Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Στην Τρούμπα όλες είχαν ψευδώνυμο, καμία δεν δούλευε με το πραγματικό της όνομα. Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι, γιατί ο πραγματικός τους εαυτός που συνδεόταν με το βαφτιστικό όνομα κατά μία έννοια έμενε στο απυρόβλητο, άθικτος και προστατευμένος.
Η Κοντέσα επικαλούταν έτσι, γιατί δεν έμοιαζε με τις άλλες πόρνες. Η ψιλόλιγνη σιλουέτα της, τα ξανθά της μαλλιά και η πορσελάνινη επιδερμίδα της, την έκαναν να μοιάζει εύθραυστη, σχεδόν απόκοσμη.
Οι λεπτεπίλεπτες κινήσεις των χεριών της, η γλυκιά, καθαρή φωνή της που μπορούσε να μαλακώσει τους τρόπους ακόμη και ενός ουρακοτάγκου, η σθεναρή της άρνηση να ασχολείται με χονδροειδείς δουλειές, της προσέδιδαν έναν αέρα ανεπιτήδευτα αριστοκρατικό, τόσο, που οι γύρω της ένιωθαν μια παράλογη τάση να ικανοποιούν κάθε της επιθυμία.
Η Κοντέσα είχε δημιουργήσει έναν μύθο γύρω από την εικόνα της χωρίς να το επιδιώξει. Από παιδί κιόλας άκουγε μια φωνή επιβίωσης κρυμμένη πιο βαθιά και από το ένστικτο, που της έλεγε τι να κάνει, της έδειχνε τον πιο φωτεινό ανάμεσα στους σκοτεινούς δρόμο.
Αυτή η φωνή αποδεικνυόταν συνήθως αλάνθαστη και την τροφοδοτούσε με μια σπάνια δύναμη, αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Είχε μαγέψει ακόμη και τη Μαντάμ Ζέλντα τη Γαλλικής καταγωγής τσατσά, που θεωρούταν μια από τις πιο σκληρόπετσες γυναίκες της Τρούμπας.
Η Κοντέσα, είχε γίνει η πιο περιζήτητη πόρνη των Αθηνών και αυτό για τη Μαντάμ Ζέλντα σήμαινε πως είχε βρει την κότα με τα χρυσά αυγά. Πολλοί φοβούνταν τη γριά τσατσά γιατί τυλιγόταν από μια μυστηριακή αύρα, σαν μαύρο πέπλο μιας σκοτεινής μαγείας που σε έκανε να ανατριχιάζεις.
Παιδί αγνώστου πατρός και μάνας, με αφρικανικές καταβολές συνδεδεμένες με μια φυλή που εξασκούσε παγανιστικές τελετές, κληρονόμησε δυνάμεις σκοτεινές, εξουσιαστικές. Η κάθε της προσταγή συνοδευόταν με μια αδιόρατη απειλή πως αν δεν πραγματοποιούταν θα καιγόσουν στην κόλαση που εκείνη θα επέλεγε για σένα. Μόλις πρωτοείδε την Κοντέσα στο κατώφλι της μυρίστηκε αμέσως πως εκείνο το πλάσμα όμοιο με αερικό είχε "κάτι" που στοιχημάτιζε το κεφάλι της, ότι θα τραβούσε τους πελάτες όπως ο μαγνήτης τα καρφιά.
Δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα με την ηλικία, της νεοφερμένης γιατί έτσι κι αλλιώς μετά από δύο-τρεις συλλήψεις θα έπαιρνε επίσημα και το «πτυχίο» όπως το κατονόμαζε χιουμοριστικά. Ο νταβατζής της, ονόματι Φαίδωνας, της παρέδωσε χωρίς δεύτερη σκέψη την αποκλειστικότητα εκμετάλλευσής της παίρνοντας ένα αρκετά γενναίο ποσό εφάπαξ. Μετά από εκείνη την άτυπη συμφωνία, η Κοντέσα ανήκε και λογοδοτούσε μόνο στη μαντάμ Ζέλντα και δεν είχε κανέναν άλλο νταβατζή πάνω από το κεφάλι της. Εξού και τα προνόμια.

Προσωπική άποψη:
Οι άνθρωποι είμαστε παράξενα πλάσματα. Έτσι παράξενες είναι και οι ζωές μας. Ζωές που ακολουθούν μονοπάτια που μας οδηγούν σε δρόμους ανεξερεύνητους. Δρόμους που περιμένουν να τους ανακαλύψουμε, να τους διαβούμε, να μάθουμε τις αλήθειες που κρύβουν στις πιο ανήλιαγες γωνιές τους. Αλήθειες που θα τις κατακτήσουμε, που θα μάθουμε μέσα από αυτές ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής μας, ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής μας στον κόσμο αυτό, τι σημαίνει ν' αγαπάς, να προσφέρεις, ακόμα και να θυσιάζεσαι, γιατί μέσα απ' τις θυσίες μας, καμιά φορά, ανακαλύπτουμε ποιοι πραγματικά είμαστε εμείς.

