Συνοπτική περίληψη του βιβλίου:
Όχι άντρες και γυναίκες. Δεν έχουν τίποτα το προσωπικό πάνω τους.
Πτώματα είναι, τίποτε άλλο!
Μάρσαλ στην αμμουδιά. Ξαπλωμένη μπρούμυτα, απολάμβανε τον ήλιο που αγαπούσε εξίσου με το φλερτ. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν κάνει ηλιοθεραπεία· κείτεται στραγγαλισμένη…
Από ό,τι φαίνεται, δεν είναι γραφτό για τον Πουαρό να κάνει διακοπές. Ήρθε να ξεκουραστεί σ’ αυτό το όμορφο θέρετρο του Ντέβον και τώρα πρέπει να εξιχνιάσει έναν φόνο. Από την πρώτη στιγμή είχε παρατηρήσει πως η προκλητική συμπεριφορά της Αρλίνα ξεσήκωνε τον αντρικό πληθυσμό του ξενοδοχείου. Αλλά μήπως αυτό που μοιάζει με «έγκλημα πάθους» είναι στην πραγματικότητα ένας πολύ πιο ειδεχθής και καλά μελετημένος φόνος;

Προσωπική άποψη:
Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία της Christie, και κατ' επέκτασιν της σειράς των περιπετειών του Ηρακλή Πουαρό -που η μοίρα του δύστυχου δεν τον ήθελε ποτέ του να κάνει διακοπές σαν άνθρωπος-, το οποίο γράφτηκε και εκδόθηκε σε μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της σύγχρονης Ιστορίας, μα και στην πιο δημιουργική, κατά γενική ομολογία, συγγραφική περίοδο της Christie -ενώ μαινόταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος. Μια ιστορία που διαδραματίζεται στο Ντέβον, την ιδιαίτερη πατρίδα της συγγραφέως, πράγμα που το καθιστά ξεχωριστό και ιδιαίτερο για δύο λόγους. Πέραν του προφανή, ότι η συγγραφέας τοποθέτησε μια απ' τις αφηγήσεις της στην πατρίδα της για συναισθηματικούς λόγους, είναι το ότι το Ντέβον, ήδη από την εποχή εκείνη, θεωρούταν ένας υπέροχος προορισμός για να παραθερίσει κανείς και μια ιστορία όπως αυτή θα μπορούσε να τον κάνει ακόμα πιο δελεαστικό στα μάτια κάποιων, και άλλο τόσο να αποτρέψει κάποιους άλλους. Τολμηρή επιλογή -και απόφαση-, για τα δεδομένα της εποχής και ένιωσα πως έπρεπε να το αναφέρω.

Όπως προανέφερα, ο καημένος ο Πουαρό, κάθε φορά που αποφασίζει να κάνει διακοπές και να ξεκουράσει το σώμα και το πνεύμα του, έρχεται αντιμέτωπος με μια υπόθεση φόνου που τον αναγκάζει να αναβάλλει τα σχέδιά του και να αναλάβει δράση. Έτσι και συνέβη και στην προκειμένη περίπτωση, όπου σε ένα πανέμορφο θέρετρο του Ντέβον βρίσκεται ξαπλωμένο μπρούμυτα, σαν να απολαμβάνει τον ήλιο, το πτώμα της όμορφης Αρλίνα, που όσο καιρό βρισκόταν εκεί, και ήταν ακόμα ζωντανή, είχε καταφέρει να ξεσηκώσει όλο τον αντρικό πληθυσμό του ξενοδοχείου με την συμπεριφορά της, που το να την χαρακτηρίσει κανείς προκλητική θα ήταν μάλλον ευγενικός -ή απλά γεννημένος στα 40's, που να ήξεραν τι γίνεται σήμερα. Ως εκ τούτο, το εύκολο είναι να υποθέσει κανείς πως ο στραγγαλισμός της δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα έγκλημα πάθους. Ή μήπως όχι;

Αυτό που λατρεύω στη συγκεκριμένη ιστορία είναι το πόσο σύγχρονη παραμένει μέχρι και σήμερα και πόσο μεγάλη βαρύτητα έχει δοθεί στα στοιχεία εκείνα που μπορούν να χαρακτηρίσουν ένα έγκλημα, αλλά που την ίδια στιγμή σου αφήνουν μια υπόνοια πως μπορεί να κρύβεται κάτι άλλο πίσω τους. Για να το θέσω πιο απλά, τα χαρακτηριστικά κάθε εγκλήματος μαρτυρούν πολλά για τη φύση αυτού και ο στραγγαλισμός είναι κάτι που απαιτεί πολλά νεύρα, πολύ δύναμη, μεγαλύτερη προσπάθεια συγκριτικά με άλλους τρόπους που θα μπορούσε κάποιος να τερματίσει τη ζωή κάποιου άλλου, και που όλα μαζί συνδυαστικά καθιστούν έναν φόνο που διαπράχθηκε με τέτοιον τρόπο πολύ προσωπική υπόθεση. Εξού και όλοι καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα πως πρόκειται για ένα τυπικό έγκλημα πάθους, κάτι που ο Πουαρό αρχίζει γρήγορα να αμφισβητεί, πράγμα που κάνει εμάς να αμφισβητούμε αυτόν, μέχρι που μπαίνουμε στα παπούτσια του και ακολουθούμε τα βήματά του.

Η πλοκή έχει αρκετές εκπλήξεις και ανατροπές και ο τρόπος που λειτουργεί η λογική του Πουαρό μέσα σε αυτήν δημιουργούν ένα κράμα που σε παρασύρει σε μια αναζήτηση που σε βγάζει έξω από τα στεγανά σου και που σε προκαλεί να δεις λίγο παραπέρα, πέρα από το προφανές και προς σε αυτό που με μεγάλη μαεστρία μπορεί κάποιος να έχει χτίσει δημιουργώντας μια πλασματική εικόνα για να κρύψει μία άλλη. Είναι ουσιαστικά σαν να υπάρχει ένας γρίφος μέσα σε έναν άλλον γρίφο και η απάντηση αυτού να είναι η μοναδική που μπορεί ν' ανοίξει το κουτί του μυστηρίου που σφαλίζει την πραγματικότητα. Και μπορεί ο Πουαρό στο βιβλίο αυτό να είναι λίγο πιο ήσυχος και εσωστρεφής απ' όσο συνήθως, αλλά δεδομένης της ταυτότητας της ιστορίας και του τρόπου που η Christie την προσέγγισε, όχι μόνο δεν με εκπλήσσει, αλλά πολύ έξυπνα θεωρώ πως επέλεξε να δομήσει έτσι όλα τα στοιχεία της -και καλά έκανε.
Βαθμολογία 10/10

Ταυτότητα βιβλίου:
Συγγραφέας: Agatha Christie
Μεταφραστής: Τραϊκόγλου Ρόζα
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Κατηγορία: Ξένη Λογοτεχνία
Έτος Έκδοσης: 2020
Αρ. σελίδων: 248
ISBN: 978-618-01-3515-2