
Συνοπτική περίληψη του έργου:
Η Amelie είναι μια αθώα και ήσυχη κοπέλα η οποία αναζητά την αγάπη και το νόημα της ζωής. Την βλέπουμε να μεγαλώνει σε μια οικογένεια με προβλήματα.
Τώρα είναι ερβιτόρα και συναντά περίεργους γείτονες και πελάτες. Χρόνο με τον χρόνο καταλαβαίνει ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους είναι το έξυπνο χιούμορ. Έτσι παίρνει μονή της την πρωτοβουλία να το μάθει και σε άλλους.
Προσωπική άποψη:
Πολλοί από εσάς, μου είχατε φάει κυριολεκτικά τα συκώτια με αυτή την ταινία. Όλο σας έλεγα ότι θα την δω και τελικά, επέλεγα κάτι άλλο. Οπότε καταφύγατε στο να με απειλήσετε και έτσι, μην έχοντας άλλη επιλογή, το έκανα. Νοίκιασα το dvd και έκατσα να παρακολουθήσω την ταινία εκείνη για την οποία οι περισσότεροι εδώ μέσα, μιλούσατε με ένθερμο ενθουσιασμό και αγάπη. Από την άλλη γνωρίζω κόσμο που κατατάσσει την "Amelie" στις χειρότερες ταινίες που έχει δει. Θρυλικά αντικειμενική όπως πάντα, έχω να πω εκ προσωπικής εμπειρίας πλέον ότι η αλήθεια δεν βρίσκεται ούτε στο ένα άκρο, ούτε στο άλλο αλλά, κάπου στη μέση. Και φυσικά η παρατήρησή μου περί θρυλικής αντικειμενικότητας ήταν απλά ένα αστειάκι όμως το γεγονός ότι η "Amelie", κατά την προσωπική μου πάντα άποψη, δεν είναι ούτε αριστούργημα, ούτε για τα σκουπίδια, είναι η μεγάλη αλήθεια.
Η Amelie είναι μια νεαρή κοπέλα η οποία ζει σε έναν ολότελα δικό της κόσμο, τον οποίο και δημιούργησε από πολύ νεαρή κι όλας ηλικίας προκειμένου να ξεφύγει από τον προσεκτικά τακτοποιημένο και αποστειρωμένο κόσμο των γονιών. Κάπως έτσι ήταν και τα αισθήματα τα οποία μοιράζονταν μαζί της. Λειψά, προσεγμένα και κυρίως. αποστειρωμένα, λες και η αγάπη είναι αρρώστια με απρόβλεπτες παρενέργειες. Η καθημερινότητά της λοιπόν αλλάζει όταν στο σπίτι της βρίσκει κρυμμένο ένα μικρό κουτί το οποίο περιέχει τους 'θησαυρούς' της παιδικής ηλικίας του προηγούμενου ιδιοκτήτη και αποφασίζει να τον βρει και να του το επιστρέψει. Μόλις ολοκληρώνει όμως την αποστολή της αυτή, αποφασίζει να αναλάβει έναν νέο ρόλο, του ανθρώπου εκείνου που με μικρά, καθημερινά θαύματα, μπορεί να κάνει τη ζωή των ανθρώπων γύρω του λίγο καλύτερη, λίγο πιο όμορφη. Ωστόσο, μπορεί να κάνει το ίδιο και για τον εαυτό της, βγάζοντάς την από την ανασφάλεια και ρίχνοντας τις άμυνές τις ώστε να ζήσει την δικιά της ζωή και όχι μόνο να βοηθήσει τους υπόλοιπους να ζήσουν τη δική τους;
