπροστά τους, πρέπει πρώτα να ξορκίσουν το παρελθόν τους.

Για μία ακόμα φορά, η Hope έχει μελετήσει πολύ καλά την εποχή στην οποία και τοποθετεί την ιστορία της, χωρίς, ωστόσο, να μας παραθέτει ένα καθαρά ιστορικό μυθιστόρημα. Σαφέστατα και αναφέρεται σε μια πολύ σπουδαία και σημαντική περίοδο της σύγχρονης Ιστορίας, που επηρέασε κατά πολύ τον παγκόσμιο χάρτη σε πολλαπλά επίπεδα, αλλά έχω την αίσθηση πως σκοπός της δεν ήταν ν' αναπτύξει τόσο πολύ όλα αυτά, παρά να τα θίξει όσο ήταν πραγματικά αναγκαίο. Γιατί, η πραγματική ουσία και η αλήθεια της δικιάς της ιστορίας δε βρίσκεται στα ίδια τα γεγονότα, αλλά στους ανθρώπους πίσω απ' αυτά. Στο πόσο βαθιά τους σημάδεψαν και του επηρέασαν, μα και στο πόσο δύσκολο είναι να τα αφήσουν πίσω τους, όπως πίσω έμειναν κάποτε κι εκείνοι.

Το "Αυτοί που έμειναν πίσω", περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, είναι ένα εκ βαθέων ψυχογράφημα, μια κατάδυση, πρώτα απ' όλα στη γυναικεία φύση, συνείδηση και ψυχολογία, κάτι που αποτυπώνεται άψογα θα λέγαμε μέσα από τις ιστορίες των τριών αυτών γυναικών, που η κάθε μία εμπεριέχει μέσα της κι ένα διαφορετικό στοιχείο τραγικότητας. Γιατί, καμιά φορά, ακόμα και το να γυρίσει κοντά σου ζωντανός κάποιος που αγαπάς, δεν είναι αρκετό για να ζήσεις ευτυχισμένος και πάλι. Γιατί, αν είναι πολλά τα εμπόδια που πρέπει να περάσει κανείς στο πεδίο της μάχης, άλλα τόσα είναι κι αυτά που πρέπει να περάσει επιστρέφοντας σε μια άλλοτε οικεία πραγματικότητα -κι άλλα τόσα οι οικείοι του που έμειναν πίσω-, κι εν τέλει να ξεπεράσει προκειμένου να βρει το κουράγιο, τη δύναμη και την πίστη να προχωρήσει, ίσως και να χτίσει μια νέα ζωή από την αρχή.

Το μυθιστόρημα αυτό, όμως, εκτός όλων των άλλων, έρχεται για να μας θυμίσει πόσα δεινά φέρνει ο πόλεμος μαζί του, μα και τι τραγικές συνέπειες έχει, για όλους, εμπλεκόμενους έμμεσα ή άμεσα σε -και με- αυτόν. Ο πόλεμος δεν μπορεί να φέρει τίποτα το καλό, παρά μονάχα πόνο, συμφορές, σημάδια που δεν θα σβήσουν ποτέ μέσα από την ψυχή όσων των βίωσαν, γιατί η φρίκη, η αγωνία και η απώλεια δε γίνεται να διαγραφούν, να ξεχαστούν, ακόμα κι αν -θεωρητικά- προχωρήσουμε. Γιατί, αν είμαστε ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό μας, πρωτίστως, τους ανθρώπους εκείνους, αλλά και τις καταστάσεις, που σε άλλαξαν για πάντα, ποτέ δεν τους ξεπερνάς, δεν τους αφήνεις πίσω σου, παρά τους κρατάς καλά φυλαγμένους σε μια κρυφή γωνιά της ψυχής σου, για να θυμάσαι, να μην ξεχνάς. Συγκινητική και ανθρώπινη, αληθινή και σκληρή, τρυφερή κι ευάλωτη, η ιστορία των τριών γυναικών -αδερφών, ερωμένων, μητέρων- και των αντρών της ζωής τους, θα σας αγγίξει και δεν θα την λησμονήσετε εύκολα.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Anna Hope
Μεταφραστής: Πηγαδά Μαρία
Εκδόσεις: Κλειδάριθμος
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 368
ISBN: 978-960-461-829-3