"Το αίμα νερό δε γίνεται (;)" του Μιχαήλ Ράλλη

Η Νεφέλη, στις αρχές της τέταρτης δεκαετίας της ζωής της, νιώθει ότι βρίσκεται μπροστά σε ένα αδιέξοδο. Παρ’ όλο που βρισκόταν πάντα δίπλα στους γονείς και τον αδερφό της, έχοντάς τους ως πρώτους στις προτεραιότητές της, περιθωριοποιείται επειδή αποφάσισε να διαφοροποιηθεί και να πάρει για πρώτη φορά αποφάσεις σύμφωνες με τις δικές της επιθυμίες.
Με αφορμή την προσωπική της εμπειρία, αρχίζει έναν αγώνα για να ξεπεράσει ανησυχίες, ενοχές αλλά και προβλήματα υγείας που της παρουσιάζονται, ανακαλύπτοντας μία πληθώρα παρόμοιων περιπτώσεων με αυτήν. Αυτές οι καινούργιες εμπειρίες τη βοηθούν να προσεγγίσει την πραγματικότητα πιο αντικειμενικά και να προχωρήσει σε αλλαγές στον τρόπο που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις.
Το βιβλίο προσπαθεί να σκιαγραφήσει την πορεία που ακολουθεί κάποιος που αισθάνεται προδομένος και απογοητευμένος από την ίδια του την οικογένεια. Σε δεύτερο επίπεδο, να περιγράψει και να τονίσει ανθρώπινους χαρακτήρες και συμπεριφορές, ώστε να αναγνωρίζονται πιο εύκολα και να αποφεύγονται. Σε τρίτο επίπεδο, να δείξει ότι το φαινόμενο είναι πολύ συνηθισμένο, απλώς κρύβεται επειδή αποτελεί ταμπού, ιδίως σε πιο παραδοσιακές και κλειστές κοινωνίες.
Ο απώτερος σκοπός του είναι να προτείνει αλλαγές στις σχέσεις μεταξύ των μελών μίας οικογένειας –σε όσους τουλάχιστον επιθυμούν να έχουν γερές βάσεις–, οδηγώντας τον καθένα από εμάς σε στάδια αυτογνωσίας και αυτοβελτίωσης.

"Λαξεμένοι Ψίθυροι" της Μαρίζας Καζακλάρη

Το βιβλίο «Λαξεμένοι Ψίθυροι» αποτελείται από 105 ποιήματα. Τα ποιήματα αυτά άλλοτε έχουν εφαλτήριο πραγματικές ιστορίες που συναντώ στην κλινική πρακτική, ιστορίες καθημερινής ψυχοπαθολογίας ανθρώπων που παλεύουν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη λογική και στη διαστρέβλωσή της και να αντιμετωπίσουν τους δαίμονες της διαταραχής τους, της απομόνωσης, του στίγματος. Άλλοτε επιχειρούν να αποτυπώσουν με διάχυτο συναισθηματισμό την περιρρέουσα πραγματικότητα. Κι άλλοτε πραγματεύονται ερώτων έργα που σαγηνεύουν, διεγείρουν και παιδεύουν.
Οι περισσότερες ιστορίες εμπερικλείουν μια αντίφαση, δείχνοντας ότι τα βιώματά μας δε βρίσκονται σε ένα συνεχές, αλλά υποκρύπτουν ανατροπές. Η υπαρξιακή αγωνία είναι διάχυτη στο σύνολο του έργου, είτε φανερά, είτε συγκαλυμμένα.
Τα ποιήματα αυτά προσδοκούν να μαλακώσουν φόβους, να εμπνεύσουν αισιοδοξία, να εισχωρήσουν στο άβατο της ανθρώπινης ψυχής. Ή αλλιώς, αποτελούνται από λέξεις που φοράνε τα γιορτινά τους για να εκτεθούν.