Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Ο Λάλε Σοκολόφ είναι ο άνθρωπος που χαράζει τους μπλε αριθμούς στα μπράτσα των φυλακισμένων του Άουσβιτς. Είναι αναγκασμένος να το κάνει. Από την βολική θέση του δερματοστίκτη, βλέπει, ζει την ανθρώπινη κτηνωδία, την καταγράφει σε αριθμούς και σε θύματα. Την καταγράφει σε αντοχή και σε κουράγιο ψυχής. Την χαρτογραφεί στα συναισθήματά του. Την καταγράφει σε θάνατο και σε έρωτα. Κάνει τον δικό του μυστικό αγώνα κάτω από το παγωμένο, απάνθρωπο βλέμμα του Μέγκελε. Ελπίδα του μοναδική, η Γκίτα, το κορίτσι που θ’ αγαπήσει μέσα στην απόλυτη ανθρώπινη αθλιότητα...

Προσωπική άποψη:
Πιστεύω πως όσο σκληρός κι αν είναι κάποιος ως άνθρωπος, και όσο κυνικός κι αν έχει γίνει εξαιτίας των σημερινών καταστάσεων που μας βομβαρδίζουν και μας αλλοιώνουν ως έναν μεγάλο βαθμό, δύσκολα δεν θα συγκινηθεί από την αφήγηση μίας πραγματικής ιστορίας. Πόσο μάλλον όταν η αφήγηση αυτή τοποθετείται σε μία απ' τις πλέον σκοτεινές περιόδους της σύγχρονης Ιστορίας. Μια περίοδο όπου ο άνθρωπος έδειξε ένα από τα πλέον σκληρά του πρόσωπα. Το πρόσωπο εκείνο που δείχνει μηδενικό σεβασμό απέναντι στον συνάνθρωπο, μα και στην ίδια τη ζωή γενικότερα. Μια τέτοια αφήγηση είναι και αυτή του "Δερματοστίκτη του Άουσβιτς" της Heather Morris, που μέσα απ' τις σελίδες του εν λόγω βιβλίου της μας εξιστορεί τη φρίκη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου έτσι όπως την βίωσαν οι ήρωές της, μα και πως μπορεί να αναδυθεί το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής και θέλησης ακόμα και μέσα από τη μεγαλύτερη φρίκη.

Ο Λάλε Σοκολόφ έχει ένα μακάβριο καθήκον. Είναι ο άνθρωπος εκείνος που χαράζει στα μπράτσα των κρατουμένων του Άουσβιτς, τους μπλε εκείνους αριθμούς που καθιστούν πλέον τους ίδιους απλά νούμερα και όχι ανθρώπους. Ο Λάλε δεν είναι ευτυχισμένος με τη ζωή του και την καθημερινότητά του, δεν θέλει να κάνει αυτό που κάνει, όμως δεν έχει άλλη επιλογή. Είναι εξαναγκασμένος και δεν μπορεί ν' αντιδράσει, τουλάχιστον όχι φανερά, όχι υψώνοντας τη φωνή και το ανάστημά του. Και κάθε μέρα που περνάει, δεν μπορεί παρά να γίνεται μάρτυρας της κτηνωδίας των Γερμανών απέναντι στους Εβραίους, μάρτυρας βιαιότητας, απανθρωπιάς και θανάτου. Μα μέσα σε όλα αυτά, γίνεται και μάρτυρας του αγώνα, της κρυφής ελπίδας, της πίστης που διαθέτουν οι πιο δυνατοί. Και κάπου εκεί γεννιέται μέσα στην καρδιά του ο έρωτας για την Γκίτα, που θα γίνει ο δικός του λόγος ύπαρξης, η δικιά του επιθυμία να σώσει και να σωθεί.