Η ταινία είναι αναμφίβολα γλυκιά και σου φέρνει αρκετές στιγμές ένα χαμόγελο στα χείλη. Τα χρώματα είναι έντονα και ζωηρά, σε εξωφρενικό βαθμό πολλές φορές, μεταφέροντάς μας σε μια πιο μποέμ αν θέλετε εποχή, που συνδυάζεται όμορφα με το φόντο του πανέμορφου Παρισιού, βοηθώντας στην εικονοποίηση του παραμυθένιου τοπίου. Ο Jean-Pierre Jeunet όμως σου δίνει την εντύπωση δεν κάνει καμία προσπάθεια να εξελιχθεί. Και αυτή του η ταινία, όπως και οι προηγούμενές του, κυμαίνεται ακριβώς στα ίδια επίπεδα, υιοθετώντας την ίδια στάση απέναντι στη ζωή, διατηρώντας ένα μελαγχολικό προσωπείο πίσω από το οποίο υποβόσκει κάποια αισιοδοξία που περιμένει το κατάλληλο κίνητρο ώστε να ενεργοποιηθεί. Όμως όλα αυτά τα στοιχεία δεν είναι αρκετά, πόσο μάλλον όταν επαναλαμβάνονται, πολύ περισσότερο δε, από το ίδιο άτομο. Στο κάτω-κάτω, η επιθυμία της πρωταγωνίστριας να δείξει καλοσύνη στους γύρω της, μια έννοια που σχεδόν αγνοείται και σκεπάζεται από σκοτεινά πρόσωπα και ανύπαρκτα χαμόγελα, είναι κατά βάθος αρκετά εγωιστική καθώς, δεν ξέρει και δεν φαίνεται να σκέφτεται αν η προσωρινή ευτυχία μπορεί να καταλήξει να είναι μόνιμη και εν μέρη, αυτό την βοηθάει να μην ζει τη δικιά της ζωή καθώς, δεν έχει το θάρρος να το κάνει.
Η Audrey Tautou δεν θα έλεγα ότι είναι από τις φυσιογνωμίες που συμπαθώ ιδιαίτερα. Σε αυτό ίσως να συμβάλλει το γεγονός ότι δεν την έχω ποτέ σε κάποια ταινία που να με συγκλονίσει πραγματικά, ούτε η ίδια ως ερμηνεία αλλά ούτε και η ταινία στο σύνολό της. Στην προκειμένη περίπτωση, υιοθετώντας ένα παράξενο και εκκεντρικό στυλ, είναι ιδιαίτερα συμπαθής στον ρόλο της Amelie, σαν να παραμυθιάζεται και η ίδια από τον κόσμο που έχει χτίσει η ηρωίδα με την φαντασία της. Δεν είναι όμορφη αλλά δεν είναι και άσχημη. Είναι χαριτωμένη και γλυκιά και αυτό είναι άλλο ένα μήνυμα που θέλει να περάσει ενδόμυχα η ταινία, ότι η έννοια του τέλειου ίσως να μην είναι πάντα αυτή που σκεφτόμαστε αλλά να κρύβεται κάπου αλλού. Όσο για τους υπόλοιπους χαρακτήρες, διακρίνονται από μια ηθελημένη, καρτουνίστικη εμφάνιση η οποία συμβάλει με τον τρόπο της στο σουρεαλιστικό πνεύμα της ταινίας συνολικά.
Σκηνοθετημένη με παραμυθένια διάθεση, βγάζοντάς μας μια αλλοπρόσαλλη μαγεία, η "Amelie" καταφέρνει να γίνει συμπαθής ως πρόσωπο ωστόσο, έχοντας αρκετά σημεία αδυναμίας στην ιστορία της, με τις υποϊστορίες που την αποτελούν να καταλήγουν να μείνουν ανολοκλήρωτες, αφήνοντάς μας με μια αίσθηση απορίας και κενότητας. Και μπορεί να την χαρακτηρίζουμε ως ρομαντική κομεντί όμως, τείνει περισσότερο στον πρώτο παρά στον δεύτερο χαρακτηρισμό, με αποτέλεσμα, αν δεν είσαι ρομαντικός μέχρι αηδιαστικούς σημείου, ναι μεν να ευχαριστηθείς την ταινίας ως έναν βαθμό, νιώθοντας όμως στο τέλος μια ελαφριά δυσπεψία. Αγαπάω το σουρεαλιστικό, γαλλικό σινεμά και συμπάθησα αρκετά την Amelie ωστόσο, έχω δει πολύ καλύτερα δείγματα του είδους και πολύ καλύτερες παραγωγές που η νοσταλγική τους δράση και η γλυκόπικρη γεύση που μου άφησαν με ακολουθεί ως και σήμερα.
