Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
«Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά, αυτό λέω εγώ».
Ο Τζέρι και η αδελφή του η Τζοάνα έρχονται από το Λονδίνο στη μικρή πόλη του Λίμστοκ, φιλοξενούμενοι της δεσποινίδος Μπάρτον. Σκοπεύουν να μείνουν μαζί της ένα διάστημα, ώσπου να αναρρώσει ο Τζέρι από ένα αεροπορικό ατύχημα. Ωστόσο, λίγο μετά την άφιξή τους, παίρνουν ένα ανώνυμο γράμμα που τους κατηγορεί ότι στην πραγματικότητα δεν είναι αδέλφια αλλά εραστές. Πολύ σύντομα όμως μαθαίνουν ότι και άλλοι άνθρωποι στην πόλη έχουν λάβει παρόμοια γράμματα. Και παρόλο που οι κατηγορίες είναι πάντα ψεύτικες, πολλοί άνθρωποι έχουν αναστατωθεί και κάποιοι φοβούνται τα χειρότερα.
Είναι καιρός η αστυνομία να αναλάβει την υπόθεση. Αλλά ίσως πιο αποτελεσματικά από έναν έμπειρο ντετέκτιβ να μπορεί να διαλευκάνει το μυστήριο μια γηραιά κυρία με κοφτερή ματιά, η οποία ξέρει καλύτερα από τον καθένα την τέχνη του κουτσομπολιού και τα σκοτεινά πάθη που κρύβουν οι ήσυχες μικρές πόλεις της αγγλικής υπαίθρου: η μις Μαρπλ. 

Προσωπική άποψη:
Γενικά, δεν θα έλεγα πως είμαι από τους ανθρώπους που εκτιμάνε ιδιαίτερα τις ηλικιωμένες κυρίες, ειδικά όταν αυτές έχουν ένα μη μου άπτου στυλάκι και συμπεριφέρονται λες και όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω τους. Όση συμπάθεια τρέφω για τους κυρίους μιας κάποιας ηλικίας, άλλη τόση είναι η προκατάληψή μου όταν ερχόμαστε να μιλήσουμε για το γυναικείο φύλο -και ούσα γυναίκα, τρέμω μην γίνω σαν αυτά που κοροϊδεύω, όταν μεγαλώσω. Σε κάθε περίπτωση, όμως, υπάρχουν και οι ανάλογες εξαιρέσεις, με την μις Μαρπλ της Agatha Christie να ανήκει σε αυτές. Πολλά τα χρόνια στην πλάτη της, πολλές, όμως, και οι εμπειρίες της, που σε συνδυασμό με την παρατηρήτικότητά της και την αναλυτική της σκέψη, την έχουν αναγάγει σε μια απ' τις πιο ενδιαφέρουσες φιγούρες της αστυνομικής λογοτεχνίας.

"Η φαρμακερή πένα", η οποία επανακυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγες ημέρες από τις εκδόσεις Ψυχογιός, είναι το τέταρτο βιβλίο στον κόσμο της Μις Μαρπλ κι ένα από τα πιο ιδιαίτερα αυτής, αφού δεν έχουμε να κάνουμε με έναν τυπικό δολοφόνο, αλλά με κάποιον που δρα παρασκηνιακά έτσι ώστε να οδηγήσει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τα θύματά του στον θάνατο. Ουσιαστικά, οι κάτοικοι μιας ολόκληρης πόλης αρχίζουν να λαμβάνουν επιστολές, με την κάθε μία απ' αυτές να περιέχει και μια κακοήθεια σχετικά με τους ίδιους. Κακοήθειες που δεν αργούν να φτάσουν και στ' αφτιά των άλλων, προκαλώντας κουτσομπολιά και συζητήσεις, μα και πολύ πιο ακραία περιστατικά, με αποκορύφωμα όλων την αυτοκτονία της συζύγου ενός ευυπόληπτου δικηγόρου. Όλοι έχουν τα δικά τους μυστικά, πόσο κοντά, όμως, αυτά είναι στα όσα αναγράφονται στα γράμματα που λαμβάνουν;

Όλη η ιστορία είναι βασισμένη στη θεωρία "δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά", μια φράση που συναντάμε, μάλιστα, στο βιβλίο και που αποτελεί τον κεντρικό άξονα όλων των αμφιβολιών μα και όλων του των προεκτάσεων. Γιατί, επί της ουσίας, "Η φαρμακερή πένα" δεν είναι μια ιστορία που πατάει πάνω στο κλασσικό αστυνομικό μοτίβο, ούτε μια ιστορία που προσπαθεί να γεννήσει μέσα μας κάποια ιδιαίτερη φοβία, αλλά που, αντίθετα, επιχειρεί να μας δείξει μια άλλη πλευρά του εγκληματικού νομίσματος, αυτή που η ίδια η κοινωνία συντηρεί αποδεχόμενη την κοινωνική κριτική που, στην πραγματικότητα, χωρίζεται από το κακό κουτσομπολιό από μια πάρα πολύ λεπτή γραμμή. Υπάρχουν πάρα πολλά δηλητήρια εκεί έξω, δηλητήρια που μπορούν να σκοτώσουν, άλλα γρήγορα, άλλα αργά και βασανιστικά, όμως κανένα δεν είναι τόσο αποτελεσματικό όσο αυτό που στάζει από μια ανθρώπινη ψυχή και φτάνει στη γλώσσα της.

Το πραγματικά εντυπωσιακό στην ιστορία αυτή, πέραν της έξυπνης δομής της και της κοινωνικής κριτικής που ασκείται μέσω αυτής, είναι πως η μις Μαρπλ δεν εμφανίζεται παρά μονάχα στο τέλος, γεγονός που περνά σχεδόν απαρατήρητο από τον αναγνώστη, που απορροφημένος από την αφήγηση των γεγονότων μέσω των οποίων προσπαθεί ν' ανακαλύψει τον πιθανό ένοχο, έχει αφήσει κάτι τόσο σημαντικό να περάσει στο υποσυνείδητό του ως κάτι όχι τόσο ύψιστης σημασίας. Και όλο αυτό γιατί, παρά την απουσία της, η μις Μαρπλ μοιάζει σαν να είναι εκεί, κάθε στιγμή, από την πρώτη στιγμή. Προσωπικά, απόλαυσα την ιστορία αυτή εξαιρετικά πολύ, την βρήκα ιδιαίτερα έξυπνη, με πολύ ενδιαφέρουσα δομή, με δύο πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες που δεν γίνεται να μην συμπαθήσεις, και αφηγούμενη μια συνθήκη που αν δεν έχουμε ζήσει ακριβώς, κάποια στιγμή της ζωής μας, την έχουμε ζήσει στο περίπου, άρα μπορούμε να ταυτιστούμε μαζί της. Σίγουρα, λοιπόν, δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα καλό βιβλίο της Christie, μα με ένα από τα πιο ιδιαίτερα κι ευφυή της στο σύνολο της καριέρας της.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Agatha Christie
Μεταφραστής: Μπανιά Χρύσα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 240
ISBN: 978-618-01-3068-3