Η Heather Morris αφιέρωσε τρία χρόνια από τη ζωή της προκειμένου να συγγράψει το εν λόγω μυθιστόρημα που διόλου άδικα έχει χαρακτηριστεί ένα από τα καλύτερα στο είδος του. Η ιστορία του Λάλε και της Γκίτα, όπως προανέφερα, είναι πέρα για πέρα αληθινή, κάτι που η συγγραφέας επιτυγχάνει να μας το περάσει μέσα από κάθε σελίδα του βιβλίου της, μέσα από κάθε παράγραφο, κάθε λέξη, γιατί κάθε μία από αυτές είναι ποτισμένη με συναισθήματα τόσο δυνατά και έντονα που είναι αδύνατον να μην σε φτάσουν, να μην σε αγγίξουν, να μην ταράξουν τον κόσμο και το είναι σου. Τα σκληρά κι αιματοβαμμένα χρόνια του Πολέμου δεν επηρεάζουν μόνο τα πρόσωπα που εμπλέκονται έμμεσα ή άμεσα σε αυτόν, αλλά διαστρεβλώνουν με τρομαχτικό τρόπο, τόσο την καθημερινότητά τους πίσω από τα συρματοπλέγματα του στρατοπέδου, όσο και τις άλλοτε χαρούμενες αναμνήσεις τους από μια ζωή που φαντάζει παλιά, ξεχασμένη, σαν να μην υπήρξε ποτέ παρά μονάχα σε ένα όνειρο που χάθηκε όταν άνοιξαν τα μάτια τους έπειτα από τον βαθύ τους ύπνο, για να βυθιστούν σε ένα σκοτάδι μεγαλύτερο κι απ' αυτό του ασυνείδητου. 

Η συγγραφέας, με τρόπο γλαφυρό και παραστατικό, αναβιώνει όλη τη φρίκη και τον αβάσταχτο πόνο που βίωσαν οι άνθρωποι που είχαν την ατυχία να βρεθούν στη δίνη μιας καταστροφικής εποχής για το ανθρώπινο γένος, συνειδησιακά, ηθικά, πνευματικά, συναισθηματικά, κάνοντας το στομάχι μας να σφίγγεται, όπως και η ψυχή μας, στην ιδέα του ότι όσα καταγράφει δεν είναι περιστατικά δοσμένα μέσα από ένα πρίσμα υπερβολής, αλλά γεγονότα και δεδομένα ιδωμένα και ειπωμένα μέσα από την θύμηση εκείνων που τους στιγμάτισαν για πάντα. Σκληρή και ειρωνική, μα άκρως αληθινή και βαθιά συναισθηματική, η αφήγηση της Morris μάς παρουσιάζει κάθε πτυχή της δυσβάστακτης αλήθειας του Πολέμου, έξω από τα πεδία των μαχών, που μπορεί να ήταν και η χειρότερη και πιο διεστραμμένη όλων, όμως, την ίδια στιγμή, μας παρουσιάζει και αυτό που συνέβαινε πίσω και κάτω απ' όλα αυτά, εκεί που η ανθρώπινη ψυχή δεν παρέδιδε τα όπλα και δεν έχανε την πίστη και την ελπίδα της, θέλοντας απελπισμένα μία δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, στο όνειρο, στο μέλλον που τόσο άδικα προσπάθησαν κάποιοι να τους στερήσουν.

Σίγουρα η ιστορία του Λάλε και της Γκίτα δεν είναι ο κανόνας, ειδικά ως προς το αποτέλεσμά του, αλλά η εξαίρεση, ωστόσο, μέσα από αυτήν μπορούμε και γινόμαστε μάρτυρες των δύο πλευρών του ίδιου νομίσματος. Γιατί ο άνθρωπος, όσο δύσκολα κι αν περνάει και όση φρίκη κι αν βιώνει, αν καταφέρει να κρατηθεί απ' αυτά που τον ξεχωρίζουν από τα κτήνη, συντροφικότητα, αλληλεγγύη, αγάπη, τρυφερότητα, ψυχή, ελπίδα και πίστη στον συνάνθρωπο, μπορεί να πετύχει περισσότερα απ' όσα ίσως φαντάστηκε ποτέ, και ν' αναδείξει το πραγματικό μεγαλείο που κρύβει μέσα του διεκδικώντας το αναφαίρετο δικαίωμά του στο αύριο. Και μπορεί αυτό να μην είναι πάντοτε γεμάτο χρώματα, αφού οι ματωμένες αναμνήσεις του παρελθόντος θα αφήσουν σημάδια ανεξίτηλα πάνω του, είναι καλύτερο, όμως, από εκείνο που μπορεί να μην ερχόταν ποτέ ή από εκείνο που θα είχε τερματιστεί άδοξα, χωρίς προσπάθεια, παραδομένο σε μια μοίρα που δεν επέλεξε, αλλά του επιβλήθηκε. Μια ιστορία μοναδική, συγκλονιστικά σκληρή, βαθιά τρυφερή κι ανθρώπινη. Μία ιστορία που μπορεί να σε κάνει να δεις με διαφορετικά μάτια τον κόσμο και τους ανθρώπους. 
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Heather Morris
Μεταφραστής: Σπανδώνης Γιάννης
Εκδόσεις: Ωκεανός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2018
Αρ. σελίδων: 368
ISBN: 978-618-52-8454-1