Βαθμολογία 6,5/10
Ταυτότητα ταινίας:
Ελλ. τίτλος: Αμελί
Είδος: Κομεντί
Σκηνοθέτης: Jean-Pierre Jeunet
Πρωταγωνιστές: Audrey Tautou, Rufus, Lorella Cravotta, Mathieu Kassovitz, Yolande Moreau, Urbain Cancelier, Artus de Penguern, Dominique Pinon, Maurice Benichou, Michel Robin, Claude Perron, Claire Maurier, Isabelle Nanty, Serge Merlin, Clotilde Mollet, Jamel Debbouze
Παραγωγή: 2001
Διάρκεια: 122'
Επίσημο site:
37 Σχόλια:
γοητευμένος μαζί της...
10/10!!!!
Δεν έχω ξαναδεί τέτοια σκηνοθεσία!!!
Εκπληκτικό!!
Ωωωω!Χαιρομαι που την ειδες επιτελους!!!Προσωπικά θα της εβαζα 10 με τονο. Βεβαια, δε διαφωνουμε εντελως, έχεις κάποια point-τα οποια ομολογω οτι δεν ειχα σκεφτει ποτε (οπως πχ, το κινητρο της Αμελι), αλλα μ'αρεσει παρα μα παρα πολυ, πιθανώς επειδή την έχω συνδέσει με ευχαριστες αναμνήσεις.
Πάντως, μου άρεσε πολύ η σκηνοθεσία, η μουσική και η όλη μαγικη και παιχνιδιαρικη ατμοσφαιρα. Λάτρεψα τους παράξενους χαρακτηρες γιατί αν και φαινονται όντως "καρτουνιστικοι" ως ενα σημείο, θεωρώ οτι ειναι ρεαλιστικοι. Το ξέρω οτι αυτο ειναι αντιφαση, αλλα όλοι μας εχουμε τις παραξενιες μας και τα κολληματά μας, τα θετικα μας και τα αρνητικα μας, και θεωρω οτι ο σκηνοθετης παρουσιαζει τους αλλοκοτους χαρακτηρες με μια φυσικοτητα. Δηλαδη, ενω σε αλλες ταινιες βλεπεις τους ανθρωπους να ειναι ή κακοί ή καλοι (καλα οχι σε ολες, αλλα συχνα) εδω βλεπεις να ειναι "παραξενοι" και μου δινουν την αισθηση οτι ταιριαζουν στο ολο σκηνικο αλλα και οτι ειναι μια λιγακι υπερβολικη (για τις αναγκες του κινηματογραφου) παρουσιαση των αληθινων ανθρωπων. (Ελπιζω να μη σε μπερδεψα!)
Επισης, μ'αρεσει που οι ιστοριες των χαρακτηρων μενουν καπως ανολοκληρωτες. Η Αμελι εκανε μικρα πραγματα για να χαροποιήσει τους ανθρωπους γυρω της, εβαζε ενα μικρο λιθαρακι στην ιστορια τους, επομενως δεν αλλαζε εντελως τις ζωες τους. Τους δινει μικρα ερεθισματα, ουσιαστικα μονοι τους αποφασιζουν αν θελουν να αλλαξουν τη ζωη τους. Μ'αρεσει που μενουν ολα φλου στο τελος γιατι μπορει ο θεατης να φανταστει μονος του τι θα μπορουσε να συμβει "μετα", αν το θελει, αν και δε βρισκω και ιδιαιτερο λογο, να σου πω την αληθεια. Κατα την ταπεινη μου γνωμη, η ολη ταινία δεν προαγει το μοτο "να εισαι καλος στους αλλους" κτλ, αλλα να μαθουμε να εκτιμαμε τα μικρα, απλα πραγματα, γιατί αυτά ειναι που δινουν χρωμα στην καθημερινοτητα μας.
