Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Από τη σοφίτα του Λίντονς, μιας εγκαταλειμμένης έπαυλης στην αγγλική ύπαιθρο, το βλέμμα της Φράνσις Τζέλικο πέφτει πρώτα πάνω στην Κάρα, σκοτεινή και όμορφη, και στη συνέχεια στον Πίτερ, σοβαρό και εντυπωσιακό. Το ζευγάρι περνάει το καλοκαίρι του 1969 στα δωμάτια κάτω από το δικό της, καθώς η Φράνσις μελετά την αρχιτεκτονική των γύρω κήπων. Αλλά η ρουτίνα της αλλάζει όταν ανακαλύπτει ένα ματάκι στο πάτωμα του μπάνιου της από το οποίο μπορεί να κατασκοπεύσει την ιδιωτική ζωή των γειτόνων της.
Προς μεγάλη έκπληξη της Φράνσις, η Κάρα και ο Πίτερ δείχνουν προθυμία να τη γνωρίσουν. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή της που κάποιος την αποκαλεί φίλη και πολύ σύντομα οι τρεις τους περνάνε μαζί την κάθε μέρα: τρώνε υπέροχα γεύματα, πίνουν αμέτρητα μπουκάλια κρασί και καπνίζουν μέχρι που η στάχτη μαζεύεται σωρός πάνω στα σκονισμένα έπιπλα.
Αλλά καθώς το καυτό καλοκαίρι φτάνει στο αποκορύφωμά του, γίνεται προφανές ότι η σχέση της Κάρα και του Πίτερ είναι περίπλοκη. Οι ιστορίες που λέει η Κάρα δε βγάζουν νόημα και, καθώς η Φράνσις μπλέκεται ολοένα και πιο βαθιά στη ζωή του σαγηνευτικού ζευγαριού, τα όρια ανάμεσα στην αλήθεια και στο ψέμα, στο σωστό και το λάθος, αρχίζουν να θολώνουν. Μέσα στην παρακμή όπου οι τρεις τους διολισθαίνουν, ένα μικρό έγκλημα θα οδηγήσει σε ένα μεγαλύτερο: ένα έγκλημα τόσο τρομερό, που θα στιγματίσει τη ζωή τους για πάντα.

Προσωπική άποψη:
Δεν συνηθίζω να γράφω την άποψή μου για ένα βιβλίο αμέσως με το που γυρίσω την τελευταία του σελίδα. Τις περισσότερες φορές, αφήνω κάποιες ώρες -ή και μέρες, αν το περιεχόμενο με έχει μπερδέψει αρκετά, ιδίως συναισθηματικά, ώστε δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα του αν μου άρεσε ή όχι- προκειμένου να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου και να τις βάλω σε μια σειρά προκειμένου να μπορέσω να τοποθετηθώ επ' αυτού όσο καλύτερα μπορώ. Το "Πικρό καλοκαίρι", όμως, είναι ένα από τα βιβλία εκείνα που γέμισαν το μυαλό μου με άπειρες εικόνες, την καρδιά μου με ποικίλα, αντικρουόμενα συναισθήματα, και που γέννησε μέσα μου την ανάγκη να καθίσω αμέσως μπροστά από το πληκτρολόγιό και να εξωτερικεύσω όλα όσα έχω μέσα μου αυτή τη στιγμή. Όχι επειδή το βιβλίο αυτό είναι αψεγάδιαστο, αλλά γιατί αφηγείται μία ιστορία που σε προκαλεί να μιλήσεις γι' αυτήν.

Βρισκόμαστε την αγγλική ύπαιθρο του 1969 και πιο συγκεκριμένα σε μια ειδυλλιακή επαρχία του Χαμσάιρ την οποία, η Φράνσις Τζέλικο, επισκέπτεται προκειμένου να γράψει μία έκθεση σχετικά με την αρχιτεκτονική του κήπου μιας εγκαταλελειμμένης έπαυλης, ύστερα από αίτημα του ιδιοκτήτη, το οποίο η ίδια αποδέχθηκε με περισσή ευκολία, παρά τον πρόσφατο θάνατο της μητέρας της και την ασταθή ψυχική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει εξαιτίας αυτού. Εκεί θα ανακαλύψει πως δεν είναι η μόνη που έχει επισκεφτεί την παλιά αυτή έπαυλη και θα γνωρίσει τους Κάρα και Πίτερ, ένα ζευγάρι που έχουν φτάσει εκεί και οι ίδιοι με σκοπό να πραγματοποιήσουν κάποια έρευνα σχετικά με τον χώρο, το οποίο γοητεύει και κεντρίζει το ενδιαφέρον της Φράνσις από την πρώτη κιόλας στιγμή. Σύντομα οι τρεις τους θα βρεθούν να περνάνε πολύ χρόνο μαζί, με την Φράνσις να "χάνεται" στις ιστορίες που της αφηγούνται οι νέοι της φίλοι, βυθισμένοι μέσα στον καπνό και στο αλκοόλ, ενώ παράξενοι ήχοι έρχονται να ανταμώσουν τη νύχτα με τα ψέματα, γεννώντας μικρά -ή και μεγαλύτερα- εγκλήματα.

Επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να παρασυρθώ και να σας αποκαλύψω στοιχεία που δεν θα έπρεπε -πραγματικά, το βιβλίο αυτό είναι μια τεράστια παγίδα, αφού έχει τόσες ανατροπές και κρύβει ανάμεσα στις σελίδες του τόσα μυστικά που είναι πολύ εύκολο να φανερώσεις κάτι σημαντικό που θα κλέψει λίγη από την αγωνία σου-, θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο προσεχτική και περιεκτική γίνεται. Και το πρώτο σημείο στο οποίο θα ήθελα να σταθώ είναι, όπως έχετε ήδη καταλάβει, η πλοκή της ιστορίας αυτής, που αν και ιδιαίτερα περίπλοκη, είναι τόσο καλά δουλεμένη και τα νήματά της με τόση μαεστρία μπλεγμένα το ένα με το άλλο, που εντείνουν την αγωνία μας συνεχώς και που ενισχύουν το μυστήριο που καλύπτει τους χαρακτήρες μας, μα και τη δράση αυτών. Σε ό,τι έχει να κάνει με την αφήγηση, τώρα, αυτή διακρίνεται από μια ποιητική, σχεδόν λυρική διάθεση, με τον λόγο της Fuller να ρέει και να μας παρασύρει, να μας ταξιδεύει και που χάρη στην λεπτή παραστατικότητά του ζωντανεύει μπροστά στα μάτια μας εικόνες, μέρη, τοποθεσίας, νιώθοντας σχεδόν πως μπορείς να διακρίνεις τις μικρές λεπτομέρειες, να μυρίσεις, να αισθανθείς, να γευτείς, ν' ακούσεις.

Αυτό, όμως, που αποτελεί το δυνατό "χαρτί" της ιστορίας αυτής, δεν είναι άλλο από τους ίδιους τους χαρακτήρες της. Χαρακτήρες εκ δια μέτρου αντίθετοι που στην πορεία, ωστόσο, ανακαλύπτουμε πως τους δένουν πολλά περισσότερα πράγματα απ' όσα μπορούμε να διακρίνουμε αρχικά και που δεν μας κάνει ν' απορούμε το πως αυτοί αντάμωσαν, αφού το κάρμα είναι ύπουλο και θα σου φέρει στο δρόμο σου όχι απαραίτητα αυτό που χρειάζεσαι, αλλά αυτό που νομίζεις πως έχεις ανάγκη. Χαρακτήρες εμφανώς διαταραγμένοι, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, με την Φράνσις να παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον απ' όλους, αφού η συμπεριφορά της παραπέμπει περισσότερο σε έναν ανώριμο έφηβο που θέλει τα πάντα και τα θέλει τώρα, επειδή δεν μπορεί να διαχωρίσει το θέλω από το μπορώ και την ανάγκη από το πρέπει, παρά την ηλικία της και το κοινωνικό της προφίλ που φέρνει σε πλήρη αντίθεση αυτό που φαίνεται με αυτό που είναι βαθιά μέσα στο μυαλό και στην καρδιά της. 

Η Κάρα, από την άλλη, παρουσιάζει το δικό της, ξεχωριστό ενδιαφέρον, αφού φαντάζει πολύ πιο μυστηριώδης και μυστηριακή από την Φράνσις, με την ίδια να είναι πιστή στις Ιρλανδικές ρίζες της και στις παραδόσεις αυτής που αποτελούν καθρέφτη της φύσης της και του ποια πραγματικά είναι και των όσων πρεσβεύει -τα οποία απέχουν παρασάγγας από την ρομαντική οπτική της Φράνσις. Ωστόσο, καμία απ' τις δύο γυναίκες δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αξιόπιστη, κυρίως επειδή η κάθε μία ζει στον δικό της ονειρικό κόσμο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό -από μελοδραματισμούς μέχρι συναισθηματικές προσδοκίες-, ενώ και οι δυο τους αποπνέουν κάτι το τρομακτικό που σε κάνει ουκ ολίγες φορές να ανατριχιάζεις, κυρίως εξαιτίας της ανασφάλειας που καταφέρνουν να γεννήσουν μέσα σου. Κι ανάμεσά τους, ο Πίτερ, που φαντάζει ο πιο σταθερός και γήινος χαρακτήρας ανάμεσα στους τρεις τους, αυτός που προσπαθεί λογικά να εξηγήσει τα όσα συμβαίνουν γύρω του. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;

Ατμοσφαιρική γραφή, δυναμική και γεμάτη συναίσθημα αφήγηση. Παραστατικότητα που μας μεταφέρει σε μια αγγλική επαρχία, όχι πολύ μακριά από το σήμερα, αλλά που φαντάζει απίστευτα μακρινή από εμάς, μα κι εξίσου γοητευτική και γεμάτη σκοτεινά μυστικά που παραμονεύουν εκεί που το φως του ήλιου δεν φτάνει. Χαρακτήρες που κινούνται μέσα σε αφηγηματικά πλαίσια που μας θυμίζουν ιστορίες της Agatha Christie. Μια ιστορία που, επί της ουσίας, μιλάει για τον άνθρωπο και τα συναισθήματα που αυτός καλείται ενίοτε να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί, είτε με επιτυχία είτε χωρίς αυτήν. Μια ιστορία για την απώλεια, την θλίψη, το πένθος. Μια ιστορία για την αγάπη και του πως αυτή μπορεί να γίνει εμμονή. Ένα μυθιστόρημα ιδιαίτερο, ποιητικό και ποιοτικό συνάμα. Ένα ταξίδι που αναμφίβολα αξίζει να κάνεις και που θα σε εκπλήξει με τρόπους που ούτε καν φαντάζεσαι.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Claire Fuller
Μεταφραστής: Κορτώ Αύγουστος
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 344
ISBN: 978-618-01-3046-1