Κάποιοι λένε πως οι ζωές μας καθορίζονται από το πεπρωμένο μας, από τη μοίρα μας, απ' όσα έχει γράψει αυτή για εμάς και από τα οποία δεν μπορούμε να ξεφύγουμε, ακόμα κι αν το προσπαθήσουμε. Όσες στροφές κι αν πάρουμε, σε όσα σταυροδρόμια κι αν βρεθούμε, πάντα θα οδηγούμαστε εκεί που εκείνη θέλει να μας φέρει, γιατί έχουμε έναν σκοπό να εκπληρώσουμε, κάποια μαθήματα να πάρουμε. Ναι, αυτή είναι μία θεωρία που δεν μπορούμε να απορρίψουμε, ωστόσο, αν θέλετε να μάθετε τη γνώμη μου, η ζωή είναι κάτι περισσότερο από σενάρια που κάποιος άλλος έχει γράψει για εμάς και που εμείς καλούμαστε να παίξουμε τον ρόλο που μας έχει διανεμηθεί. Η ζωή είναι επιλογές!

“Τα τρένα που δεν ανέβηκες” είναι ένα μυθιστόρημα που μας φέρνει αντιμέτωπους με αυτές ακριβώς τις σκέψεις και τους προβληματισμούς. Μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το αν η πορεία μας στη ζωή καθορίζεται από μια δύναμη που δεν μπορούμε να ελέγξουμε, ή από τις αποφάσεις που εμείς παίρνουμε για εμάς. Και όσο περισσότερο βυθιζόμαστε στη δαιδαλώδη μυθοπλασία του -που μόνο μυθοπλασία δεν είναι, στην πραγματικότητα, αφού προέρχεται μέσα από τα σπλάχνα της αλήθειας της ίδιας της υπόστασης αυτού που αποκαλούμε “ζωή”-, τόσο περισσότερο τείνουμε στο να σκεφτόμαστε πως η ζωή μάς προσφέρεται ως δώρο θεϊκό, για να το πλάσουμε εμείς έτσι όπως εμάς μας ταιριάζει. Μπορεί να μην το κάνουμε πάντοτε με τον σωστό τρόπο, μπορεί οι αποφάσεις μας να μην είναι πάντα οι ιδανικές, όμως είναι δικές μας και αυτό είναι ένα δικαίωμα που κανείς δεν μπορεί να μας το στερήσει. Όπως δεν μπορεί κανείς να μας στερήσει το δικαίωμα του να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε.

Οι ήρωές μας, περνώντας μέσα από Συμπληγάδες και σκοπέλους, με τα κύματα του πεπρωμένου τους να τους τσακίζουν πάνω στα αιχμηρά τους βράχια, μάχονται ενάντια στο ρεύμα εκείνο που προσπαθεί να τους κάνει κομμάτια. Και μπορεί να μην καταφέρνουν πάντα να βγουν αλώβητοι μέσα από αυτά, μπορεί να φέρουν πάνω τους και μέσα τους σημάδια που δεν μπορεί να σβήσει ούτε ο χρόνος, αυτό, όμως, δεν τους στερεί την πίστη τους, την ελπίδα τους, την ανάγκη τους για λύτρωση και εξιλέωση. Ίσως όλα αυτά να μην έρχονται πάντα σύντομα, ίσως να μην έρχονται και εύκολα, αλλά εκεί ακριβώς είναι που βρίσκεται η μαγεία του ταξιδιού τους μέσα στον χώρο, στον χρόνο, στις εμπειρίες, που τους διδάσκουν, με τον σκληρό και άγριο τρόπο πολλές φορές, πως δεν πρέπει να παραδίνονται, μα να μάχονται για όλα όσα ονειρεύτηκαν να γίνουν και για όσα πόθησαν. Τίποτα δεν είναι αδύνατο να πραγματωθεί, αρκεί να πιστέψουμε πως αυτό μπορεί να συμβεί.

Η Μαρία Φωτοπούλου, με μια πένα άκρως ζωντανή και παραστατική, δίνοντας έμφαση στο ανθρώπινο συναίσθημα και τα όλα όσα αυτό ορίζει, αφηγείται με λυρικότητα την ιστορία ανθρώπων που το πεπρωμένο τους τούς έκανε να ανταμώσουν, ή και να χωρίσουν, μα που οι ίδιοι επέλεξαν με τις πράξεις και τις αποφάσεις τους το πως αυτό θα πορευτεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Άνθρωποι διαφορετικοί, παράταιροι, που όσο και να φαίνεται πως δεν μοιάζουν μεταξύ τους, στην πραγματικότητα έχουν περισσότερα κοινά απ' όσα μπορεί κανείς να φανταστεί. Άνθρωποι που οι ζωές τους δέθηκαν με κόκκινες κλωστές κι έγιναν ένα κουβάρι, οδηγώντας τους σε έναν λαβύρινθο με πολλές εκπλήξεις και ανατροπές, αλλά μονάχα με έναν προορισμό. Αυτόν της ευτυχίας, που μπορεί να μην είναι απόλυτη, αλλά που είναι η ιδανική για εκείνους, μέσα από την κάθαρση της ίδιας τους της ψυχής και της συνείδησής τους. Και μπορεί να μην ανέβηκαν στο σωστό τρένο τη σωστή στιγμή, όμως, ποιος ξέρει... ίσως ποτέ να μην είναι αργά να επιλέξεις το δρομολόγιο που πρέπει.
Βαθμολογία 9/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Φωτοπούλου Μαρία
Εκδόσεις: Κίτρο
Κατηγορία: Ελληνική Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2019
Αρ. σελίδων: 450
ISBN: ISBN 978-618-84145-5-6