γοητευμένος κι εγώ!
4/5
(το τέλος μου φάνηκε ότι παρέπεμπε περισσότερο απ' όσο έπρεπε σε απλοϊκό love story, ενώ συνολικά η ταινία είχε να δώσει πολύ περισσότερα από αυτό... χωρίς αυτό το μικρό μειονέκτημα θα έπαιρνε 4½/5 από μένα...)
Α, ξεχασα να πω οτι το χιουμορ της ταινιας ειναι απαιχτο. σε ορισμενα σημεια ειχα ξεκαρδιστει στα γελια!
@ Λάμπρο δεν ξέρω γιατί αλλά, δεν με κέρδισε όσο περίμενα, με γνώμονα πάντα όσα είχα ακούσει για την ταινία.
@ Μ την είδα για να μην με τρώτε με την γκρίνια σας! :P
Θεωρώ ότι κάθε ταινία, ή και βιβλίο, εξαρτάται πως το βλέπουμε τόσο από την ηλικία μας, όσο και από την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε μια συγκεκριμένη περίοδο.
Προσωπικά δεν τρελάθηκα και ίσως να φταίει το ότι είχα ακούσει τόσο καλά σχόλια.
Αν με ρωτήσεις, δεν το συγκρίνω καν με το επίσης γαλλικό "Αγάπα Με Αν Τολμάς" το οποίο βρίσκω εξαιρετικό από κάθε άποψη.
Δεν έχω πρόβλημα ούτε με τους χαρακτήρες, ούτε με τα κίνητρα της Αμελί αλλά θα ήθελα να ήταν ξεκάθαρη η εγωιστική κατά βάθος διάθεση πίσω από τις πράξεις της.
Ίσως αν είχε αποφύγει το τόσο γλυκανάλατο και αναμενόμενο τέλος να με είχε συγκινήσει περισσότερο... ποιος ξέρει!
@ Ψηλόκαρδε, όπως είπα και πιο πάνω, αν είχα να προτείνω μια γαλλική παραγωγή, σίγουρα θα ήταν το "Αγάπα Με Αν Τολμάς" και όχι αυτό! :P
Θα την δώ μέσα στην εβδομάδα.Πιστεύω πως η Audrey είναι μια πολύ καλή ηθοποιός και σε όσες ταινίες την έχω δει βγάζει κάτι από τον χαραχτήρα της πάνω στο ρόλο που γοητεύει.Εάν δεν την έχεις δει ως coco δες την οπωσδήποτε !
6,5?Ούτε καν 7?Πολύ σκληρή σε βρίσκω.Μάλλον δεν ήσουν στο κατάλληλο mood όταν την είδες.
Εντάξει,σίγουρα δεν συγκρίνεται με το "Αγάπα Με Αν Τολμάς",που για μένα αξίζει ένα καθαρό 10!
@ Βαρβάρα εμένα δεν με τρελαίνει αλλά οκ, έχω δει σίγουρα πολύ-πολύ χειρότερα! ;)
Όχι, δεν την έχω δει ως "Coco" αλλά θα το κάνω σε πρώτη ευκαιρία! :)
@ Vicky μια χαρά mood είχα! Έτρωγα και γουρουνόπουλο, μες τον ρομαντισμό! LOL!!!
Έχω αδυναμίες... τι να κάνουμε! ;)
άσε μας κουκλίτσα μου που θα βάλεις 6 στην αμελί. πάλι έξαλλο με κανες!
Καλημέρα Γιώτα την είδα χθές και την λάτρεψα.Πως γίνεται να βρίσκεις αυτήν την ταινία μέτρια;;;;;
Θα διαφωνήσω κάθετα, οριζόντια και γενικότερα :)))))
Τη λάτρεψα! Όχι βρε και 'αποστειρωμένη'...
Από τις πιο αγαπημένες ταινίες μου!
Καλό καλοκαίρι να έχεις! Είχα κάνει μαι μικρή αναφορά παλιότερα, ανταποκρινόμενη σε μια πρόσκληση μπλογκο-παιχνιδιού, φιλιά. http://roadartist.blogspot.gr/2008/03/le-fabuleux-destin-damlie-poulain.html
@ Χα, χα, χα...
Aldo μόνο για το γέλιο που έριξα με την αντίδρασή σου, άξιζε τον κόπο! :P
@ Βαρβάρα έχεις δει το "Αγάπα Με Αν Τολμάς"; Αν ναι, ίσως τότε καταλάβεις γιατί την βρίσκω μέτρια! ;)
@ Roadartist μου, τι κάνεις; Καιρό έχουμε να τα πούμε! :)
Εμένα βρε παιδιά δεν μου άρεσε ιδιαίτερα... δεν ήταν κακή αλλά δεν ήταν και το αριστούργημα που περίμενα. Ήθελα να φαίνεται ξεκάθαρα ο εγωισμός της Αμελί πίσω από το αρχικό κίνητρο και στο τέλος, να μην καταλήξει να είναι μια γλυκανάλατη κομεντί όπως τόσες, ακυρώνοντας για μένα όσα έδειξε νωρίτερα!
Καλό καλοκαίρι να έχουμε κούκλα μου! :D
:)
αυτό http://www.imdb.com/title/tt1235841/ το είδες? καταπληκτικό.
@ Aldo όχι, δεν το έχω δει! Καλό;
υπέροχο! το βλέπεις το βραδυ κι αύριο το πρωί θέλω να χεις έτοιμο κείμενο για να διαβάσω με τον καφέ μου:)
@ Aldo δεν προλαβαίνω παιδί μου!
Πρέπει να διαβάσω τους "Κυνηγούς Κεφαλών" μέχρι αύριο και αύριο βράδυ έχω κανονίσει να δω με τον άντρα μου "Donnie Darko". Αλλά θα το δω πολύ-πολύ σύντομα! Υπόσχεση! :)
Παπαδημακοπούλου, αυτό ήταν, εδώ χωρίζουν οι δρόμοι μας! χα χα χα! Αστειεύομαι φυσικά. Η Αμελί είναι η πιο αγαπημένη μου ταινία και μάλλον επειδή είμαι ρομαντική σε βαθμό αηδίας όπως λες κι εσύ! Εντάξει, με γέμισε αισιοδοξία και τη βλέπω πάντα όταν τα πράγματα πηγαίνουν πολύ χάλια στη ζωή μου για να παίρνω κουράγιο. Ακριβώς το γεγονός ότι ζει στον δικό της κόσμο είναι αυτό που με έκανε να την αγαπήσω τόσο πολύ. Η μουσική εκπληκτική, τα ζωηρά χρώματα παραμυθένια και ο Κασοβίτς ήταν το κερασάκι στην τούρτα με backround τον έρωτα που γίνεται ένα μοντέρνο παιχνίδι θησαυρού. ;) Το αγάπα με αν τολμάς από την άλλη, το είδα μία φορά και δεν ενθουσιάστηκα. Μη με πάρετε με τις πέτρες, είναι καθαρά θέμα γούστου τελικά.
Το έχω δει και πιστέυω οτί και τα ΔΥΟ ειναι αριστουργήματα
@ Βαρβάρα, λυπάμαι που θα σε απογοητεύσω αλλά, δεν τις συγκρίνω καν, πόσο μάλλον να τις τοποθετήσω στο ίδιο επίπεδο! Ήθελα κάτι άλλο από την "Αμελί" και όχι μια ρομαντική φούσκα που στο τέλος έσκασε στα μούτρα μου ακυρώνοντας όλα όσα είχα δει κάνοντάς την, για μένα πάντα, μια από τα ίδια!
(σας έχω συγχύσει, το ξέρω... :P)
Έχω μία κτητικότητα με ότι λατρεύω που με κάνει πρώτον να τα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου με απίστευτο πείσμα και δεύτερον ιδίως εάν πρόκειται για βιβλία και ταινίες να τακτοποιώ έτσι ώστε να φαίνονται λες και δεν τα έχει ακουμπήσει άνθρωπος .ok με έπιασε φλυαρία μάλλον με έχεις νευριάσει!
@ Χα, χα, χα... εντάξει κυρία Μαρία! Μην μας ξαναμιλήσετε! :P
Τι να πω... δεν θεωρώ ότι είμαι αναίσθητη, αντίθετα συγκινούμαι εύκολα και διακρίνομαι από έντονο ρομαντισμό αλλά αυτό εδώ... χμ... δεν με άγγιξε όπως λέτε!
Το "Αγάπα Με Αν Τολμάς" από την άλλη το βρήκα πανέξυπνο, τολμηρό και μια απόλυτη σύγκρουση χαρακτήρων που δεν έχουν τα κότσια να διεκδικήσουν πραγματικά αυτό που θέλουν! ;)
@ LOL!!! Το κατάλαβα αυτό Βαρβάρα μου αλλά ειλικρινά λυπάμαι, δεν αλλάζω γνώμη! :P
εγώ Γιωτάκι όσο περίεργο και αν σου φαίνεται θα συμφωνήσω μαζί σου και μάλιστα ίσως να έβαζα και λιγότερο!φαντάζομαι ότι όλοι θα με πάρουν με τις ντομάτες μαζί με εσένα!χαχαχα!
το αγάπα με αν τολμάς δεν το έχω δεί είναι η αλήθεια γι αυτό και δεν μπορώ να κρίνω αλλά επειδή γενικά έχω παρακολουθήσει τα άπαντα από ρομαντικές ταινίες θα έλεγα ότι υπάρχουν πολλές πιο ρομαντικές και ίσως με μεγαλύτερο νόημα ταινίες από την αμελί που ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί όλοι κάνουν σαν τρελοί!εγώ προσωπικά είμαι πολύ ρομαντική αλλά έχω αδυναμία στις δραματικές ταινίες και νομίζω ότι καμιά ρομαντική γενικά ταινία δεν μπορεί να συγκριθείμε το a walk to remember τοπυ νίκολας σπαρκς ή με το ημερολόγιο!πιο δραματικές αλλά και πάλι ανήκουν στο ίδιο είδος με την αμελί!
@ Mary μου επιτέλους!!! Ένας υποστηρικτής! :D
Κι εγώ για πιο κάτω έλεγα αρχικά αλλά είπα ότι θα με απαγάγουν και θα με βασανίσουν και άλλαξα γνώμη! :P
Δες το "Αγάπα Με Αν Τολμάς"! Είναι ρομαντικό αλλά είναι και γοητευτικά δραματικό, με έναν αλλοπρόσαλλο τρόπο που μαγεύει, κατ' εμέ!
Καλά ναι, ούτε καν θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω την "Αμελί" με "Το Ημερολόγιο". Μην τρελαθούμε κι όλας!
Προσπαθώ Γιώτα μου, ανάμεσα στα παράλογα που ζούμε... Αρκετά επηρεασμένη, μα δε το βάζουμε κάτω, ευχαριστώ που ρωτάς. Όντως χαθήκαμε.
@ Roadartist, όλοι κοριτσάκι μου πάνω-κάτω στην ίδια κατάσταση είμαστε, δυστυχώς. Θέλει υπομονή, θετική σκέψη και να μην μας παίρνει από κάτω και που θα πάει, θα φτιάξουν τα πράγματα! :)
Άργησα, αλλά την είδα την ταινία όπως σου είχα υποσχεθεί Γιώτα μου πριν από καιρό, μπορεί και να μην θυμάσαι! LoL
Νομίζω ότι θα έχεις και δεύτερο υποστηρικτή! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Δεν ξετρελάθηκα με τη συγκεκριμένη ταινία, αλλά ούτε μπορώ να πω ότι ήταν χάλια. Ήταν ΟΚ...για να περάσει λίγο η ώρα. Δεν είναι ταινία που θα ξαναέβλεπα. Τώρα αν γι'αυτό φταίει το ότι δεν είμαι και πολύ φαν των ρομαντικών ταινιών, δεν ξέρω! Αλλά έχω δει ρομαντικές ταινίες που μου άρεσαν στο παρελθόν. Η Αμελί απλά δε μου έκατσε!
Νομίζω ότι θα συμφωνήσω και με τη βαθμολογία! Πιο πάνω δε θα της έδινα, πιο κάτω μπορεί! ;)
@ Ιφιγένεια, χαίρομαι που επανήλθες με ένα σχόλιο που περίμενα πως και πως! :P
Αλλά ακόμα περισσότερο, χαίρομαι που βρήκα υποστηρικτή (κι άλλον για την ακρίβεια... χα, χα, χα).
Εγώ δεν έχω θέμα με τον ρομαντισμό απλά, το συγκεκριμένο δεν μου άρεσε.
Κι εγώ χαίρομαι! Την είχα πραγματικά ξεχάσει μέχρι που μου τη θύμησε μια άλλη φίλη, η οποία τη λατρεύει! Και είπα να κάτσω να τη δω πριν το ξαναξεχάσω! :Ρ
Μωρέ, ούτε εγώ έχω θέμα, βλέπω ρομαντικές ταινίες! Απλά αν είχα να διαλέξω μεταξύ ρομαντικής και κωμωδίας ή δράσης, θα διάλεγα τη δεύτερη χωρίς σκέψη!
@ Ιφιγένεια ναι... φοβήθηκες μην και ξεχάσεις το αριστούργημα! Χα, χα, χα!
Ευτυχώς που η Μαρία τρέχει σήμερα με τη γιορτή της κόρης της γιατί διαφορετικά, ποιος την άκουγε! :P
Θεωρώ ότι την αδίκησες λίγο την ταινία! Μου είχε αρέσει πολύ και την βρήκα πολύ γλυκιά και feel good ταινία! Φυσικά, αν το καλοσκεφτείς, έχεις δίκιο σε αυτό που λες, ότι δηλαδή η επιθυμία της Αμελί να είναι καλή είναι εγωιστική(σε όλους μας εξάλλου κάτα κάποιο τρόπο είναι, πιστεύω). Όμως, νομίζω ότι η ταινία υπαινίσσεται αυτό το γεγονός, όπως στη σκηνή που δείχνει την Αμελί να έχει βουτήξει στη θλίψη, επειδή ενώ φρόντιζε ξένους δεν ασχολήθηκε με τον πατέρα της ή στις συμβουλές και τα αινίγματα του γέρου ζωγράφου.
@ Βάγια μου, για μένα είαι υπερεκτιμημένη, κάπως βαρετή και σε καμία περίπτωση η Αμελί, δεν μου είναι συμαπθής. Βέβαια, αυτό είναι μια καθαρά προσωπική εκτίμηση που νομίζω ότι την εξηγώ αρκετά αναλυτικά, δεν θα μπορούσε όμως ποτέ να μη κερδίσει, πόσο μάλλον να την αγαπήσω.
Δημοσίευση σχολίου